Volgens mij doet Minnie het kantoorwerk voor hun eigen bedrijf. Dat maakt het misschien wat lastiger. Jammer dat je zo ver weg woont Minnie. Was ik je af en toe komen helpen op kantoor. Hoe is het nu meid? Ik ben het wel met Cindy eens. Jij en je gezin ook, moeten zorgen dat je straks wel energie voor de bevalling hebt. En daarna! Mijn moeder zou ik ook in zulke situaties niet hoeven. Schat van een mens hoor maar ik zit niet te wachten op 'ik zei het toch en zie je wel'. Hoop dat het wat beter gaat met je.
ja hoor alles gaat volgens het boekje! vanavond afspraak vk de kleine voel ik nu wel goed bewegen gelukkig. kamertje bijna klaar dus dat schiet ook aardig op. kleertjes ga ik volgende week wassen en inruimen.tja en dan is het afwachten hahahaha ik merk wel dat het nu weer zwaarder wordt met b.v. poetsen enz ben vlug moe en heb dan geen zin meer hahaha
ja dan wordt het wel wat moeilijker,maar zou het dan geen optie zijn om oiemand van het uitzendburo aan te nemen mini?
Mogge, Redelijk geslapen. Nee iemand inhuren kost veel te veel geld. Dat is het probleem, en voor je iemand ingewerkt hebt. Mijn man heeft gisteren de boekhouder haar ontslag gegeven. Wat een ellende was dat. Ik lever alles netjes in, en we kregen gisteren alles terug, van meer dan twee jaar...in een kratje!! Nou stond ik mooi voor aap bij de nieuwe boekhouder. Alsof ik er zo'n puinhoop van gemaakt heb. Echt niet. Maar goed, gelukkig heeft mijn man de boekhouder opgezegd en daar was ik heel blij mee, want ze ging nogal tekeer. Zooo. Had ze maar niet zoveel fouten moeten maken. De loonstroken moest ik steeds meerdere keren om vragen, en stonden na een half jaar nog steeds op het oude adres. Verder heeft ze alles fout ingediend bij de belastingdienst. Echt, dat iemand dan zegt een boekhouder te zijn....ik had het nog beter allemaal zelf kunnen doen. Maar goed, ik hoop dat de nieuwe boekhouder het wel goed doet. Maar ik vind het toch een grote stap, echt alles moest daarheen. Ik verwachtte zo'n 25-30 ordners op te halen bij de oude boekhouder, maar nee, die ordners hebben ze weggegooid zeggen ze...volgens mij hebben ze die zelf gehouden. En ik elke keer maar nieuwe ordners kopen. Nu moet ik vandaag kijken welke klanten er nog niet betaald hebben, en die een aanmaning sturen. En zo zit je weer een tijd op kantoor. Net de huisarts gebeld, die is afwezig wegens nachtdienst. Moet ik wachten...ik ga niet naar een vervanger. Dit is een psychische klacht, en ik schaam me er dood voor. Ik ken mezelf gewoon niet. Maar die moppensite, die is wel heel geinig. Ik moest echt een paar keer lachen, mijn dochter ook. Ik kan de tekst alleen niet kopieren en plakken helaas.
@Minnie: niets om voor te schamen hoor. Ik heb me heel lang geschaamd voor mijn eigen psychische toestand. Zolang dat ik mezelf al die tijd de mogelijkheid ontnomen heb om aan heling te werken. Zo'n twee / drie jaar terug heb ik daarin een beslissing genomen. Niet makkelijk maar wel noodzakelijk. Ik heb me voorgenomen me niets meer aan te trekken van mensen die lachen als ik 's middags zo moe ben dat ik even wil slapen. Ik trek me niets meer aan van mensen die lachen als ik me verdrietig voel of het eeuwige 'meid, dat komt wel goed'. Ik heb die ruimte nodig om te helen.
