Hey meiden, wat is het hier rustig? Vandaag geen zwemmen. Alyssa is inmiddels wel weer aardig opgeknapt, maar aangezien ze 3 dagen amper heeft gegeten en zich vandaag pas voor het eerst weer een beetje lekker voelt, vind ik het niet verstandig om met haar naar het zwembad te gaan. Verder ben ik gisteren weer bij de kraker geweest, maar ik ben bang dat er weinig te 'kraken' valt in m'n rug, aangezien hij een beetje vergroeid is. Ze kan het wel allemaal losmaken en wat soepeler maken en oefeningen ter preventie meegeven. Ik moest het ook maar eens een tijdje wat rustiger aandoen en overwegen om een dag in de week iemand m'n huis schoon te laten maken. Tja, dat wordt een beetje lastig want daar hebben we het geld gewoon niet voor. En manlief helpt al daar waar hij kan, de schat. En als ik moet kiezen tussen m'n huis laten schoonmaken of Alyssa 2 middagen in de week naar het KDV laten gaan, dan kies ik liever voor het laatste, aangezien we hier in de buurt geen kleine kinderen hebben waar ze mee kan spelen.
Fijn dat Alyssa weer beter is . En wat een schattige actie met haar knuffeltje... Wat jammer dat het financieel niet mogelijk is om een poetshulp in te schakelen. Ik heb een poetshulp sinds ik 6 maanden zwanger was van Emma. Ik wist toen al dat ik ander werk moest gaan zoeken en dat dit in hield dat ik waarschijnlijk ook meer uren zou moeten gaan werken (van 18 naar 24), aangezien er HBO-niveau kleine parttime banen haast niet te vinden zijn en zelfs 24 uur nog erg weinig is. Ik ben er erg blij mee, denk ook niet dat ik het anders zou redden...
Het is erg rustig hier, ik kom zelf ook amper toe aan tikken. Rosanne doet vooral van die hele korte slaapjes van zo`n 30 minuten overdag en dan kan je ook weinig doen. Gelukkig slaapt ze s`nachts wel lang (van 8 tot 8) En ze vraagt ontzettend veel aandacht. Vandaag kreeg ik de lamaze olifant binnen die ik had gewonnen via het blad kinderen. Is al de 2e keer dat ik wat bij ze heb gewonnen. Ik had ook al een kinderwagen bij ze gewonnen. Dat kwam toen mooi uit want de kinderwagen die ik had beviel toch niet en Rosanne was nog maar 2 weken toen ze belde dat ik had gewonnen dus ik zou hem voorlopig anders nog wel moeten gebruiken. Rosanne zit nu al volop met de olifant te spelen. Eten gaat hier erg goed. Ze hapt zelf al van het lepeltje en doet haar mond open voor het volgende hapje. Zelfs witlof ging er vanavond prima in , ik was bang dat dat een ramp zou worden want ik vond het zelf echt heel heel heel erg vies. Mijn man zei al dan ook maar eens een keertje spruitjes proberen. Dat vinden wij allebei erg vies, sinds wij samenwonen zijn die dingen nooit meer hier in huis geweest. Vandaag ook alvast een buggy gekocht. De buggy van de wandelwagen is te groot om in mijn 45 km wagentje mee te nemen en als Rosanne met 9 maanden in een andere autostoel moet dan zou ik haar elke keer naar boven bij mijn moeder in de flat moeten tillen en dat lijkt me geen pretje. Buggy moest dus klein opvouwbaar zijn en wilde eerst een quinny zapp kopen maar daar kan ze niet in liggen en in een titanium breeze kan dat dus wel en die past ook prima in mijn wagentje.
