Ik zou het leuk vinden om met meiden die in een vergelijkbare situatie als ik zitten ervaringen te delen, maar ook gezellig te kletsen. Mijn verhaal luidt als volgt. Ik ben 38 en heb een dochter van 6. De bevalling destijds is erg zwaar geweest en er waten tijdens het eerste jaar veel zorgen over de gezondheid van ons kindje. Dit heeft op ons zo'n grote impact gehad, dat we de eerste jaren hierna niet aandurfden om voor een tweede te gaan. Gezondheidsproblemen bij mijzelf stonden vervolgens een nieuwe zwangerschap in de weg. Toen ik begin dit jaar 38 werd, hebben we besloten dat, als we nig een tweede wilden, we er nu onderhand wel voor moesten gaan. Zo gezegd, zo gedaan en na onze vakantie bleek ik half augustus zwanger te zijn! Nog wat onwerkelijk, maar langzaam aan voelde het steeds echter. Wat waren we blij dat het zo snel al raak was!! Helaas heeft de blijdschap niet lang mogen duren . In de dagen voor de eerste controle had ik af en toe wat licht, meest bruin, bloedverlies. Dit gaf al geen goed gevoel, maar doemdenker als ik ben, wilde ik nuet teveel op mn gevoel afgaan. Bij de eerste controle bij de vk bleek het vruchtje 2 weken kleiner te zijn dan verwacht, maar wel met kloppend hartje +- 6,5 wk ipv +- 8,5 wk). Met wat gesjoemel in het rekenwerk en uitgaande van een latere eisprong en een vroege positieve zwangerschapstest, zou het nog net kunnen kloppen. Maar de eerste donkere donderwolk pakte zich al samen boven mijn hoofd. De volgende dag hcg laten prikken en dat paste met ruim 14.000 wel mooi bij de gemeten zwangerschapsduur. Langzaam gloorde toch weer de hoop . Een week later weer bloed laten prikken en dat was een flinke domper: hcg was maar een paar honderd gestegen; dat had veel meer moeten zijn! De volgende dag weer een echo en daar bleek dat er de afgelopen week geen groei meer was geweest en het hartje zwakker was gaan kloppen. De boodschap was duidelijk: dit gaat mis. Na het weekend weer hcg geprikt en deze was nu gedaald naar ruim 12.000, een bevestging van het slechte nieuws. Hoewel ik in eerste instantie de natuurlijke gang der dingen had willen afwachten, was ik daar toch anders over gaan denken. Ten eerste de angst dat het ineens heel heftig zou beginnen als mn dochter erbij zou zijn en het niet meer weg durven gaan. En ten tweede het gevoel dat ik geen tijd te verspillen heb en het in het ergste geval nog weken zou kunnen duren. De vk adviseerde mij ook om zsm een afspraak bij de gynaecoloog te hebben en de volgende dag kon ik al terecht. Uiteraard daar nog een echo en hierop kon hij al geen embryo, laat staan een hartje, meer vinden. Besloten voor een curettage te gaan en die heeft de volgende dag plaatsgevonden. Dat was afgelopen woensdag. Fysiek is dit me 100% meegevallen, emtioneel is het een stuk zwaarder. Vooral het steeds geconfronteerd worden met het blied in mn maandverband als ik naar de wc ga, is moeilijk. Maar zoals al in het onderwerp gezegd: we willen graag weer zwanger worden (en het liefst nu !). Ik ben benieuwd naar de verhalen van andere meiden en hoop elkaar te kunnen steunen en met elkaar mee te kunnen leven. Ik hoop op reacties!
Lieve Mamayo, Wat een verdriet na een periode van hoop... Kort mijn verhaal: ik ben 35 en al jaren een grote kinderwens. In juli 2013 Mirena verwijderd, in oktober gestart met onderzoeken bij de gyn. Ik heb een lange periode ondergewicht gehad en hoewel mn gewicht wel goed was bij verwijdering spiraal duurde t tot maart 2014 voor een eerste (en enige menstruatie). Volgende menstruatie liet op zich wachten en in juni met gyn afgesproken om in sept te beginnen met OI. En toen bleek ik zwanger!! (Best knap als je bedenkt dat de 2e cyclus 80 dgn was..). Dolgelukkig dat onze droom eindelijk uitkwam. Echo met 8 wkn was goed en toen pas echt opgelucht (was erg bang voor een leeg vruchtzakje). Niks vermoedend 2e echo met 10.5 week, was al verontrustend, dikke nekplooi maar te vroeg voor officiele meting. Week later foute boel: nekplooi toegenomen tot 11cm en vocht om t kindje. Concl: niet levensvatbaar... En toen stortte mijn wereld in... Ik wilde de natuur zijn gang laten gaan, maar t kon tot week 23 duren voordat kindje zou overlijden en dat vond ik emotioneel te zwaar. Uiteindelijk met 14 wkn bevallen... De wens is alleen maar sterker geworden en ben als de dood dat ik nooit een moeder met een kindje zal worden. De klok tikt door en ik heb geen geduld. Ik wil NU zwanger zijn. Ook zo bang dat mijn cyclus niet op gang komt, hoewel gyn voorspelt van wel... Kortom veel angst en verdriet en tegelijkertijd proberen hoop en moed te houden voor de toekomst. Hoewel ik officieel niet voldoe aan je topic , zou ik t leuk vinden om te kletsen. Er zijn weinig 'oudjes' op dit forum met een verlieservaring...
