35+ mama's

Chris is ook al bijna weer terug he! Gaat snel zo'n weekje.
Ik hoop dat het snel wat beter gaat en het gevoel wat naar de achtergrond gaat.

Hinke gefeliciteerd met je grote kleine meid! Ik ben benieuwd naar hoe het was vandaag. Of wanneer vieren jullie het?

Koffie, als je het opgeschreven hebt, wil je dan hier ook je bevallingsverhaal plaatsen?

 

Daar ben ik dan weer! Kind op kdv, sloten koffie, dus ik houd het wel even vol. En dat is wel nodig, want dit wordt natuurlijk een heel verhaal. Haha, zou het mogelijk zijn een hele pagina in m'n eentje te vullen???

Eerst maar eens even reageren op een aantal dingen.

Natas, ik vind het heel rot voor je dat je je zo ellendig voelt. Als ik het goed begrepen heb, heb je het er laatst met je man over gehad? Zo jammer en lastig en verdrietig dat jullie wat dit betreft lijnrecht tegenover elkaar staan. En het allermoeilijkste is dat er geen enkel compromis mogelijk is. Er is geen tussenweg. Ik kan me je idee over "die paar jaar" ook heel goed voorstellen. Aan de andere kant snap ik hem ook wel. Vooral omdat zwanger worden niet vanzelf gaat en het natuurlijk ook mogelijk is dat als je het wel zou proberen dat het dan nog een paar jaar duurt voor het zover is. En als je er eenmaal aan begonnen bent, is het moeilijk om ermee te stoppen, lijkt mij.
Maar toch, jeetje, wat ingewikkeld! Want nu is hij wel degene die "gelijk" krijgt, zijn gevoel wordt omgezet in daden (nou ja, niet dus), maar jouw gevoel niet. En ik kan me voorstellen dat dat pijn doet. Jij bent nu degene die iets moet laten, jouw sterke verlangen naar nog een kind wordt niet beantwoord en dat voelt knap oneerlijk.
Dit zeg ik niet om te stoken hoor, het is zeker niet m'n bedoeling om hem verwijten te maken, maar ik wil ermee zeggen dat ik steeds meer begin te begrijpen hoe verschrikkelijk lastig deze situatie is en hoe moeilijk het voor je moet zijn. Ik wens je heel veel sterkte en sluit me aan bij de rest: doe hier gerust je verhaal, lucht je hart, misschien helpt het.
Wel goed trouwens dat je het er met hem over hebt gehad en dat hij weet hoe hoog het je zit en hoe je ermee bezig bent. Lijkt me wel belangrijk om het ook met hem erover te hebben. Misschien wel moeilijk, maar toch blijven doen! Niet vanuit het idee dat hij dan misschien wel van gedachten verandert, maar om te laten zien wat je voelt en hoe verdrietig je ervan wordt.

Daniqueje is trouwens wel een poepie hoor. Wat een geweldig kind! Zoals ik de vorige keer al even snel aangaf: zooooooo mooi, die eerste aarzelende stapjes. En dan dat gezichtje erbij als ze toch snel via de bank gaat. Haha, het was echt net of ik m'n eigen krummel zag.

Inez, ook weer een mijlpaal, zag ik! Goh, wat gaat het hard hè! Dat anderen sneller vinden dat je op een mooi gewicht en omvang bent uitgekomen, goeie vraag! Misschien omdat je jezelf altijd kritischer bekijkt en het mensen die om je geven eigenlijk niet zoveel uitmaakt of je een paar kilo te zwaar bent? En... als het gaat om mensen die je niet zo vaak zien, dan zien zij een enorme verandering, terwijl het voor jezelf geleidelijk aan gegaan is, dat scheelt volgens mij ook enorm!

Anna, moedig hoor, verhuizen met een klein kind . Haha, verhuizen doe ik het liefst zo min mogelijk. Hebben jullie een nieuw huis gekocht? En wat is de reden van verhuizing? Andere plaats of niet te ver van waar je nu woont? Ik heb het niet gevolgd, sorry .
Wat knap trouwens dat Yara al mama zegt! Ik vergeet steeds hoe oud ze is, maar ze is toch wel een paar maand jonger dan Mariëlle? Die zegt sinds kort wel heel duidelijk mama (voornamelijk als ze boos op me is trouwens: MAMA MAMA MAMA! Maar gelukkig begint ze nu ook met roepen als ze wakker is ).