Hey Cindy, hoe doe je dat toch, van die mooie prijzen winnen? Probeer dat ook wel eens, maar winnen, ho maar. Fijn dat alles zo goed gaat bij jullie. Ik ben ook op zoek naar een nieuwe buggy, niet een die makkelijk opvouwbaar is, maar vooral 1 die niet te duur en niet te zwaar is. Ben al een beetje aan het rondkijken op Marktplaats. Ook voor een voor en achterstoeltje voor op de fiets. Helaas doen meer mensen dat Ze zijn me steeds voor. Zit hier nog steeds met rammelende eierstokken. Gevoelsmatig voel ik me met 2 kids nog niet compleet, lichamelijk gezien is het misschien niet helemaal verstandig om nog een zwangerschap aan te gaan. Alleen ... op de een of ander manier kan ik m'n laatste zwangerschap nog steeds niet goed afsluiten. Ik vind het nog steeds zo debiel dat ze me niet serieus hebben willen nemen en dat ze dachten dat ik me bang zat te maken om niets. Ik vond het echt erg dat ik na de bevalling kon zeggen: 'told you so!'. Ik had op de echo allang gezien dat Yelina niet al te groot was en daardoor dus ook niet al te zwaar. En door een niet goed werkende placenta heeft ze al het vruchtwater opgeconsumeerd waardoor ze hoogstwaarschijnlijk steeds zo misselijk was de eerste tijd. En daardoor moest ze weer worden opgenomen op de couv.afdeling omdat ze het weinige dat ze at met grote golven weer uitspuugde. Natuurlijk heeft ze het er uiteindelijk goed van afgebracht, dus waarom 'zeur' ik zo en kan ik het niet afsluiten. Maar ik vind het gewoon nog steeds zo jammer dat het eerste trimester van m'n zwangerschap zo in het teken stond van angst voor weer een MK en de laatste weken vanwege het gebrek aan vruchtwater in combi met een te hoge bloeddruk en een groeiachterstand. En dat ik niet serieus genomen werd door de gyn. Grrrrr. Kom ik ooit van die hormonen af? Is het zo gek dat ik het nog een keertje opnieuw wil proberen in de hoop dat het dan misschien wel wat beter gaat en dat de BV dan misschien wel eens voor een nog grotere verrassing kan zorgen als met Yelina? Terwijl ik weet dat het lichamelijk gezien misschien wel eens beter is van niet? Pffff, weg hormonen, weg tikkend klokje .... Kan iemand dit nog volgen? Ik zou alleen maar zoooo graag ... 1 keertje een 'onbezorgde' kraamtijd hebben en nog 1 keertje kunnen zwangeren, voelen en ruiken aan een pasgeboren beebje, nog 1 keertje het ukkie te zien opgroeien ... en ... lekker genieten van de zwangerschap. Waarom begrijpen mannen dit nou niet. Hoe zat het ook al weer? Vrouwen komen van Venus, mannen van Mars?
Ik snap dat heel goed dat je graag een kraamtijd en zwangerschap wil hebben waar je alleen maar van kan genieten zonder al de zorgen die je vorige keer hebt gehad. Ik heb het zelf echt heel jammer gevonden dat ik op het eind een tijdje in het ziekenhuis heb gelegen. Je kan dan niet echt de laatste loodjes samen doormaken, het s`avonds samen in bed liggen en dat de kleine tegen de hand van mijn man aan het schoppen was was iets wat ik echt miste de laatst tijd. En dan de angst die je hebt omdat je dochtertje stopt met ademen al de eerste dag. Ze moest dan ook gelijk de couveuse in, gelukkig maar een dag. Toen ik thuis kwam leek er of er een bom was ontploft, mijn man had op het laatste moment nog van alles zitten wassen en de box neergezet. En dan nog alle spullen die ik in die 2 weken bij elkaar had verzameld in het ziekenhuis zorgde echt voor flinke troep. En ik had zòn slimme man die niet thuis al had uitgeprobeerd hoe hij de maxi-cosi in de auto moest zetten dus dat was ook nog een flink geklooi en bij het ziekenhuis. En maar