Nou..sliep ik vanmorgen uit, staat er iemand voor de deur, maar goed, ik had zoiets van; ''voor ik aangekleed ben....laat maar gaan, ik verwacht niemand''. Staat het jochier wat hier op de hoek woont, 4 huizen verder, en hij zit ook bij mijn dochtertje in de klas, te zeggen tegen die man aan de deur; ''ze zijn thuis hoor, maar ze slapen nog''. Nou had ik vanmorgen vroeg al beneden de rolluiken open gedaan, zodat mensen denken dat ik wakker ben, maar toch roept zo'n ellendig ventje: ''ze slapen nog''. Dus die man bellen en kloppen... Later kwam dat zelfde ventje vragen of onze jongste buiten komt spelen, nou....toen ben ik tekeer gegaan tegen hem. Ik heb gevraagd/gegild; waar bemoei jij je mee?? Opzouten!!Enz. Dat joch loopt elke dag van 'smorgens vroeg tot 's avonds laat buiten. Zonder speelgoed. Regen of niet, vriendjes of niet, hij loopt buiten vanaf 8 uur 's morgens tot hij naar bed gaat. Af en toe is hij 5 minuten binnen om te eten. En in het begin kreeg hij nog wel een ijsje of drinken of een snoepje van ons, maar dan speelde hij met mijn dochtertje, maar zodra er iemand anders bijkwam mocht mijn dochtertje niet meer mee doen....dus daar ben ik mee gestopt. Ook met een kinderfeestje, hier mocht hij komen, maar mijn dochtertje mocht niet bij hem komen. Het is echt een vreselijk ventje. bah. Maar zo denkt iedereen er over. Een egoistisch mannetje. Hij gaat ook alleen naar school, 7 jaar oud. Zijn ouders kijken totaal niet naar hem om. En nu sliep ik een keer uit, want de jongste is 3 dagen vrij van school....en dan staat zo'n vervelend ventje mijn leven te bepalen....!! De buurvrouw van 3 huizen verder stond buiten, en die zal wel gedacht hebben.....wow wat gebeurd daar?? Dus daar baal ik zo van he, iedereen denkt maar je leven te kunnen bepalen. En ze hebben idd allemaal een mening over je. Ik heb de laatste 17 jaar zoveel verdriet gehad, dat het een wonder is dat ik nog steeds moeder ben van mijn kindjes. Dat ik nog steeds elke dag opsta, ook al kost het me veel moeite. Maar een ander snapt dat niet, dus ik praat er niet meer over met anderen. Maar aangezien ik nu echt niet lekker in mijn vel zit twijfel ik er over om met de huisarts te gaan praten. Ik wil geen stempel krijgen. En ik ben al een paar keer in het verleden bij een psycholoog geweest, maar die kan mij ook niet helpen. Je betaald 70 euro per uur, en je verteld je verhaal en hij zegt; ''sjonge...dat jij nog kan lachen!!'' ''Dat is niet niks wat er gebeurd is''. Ja dat soort antwoorden heb ik niks aan. Ook een andere psycholoog gesproken, en ik word er doodmoe van van alle emoties, maar ik schiet er niks mee op. Ik moet het echt zelf doen.... Dat heb ik ook net tegen mijn man gezegd; ''jij bent er ook nooit om mij te steunen!!'' Maar goed, we zijn er nog, ik kreeg gisteren wel te horen van mijn man dat ik een lieve moeder en een lieve vrouw ben... En nu maar kijken of deze storm overwaait....
