Dubbel roze op zaterdag, daar teken ik voor Bebek! Liesben, nee mijn mamsel is er nog lang niet maar een begin is gemaakt. Een tijd geleden heb ik het hier wel over de Dubai reis van mijn werk gehad. Of dat doorging was afhankelijk van je jaarresultaten, op 31 december was bekend dat we gingen. We gaan naar Dubai en Oman, in 5 dagen heen en terug (dinsdag vertrek, in de nacht van zaterdag op zondag terug). Een enorm vol en druk programma, een bestemming waar ik zelf nooit heen zou gaan maar ik ben heel benieuwd.
Huh, ben ik de eerste vandaag? Halllooooo waar zijn jullie? En gisteren avond ook zo weinig gekletst. Zijn jullie ziek Vandaag nog een dagje werken en dan is het WEEKEND!
Nou dan hier mijn verhaal. Ik wilde het eerst kort houden (ik denk dat Bibi, Ladouce en Liesben het nu uitproesten van het lachen ), maar echt dat wilde ik eerst doen, maar dacht ik vertel het 'hele' verhaal, dan is het duidelijk. Het is dus een heel lang verhaal geworden, hopelijk vinden jullie dat niet erg. Mijn (ons) verhaal: Begin 2005 kwam bij mij toch de kinderwens. Ik was al 38 (mijn vriend 34). We waren toen 6 jaar samen. In mei 2005 gestopt met de pil .... eerst ontpillen .... en in sept. 2005 gingen we ervoor. In dec. 2005 zwanger. We waren zo ongelofelijk blij. Zeker ook omdat mijn vader het kindje waarschijnlijk nog zou leren kennen. We hadden nl. net een maand ervoor hadden gehoord dat mijn vader ongeneselijk ziek was. Met 8,3 wk de 1e echo wat bijzonder was dat zeg een mooi kloppend hartje en dat zat IN MIJN BUIK!! In febr. 2006 hebben we ons mooie nieuws op een bijzondere manier aan directe familie verteld. Ik was toen 10 wk. Iedereen was enorm verrast (hadden ze nooit verwacht) en zo blij voor ons. Maar helaas 2 weken later werd ons geluk wreed afgenomen. Tijdens de echo bij 12,1 wk (vlokkentest) bleek dat er geen hartactie meer was. Wat een verdriet zeg. Aangezien het hartje waarschijnlijk al direct na de 1e echo was gestopt en dus al een tijd levenloos in mijn buik zat hebben we voor een curettage gekozen. Kon 'gelukkig' de volgende dag terecht. We hebben ons toen gestort op het opknappen van het huis. Was pas net 3 jaar oud, maar had achteraf gezien denk ik ook te maken met verwerken (daarna nog ontelbare keren opgeknapt en nu nog). Ook enorm druk bezig geweest met een huis zoeken voor mijn ouders . ze zouden weer bij ons in de buurt komen wonen i.v.m. mijn vader. Ontzettend moeizaam gebeuren met enorme tegenwerkingen, etc., maar gelukkig na een klein jaar gelukt. Toen zijn wij daar een paar maanden gaan opknappen (o.a. aanpassingen voor paps gemaakt). In de tussentijd waren we ook met andere klussen, dan klussen in huis, bezig, maar helaas na 8 mnd niet opnieuw zwanger, dus afspraak gemaakt in het ZH. We kwamen in febr. 2007 terecht bij een FA. Na temperaturen, zaadtest, HSG en samenlevingstest zijn we begonnen met IUI. In juli 2007 de 1e IUI .. nooit verwacht, maar direct zwanger! Was een moeilijk periode, want 2 dagen voor de positieve test had ik een acute rughernia met uitval in mijn benen (eerst niet lopen, later met een soort van klapbeen, tijd met krukken gelopen). Medicijnen kon ik niet innemen. De positieve test was mijn 'pijnstiller'. Met 7,4 wk de 1e echo met een mooi kloppend hartje. Met mijn vader ging het niet heel goed (maanden ervoor ook vreselijke dingen gebeurd), maar Ow wat waren we blij dat we hem dit mooie nieuws konden vertellen. Hij bloeide ook weer iets op. Met 10 wk de 2e echo de gynaecoloog kon geen hartje vinden, maar twijfelde. We moesten de volgende dag terugkomen en naar de echoscopiste. Wat duurde die 24 uur lang zeg!! De volgende