@Ellen: Ja, zo lijkt het leven soms... Weet er helaas alles van. Daarom ben ik ook zo mega blij dat me dat deze keer bespaard is gebleven! Ik hoop dat jij - en de hele club hier - binnenkort van het wachten verlost is. (En dan begint het wachten op het moment dat je je kindje kunt vasthouden... )
Lola:ik heb eigenlijk alleen mijn ouders en zussen verteld dat we bezig waren voor nog een kindje. Ik heb besloten ook nog een tijd te wachten om het hen te vertellen omdat ik het allemaal zo onzeker vind! Zit wel met een dilemma: werk als nagelstyliste thuis maar durf hier niet mee door te gaan ivm de toch gevaarlijke stoffen....wil me later geen verwijten hoeven maken... Aan de andere kant als ik nu iedereen afzeg en het gaat mis , ben ik ook werkeloos. Denk dat ik de mensen die nog niet zo lang komen als eerste afzeg en dan kijken hoe de rest gaat! Moeilijk, moeilijk! Moby
Ik vind touwtje springen zwaarder dan joggen... dus dat komt wel goed met jou. Joggen is prima te doen hoor als je zwanger bent; zolang je je er goed bij voelt en het geen pijn gaat doen mag je doorgaan. Het enige wat je schijnt te moeten laten is sprinten en/of tegen heuvels op te joggen. Ik heb tijdens mijn eerste zwangerschap in de 37e week nog een rondje gejogd. Mijn dochtertje was héél beweeglijk maar lag tijdens het uurtje joggen altijd heerlijk te slapen.
Mijn vader "had geen zin meer" toen ik een jaar of 13 was en mijn broertje 4. Mijn broertje heeft altijd contact gehouden maar ik was een echte steenbok: boos en koppig! Nu wil hij opeens meer contact?! Nou ja, wie weet als zijn eerste kleinkind er is? Jaloers!!!!! Wij zijn met z'n 3-en (maar wel zeeer hecht) en hoewel mijn oma 7 kinderen heeft gekregen waar er nog 6 van leven, zie ik die eigenlijk nooit (en het is ook een totaal andere bloedgroep). Ik heb ooit een half indonesische vriend gehad en waar ik het meest van genoot waren de familie bijeenkomsten met heerlijke rijsttafels You are blessed, woman!
Zeg dat Mooiniet; ik heb ook een indische vriend gehad en heb altijd genoten van de gezelligheid en het heerlijke eten. Ik heb nu nog steeds contact met zijn ouders terwijl het toch al een jaar of 15 geleden is!
Leuk om die verhalen te lezen, nou ja niet die van je vader natuurlijk Mooiniet! Mijn vader en moeder zijn uit elkaar gegaan toen ik 22 was. Mijn vader dacht sinds ik een jaar of 8 was dat zijn eigen gezin niet echt van hem hield (terwijl we naar hem snakten met zijn 3jen) en zocht altijd 'echte liefde' op zijn school (hij was directeur) bij schatjes van leerlingen en hun moeders (geen rare dingen of sex hoor).Nu is hij met een moeder van een ex-leerling getrouwd! Mijn ouders hebben allebei in het Jappenkamp gezeten, ze hebben daar allebei een oorlogstrauma aan over gehouden en mijn vader is hierdoor een beetje vreemd gaan doen (even kort door de bocht gezegd). Eten staat bij Indo's echt centraal. Eten = Liefde. Mijn moeder kookt ook de heerlijkste gerechten voor ons en we krijgen altijd eten mee naar huis als we op bezoek komen (ook bij familie thuis). Super! Ik word er gewoon helemaal blij van als ik het typ Liefs, Daantje
@ Zico: hé meissie, ik zal duimen dat je een mooi hartje op de echo hoort en dat alles goed zal zijn. Succes morgen! @ Vlinder: je hebt gelijk, is ook heel confronterend. Lijkt me idd heel moeilijk. Probeer er het mooie van te zien! Dank voor het duimen, kan het echt heel goed gebruiken. @ Natas: helemaal goed dat je moeder dan nu oma wordt. Wat zal ze blij en trots zijn. Wens je voor morgen heel veel succes bij de VK en voor overmorgen heel veel plezier met de pretecho. @ SanRob: meisje toch, ik hoop ook dat Robert niet intrekt. Praat er samen goed over. Ik duim voor jullie dat jullie er samen uitkomen. Veel sterkte ermee. @ Diana: kop op meid, wij duimen gewoon met z'n allen dat je een hele mooie echo hebt. Veel succes! @ Ellen: spannend! Succes met wachten! @ Miss Daantje: ja, mijn loempiaatje, adoeoeoeoeoeoeohhhhhhhhhh! Maar wat moeilijk, dat verhaal met je vader. @ Lola: heel veel plezier met het goede nieuws aan je vriendinnen brengen. Ben heel benieuwd hoe snel ze het in de gaten hebben met het lezen van het shirtje. Enne....op dat moment wil ik heel graag wachten, ik bedoel, het moment dat ik m'n kindje mag vasthouden... Over ouders: ik heb mijn beide ouders nog en daar ben ik iedere dag heel dankbaar om. Wij hebben een heel sterke band, zoals dat in de meeste gevallen bij Indische mensen is. Voel me er echt mee gezegend, vooral als ik nu op dit forum lees dat veel van jullie al vroeg 1 of beide ouders verloren zijn. Ook de ouders van mijn vriend zijn nog beide in leven, dus wat dat betreft zijn wij heel rijk.