Zo herkenbaar. Helemaal wat die psycholoog zegt. Ja wat moet ik dan? Huilen? Dat is precies het mechanisme wat ik van anderen geleerd heb. Blijven lachen. En vooral niet laten merken dat er iets mis is. Ben ik dan fout? Ik neem anderen ook niet perse iets kwalijk maar ik ben niet zo geworden zonder reden. En als zo'n aanval bij mij zich voordoet. Dat is dat ik dan ga malen en dat is een sneeuwbaleffect. Dan weet ik dat ik met een paar uur voor dood voor me uit zit te staren. Zo ongelooflijk vermoeiend is dat. Of ik echt een stempel heb gekregen weet ik niet. Maar ik weet wel dat het me eigenlijk geen reet meer interesseert. Voor mij was het of deze stempel.............. of iets heel veel ergers. Ik ben wel veel makkelijker geworden met mensen buitensluiten. Als mensen me niet nemen zoals ik ben dan jammer dan. Dan hou ik daar afstand van. En die houding bevalt me prima. Velen zullen me haten maar so be it. Ik heb die mensen niet nodig in mijn leven. Belangrijkste is dat ik een hele lieve en geduldige vriend heb en we binnenkort ons gezinnetje hebben. De rest kan wat mij betreft dood neervallen. Als ze me niet nemen in slechtere tijden dan zijn ze me zeker niet waard in goede tijden.
Nee, dat klopt je bouwt een muur om je heen... Maar hoe fijn zou het zijn als mijn eigen moeder me eens begreep en een arm om me heen zou slaan? En leuke dingen met me doet.... Zij is depressief, en gaat 60!! uur per maand met de bijbel langs de deur.... En haar dochter kan dood neervallen. Ze zegt gewoon; ''Je bent volwassen''. ''Gewoon vroeg opstaan'' Gelukkig doe ik veel leuke dingen met mijn kinderen. Helaas moet mijn dochter vanmiddag weg naar een kinderfeestje anders had ik nu bv even naar de Beekse Bergen op bioscoop gereden. Vrienden zijn een illusie. Daar ben ik van overtuigd. Ik heb daarom geen vriendinnen meer over. Zolang ze beter van je worden staan ze voor de deur, maar owee als het slechter met je gaat. En iemand in vertrouwen nemen?? Hooguit mijn man nog. En dan zie je van die vrolijke opgewekte moeders....en ik sta er bij als een zombie....ik begrijp dat niet. Ik heb een prachtig gezin, waarom zo depressief nu?? Mijn broer is ook al jaren depressief. Mijn schoonzus word er soms ook gek van, maar echt ik doe wat ik kan, soms gaat het dagen goed bv als het prachtig weer is kan ik er weer helemaal tegen, maar er zijn dagen bij dat ik met moeite uit mn bed kan komen. We hebben een prachtig gezin, 3 lieve gezonde kinderen, twee leuke honden en een leuke lieve kat. En ik doe mijn best sterk te zijn. maar soms.....wordt het me even te veel.
Niet voor niets dat ik het liedje van Het Goede Doel zo toepasselijk vind. Mijn moeder is lief, maar als het gaat om zulke steun zoals jij noemt dan is dat moeilijk. Niet omdat ze niet wil denk ik, maar ze heeft zoveel in haar eigen leven meegemaakt dat ze zich afgesloten heeft. Ik denk dat het verloren energie is om te denken dat jouw moeder dat anders gaat doen. Ik ben niet generaliserend maar als ik zie hoe mijn moeder alles richting het geloof stuurt dan verwacht ik dat al niet eens meer. Want bij alles wat ik zeg 'moet je maar gaan bidden'. En dan krijgen we die strijd weer. Bidden kanalleen als je naar de kerk gaat in haar ogen al geeft ze dat niet zo toe. Dus dat kost me teveel energie. Daarom probeer ik te genieten van de andere dingen die ze doet. En die doet ze vol liefde. Ik neem haar niets kwalijk want ik heb gezien wat ze heeft meegemaakt. Ik lag met mijn moeder in bed toen ik mijn vader ineens boven haar zag met een vleesmes. Ik stond