Hoi Sun, Jeetje wat een heftig verhaal. Ben er echt even stil van... Met 14 weken is het ook echt al helemaal een baby'tje. Ik snap je verdriet en angst wel hoor en vind het moedig dat je hoop blijft houden! Misschien een domme vraag, maar wat is OI? Het valt mij ook op ja dat er zo weinig " oudjes" hier actief zijn, statistisch gezien zouden we hier toch ruim vertegenwoordigd moeten zijn tenslotte En je voldoet helemaal aan de doelgroep hoor , "nog" staat immer tussen haakjes... Ben inmiddels ook mee gaan kletsen in het (hele actieve!) clubje zwanger worden na een missed abortion /miskraam en ben daar nu gewoon de oma van het stel Is wel een leuk groepje meiden vind ik, anders kom je daar ook eens kijken? Ben je iig niet de oudste Het gewichtsprobleem herken ik wel, zei het van de andere kant, ik heb namelijk last van overgewicht. Heb gelukkig wel gewoon een redelijk normale cyclus, maar het verkleint natuurlijk wel de kans op een zwangerschap. Wist alleen niet dat je daardoor ook meer kans op een miskraam hebt, dus heb nu wel een hele goede motivatie om echt gezond te gaan eten en meer te gaan bewegen. Is voor mijn eigen gezondheid en lijf ook een stuk beter natuurlijk (zeker als er nog wat zwangerschapskilo's bij gaan komen...). Heel hard lijnen wil ik niet gaan doen, omdat we ook wel gewoon gelijk door willen gaan met proberen zwanger te worden. Je weet pas op z'n vroegst na een paar weken dat je zwanger bent en stel dat ik dan nog aan het crashdieten ben, is dat natuurlijk ook niet goed voor de kleine :-s We zien wel hoe ver ik kom, elke kilo eraf is meegenomen denk ik dan maar....
Das inderdaad lastig wb gewicht. Lijkt me ook zo moeilijk om te bepalen waar je nu goed aan doet. Wb de kans om zwanger te raken misschien beter om af te vallen, maar ja crash dieet is idd ook niet goed als je zwanger bent. Ik weet niet hoeveel je idealiter zou moeten afvallen? Ik wist ook niet dat de kans op een miskraam ook groter was! En t is geen domme vraag hoor wat OI is, ik kom ook nog steeds afkortingen tegen op deze forums waarvan ik geen idee heb. Ik voelde me ook altijd beetje dom, maar ik heb bedacht dat t een goed teken is, heb je er in ieder geval niet mee te maken gehad Maar het is ovulatie inductie, ofwel het opwekken van de ovulatie. Uiteindelijk ben ik bij de tweede spontane eisprong (waar ik eeuwen op heb gewacht) wel zwanger, dus ik hoop maar dat dat een goed teken is. Geduld hebben valt niet mee en als er geen ei is voelt t helemaal zo machteloos... Heb jij een beetje zicht op je cyclus? Ik zal eens kijken op t andere forum, altijd leuk een actief clubje. Soms raak ik de weg een beetje kwijt hier, zoveel forums
Hier ook een oude dame van net 40. We hebben een gezonde zoon van 2,5 jaar. In ja. besloten om het nog een jaar te proberen. Duurde even voordat de cyclus op gang kwam. Toen snel zwanger. Helaas met 8 weken een MA. Ik heb toen gekozen voor curretage. Dat is me erg meegevallen zowel lichamelijk als geestelijk had ik de boel snel weer op de rit. Nu weer bezig. We hebben nog een paar kansen tot eind van het jaar. Dus we gaan ervoor. Hier ook overgewicht maar Gyn zag er geen specifieke problemen in