Grmbl! Nou heb ik al 2 keer een heel lang antwoord geschreven en elke keer als ik het wil plaatsen, ligt explorer plat! Is mijn antwoord dus weer weg! ](*,) ](*,) ](*,) ](*,)
Ja dat heb ik ook een paar keer gehad dus ken je gevoel.... Mijn ouders zijn er nog en ik ben enigskind dus helemaal alleen in mijn eentje Maar heb dat nooit als een probleem ervaren. Ben zeer zelfstandig opgevoed (mijn moeder was toen al een van de weinige vrouwen die werkte)Mijn moeder heeft wel een sluimerende ziekte (Wegener) waar ze nooit meer vanaf komt en waar ze zo'n 10 jaar geleden bijna aan dood is gegaan. Maar nu hebben ze het goed onder controle. Wij zeggen dan ook altijd dat ze niet dood kan gaan omdat ze zo onder controle staat en mocht bij ons de electriciteit uitvallen dan kunnen we beter bij haar komen want met al die chemische troep in haar lichaam moet ze wel licht geven.... Mijn ouders waren dan ook blij verrast toen ik op mijn 32 eindelijk een vriend had En helemaal toen ik zwanger bleek... Ze hadden zich er al bij neergelgd dat ik geen kinderen zou krijgen... hoe fout kunnen ze zijn.
@Ellen: Ik was eigenlijk ook een beetje enigstkind met zoveel verschil met mijn broertje....maar ook heel erg zelfstandig opgevoed gelukkig! Kep net ff gelezen over die ziekte, maar de symptomen zijn nogal "normaal". Dat is best moeilijk om dan te herkennen dat je een gevaarlijke ziekte hebt! Mijn moeder sukkelt al 5 jaar met spierreuma, maar geen enkele arts kan het bevestigen. Ook leuk..... Enneh, ouders zeggen altijd dat ze het beter weten (zeker wat betreft hun eigen kinderen), maar dat is dus niet zo! Mijn moeder dacht dat ik zou eindigen met een of andere lapzwans en nu heb ik de meest beschaafde man van het westelijk halfrond! HA! Nu nog een hummeltje....
Idd mooiniet, pas toen mijn moeder bijna zichzelf vergiftigd had doordat haar nieren er mee ophielden zijn ze er op een gegeven moment achter gekomen. Brrr alle soorten reuma zijn naar. En niets is zo vervelend als je geen eenduidige of uberhaupt een diagnose kan krijgen. Mijn moeder heeft ook veel moeten procederen omdat ze steeds weer werd goedgekeurd omdat men vond dat ze wel kon werken. (want tenslotte als je je eigen haar kunt kammen kun je ook werken....) hahaha een of andere lapzwans Was dat naar aanleiding van vorige vriendjes ?
Ja, ik ben nogal fout bezig geweest in het verleden nou ja, ik schaam me er eigenlijk niet zo voor; dat hoort ook bij het leven....
Mijn man en ik zijn al wel lang samen, inmiddels al weer bijna 18 jaar, maar niemand had nog gedacht dat wij ooit nog eens samen een kindje zouden krijgen. Ik wilde alleen voor ik zelf kinderen kreeg afrekenen met wat geesten uit het verleden en dat heeft langer geduurd dan me lief was. Uiteindelijk was ik 36 toen ik voor het eerst zwanger raakte en vriend en vijand hier bijzonder mee verraste. Sommigen hebben ons eerst 5 minuten met open mond aangestaard voor er een felicitatie uitkwam. (hihi) En dat terwijl ik mijn kinderwens nooit heb verzwegen. Ellen, dan zit je nu op 2 wachtbankjes. Dat zou me wel een bak zijn zeg, wanneer je dan 2 positieve berichten in ene kreeg. En een nieuwe baan en een mooie positieve zw.test.
SanRob, wat een moeilijke en lastige situatie. Ik zou denk ik ook snel proberen een gesprek met hem hierover te hebben, het onderwerp open te gooien. Sterkte! Ellen, ben benieuwd! Zou super fijn zijn als je die baan krijgt. Dank je Diaantje! Mijn man is een kwartje Indo, maar na de dood van zijn ouders (vooral zijn moeder) is er geen indonesische gezelligheid met veel eten meer. Jammer!
hahaha ja 2 wachtbankjes. Veel verder dan een paar keer eten bij een molukse vriendin is het dichtsbij indisch voor mij Wat ik me nog kan herinneren is dat er altijd eten was. Want eten doe je wanneer je honger hebt en dat hoeft niet perse om 5 uur te zijn zeg maar. En dat ik altijd eten mee moest nemen voor mijn moeder. Dus ik ging altijd naar huis met bakjes vol lekkernijen
@Moby: Is het geen oplossing om een maskertje te dragen? @Diaantje: Jasmijn kroop direct op de loopauto van het bijna even oude zoontje van mijn vriendin, waardoor de tekst slecht te lezen was. Ik heb dus maar even 'geholpen'... @Mooiniet: Als ik een lange tekst wil plaatsen, selecteer ik deze onder het typen regelmatig en klik dan op 'copy'. Valt de pagina dan weg, dan hoef je de tekst alleen nog maar te plakken. Hij blijft namelijk wel op je klembord staan... Enne... ik ben nooit dichter bij Indonesië geweest dan in het Indische restaurant...
Mijn mam wordt steeds weer onderzocht van top tot teen en van binnen en buiten en het resultaat is steeds: Mevrouw, u bent kerngezond. Terwijl ze 's morgens haar bed niet eens uit kan komen omdat haar spieren niet meewerken, ze niet lang kan lopen, niet lang kan staan, etc. Nou ja, misschien is ze wel zo'n medisch raadsel.... :
Hey Natas! Jij gaat 2 leuke dagen tegemoet, toch? Eerst je VK en dan je pretecho \/ Heel veel plezier (succes hoeft volgens mij niet) en laat ons weten hoe het is gegaan? Knuf, M