Cindy, wat naar voor Rosanne dat ze kiesjes krijgt! Ehm, nou nee, niet dat ze ze krijgt, maar dat ze er zo'n last van heeft! Arme meid. Lekker gepureerd eten geven als ze dat wel eet, lijkt mij. Als de kiezen erdoor zijn, gaat ze heus wel weer zelf kauwen. Mariëlle heeft ook van die periodes dat ze geen stukjes wil. Die komen dan met dezelfde snelheid als ze het mondje ingaan er weer uit. Dan komt hier ook de staafmixer erbij en eet ze alles lekker op.

Koffieleutje en mamabart, welkom! Leuk dat jullie mee komen schrijven. Koffieleutje, gefeliciteerd met de geboorte van je zoon! En mamabart, hopelijk wordt je wens snel vervuld!

 

Zo, nog even verder terug gelezen.

Xandra ook welkom hier!

Lola, hoe is het nou met Emma? Is ze weer opgeknapt? Ik hoop het wel. En lekker een avondje uit geweest, las ik. Pfffff, dat is inderdaad lang geleden! Lijkt me heerlijk! Wij "moeten" nodig weer eens spelletjes doen met vrienden. Hadden laatst ook afgesproken, maar toen was Mariëlle niet lekker. We hebben nu al afgesproken voor Oudejaarsavond en ik ben bang dat het er daarvoor ook niet van komt.

Natas, ik las ook nog iets over Raisa. Hoe is het nu?
En is Chris intussen weer heelhuids teruggekeerd? Naar, zo'n droom en zo'n gevoel. Fijn dat het intussen wat gezakt is.

Wat het inenten betreft: wij hebben er niet zo heel lang over getwijfeld. Ik heb nog wel even aan m'n collega biologie (die ik heel hoog heb en van wie ik weet dat hij altijd zeer kritisch is en gesteld op wetenschappelijke onderbouwing) en hij zei dat het zo jammer is dat er zoveel spookverhalen de ronde doen en dat al die ophef nergens op slaat. Zijn advies was om het zekere voor het onzekere te nemen en wel te laten inenten.
En dat hadden we eigenlijk zelf ook al besloten. Mariëlle heeft tot nu toe maar één keer een wat mindere reactie gehad op de prikken en dat was met een zetpilletje na een paar uur weer over. De angst voor een koorststuip is bij ons natuurlijk wel aanwezig, maar de KA heeft gezegd dat de kans bij haar net zo groot (klein) is als bij andere kindjes en dat het positief is dat ze goed reageert op paracetamol als ze koorts heeft.
Ik weet niet hoe groot het risico is dat ze erg ziek wordt als ze Mexicaanse griep zou krijgen, maar ik wil het risico niet lopen en ik zou net als sommige anderen hier echt me zooooooo verschrikkelijk schuldig voelen als ze wel ziek wordt als we haar niet laten inenten.
Ons meissie heeft wat mij betreft voor jaren genoeg ZKH-ervaring.
En ik weet wel dat je niet alles in de hand hebt (vertel mij wat), maar ik heb toch het gevoel dat ik met die prik iets zou kunnen voorkomen en dat geeft bij mij de doorslag.

Ik ga nog even een kop koffie pakken en dan kom ik terug. Jaja, ik ben nog niet uitgekletst, het belangrijkste moet nog komen

 

Ruiken jullie de koffie?
Ik zou zeggen: neem ook een bakkie, want ik ben natuurlijk nog lang niet klaar 8).

Zoals jullie hebben kunnen zien, kon ik het gister niet laten om even te komen kijken hier. Hehe, misschien was het wel om te zien of het echt was? Haha, als het op het forum staat, is het waar, zoiets. En het stond er echt: krummel is vandaag 1 jaar geworden. Wow.....

Natuurlijk was ik er in m'n hoofd al lang mee bezig. Tijd is een raar iets. Door mensen bedacht om structuur aan te brengen en ze hadden net zo goed een andere structuur kunnen bedenken en toch zijn wij er zo aan gewend. En dat zorgt ervoor dat ik al een tijdje steeds terug moest denken aan "vorig" jaar. Vorig jaar was ze er nog niet... dacht ik dan. Vorig jaar wist ik niet wat me te wachten stond, vorig jaar was ik nog zonder zorgen, keek ik uit naar de geboorte van m'n kind en zag me zelf al lekker verwend worden in het kraambed (of zoiets). En woensdag: vorig jaar had ik weeën (hoe voelde dat ook alweer).
Woensdagavond heb ik lang met Mariëlle op schoot in de stoel op haar kamertje gezeten, terwijl de tranen maar over m'n wangen bleven stromen. Nu heb ik dat wel vaker (blijkbaar is dat minstens één keer in de maand nodig ofzo), maar nu was het wel heel heftig. Mariëlle heeft daar geen last van, het lijkt zelfs wel alsof ze juist rustig wordt, misschien wel omdat ik niet heel erg moet huilen, maar wel heel dicht bij m'n gevoel kom.
Ons prachtige meisje, zo ontstellend mooi en lief en levendig en vrolijk en slim en beweeglijk. Wie had dat nou een jaar geleden durven denken? Het gaat zo goed met haar!