achter mijn vader op de trap toen hij een andere vrouw voor zich onder de rok greep. En dat zijn nog maar de kleine dingen. Mijn moeder heeft zich afgesloten. Ikkan het haar niet eens kwalijk nemen, hoezeer ik het ook mis. Ze maakt het wel goed op andere manieren hoor. Maar gewoon inderdaad eens die arm om je heen in plaats van weer een evangelisch gedichtje over hoeveel Jezus van mij houdt. Ja, ik weet dat Jezus van mij houdt. Maar ik hoor mijn moeder graag eens zeggen dat ze van mij houdt. Ja hoor, ik weet dat ze zielsveel van me houdt. Maar zeggen? Heel moeilijk. Ik zie jouw moeder daar ook niet anders in worden. Geloof is mooi maar religie is echt in mijn ogen de grote verpester van geloof. Toen ik mijn relatie verbrak hield ik 2 vrienden over. Die namen me zoals ik ben. Nog steeds. Die koester ik. De rest, ach het deed pijn. Vooral als je dan moest horen 'ja maar je wist toch dat hij autisme had'. Ja, natuurlijk wist ik dat, maar moet ik daar mijn eigen leven voor opgeven dan? Als mensen elkaar miserabel maken, wat is dan het nut om bij elkaar te blijven? Ik ben voor mijn eigen leven gegaan en voor mijn eigen geluk, ben ik dan een crimineel? Over het algemeen staan vrienden voor je deur als ze iets moeten hebben. Daarna zie je ze niet meer. En dan zijn z nog vermoeid ook als je een keer niet vrolijk bent :S. Nou lama dan hoor. Het enige wat ik tegen je kan zeggen is: hoe mooi je gezin ook is en hoeveel je ook hebt om dankbaar voor te zijn (en dankbaar ben je volgens mij hoe dan ook wel, staat daar ook los van vind ik), als jij dusdanig rot in je vel zit, dan gaat dat een keer klappen. Ik heb het bij elkaar zo'n 8 jaar geloof ik volgehouden en toen was de koek op. Ik heb sowieso enorme bewondering voor jou hoe je het doet met kinderen. Probeer van je af te zettenwat anderen denken. Who cares. Jij bent veel belangrijker in deze.
Lieve Minnie, ik lees net dat je je zo rot voelt. Ik wil je een dikke virtuele knuffel geven! Daar komt ie: KNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFEL KNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFEL KNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFEL KNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFEL KNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFEL KNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFEL KNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFEL KNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFELKNUFFEL Vind het zo naar voor je dat je je zo voelt. Hoop echt voor je dat het gauw beter zal gaan. Liefs Sasje
Ik vind dat jullie wel erg lief voor mij zijn. Ik zit weer met de tranen in mijn ogen... Mijn moeder heeft ook het nodige meegemaakt met haar man.(mijn vader). En is snap dat ze daar depressief van geworden is. Mijn vader dronk veel, ze heeft er voor gezorgd toen hij een hartinfarct kreeg dat hij daarna opgenomen werd in een afkickkliniek. In plaats van af te kicken ging hij daarna door met drinken. Ik kan me dat nog goed herinneren, ik was 11 toen. Mijn moeder is toen met mij en met 1 broer van mij in een flatje gaan wonen en heeft gezegd dat ze terug zou komen als hij zou stoppen met drinken.... In plaats daarvan kreeg hij een relatie met een nijlpaard(echt een vreselijk mens was dat) en die had een dochter, die 10 jaar een relatie heeft gehad met de broer die nog bij ons woonde. Je begrijp dat de wereld van mijn moeder instortte. Ze was haar man kwijt en haar zoon, die trokken namelijk vanaf dat moment met z'n vieren op(mijn vader, nijlpaard, mijn broer en dochter