dag werd bevestigd wat we eigenlijk al wisten. Weer mocht het niet zo zijn. En weer moesten we mijn vader het slechte nieuws vertellen. De tranen biggelde over zijn wangen, wat deed dit extra veel pijn zeg. In sept. 2007 curettage. Helaas is mijn vader in okt. 2007 overleden. Hij zou dus nooit een kindje van ons meemaken . we waren toen nog in de veronderstelling dat het een volgende keer ging lukken. In nov. 2007 gingen we voor de 2e IUI. Ongelofelijk, maar weer direct zwanger. Weer blij natuurlijk, maar ook de angst dat het weer mis zou gaan. In jan. 2008 1e echo, 8,1 wk. Er was hartactie, maar het vruchtje had de grootte van 6,3 wk. Het kon twee kanten opgaan en bij ons dus de verkeerde kant. Een week later (9,1 wk) kreeg ik een MK, die erg pijnlijk was. We waren totaal uit het veld geslagen. Er zijn toen een chromosomenonderzoek en nog wat bloedonderzoeken gedaan. We hebben de uitslagen niet afgewacht (bleek later allemaal goed) en in maart 2008 de 3e IUI (+ progesteron bolletjes) en jawel weer zwanger de 1e echo bij 8,4 wk geen hartactie. We waren helemaal verdoofd, ook deze zwangerschap ging niet goed. Gekozen voor curettage. Juni 2008 een hysteroscopie heel klein beetje verkleving weggehaald (dit kon geen oorzaak voor de MKen zijn). Juli 2008 4e IUI niet zwanger en toen kon er getest worden op bloedstolling (kan alleen als je langer dan 10 wk niet zwanger bent geweest). Uitslag was goed. Aug. 2008 5e IUI zwanger! Tijdens deze zwangerschap Ascal (= bloedverdunner) geslikt. In sept. tijdens de vakantie op de terugweg naar huis in Oostenrijk een MK gehad. Wat voelde ik me ellendig zeg, alleen in een toilet bij een tankstation langs de snelweg ben ik ons 5e kindje in de maak verloren. Van sept. 2008 t/m jan. 2009 tijdelijk gestopt met proberen zwanger te worden i.v.m. instellen schildkliermedicijn en blaasonderzoek. In febr. 2009 weer de 1e IUI van de nieuwe reeks van 6. Helaas niet zwanger en na de overige 5 IUI's ook niet. Waren heel erg verbaasd dat het geen van deze IUI's is gelukt. Het ziekenhuis zei toen dat ze gezien mijn leeftijd niets meer kunnen doen en zijn daar dus medisch uitbehandeld. We wilden eigenlijk na de IUI's er definitief een punt achter zetten, maar dat is zoooooo moeilijk. Toen toch besloten om nog even te kijken wat er spontaan zou gebeuren. Ik (wij) ben tijdens ons hele traject altijd vrij sterk geweest, maar helaas begon ik in oktober al last te krijgen van hyperventilatie en begin december ben ik in een zwart gat terecht gekomen (ziek thuis). Toen veel zitten denken en malen en afvragen of het ZH wel alles goed heeft gedaan. Ik ben afgelopen november op ZP terecht gekomen en daardoor ook dingen gaan afvragen. Door een opmerking van Ladouce over 2 ZH-en in Nederland die ook de wat 'oudere dames' kunnen helpen bij een kinderwens, bedacht ik me dat ik idd een artikel had gelezen over 1 van deze ZH-en. Artikel opgezocht, dossier in oude ZH opgevraagd, verwijsbrief aan de HA gevraagd en toen heel spannend gebeld naar dat ene ZH. Was toch bang dat er gezegd zou worden 'Ja maar mevrouw u bent veels te oud.' Maar gelukkig dat werd niet gezegd. Het is al 2 maanden geleden dat ik de afspraak heb gemaakt en nu is het bijna zover .. maandag is de afspraak. Ik (wij) probeer mezelf wel voor te houden dat het waarschijnlijk alleen bij dit ene gesprek blijft en dat ze verder niets kunnen/willen doen. Ik vind het op zich al prettig dat een andere arts (en ZH) naar ons dossier kijkt. Hebben we deze week alvast ingeleverd, dan kan de arts zich alvast inlezen . Nou hoop niet dat jullie in slaap zijn gevallen na dit onwijs lange verhalen .. sorry!