niet door hebben dat na een bevalling het toch echt niet fijn voelt om een tijdje te blijven staan en de maxi cosi natuurlijk net aan de passagierskant willen zetten zodat ik op een gegeven moment maar aan de bestuurderskant ben gaan zitten. De eerste maanden net na de bevalling zat ik ook te denken aan snel weer een tweede en als het aan mijn man ligt gaan we daar ook snel voor. Maar ik heb nu grote twijfels, je wordt toch steeds ouder met risico dat je kindje wat mankeert en ik wil Rosanne niet opzadelen met een broertje of zusje die down of een andere ernstige medische afwijking heeft. We zijn beide toch al wat ouder en de zorg voor het andere kind komt dan toch op Rosanne terecht als wij het niet meer kunnen of er niet meer zijn. Je kan dan wel allerlei testen ondergaan maar ik weet niet of ik in staat zal zijn om een zwangerschap af te breken als het kindje bijvoorbeeld down zou hebben. En ik kan met Rosanne nu veel makkelijker van alles doen, vooral als ze wat groter wordt. Er past maar 1 kinderstoeltje in mijn 45 km wagentje dus dan zou ik ook eerst mijn rijbewijs moeten halen (dat is wel mijn bedoeling maar ben nu nog veel te druk met Rosanne bezig en ga daar mee verder als ik meer rust weer in mijn hoofd heb) En ik geniet gewoon echt heel erg van Rosanne en alles wat ze leert en doet. Bij 2 kinderen moet je toch de aandacht verdelen. Het is gewoon jammer dat we de leeftijd hebben dat we niet rustig kunnen wachten tot Rosanne op de kleuterschool zit. Ik had ook al op marktplaats zitten zoeken naar een buggy, maar of ze waren ver weg te koop of het scheelde maar heel erg weinig met de nieuw prijs. Ik had nog bonnen liggen van babyplanet dus heb hem maar gewoon nieuw gekocht.
Net als Cindy snap ik heel goed dat je graag een onbezorgde zwangerschap zou willen. Alleen, misschien niet aardig maar wel eerlijk: Kun je gezien de voorgeschiedenis en je leeftijd en gezondheid wel een onbezorgde zwangerschap hebben nog ? Ik denk eigenlijk van niet, er zal altijd wel 'iets' zijn of gebeuren. In de eerste maanden was ik ook heel erg bezig met een tweede, maar heel langzaam is er een verandering in gekomen. We zijn zo gelukkig zo, en ze is zo verschrikkelijk lief. Ik heb net als Cindy mijn twijfels om haar op te zadelen met een broertje of zusje dat misschien niet helemaal gezond is, die risico's worden nu eenmaal steeds groter naarmate we ouder worden. En als ik dan kijk naar mezelf: Ik heb echt geen leuke zwangerschap gehad, allereerst heb ik een tumor in mijn hoofd.(Nog steeds) Een microprolactinoom, zit in de hypofyse. Daarom had ik geen cyclus, maar daar kreeg ik medicijnen voor. Toen was ik eindelijk zwanger en bleek ik Pap3a te hebben (wat later zelfs Pap4 is geworden), en om het af te maken had ik vanaf de zestiende week bekkeninstabiliteit, die nog steeds niet helemaal over is. Ik ben geen klager hoor, dat moeten jullie niet denken. Maar als ik dit zo terug lees weet ik dat ik beter niet voor een tweede kan gaan, ik kan beter gaan zorgen dat mijn eigen conditie weer op peil komt. En verder met heel veel plezier van mijn lieve meisje genieten. Ik heb steeds heel veel geluk gehad, maar wil het noodlot eigenlijk niet verder tarten. Of ben ik nu te dramatisch Als ik jonger was geweest, waren er wel twee gekomen. Maar nu de tijd zo dringt, is het gewoon slimmer om het zo te laten. Gelukkig denkt mijn man er hetzelfde over, we hebben er echt al uren over gepraat. Plussen en minnen vergelijken enzo. Maar het blijft moeilijk, en toch blijft er een twijfel..... Verder gaat alles hier prima hoor, en ik lees wel met jullie mee. Ik kom alleen vaak niet toe aan reageren