van nijlpaard). Ze is toen in het geloof gevlucht. En daar zit ze nu al 25 jaar in. Ik heb de hoop opgegeven dat ze daarin nog zal veranderen. Ik zelf geloof in mezelf...dat moet ook wel want ik moet mezelf op de been houden. Maar ik geloof absoluut niet in een God. Dus ik ga er ook geen discussies meer over aan. Soms zou ik mijn moeder wakker willen schudden, maar ik weet dat dat nooit zou lukken, ze zal zich alleen maar van mij afkeren en nog meer het geloof in vluchten. Ik zie dat dat bij jouw moeder ook zo is Crypto. Ze vluchten in iets wat hun troost. En jouw moeder heeft ook veel verdriet gehad met jouw vader. Mannen.... Ik heb op zich een hele lieve man. Maar ook hij heeft mij al zo vaak gekwetst en verdrietig gemaakt. Maar scheiden is voor mij geen optie, ik weet dat dit je hele gezin kapot maakt. Kinderen hebben 2 ouders nodig. En ze moeten niet kiezen bij wie ze kerst vieren of hun verjaardag. Er gaan zoveel mensen scheiden tegenwoordig. Ik wil het mijn gezin niet aandoen. Ik denk dat we er nog heus wel uit kunnen komen. Mijn man heeft altijd hard gewerkt voor het gezin, en gezorgd dat er genoeg geld was. De kinderen zijn ook dol op hem. En ik wil niet zo eindigen als mijn moeder, na 25 jaar is ze gescheiden en heeft haar verdriet nooit verwerkt. Laatst gaf ze me aan dat ze bindingsangst heeft nu. Al met al...geen rozegeur en maneschijn. Maar wel drie prachtige gezonde kinderen en de vierde op komst. Waar we erg blij mee zijn, en wat me op de been houd. Zolang we gezond zijn komen we er wel. Ik twijfel nog of ik met de huisarts moet gaan praten. Misschien heeft hij wat tips. Een psycholoog of pillen daar begin ik maar niet aan. Ik kan dit zelf hopelijk. Proberen de negatieve dingen om te zetten in positieve, al is dat best moeilijk omdat ik nu alles zwart zie.
pff mini heftig allemaal meid! ik weet niet meer wat ik nog kan zeggen maar wil je ook van hier uit een hele dikke virtuele knuffel geven!!! trouwens ik heb helemaal geen contact meer met mijn moeder,al 4 jaar niet meer en ik vind het ook goed zo! en heb er geen spijt van! er was teveel gebeurd!
Dank je Cindy! Jeetje, dat is een hele stap. Geen contact meer met je moeder. Dat zou nu misschien toch wel pijn doen nu je zwanger bent?? Ik heb een paar keer mijn moeder niet gebeld, en dan belde ze mij niet. Want bellen deed ze niet. Ik heb het 1 keer 2 maanden volgehouden en 1 x 3 weken. En toen toch maar weer gebeld. Ik wil toch altijd mijn verhaal bij mijn moeder kwijt als er iets is. Zo zie je maar, dat we eigenlijk allemaal ons verdriet hebben. Dat weet je niet van elkaar, wat logisch is. Maar je denkt altijd dat het gras bij een ander groener is....
Minnie: wij zouden zussen kunnen zijn :O. Mijn moeders eerste man was alcoholist. Daar heeft ze 1 zoon bij. Die zoon zei haar ooit 'mamma laten we weggaan, dit is geen leven'. Van mijn moeder kan heel veel gezegd worden maar nooit dat ze niet voor haar kids opkomt. Op dat moment dat haar zoon dat tegen haar zei heeft ze maatregelen genomen. Toen ze weg wilde had de vader zijn zoon een motor beloofd. Mijn moeder kon geen kant meer uit. Haar zoon wilde niets meer met haar te maken hebben. Tot op de dag van vandaag. Ik heb altijd gezegd: als ik hem ooit te spreken krijg dan heeft hij een hele dobber aan mij. Ik ben in staat hem aan te vliegen. Wel nadat ik hem verteld heb hoe ongelooflijk fout hij gezeten heeft. Toen ontmoette mijn moeder mijn vader. Geen alcoholist maar wel veel cultuurbashes. Die man zat teveel in strijd met zichzelf. Daardoor ook die agressieve