Jeetje IS wat een verhaal zeg wat een hoop ellende en verdriet. Wat vind ik jou een sterke vrouw !! Mag ik vragen in welk ziekenhuis je de afspraak hebt ? Ik heb ook een aantal zkh bezocht in de tijd dat ik zwanger wilde worden.
@IS....wat een ellende heb jij al meegemaakt Heb er geen woorden voor..... Spannend wel,weer een nieuw zkh.Ik hoop,dat ze daar wat voor je kunnen betekenen. Hier gaat het hem deze ronde weer eens niet worden,vrees ik. Heb al menstruatiekrampen en gewoon een algeheel gevoel,dat het eerdaags weer door gaat zetten.Ik weet...het zegt niks,maar niets wijst erop,dat ik zwanger ben en alles wijst erop,dat ik gewoon ongesteld ga worden.
KL we gaan maandag naar het Diaconesse ZH in Voorburg. Weten wel dat er in het buitenland behandelingen zijn voor vrouwen van 42 jaar of ouder, maar wij willen niet ver weg weer een heel traject in, dat trekken we niet meer. En of het maandag wat oplevert ..... ben bang van niet, maar ja moet toch wel een beetje hoop houden, maar je probeert je altijd te beschermen hè!
Haha Suzanne gelukkig maar! Balen hè zo vlak voor je NOD ..... die enorme onzekerheid. Dan denk je weer iets te voelen wat je zeker te weten die maand ervoor niet hebt gevoeld, dus denk je weer 'Zou het?' En je wordt keer op keer door je eigen lichaam in de maling genomen. Ik neem me elke maand voor 'volgende maand trap ik er niet meer in', maar ja de volgende maand doe ik het gewoon weer . Heb trouwens bij veel van mijn zwangerschappen juist gewoon hetzelfde gevoeld als de maanden dat ik ongi werd ..... dus ja ..... je weet het pas zeker met een positieve test in handen!
Vriendlief is jarig ..... hoera!!! Vanavond een huis vol mensen en heb ontzettend veel te doen vandaag en mega-rugpijn, dat gaat lekker dus Ben hier dus (als het goed is) niet (veel) meer te 'zien'. Fijne dag allemaal!
@IS....ik trap er ook elke maand weer in de keren dat ik wel zwanger was,voelde het idd ook wel zo.Maar toen wist ik gewoon,dat ik zwanger was en nu weet ik dat het niet zo is denk ik dan. Vind het heel knap van je hoe je toch de moed erin houdt.
Hee IS, ik duim voor jullie a.s. maandag. Zit dan nog geen kwartiertje van je ziekenhuis vandaan op werk, dus zal wel wat positieve vibes sturen!
In het ziekenhuis in Voorburg ben ik niet geweest, hoop echt dat ze iets voor jullie kunnen betekenen ! Fijne dag IS en gefeliciteerd. Suus don`t give up hope he meissie !
is@ wat een verhaal meis, ik kon je verhaal al een beetje. dikke knuf. en succes maandag hoop dat ze wat voor je kunnen doen. meiden ik heb net naar het uitzendbureau gebeld, helaas doen ze hier niets met de zorg. volgende pogingen pffffffff.
Jemig IS, wat een verhaal zeg! Wat een berg ellende hebben jullie meegemaakt! Respect voor de wijze waarop jullie er in staan hoor! Enne, hier ook een megakletser, dus val niet gauw in slaap En trouwens 2x geopereerd aan een rughernia, inclusief klapvoet en uitval, dus daar weet ik alles van! Verder weer hoofdpijn hier en dik aan het broekloeren
:x heel erg leuk hoor meisjes, ben ik even een dagje werken en dan pennen jullie 16 pagina's vol Ga eerst even bijlezen en dan ben ik over een uurtje ofzo wel weer terug
Oja IS, gefeliciteerd met hubbie! Suus, niet de moed opgeven nog he! Doe ik ook niet Nou stiekem wel maar dat zeggen we gewoon niet