Meid, dat denk ik dus absoluut niet! Het is niet niks wat jij voor je kiezen hebt gekregen... Wat de twijfel betreft: Aangezien wij 6 jaar op Jasmijn hebben moeten wachten en ik al 36 was toen ik eindelijk in verwachting raakte, namen wij ons helig voor om dolblij te zijn met deze kans en dat niemand ons ooit zou horen praten over een tweede kindje. Nee, wij knepen onze handjes dicht met onze prachtige meid... Maar toch... het bloed kroop waar het niet gaan kan en toen Jasmijn 9 maanden oud was, begon het toch te kriebelen. Ik weet nog goed dat ik daar in eerste instantie niet blij mee was. Waarom kon ik niet tevreden zijn met wat ik had? Stel dat het weer 6 jaar zou duren (die tijd had ik niet eens...) of dat een tweede kindje niet gezond ter wereld zou komen? Maar gevoelens laten zich niet zomaar de kop indrukken en wanneer deze door hormonen worden gevoed al helemáál niet... Gelukkig is het allemaal goed afgelopen, maar ik durf hier gerust te schrijven dat ik wederom oprecht hoop dat de wens voor een derde kindje bij mij uitblijft. Ik zou veel te bang zijn de 'goden te verzoeken'...
Ik moet bekennen dat ik heel erg getwijfeld heb of ik m'n vorige berichtje wel of niet zou posten, maar het is een gevoel en dat moest ik gewoon even kwijt. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dolgelukkig met onze meiden. En ik heb ook steeds stellig gezegd, 2 is genoeg. Laten we het noodlot niet tarten, want ik ben er ook deze keer gelukkig weer redelijk goed uitgekomen. Maar dan komt er toch ineens zo'n gevoel omhoog van niet helemaal compleet zijn en de stiekeme wens om het zwanger zijn toch nog 1x mee te mogen maken. Gelukkig wint het verstand het nog steeds van het gevoel en weet ik dat die derde er niet van gaat komen en dat de eerstvolgende baby in ons gezin een kleinkind zal zijn, als ons dat gegeven is.
Cindy en Linda, heel herkenbaar, dat de angst voor een kindje met medische problemen hoog zit. Dat heeft hier ook zeker meegespeeld. En Linda, ik vind je zeker geen klager hoor, ik heb er alle bewondering voor hoe je met alles omgaat.
Ik weet niet of bovenstaande reactie naar mij is gericht, maar ik begrijp je absoluut niet verkeerd . Wensen en gevoelens laten zich niet zomaar wegdrukken. Vandaar dat ik ook hoop dat bij mij de wens om nóg een keer zwanger te worden uitblijft, dan hoeven mijn verstand en mijn gevoel het 'gevecht' niet aan te gaan...
Dag allemaal, Mag ik hier meedoen? Ik ben 37 jaar en heb een dochter van 4 maanden. Dat lijkt me wel voldoen aan de voorwaarde 35+ Vandaag precies een jaar geleden werd ik lid van dit forum. Ik weet het nog heel goed, het was een zondag, de dag ervoor was ik verschrikkelijk misselijk en ik had al minstens een week last van aambeien, wat ik nog nooit eerder had gehad. Ik wist toen nog niet dat het heel 'normaal' is dat je die hebt als je zwanger bent . Eigenlijk had ik het idee dat ik nog even moest wachten met een test, want ik was amper over tijd, maar ik toen ik zondagochtend wakker werd en nog niet ongesteld bleek te zijn, besloot ik niet meer te wachten en meteen een test te doen. En die bleek positief te zijn! Hoewel ik het eigenlijk wel 'gevoeld' had, kon ik het toch amper geloven. Vriendlief wakker gemaakt, die met z'n duffe kop natuurlijk helemaal niet kon bevatten wat er aan de hand was. Hehe, die geloofde het pas toen de dokter naar het staafje keek en zei dat hij geen enkele reden zag om een nieuwe test te doen, zou alleen maar geld kosten...... Hoewel