En toch ben ik af en toe nog zo verschrikkelijk verdrietig. En nu kwam/komt het natuurlijk dubbel zo heftig weer naar boven. Ik had het zo graag anders gewild. Of, zoals mijn vriendin aangaf: eigenlijk hadden we vorig jaar moeten weten dat het zo zou gaan. Natuurlijk kan dat niet, maar niets is zo verschrikkelijk als onzekerheid en afwachten. Vorig jaar dacht ik echt: ik heb liever dat ze NU zeggen dat ze haar arm niet kan gebruiken of haar been, of wat dan ook, dan weet ik tenminste waar ik aan toe ben (dat heb ik graag, weten waar ik aan toe ben). Afwachten hoe het loopt is niet mijn sterkste kant (en dat is heeeeeeeeeel zacht uitgedrukt). En toch was dat precies wat me gezegd werd te doen.

En het gaat allemaal zo goed. Als ze niet in de gaten heeft dat ze niet meer vastgehouden wordt, kan ze los staan. Haha, dat gebeurt steeds minder vaak, want ze heeft nu in de gaten dat we proberen haar los te laten en meissie is zooooooo voorzichtig! Maar toch wel ze het liefst staan en rondstappen aan de hand (ehm, doodvermoeiend af en toe ). En ze gaat zo hard, ze lijkt me de dag te groeien en wijzer te worden.

En eigenlijk ben ik nu niet bang meer dat ze er iets aan over gehouden heeft. Maar het verdriet zit diep en de angst om haar kwijt te raken blijkbaar ook.

Volgende week donderdag gaan we naar het ZKH voor de follow-up bij 1 jaar. Hadden ze eerst gisteren gepland, lekker slim....... dus dat hebben we even verzet. Ze wordt dan onderzocht door de KA en de fysio. Twee weken later gaan we weer voor het psychologisch onderzoek. '

Zo, dit was het memory lane gedeelte. Maar gister was het toch vooral FEEST!

 

Zo'n eerste verjaardag is natuurlijk sowieso bijzonder. En het was een mooie dag. Er kwam niet zo heel veel bezoek (mijn zussen/broers moesten natuurlijk allemaal werken en wonen te ver weg om even langs te komen) en dat vonden we eigenlijk wel prettig. Nu was het voor Mariëlle ook te overzien en werd ze niet overvoerd.

Van papa en mama kreeg ze een geweldige loopauto, waar ze natuurlijk nog te klein voor is, want ze kan nog niet met de voetjes bij de vloer. Maar ook zonder dat is het leuk speelgoed, het is namelijk een camper, die aan de bovenkant open kan en dan zie je het interieur. Voor Mariëlle op het moment vooral leuk om van alles in te stoppen . We hadden dat ding al heel lang in huis, zagen hem in de zomer staan bij de Karwei. Showmodel, laatste exemplaar, voor de helft van de prijs. We hebben nog even getwijfeld, maar ik was er wel zo verliefd op (hij is ook nog roze, echt een meisjesding), dat ik dacht dat we erge spijt zouden krijgen als we hem niet zouden meenemen. Gelukkig viel hij in de smaak bij krummel . Verder hadden we wat kleine dingen, zoals een vormenstoof en boekjes.

Mijn ouders kwamen 's ochtends en die namen ook boekjes mee. Mariëlle is gek op boekjes, dus opa en oma konden niet meer stuk. 's Middags kwamen andere opa en oma en die namen van alles mee, van een badjas tot bordje met bestek. En oom en tante en neefje en nichtjes kwamen met leuk speelgoed, helemaal goed! Kind is enorm verwend, kreeg ook nog pakjes over de post en een hele lading kaarten. En ze liet het allemaal lekker over zich heen komen.

Ik had een kwarktaart gemaakt en Mariëlle kreeg haar eigen taartje (werd de grote taart maar ietsje kleiner van). Wij verwachtten natuurlijk dikke pret, maar krummel liet zien dat ze best netjes kan eten. Eerst werden één voor één alle smarties eraf gepeuterd (wat zijn die krengen tegenwoordig klein ) en toen ging heel voorzichtig het handje in de kwark. Uiteindelijk zat ze er wel helemaal onder, maar ze gooide niets op de grond en ze sloeg er ook niet in met haar handjes. Ze zat gewoon lekker te smikkelen en af en toe stralend in het rond te kijken.

