De wens voor nog een kindje in de toekomst is zoooo enorm groot dat het mij serieus elke dag wel bezighoudt. Ik ben alleen mega bang dat het m niet meer zal worden, het verscheurd me momenteel en ik kan gewoon geen ervaringsverhalen vinden, Waardoor ik het gevoel heb dat ik de enige ben ofzo..... onze jongste is nu 8 maanden oud, en heb daar een voorwandverzakking aan overgehouden (graad 1 of 2) Ik word verscheurd door twee gedachtes; Nooit geen volgend kindje maar wel nog een redelijk lichaam. Of toch voor die aller grootste wens gaan en niet weten hoe mijn lichaam en dus mijn verdere leven worden zal... :/ noem mij maar obsessief ofzo, maar het doet zoo zeer, en maakt me onzeker... wie o wie herkent zich ook in een soortgelijke afweging?
Dit herken ik wel. Na twee keer pre-eclampsie en HELLP gehad te hebben, was mijn kinderwens voor een derde aan de kant geschoven. Daarna ben ik 50kg afgevallen, gescheiden en heb een nieuwe partner zonder kinderen van zichzelf. Met hem begon het toch weer te kriebelen, maar ik was doodsbang en werd verscheurd door al mijn gedachtes. Ik ben uiteindelijk voor een gesprek naar de gynaecoloog gegaan. We hebben alle risico's uitgebreid besproken en een plan van aanpak klaargelegd. Nog steeds ben ik bang hoor, dat ik mijn lichaam er alleen maar meer kapot mee maak. Maar ik durf het risico inmiddels wel te nemen. En heb dit ook goed doorgesproken met mijn partner. Ik zal op hem moeten kunnen leunen als mijn zwangerschap weer heel moeizaam zal verlopen. En ook daarna zal hij niet alleen voor de baby, maar ook voor mij en in deeltijd (co-ouderschap) mijn kinderen moeten zorgen, mocht het opnieuw mis gaan. We gaan ervoor, maar niet onbezorgd!
Ik zou het toch nog een poosje laten rusten @roever volgens mij is jouw derde nog geen 1 jaar? Ik snap dat het je ontzettend verdrietig maakt bij het idee dat er nooit meer een kindje zal komen. Maar misschien kun je als de jongste 1,5 is eens een gesprek aangaan bij de gynaecoloog of nog een zwangerschap mogelijk is en wat eventueel de risico’s zullen zijn voor jouw lichaam. Mocht het allemaal wel meevallen kan je er tegen die tijd weer voor gaan! Nu nog even je lichaam laten herstellen en wat rust geven kan misschien in jouw voordeel werken. Maar je bent ook al mama van drie prachtige kindjes en die hebben wel een gezonde mama nodig in hun leven. Dikke knuffel, en wie weet met de tijd komt het wel goed
Heftig! En “stoer” dat je het weer aandurft! Ik ben niet bekend met pre-eclampsie en HELLP. Houdt je daar rest van je leven last van? Fijn dat je nieuwe partner er ook helemaal vol wilt gaan!!
Ondanks ik het allemaal niet wil horen heb je hartstikke gelijk! We hebben drie knotsgekke en gezonde kinderen en zit nog in flink herstel van de drie zwangerschappen... Een evt zwangerschap zou ook pas over een poos plaatsvinden , wanneer de iig oudste 2 kids zo goed als zelfstandig zijn... en misschien derde ook wel. maar ondanks dat dus nog wel even duurt maak ik mij er nu al druk om :s slaat ook nergens op natuurlijk, maar zo zit ik blijkbaar in elkaar haha. Kon ik die wens maar even in de ijskast zetten, om er niet zo mee bezig te zijn in gedachten... zou me veel schelen... hihi bedankt voor je bericht...
@roever Het kan je bloedvaten en organen verzwakken. Ik heb ook wel echt nog klachten eraan overgehouden, maar bovenal heb ik een groot risico opnieuw zwangerschapsvergiftiging te krijgen en daardoor voor de 3e keer een vroeggeboorte. Maar met de juiste zorg kan dit hopelijk beperkt blijven. Voorkomen kunnen ze het waarschijnlijk niet. Maar ik zal wel extra controles krijgen. Sneller kunnen starten met medicatie etc. En naderhand heb je een hoger risico op hart- en vaatziekten. Ik zou als ik jou was over een tijdje een keer een afspraak maken met de gyn en kijken wat die adviseert. Dan kun je aan de hand daarvan altijd nog een besluit maken.
Hoewel geen ervaring met een voorwandverzakking, heb ik wel ervaring met een ernstig verzakt bekken. Ik kreeg vier kinderen binnen vijf jaar, de vierde was niet gepland. Bij de derde had ik al maandenlang in een rolstoel gezeten vanwege m’n bekken en er werd me afgeraden om nog kinderen te krijgen. Maar ja de vierde diende zich aan en met goed luisteren naar m’n lichaam heb ik het uitgezongen, boven verwachting zonder rolstoel. Vijfenhalf jaar later kwam de vijfde, eveneens ongepland... Hier een vergelijkbaar verhaal als bij de vierde. Ik was alleenstaande dus minder ruimte om echt naar m’n lichaam te luisteren, maar uitgezongen zonder rolstoel. En nu heb ik een zesde. En wat denk je? GEEN bekkenpijn gehad, de hele zwangerschap niet. Natuurlijk ben ik (extra) voorzichtig geweest met alles, maar dat heeft het dus wel voorkómen. Er zit 4j8m tussen nr 5 en 6. Tijd heelt een hoop. Dus zeker als je zegt dat nog een kindje krijgen niet voor nú is, zou ik de optie open durven laten als ik jou was. Misschien geeft dat je ook wel een beetje rust, wat betreft wat je zegt dat dit je dag in dag uit bezighoudt.
Hier na 4 mk met zware complicaties een dochtertje gekregen. Bij de bevalling brak mn staartbeen. Wens voor een 2e was heel sterk. Maar ja wel of niet doen. Mijn lijf had al heel wat heel zware klappen gehad. Eerst advies in t ziekenhuis en aan bekkenbodem therapeuten en zelf een orthopeed gevraagd. Kregen groen licht. Maar ja weer 2 mk, een heel andere zeldzame diagnose, spuiten, 8 pillen per dag en heel veel stress nu zwanger van een jongetje. Maar ja nu die bevalling nog. Bekken begint al pijnlijk te worden door mn staartbeen. Blij mee ja heel erg, wel merk ik echr dat mn lijf t ontzettend zwaar heeft. Een derde is echt geen optie meer voor mijn lijf ( en voor mn psyche ook niet). Of het kan moet je echt met een gyn overleggen. Besef wel dat t ook psychisch anders is omdat je lijf al het eea heeft meegemaakt.