ik het af en toe niet makkelijk had, heb ik een vrij voorspoedige zwangerschap gehad. Alles ging z'n gangetje, beeb groeide goed, met twintig weken zat alles erop en eraan en erin (behalve een piemeltje ). En met 39 wk en 4 dagen werd ons mooie meisje geboren. De bevalling duurde wel lang, weeën begonnen om een uur of vier 's ochtends, 's middags om een uur of vijf had ik 5 cm ontsluiting, maar 's avonds zette het niet door. Op een gegeven moment bleef ik steken op 8 cm ontsluiting. De weeën werden erg heftig, maar er zat wel 10 minuten tussen. Jaja, ontspannen kan ik wel . Daarom gingen we uiteindelijk toch maar naar het ziekenhuis. En daar ging het ineens heel snel. Geen probleem, er kwam een heel hard schreeuwend meisje uit me. Wow! Helemaal gaaf, apgar 9 en 10, helemaal goed dus. Maar... zes uur na de geboorte constateerde een verpleegkundige dat ze blauw aangelopen was en uiteindelijk werd er diezelfde dag nog geconstateerd dat ons meissie een hersenbloeding had gehad. We zijn toen overgebracht naar Zwolle, omdat ze daar een speciale afdeling voor pasgeboren beebjes hebben. Na twee dagen werden we doorgestuurd naar Utrecht, omdat ze daar meer verstand van hersenenen hebben. Uiteindelijk heeft ze 13 dagen in het ziekenhuis gelegen en toen mochten we naar huis. Nu is ze bijna 4 maanden en het gaat heel goed met haar. Ze lijkt zich normaal te ontwikkelen. Natuurlijk staat ze nog wel onder controle bij de kinderarts, maar die zei de laatste keer dat we er waren dat ze het niet gezien zou hebben als ze niet had geweten dat ze een hersenbloeding heeft gehad. Het lijkt dus allemaal goed te komen..... Er zit nog wel bloed in haar hersenen, maar dat wordt langzaam door het lichaam afgevoerd. Ze krijgt anti-epileptica om te voorkomen dat ze gaat stuipen. Het bloed in de hersenen kan namelijk zorgen voor een prikkeling die leidt tot epileptische hersenactiviteit en daarvan kan ze als het ware vergeten adem te halen. Ze gaan er overigens vanuit dat ze geen epilepsie heeft. Een oorzaak hebben de artsen niet kunnen vinden. Hersenbloedingen komen best vaak voor bij baby's, maar meestal is er dan bij de bevalling iets mis gegaan, dat de beeb heeft klem gezeten o.i.d. of bij kunstverlossingen. En dat was bij mij allemaal niet het geval. Na 1.08 uur persen floepte ze eruit en over de ene hechting die ik kreeg moest even nagedacht worden oftie wel nodig was. En met m'n leeftijd had het ook niets te maken......... Dat ik toch hier terecht kom met m'n verhaal, is omdat ik hier her en der wat gelezen heb en veel zag wat me aansprak. Ik ben gaan kijken bij de november 2008 mama's, maar daar zijn ze intussen al bij pagina 560. Op zich is het wel leuk om dingen te delen met mama's van kindjes die even oud zijn, maar dat kan ook op het baby en dreumes forumonderdeel. En ik denk dat ik het wel prettig vind om ook te delen met wat oudere mama's, heb toch het idee dat ik soms anders tegen dingen aankijk dan de wat jongere mama's. Dus leek dit mij de goede plaats om eindelijk eens mijn verhaal te doen. 't Is wel een lang verhaal geworden, maar ik vond het wel fijn om het hier toch een keertje op te schrijven. groetjes, Hinke
Hinke, welkom hier en gezellig dat je hier komt meekletsen. Wat een verhaal over je meisje, fijn dat alles nu goed met haar gaat. Lola, mijn reactie terug is niet specifiek naar iemand bedoeld. Ik denk meer een beetje naar mezelf omdat ik gewoon een beetje baal dat ik die rottige hormonen niet onder controle heb. Ik heb nu eenmaal graag alles onder controle en dat lukt me nu even niet.