Al met al was het erg geslaagd. Af en toe was Mariëlle eventjes verlegen en ze keek steeds goed of papa en mama wel in de buurt waren, maar ze was helemaal blij met alles en genoot zichtbaar van alle aandacht.

En vandaag is ze aan het vieren op het kdv. Toen ik haar vanochtend achterliet, zat ze te stralen in de speciale feeststoel, dus dat komt vast ook wel goed.

 

Oh ja: ik zal proberen wat vaker langs te komen .

studie is leuk, maar kost veel tijd.
Eigenlijk zou ik nu aan het werk/aan de studie moeten zijn, maar ja, soms hebben andere dingen voorrang

 

Annna op verzoek ook mijn bevallingsverhaal hier, pas op hoor het is nogal een lap tekst geworden

Mijn bevallingsverhaal (lang verhaal toch zo kort mogelijk gehouden) voor degenen die het willen lezen.

De dag dat jij in ons leven kwam

Mama was pas op 19 November uitgerekend maar liep al een paar weken rond met een beginnende zwangerschapsvergisftiging waardoor ik steeds in en uit het ziekenhuis ging. Mama moest het heel erg rustig aan doen want we wilden jouw geboorte graag rekken tot 38 weken zodat je zo lang mogelijk in Mama`s veilige buik kon blijven zitten.
2 dagen voordat Mama 38 weken zou zijn werd het echter zo dreigend dat Mama niet meer naar huis mocht en in het ziekenhuis op bed moest blijven liggen. Als ze de vliezen konden breken zou jij 2 dagen later worden gehaald, de bevalling zou worden ingeleid. Ze konden Mama anders niet inleiden omdat ze al eerder een keizersnede had gehad en ze bang waren voor het litteken.
Op 5 november (de dag waarop jouw papa en mama hun eerste trouwdag hadden) kreeg mama een CTG om te kijken of het met jou allemaal nog goed ging. Gelukkig was dat het geval, je was wel erg klein maar dat kwam ook door de zwangerschapsvergifting.
Om 8.00 werden de vliezen van mama gebroken, gelukkig kon dat want er was al 1 cm ontsluiting. Er werd een infuus bij Mama aangelegd om de weeen op te wekken. Deze werd heel langzaam gezet en zou elk kwartier worden verhoogd. Papa en je grote zus Angela waren bij me in de verloskamer.
Maar ook Jeffrey (je grote broer) en je andere 2 zussen waren aanwezig in de hal, allemaal aan het wachten tot jij je entrée zou maken in de wereld. Het schoot echter niet op en de gynaecoloog stelde voor om een ruggeprik toe te dienen zodat Mama geen pijn had en heerlijk ontspannen zou zijn. Zo gezegd zo gedaan, Mama naar de OK en er werd een ruugeprik gezet, Mama vond het al veel vervelender dan anders maar dacht dat het erbij hoorde. Met een flesje jagermeister uit de vriezer, werd er gekeken of Mama voldoende verdoofd was, ik voelde echter de kou op elk plaatsje van mijn lijf behalve mijn benen en dacht vind het wel best zo. Mama werd weer naar de verloskamer gebracht, er werd een electrode op het litteken van de keizersnede gezet zodat we het infuus nog even wat verder konden ophogen, Mama ging de weeen nu goed voelen en je papa en je grote zus konden aan mijn gezicht zien dat er een wee aan kwam nog eerder dan op het kastje achter mama. De verpleegkundige zei al dat de ruggeprik niet goed zat maar Mama zei dat ze ze prima kon opvangen en dat het wel goed was zo. De hele dag zo doorgesukkeld, een uur goede fikse weeen en dan weer een uur niks, hup het infuus nog wat hoger. Om half 9 s`avonds werd er weer gekeken maar er was nog maar 4 cm ontsluiting dus het ging niet echt goed. Jij bleef ook hoog in Mama`s buik liggen, je daalde niet in. Mama kreeg de tijd tot 11 uur s`avonds. De gynaecoloog kwam toen terug en er was nog geen vooruitgang dus hij wilde de handdoek in de ring gooien en jou halen met een keizersnede. Het werd voor Mama en voor jou anders veel te zwaar.
Mama was wel erg teleurgesteld maar moest zich er natuurlijk gewoon bij neerleggen, om half 12 werd Mama naar de ok gebracht en zal nooit de gezichten vergeten van haar kinderen in de hal, angstig, verdrietig en bezorgd. Gelukkig mocht Papa mee, hij kreeg ook een mooi pak aan en leek wel een dokter. Mama werd klaargemaakt maar was even vergeten dat de ruggeprik niet goed werkte, het snijden was goed te doen maar toen ze door de andere wanden heen gingen snijden gilde Mama het uit van de pijn. Ze wilde Mama meteen een narcose geven maar dat wilde mama perse niet, niet onder narcose gilde mama. Er werd een pijnstiller in Mama`s hand gespoten en de dokter zei dat hij niet meer kon stoppen nu. Ik zei doorgaan, en gilde naar papa dat hij mama moest afleiden. Dat heeft papa zo goed mogelijk gedaan. Het was dus een hele heftige ervaring, ik voelde echt hoe jij uit mijn lichaam werd getrokken. Helaas kon de dokter er via het oude litteken niet bij en moest dus bijsnijden Mama heeft de tanden op elkaar gezet