Klopt Lola, dat was ook de reden dat ik heb gebeld, om in ieder geval de eer aan mezelf te houden. Maar ik vond het wel vreemd.
Een heel mooi jaar samen met jullie lieverdjes. Wat zijn we toch bofkonten he, met zulke mooie wondertjes in ons leven. Hier hebben we ook met zijn drietjes vuurwerk gekeken. Yara was eerder op de avond al wakker geworden van de knallen. We hebben een heel goede akoestiek tussen onze flats hier. Daar zijn ze vroeg op de avond dus al flink bezig geweest. Vanuit ons slaapkamerraam zien we het grote vuurwerk op de brug in Rotterdam, dus dat hebben we met haar op de arm bekeken. En later hebben we haar op het grote bed gelegd en lag ze naar de steeds veranderende kleuren aan de hemel te kijken. Inez, wat jammer dat je het nieuwe jaar met je vader zo naar begint.
Pffft... de angst zit toch wel héél diep bij Jasmijn. Vanwege een druk programma schoot haar middagslaapje er vandaag bij in, maar vanavond was het dus een ongelooflijk drama. Ze raakte helemaal buiten zinnen van het huilen. Na een paar keer naar boven te zijn gegaan, had Roy haar naar beneden gehaald om haar met eigen ogen te laten zien dat er écht geen vuurwerk meer was, ze bleef namelijk maar roepen: 'Vuurwerk komt zo!', maar dat haalde ook niets uit. Eenmaal weer boven huilde ze: 'Ik ben een beetje bang!' Nou, ik zat op een gegeven moment gewoon mee te janken. Ben toen maar met mijn laptop naar boven gegaan en heb Jasmijn beloofd naast haar te blijven zitten op voorwaarde dat ze dan wel braaf ging slapen en niet ging kletsen. Binnen 10 minuten sliep ze...
@Dombo: Ik heb een leuk rokje op jouw site gezien dat ik voor Jasmijn wil bestellen. Maar ik wil even weten hoe het valt. Kun jij me zeggen hoe lang dit rokje in maat 98/104 is van de tailleband tot de zoom?
Wat vervelend dat de angst voor vuurwerk er bij Jasmijn nu zo heel erg inzit. Lijkt me erg lastig om mee om te gaan. Hoop dat ze snel weer rustiger gaat slapen. Niet alleen voor haarzelf, maar ook voor jullie. Anna, we zijn inderdaad bofkonten met onze lieve schatjes!
Lieve meiden, nog de allerbeste wensen in 2010 voor jullie, je mannetje en alle kindjes! Wij waren met de jaarwisseling bij mijn moeder en stiefvader. Ze zouden eigenlijk hier komen maar dat ging niet, dus wij met de hele santekraam aan eten etc. daarheen. Ik had Danique ervoor lang laten slapen en later weg, we waren er pas om 21.00 uur. Haar daar laten slapen zag ik niet zitten, dus ze was wakker om 0.00 uur. De knallen doen haar niet zo veel, de dagen ervoor zei ze doodleuk 'bam' als er geknald werd. Maar de avond ervoor had ik haar een vuurpijl aangewezen die iets verderop afgeschoten was, en toen begon ze toch te huilen! Ik was dus voorbereid en heb mijn moeder de gordijnen aan de voorkant dicht laten doen. Maar achter heeft ze geen gordijnen en achterburen waren een fortuin aan het weg schieten. Ik had Danique wel weg gehouden van het achterraan maar ze zag de lichtflitsen weerkaatsen in de sneeuw......... brullen, in paniek, een wild 'pratend' protest, niet op de arm willen, niet los willen, snikken, gillen, huilen! Het was echt heel zielig, ze was zo bang. Toen ze eenmaal doorhad wat er dus gaande was was er geen houden meer aan en haar paniekaanval heeft bijna een half uur geduurd. Vreselijk. De testritten waren leuk maar de beslissing is nog niet genomen. Het is appels met peren vergelijken, maar ik aarzel tussen de Mini Clubman (ruim zat als 2de auto hoor Hinke, voor mij + kind + evt. hond + spullen) en de Alfa GT. Heeeeel andere auto's met allebei voor- en nadelen. En ik ga volgende week toch ook nog in een andere coupe testrijden, dan weet ik tenminste zeker of dat ook nog wat geweest zou zijn. Lola, ik lees dat Jasmijn nog zo bang is voor vuurwerk. Ah gosh, arm meiske! Welke kleur is jouw Mini? En met zilveren of zwart dak? Wat naar Inez, de reactie van je vader. Maar jij kunt recht in de spiegel kijken meid!