Sjo, weer terug van de wintersport! Het appartement was super en we hadden een prachtig uitzicht over de piste, maar helaas was het weer niet zo best. Sneeuw, heel veel sneeuw en we waren de laatste dag zelfs ingesneeuwd. Tussen de voedingen van Danique en de sneeuwbuien door heb ik 3 middaagjes kunnen skien, dat was wel jammer. Maar we hebben genoten van er even uit zijn, iets anders op je netvlies, en van Danique. Ook oma en tante hebben hun hart op kunnen halen aan de kleine meid. Soms ook wel wat te veel kapiteiten op het baby-schip, maar ontzettend leuk om te zien hoe verliefd iedereen op dat kind is. Met Danique gaat het helemaal super. De reis ging goed, ze heeft weinig geslapen maar was of heel rustig of heel lief aan het spelen in de maxi cosi. Alleen op de bergweg heeft ze zowel heen als terug gespuugd, de arme. Ze is daar helaas niet veel buiten geweest. In m'n foto-album op Photobucket staan wat foto's van een ingepakte Danique in een sneeuwbui, maar dat vond ze niet echt leuk. Zonder problemen heeft ze nog een tandje erbij gekregen, de 5de, bovenin. Sinds een week of anderhalf tijgert ze de hele kamer door, soms komt ze op d'r knietjes al met het kontje omhoog maar echt kruipen is nog iets te moeilijk. Ze zit al best goed, tuurlijk nog wel wankel en wiebelig, na een half minuutje kukelt ze omver. De fruit- en groentehappen gaan erin als koek, echt veel minder drinken lijkt ze nog niet te doen. Ze is een doener, veel bezig en vaak heel geconcentreerd op 1 ding of speeltje. En ze is bijna altijd vrolijk, heerlijk! Ik heb snel bijgelezen, helaas geen tijd meer om op alles te reageren. Hinke, van harte welkom hier. Wat ontzettend fijn dat het nu goed gaat met je kleine meid, dat zal flink schrikken zijn geweest. Inez, ik voel die rammelende eierstokken ook. Ratio zegt hier nee (net 42 geworden, Chris 53, de goden verzoeken, etcetera blabla) maar gevoel is een ander verhaal hè. Lastig, die eierstokken.......
Ik vergeet nog wat : Inez, Danique zat eerst ook nog niet goed in de kinderstoel. We hebben haar een paar weekjes gestut tussen handdoeken in, misschien ook wat voor Yelina? En een vraagje aan de mama's met ervaring met tijgerende kindjes : hoe hebben jullie de keukendeurtjes beveiligd? Of helemaal niet? We vinden het zo zonde om in die dure keuken te boren, is er nog een andere oplossing?
Hinke: welkom ! Gelukkig dat alles nu goed gaat met je dochtertje, maar ik kan me voorstellen dat je je nog wel een beetje zorgen blijft maken. Wel fijn soms he, om je verhaal van je af te schrijven. Dat had ik nou met mijn vorige bericht hier. Inez: Wij stutten Annika ook met handdoeken, dan zit ze mooi rechtop en na het hapje mag ze dan graag nog even zittend spelen (lees: hard op het blad rammen met een rammelaar). Ik kan me voorstellen dat je baalt van die rothormonen, je krijgt vast binnenkort de controle wel weer terug ! Bedankt dat jullie me geen klager vinden, ik was al bang jullie te hebben afgeschrikt Lola: Het doet me goed te lezen dat iedereen eigenlijk dezelfde dilemma's tegenkomt. Ik hoop voor je dat je wens voor een derde uitblijft, maar ik denk, als ik de verhalen zo lees, dat een stukje twijfel bij iedereen wel blijft. Natas: Leuk om te lezen dat je een fijne vakantie hebt gehad, wel jammer dat je niet meer hebt kunnen skieen. Wij gaan in april een weekendje met de familie weg, dus het probleem van teveel aan kapiteinen op het babyschip gaan we dan denk ik ook meemaken, ik ben benieuwd... Nou, straks voor de laatste keer naar de osteopaat. Daar zijn we geweest omdat Annika door een voorkeurshouding een scheef hoofd had gekregen. Ben benieuwd wat hij zegt vandaag, en wat het verschil nog is. Je ziet er iig weinig meer van, dus het heeft wel goed geholpen !