momenten. Daarna is mijn moeder alleen gebleven. Ze maakte de fout dat ze voor ons een beter leven wilde. Ze had bijstand en het dus niet breed. Maar wij waren gelukkig. Dat heeft ze nooit geloofd. Ze ontmoette een man. Vanaf het moment dat ze elkaar het ja-woord gaven is ie gaan drinken en nooit meer gestopt. Overal vonden we nadien de flessen. Ik heb hem de deur uitgezet. Ik was toen denk ik 14 of 15 Toen al bijdehand. Vanaf dat moment is ze alleen gebleven. Alcohol........... wat een drama. Het is wat je zegt. Onze moeders vluchten in het geloof als troost. Ik scheid echt religie en geloof. Ik geloof in tja, God, een entiteit. In ieder geval iets dat machtiger is dan ons. Alleen geloof ik niet in religie. Onze dochter wordt straks gedoopt in Griekenland maar meer omdat het traditie is dan religie. Zijn ouders doen er ook weinig aan behalve de tradities volgen. Kan ik mee leven. Zij dringen het ook niet op. Ik vind het zelf heel mooi om er daar aan mee te doen omdat de beleving niet moeten maar mogen is. Heel anders. Ik zou ook niet zonder mijn moesje kunnen. Wat ik zeg, de religie is eigenlijk ons enige obstakel. En dat overwin ik voor haar graag omdat ik zie dat het voor ons weliswaar niet goed is maar als ik eerlijk ben is het voor haar ook goed. Voorheen ging ze nooit ergens heen. Nu heeft ze gezelligheid en gaat ze uit. Heerlijk voor haar. Voor mij niet want tja, die zendingsdrang. Enfin je weet het wel. Ik knuffel met de rest mee Minnie. Nee wij zijn niet lief. Wij begrijpen je gewoon heel goed en hoe meer ik met je praat, hoe meer overeenkomsten ik zie. Hoe frappant....
Net even naar de gemeente geweest. Ons meisje is nu officieel erkend en zal officieel mijn lief als haar vader hebben. Op de vraag 'welke achternaam gaat ze dragen' wist lief niet hoe snel ie moest antwoorden 'de mijne natuurlijk'! . Daarna hebben we een terrasje opgezocht en hebben we dat moment even gevierd. Was ook wel even lekker.
Mag ik ook nog even bij de groepshug?? Zo, ik heb mijn vrije dag goed besteed. Vanmorgen de kaarten bij mijn ouders gebracht voor hun 50 jarig huwelijksfeest. Had ik ontworpen maar er ging iets mis met drukken waardoor ze nu 2 weken te laat zijn. Maar gelukkig vonden ze ze geweldig. En vanmiddag heb ik de 4 behangpanelen afgemaakt. Dus even aan jullie showen. Kunnen jullie ook meteen een idee krijgen van de kleur van de muur.
Dank jullie wel!! @Cindy Dat is wel fijn dat het je ijskoud laat. Want als het nog steeds kriebelt kan ik me voorstellen dat je er ongelukkig van wordt. Mijn man heeft ook geen contact meer met zijn vader en moeder. Het laat het ook ijskoud. Het zal bij jou ook wel zo zijn, je hebt van alles geprobeerd, maar eens houdt het op. Ja als je een man hebt die alcoholist is dan moet je voor jezelf kiezen, dat kan niet anders, anders ga je zelf ook naar de knoppen. Wij geloven beide niet. Te nuchter denk ik. Alhoewel we elkaar wel via het geloof van mijn moeder hebben leren kennen. Maar zodra de oudste geboren is, werd ik wakker. Mijn moeder wilt geen man meer. Ze is een beetje nukkig over mannnen. Nou ik moet er niet aan denken om de rest van mijn leven zonder man te moeten doorbrengen, lijkt me ook erg saai. Ik moet rennen....de jongste heeft een kinderfeestje, en die moet ik om 5 uur ophalen....anders staat ze straks buiten.....beetje eng. Ik ben blij dat ik hier mijn hart kan luchten, voel me momenteel best redelijk. Maar het is nog geen avond...waar de beren altijd op je af komen.... Moooiiiii River!!! Leuk idee....was ik zelf nooit opgekomen....