en kon niet wachten tot jij ter wereld kwam, iets wat mij al die tijd op de been hield. Toen hoorde ik je huilen, en ook bij Mama liepen de tranen over het gezicht. Ik kreeg je in mijn armen en je was zo mooi, zo lief, zo van ons. De dokter die al klaar stond met de couveuze onderzocht je en je kreeg 2 keer een apgarscore van 9, je had alleen blauwe handjes en voetjes. Wat was je klein, zo teer. Toen hoorde ik echter de dokter om de gynaecoloog roepen voor assistentie. Ik werd toen verder dichtgemaakt door de assistant. Mama had ondertussen een flinke shot Morfine gekregen, jij had er immers geen last meer van dus de hechtingen voelde ik wel maar het was niet langer meer de helse pijn die ik daarvoor voelde. Het enige wat ikvoelde was bezorgdheid, wat waren ze met je aan het doen. Je plasgaatje bleek niet goed te zitten en ze vroegen zich af hoe het met je zouten zat. Deze zijn nagekeken en bleken niet goed te zijn. Er werd gedacht aan een bijnier problem en ze waren bang dat je zelf niet kon plassen. Ik wist even niet waar ik het zoeken moest, je werd meegenomen naar de kinderafdeling en mama naar de verkoever waar de narcotiseur met een enorm schuldgevoel zo lief mogelijk voor Mama was. Ik zei dat ik naar mijn kleine Xander wilde en mijn andere kinderen,dus toen het Mama weer wat beter ging zijn we snel naar de kinderafdeling gereden. Daar lag je op een verwarmde tafel al met allerlei infuusjes. Ik mocht je wel even in mijn armen nemen en ik vond je natuurlijk het knapste ventje op de wereld. Je had een catheterzakje om om te kijken of je zou gaan plassen maar helaas had je dat nog niet gedaan. De kinderarts zei dat je de andere dag naar het VU gebracht zou worden en dat er voor Mama gebeld zou worden voor een plaatsje op de kraamafdeling daar. Ik stelde mijn andere kinderen gerust die met witte snoeten erbij stonden, de gynaecoloog had hun wel netjes op de hoogte gebracht van de niet voldoende werkende ruggeprik.
Ik werd naar de kraamafdeling gebracht en omdat er geen een persoonskamer beschikbaar was kreeg ik een plaatsje in de noodverloskamer. Ze stuurden papa en Jeffrey ook naar huis en hebben me gewassen. Toen ze daarmee klaar waren stonden papa en Jeffrey weer bij mama terug ze wilden me niet alleen laten. Er werd een grote thermoskan koffie gebracht en zo hebben we de eerste nacht doorgebracht. Ook over het feit dat jij besloot niet op onze trouwdag te komen maar om 00.03 uur dus op 6 November daar hebben we nog wel smakelijk om gelachen. De andere dag was er geen fijne verpleging aanwezig en mama werd aan haar lot over gelatin door hen. Ze heeft een paar fikse huilbuien gehad want dit was immers niet de manier om te bevallen. Jij in een ambulance naar het VU en Mama wachtend op een ambulance. Ze was dan ook blij dat die kwam en mama erin werd gelegd samen met Jeffrey. Onderweg zei ik tegen de ambulancevpk dat mijn hand zo zeer deed daar waar het infuus zat. Ze keek en er zat een grote zak op, het infuus had dus al die tijd niet goed gezeten ! Waarschijnlijk was dat dan ook de reden van de mislukte inleiding en pijnstilling tijdens de operatie. Het infuus werd onmiddelijk verwijderd.
In het VU kreeg mama onmiddelijk een fijne eenpersoonskamer en iemand die met me over de bevalling kwam praten. De kinderarts kwam ook vrij vroeg om te vertellen dat jij geplast had (yes !!!) en geen bijnierprobleem had. Wel moest je even onder controle blijven een infuus voor je zouten en aan de bewaking. Ik liet een rolstoel komen, wilde niet langer met mijn bed en wilde naar je toe. Ik kan niet anders zeggen dan dat het VU een fijn ziekenhuis is. Je kreeg echter wel de fles op Neonatologie en daar was mama niet blij mee en heeft dat ook gezegd, ze gingen over op cupfeeding en mama ging kolven.
Al snel mocht ik op verzoek bv geven, dan werd mama gebeld dat je honger had, dit was geloof ik de derde dag. Ook snachts werd ik gebeld en mama hobbelde dan achter de rolstoel naar de afdeling neo, geloof me dat viel nog best tegen. Ik werd dan ook snel de bikkel genoemd op de afdeling. Mama houdt het op oerkrachten die natuurlijke pijnstillers afgeven. Ook de morfine wilde mama al snel niet meer hebben, ze werd er zo duffig van.
Doordat het ziekenhuis in Alkmaar zo slim was om het bloed wat ze in den helder hadden afgenomen pas de andere dag op kweek te zetten mochten we later naar huis. UIt de echo van je fontanel bleek ook dat je een iniemienie hersenbloeding had gekregen waar je gelukkig geen restverschijnselen van zult over hebben.
Op dinsdag mochten we naar huis, ik vol trots met jou in mijn armen, op naar huis, je broer, je zussen je Mama en Papa natuurlijk en eindelijk kramen.