Linda, meid, wij schrikken hier niet zo snel hoor! Succes straks bij de osteopaat. Fijn dat het de laatste keer is en dat het zoveel beter gaat. Moet je nu zelf ook oefeningen met Annika gaan doen vanwege de voorkeurshouding? Natas, fijn dat je weer terug bent van vakantie en dat jullie heerlijk hebben genoten. Wat gaat zo'n weekje toch weer snel he? Yelina zit nu al een stuk steviger in de stoel en ook zij vindt het helemaal geweldig om lekker op de tafel te slaan.
Zo, wat was ik boos toen ik terug kwam van de osteopaat. Al vier maanden zegt hij: We zijn er op tijd bij, het komt helemaal goed. En wij hebben alles eraan gedaan: meisje veel op haar buik gelegd, zijligkussens gekocht, voor thuis en op het kdv. En we zijn inmiddels wel zeven keer daar geweest, en nu zou dan de laatste keer zijn. En opeens is het helemaal niet goed, en adviseert hij om toch naar een kinderarts te gaan voor een redressiehelmpje. Vervolgens gaat hij Annika's hoofdje behandelen, en dat deed echt zeer. Dat kon ik heel goed horen ! Maar nee, dat was mijn verbeelding, kinderen vielen juist vaak in slaap tijdens de behandeling. Oh, ik word weer boos, het was echt zielig. Ik heb nog gezegd dat het scheve zichtbaar verbeterd is, maar dat was volgens hem niet goed genoeg. En op het eind zei hij: Laten we toch nog maar een afspraak maken, terwijl hij eerst altijd gezegd heeft dat behandelen na zes maanden geen zin meer heeft. En toen was ik het zat, in één keer is mijn hele vertrouwen weg. We hebben het er thuis over gehad, en zien het allebei niet zitten dat ze met zo'n helm moet gaan lopen. Dat duurt een jaar, 23 uur per dag en resultaat is niet gegarandeerd. Je kunt bij Annika nu alleen van bovenaf nog zien dat de bolling van haar achterhoofd niet helemaal symmetrisch is, verder zie je er niets aan. Wat zouden jullie doen ? Ik heb namelijk echt het idee dat het een beetje een hype is die helmpjes. Wij zijn toch ook niet allemaal scheef geworden ?
Linda, ik kan me goed voorstellen dat je daar even flink pissig om werd. Zou ik ook geworden zijn. En ook mijn vertrouwen in die osteopaat zou weg zijn. Wel zou ik zelf toch voor de zekerheid die afspraak maken bij de kinderarts om te horen wat of hij te zeggen heeft. Of desnoods eerst eens navragen op het CB of bij je huisarts. En daarna kun je altijd nog beslissen of je wel of niet zo'n helmpje voor haar doet.
2 weken geleden was er bij de Dirx hier in de buurt een kinderfotograaf van profi portrait. Daar was ik met beide meisjes heengegaan,.Yelina zette het op een brullen toen de fotograaf te dicht bij haar in de buurt kwam en Alyssa die het vervelend vond dat haar zus zo moest huilen ging 'vrolijk' meedoen. Vandaag waren ze van Bell Photo op hetzelfde winkelplein bij Albert Heijn en ik dacht, laten we een nieuwe poging gaan doen. En ... beide meisjes hebben keurig meegewerkt. Yelina trok heel even een pruillipje, maar trok al snel blij en heeft haar mooie betoverende lach flink laten zien. Ook Alyssa liet zich heel mooi op de foto zetten. Over 2 weken mogen we ze bekijken. Ik ben benieuwd.