 

Sorry meiden dat iknog niet zo veel klets en reageer op anderen maar mijn leven bestaat momenteel uit BV, slapen, visite, Bv en nog eens Bv

 

@Dombo: Oooh, je streefgewicht komt nu wel snel dichtbij, zie ik! Je hoort inderdaad wel vaker dat mensen die redelijk snel (veel) gewicht verliezen, zich minder energiek voelen. En in jouw geval werkt dat natuurlijk extra door. Ik hoop dat je straks een mooi evenwicht vindt...

@Xandra: Ik wil Jasmijn en Emma wel laten inenten, dinsdag staat de eerste op het programma. Ik weet dat de kans om aan de MG te overlijden heel erg klein is, maar áls het gebeurt zal ik het mezelf nooit vergeven als ik hen niet had laten inenten.
Maar ik kan me jouw angst ook goed voorstellen hoor! Gelukkig hebben mijn meiden nog nooit heftig op een vaccinatie gereageerd...

@Mamabart: Welkom hier en veel succes met zwanger worden!

@Koffieleutje: Ik kom wegens tijdgebrek niet meer op het 'oude' topic, dus ik lees nu pas voor het eerst dat je inmiddels bevallen bent.

Van harte gefeliciteerd!!!

Jeetje, heftig verhaal hoor! Jullie hebben de nodige angstige momenten gekend rondom de bevalling en geboorte van Xander. Gelukkig bleek alles in orde...

@Annna: 'Stiekem' toch een beetje teleurgesteld, lees ik. Dubbel klusplezier dus de komende maand... ?

@Hinke: Je kleine krummeltje is gisteren een grote krummel geworden! Een dikke proficiat voor je kleine grote meid.
Enne... het is bijna gelukt hè om in je eentje een hele pagina te vullen ! Het is ook zo fijn om eens lekker van je af te kunnen schrijven.
Emma's schimmelinfectie is nog steeds niet over. Het zit ook rond haar mondje en dat is een beetje een viezig gezicht. Laat ik zeggen dat ze wel eens knapper is geweest . Maar het zal wel weer goed komen...

 

Hinke nog gefeliciteerd met je dochter, al weer 1 jaar. Tijd vliegt ook voorbij. Gelukkig gaat haar ontwikkeling tot nu toe heel erg goed.

Koffieleutje: ik lees ook op het andere forum mee en was dus in de veronderstelling dat je een meisje zou krijgen? Daar over lees ik niks in je bevallingsverhaal terug? Ik vond de rugweeen al niet zo fijn, maar heb die toch veel liever dan wat jij hebt moeten doorstaan, een keizersnee zonder goede verdoving pffff wat zal jij een pijn hebben gehad.

Ik ga hier nu eerst maar eens even goed wakker worden.

 

Koffieleutje, wat een verhaal! Heftig hoor. Die fikse huilbuien lijken me niet meer dan logisch. Het zullen waarschijnlijk ook niet de laatste zijn geweest..... Fijn dat het nu goed gaat met je kereltje en dat jullie zo snel naar huis mochten! Dat je geen tijd hebt om te reageren op anderen, kan ik me voorstellen. Het is al heel wat dat je tijd hebt om hier überhaupt te komen!
Veel geluk en plezier met de kleine.

En de rest: bedankt voor jullie reacties. En nog bedankt voor de felicitaties! Gisteren helemaal vergeten . Ook fijn dat jullie me m'n bladvulling niet kwalijk nemen . Mariëlle is trouwens nog een beetje jarig, de slingers hangen nog en we krijgen vanmiddag nog weer bezoek van vrienden die donderdag niet konden komen. We hadden eerst het idee om sowieso te zeggen dat wie donderdag niet kon vandaag wel mocht komen, maar dat hebben we toch maar niet gedaan. Ze is nog zo klein, ze snapt het toch niet. En volgende week gaan we op mijn werk Sint vieren en de week erna komen er twee Pieten van Koob z'n werk, dus houden we het vandaag liever even lekker rustig.

Hoe vieren jullie Sinterklaas?

 

Chrisje is weer thuis!
Vanmorgen vroeg geland, nu brak na een hele drukke week en een doorwaakte nachtvlucht, maar alles is goed gegaan en hij heeft het heel leuk gehad.

Hij is zo lief geweest een beetje voor ons te shoppen in die giga grote en overdadige shopping malls. Lastig als je heel weinig tijd hebt en door de bomen het bos niet meer ziet, dus ik had al gezegd dat ie dat lekker moest laten zitten.
Maar hij wilde per se wel wat meenemen : voor mij sjieke bonbons...... maar het zijn gevulde vijgen en dadels die ik niet lust. Voor Danique een t-shirtje met een leuke kindertekening erop van kameeltjes, maar de maat was lastig. Volgens mij kan ze 'm wel aan als ze een jaar of 5 is.
Hahahahhaa!


Hinke, dank je!
Ja dat is een heel lastige situatie waarin 1 'bakzeil' moet halen, geen compromis mogelijk. En dan is de persoon met kinderwens meestal de pineut. Overigens vind ik ook wel dat hij met een paar dingen een punt heeft, maar niet dat die zo zwaar wegen om er nu nog niet eentje bij te kunnen hebben. Maar goed, tis niet anders en blijft denk ik ook zo.
Ik blijf er zeker met hem over praten anders heb ik helemaal zo'n gevoel dat het mij opgedrongen wordt zonder enige inbreng. En hij moet idd op de hoogte blijven van mijn gevoelens, anders gaan die een eigen leven leiden. Want hoe moffel je een kinderwens even weg?
Lachen hè, die eerste stapjes van je kleintje! Danique durft nu ietsje meer maar het blijft nog wankel en aarzelend allemaal.
Met Raisa gaat het nog hetzelfde, iets minder jeuk maar nog niet goed en ze blijft afvallen. Moet dus maar weer es naar de DA.
Jouw trip down memory lane was een heftige meid. Die vreselijke onzekere tijd gaat je niet in de koude kleren zitten. Die angst blijft je bij. Ik herken dat wel van de 20 minuten angst die wij tijdens haar geboorte hadden, dat was maar heel kort vergeleken bij de periode die jullie hebben moeten doormaken.

Inez, ik ben benieuwd hoe je er nu uit ziet met al die kilo's minder. Fotootje?

Koffieleutje, wat een verhaal! Meid, wat heb jij het zwaar gehad. Jullie zijn allebei bikkels, jij en kleine Xander.
Hoe was het toen jullie doorkregen dat Xander een jongetje is?

Over Sinterklaas : wij vieren het niet, Danique snapt er toch nog niets van. Volgend jaar hopelijk wel.
Dit jaar gaan we wel naar het Sinterklaasfeest van kantoor, wat ik mede-organiseer. In Ballorig, met anderhalf uur Pieten en Sinterklaas. veel spelen, limonade en patatjes.

 

Tja dat was een grote verrassing dat het een jongentje was, er werd gezegd voor 95% een meisje, heel veel meidenkleren dus
( maar die van cena met kaartje mocht hubby allemaal nog ruilen) en toch........riep ik al vanaf het prille begin dat ik een jongentje bij me droeg, keek er dus niet eens echt van op.....

Je gaat als een speer Dombo volhouden hoor ( bij mij gaat het echt supermakkelijk weeg alweer 4 kg minder als voor ik zwanger werd)

Natas fijn dat Chris weer terug is.

 

@Koffieleutje: je had dus wel al een naam voor een jongen gekozen? Of toch op het laatste moment een keuze gemaakt? En moest Xander roze kleertjes aan of had je iets neutraals mee? Bij ons hebben ze eigenlijk alleen bij de 20 weken echo toen gekeken wat het was en Rosanne wilde dat toen al verpesten door de hele tijd haar voetje er voor te houden. Mijn man heeft wel nog bij de echo daarna zelf duidelijk gezien dat het een meisje werd. Maar ik had voor de zekerheid 2 pakjes mee, een echt roze en eentje in het groen. Wij konden geen keuze maken voor een jongens naam dus bij ons zou het dan wel even moeilijk zijn geweest met een naam kiezen. Ik was trouwens verbaasd bij de 20 weken echo dat het een meisje was, had zelf de hele tijd het idee dat het een jongen zou worden. Mocht ik nog eens zwanger raken dan weet ik niet of ik het dan weer zou willen weten, vond het eigenlijk jammer dat iedereen ook al wist wat het werd. Ik was zo slim om gelijk na de echo me te verspreken toen ik enthosiast over de echo tegen mijn moeder aan het praten was. Maar voorlopig hoef ik daar nog niet over na te denken, wil eerst flink gewicht kwijt voor ik ook maar aan zwanger raken wil denken. Ik was jammer genoeg niet gelijk al 4 kilo onder het gewicht voor de zwangerschap (ben ook best wel jaloers)

Wij vieren ook niet echt sinterklaas. Heb wel wat voor Rosanne gekocht maar dat zullen we gewoon met ons 3e uitpakken. Ze is toch nog te klein om te beseffen wat sinterklaas is en de rest van de kleinkinderen is al zo groot dat we het al jaren niet meer vieren.

 

Natas, fijn dat Chris weer thuis is! En bedankt voor je lieve reactie.

Wat Sinterklaas betreft: wij vieren het dus op ons beider werk en daarnaast geven we elkaar ook altijd wel een klein pakje, dus dat zal nu ook wel gebeuren (we zijn toch heus lief geweest). Mariëlle snapt er inderdaad helemaal niets van en die heeft al zoveel pakjes gehad de afgelopen dagen. Gister kregen we alweer bezoek.

Wij wisten wel dat we een meisje zouden krijgen en dat vond ik wel fijn. We hebben het ook wel goed stil weten te houden. Het was vrij duidelijk te zien op de echofoto, als je wist waar je op moest letten (en dat namen we maar aan van de echoscopist). Wij hebben niet een echte meisjeskamer, maar wat kleertjes betreft was ik toch wel blij dat we het wisten, want de meeste uniseks kleertjes vond ik toch niet zo leuk. Wij hadden ook geen jongensnaam meer bedacht. En het eerste wat ik zei toen ze eruit was, was: "Er zit toch geen piemeltje aan?" Tja, je zegt gekke dingen op zo'n moment.
Ik heb trouwens afgezien van een hele dag weeën en een halsoverkop ritje naar het ZKH geen nare bevalling gehad. Het was pas zes uur nadat ze geboren was dat de ellende voor ons begon.

Door alle toestanden was ik twee weken na de bevalling vier kilo lichter dan voor m'n zwangerschap. Helaas kwamen die in de periode erna er wel weer dubbel aan . Voor ik zwanger werd, was ik tien kilo afgevallen, was lekker bezig. Maar ja, toen we weer thuis waren had ik steeds zo enorme trek! Echt niet normaal, ik kon wel blijven eten. En dat bleef heel lang zo. En nam tuurlijk niet allemaal zo gezond . Bij mij heeft het ook te maken met of ik werk of niet. Als ik werk, vind ik het makkelijker om structuur in m'n eten aan te brengen. Tja, zo'n schoolbel geeft wel structuur en als ik in de pauzes niet zou eten, zou ik halverwege een les omvallen, vrees ik. Misschien moet ik hier thuis ook maar een bel installeren?

Op dit moment lijkt het trouwens wel of ik een sirene in huis heb, er is hier een klein meisje dat aandacht vraagt. Niet dat ze huilt, maar ze stoot wel rare klanken uit "Eeeeeeeeeh." Ik denk dat ik haar maar even naar bed breng. Op de lijst bij het kdv staat bij haar dat ze goed aangeeft wanneer ze naar bed moet: "meestal als ze huilt, is ze moe".... Haha, of als ze mekkert.