Thanks! Ik ga morgen even een goed passend rokje van Jasmijn opmeten. Als de maat klopt, kun je een bestelling verwachten. Wel fijn dat de achterkant iets langer is, rokjes hebben bij Jasmijn nogal de neiging om op te kruipen...
Meiden, Chris en ik zitten nog steeds met het dilemma dat graag zou willen gaan proberen of we een 2de kindje zouden kunnen krijgen. Vanavond het er weer over gehad, maar we komen er niet uit. Op zich is het wel begrijpelijk dat hij niet meer zo nodig hoeft. Hij is 54, Danique is zijn 3de dochter (dochter 1 is 23 en heeft een zoontje, dochter 2 is 20), hij is er een beetje klaar mee, vindt het nu te laat en is angstig. Aan de andere kant vind ik het dus moeilijk dat het nu, zeg maar 2 jaar na Danique, te laat is. We zitten al in de flow van een kind in ons leven, de grootste verandering hebben we al gehad. Naast het feit dat ik dit moois heel graag nog een keer zou willen meemaken, het voelt voor mij nog niet compleet, vind ik het voor Danique heel vervelend dat ze straks alleen is met oude ouders. Ik gun haar heel graag een broer of zus, een nestgenoot. Chris voelt dat minder sterk dan ik. Ik wil graag, gierende hormonen, rammelende eierstokken, etc. Hij wil eigenlijk niet maar wil ook niet bot mij (en Danique ook een beetje) zo iets belangrijks onthouden. Hij vroeg mij of ik stukjes van jullie zou kunnen kopieren en voor hem printen (door zijn oogprobleem leest hij lastig van het scherm) waarin jullie iets hebben gezegd over hoe dat voor jullie is. Hoe jullie de overweging hebben gemaakt om het te gaan proberen, hoe de situatie bij jullie is, hoe jullie omgaan met de oudere leeftijd (en hoe oud), met straks gezondheid op latere leeftijd en kinderen, met miskramen of hoge risico daarop, en risico dat er iets mis is met het kindje. Enzovoort. Nou kan ik weetikhoeveel pagina's doorworstelen om stukken tekst van jullie erover terug te vinden Maar jullie voelen 'm misschien al aankomen : zouden jullie dat willen en kunnen opschrijven voor ons (hier of per pb)? Als iemand daar geen trek in heeft kan ik me dat voorstellen hoor, no problem! Dank!
Haha, dan heeft ze goede billen, maar ja het zal wel aan de luier liggen. Natas wat een schatje is Danique toch! Die schoenen lijken me wel stoer, leuk! Koffie, hoe is het met jou nu? Die wond vind ik wel heel naar klinken voor je. Ik hoop zo dat je niet op nieuw naar het ZH moet. En de reactie op je werk....... BELACHELIJK probeer het maar van je af te laten glijden. Je erover op winden is alleen maar slecht voor je gemoedsrust. knuffel voor je mannetje Smoeltje, Lekker genieten van je kleine AM Lola en Natas, wat naar die arme kleintjes die het zo ellendig vinden. Hier stopt vuurwerk ook echt niet snel. Ik denk dat het volgend jaar op ons nieuwe stekkie een stuk rustiger zal zijn. Natas, Even heel kort, want we gingen eigenlijk al naar bed. Maar komende dagen wordt het weer erg druk. Mijn moeder is enig kind, haar vader was al heel vroeg ziek en overleed ook toen ze klein was. Haar moeder stierf net voor haar trouwen toen ze in de twintig was. Als kind heb ik altijd al gevoeld dat dit zwaar voor haar geweest was. Laatst spraken we met haar over Yara en haar familie. Ze sprak heel fel en het was er uit voordat ze er over na kon denken, "dat arme kind, ze is later helemaal alleen". Yara heeft dan ook niet eens neefjes of nichtjes, want onze broer en zus hebben ook geen kinderen. Al haar familie is eigenlijk oud en over de 40. Natuurlijk hopen we dat we er allemaal nog heel lang zullen zijn. Voor Yara wil ik zeker honderd worden. Maar ik vind het ook een naar idee dat ze als volwassene misschien ook geen naaste familie zou hebben. Daarom hoop ik ook voor haar op een brusje. Daarnaast zou ik het met Yara en een brusje ook fantastisch vinden natuurlijk. Nou, dit dus eigenlijk vooral de motivatie van mijn moeder Zelf vind ik nog 2 of 3 jaar meer niet uit maken, omdat we toch allemaal al oude ouders zijn, 40 of 43... 51 of 54... Ik vind het wel heel top dat hij het zo serieus neemt dat ie naar ons wil luisteren
Hier een fotootje van mijn trots. Ik heb nog twee wensen: 17" S-spoke velgen (wat er nu onder zit is een beetje 'wel willen, maar niet kunnen') en verstralers (daar gaat-ie zo guitig van 'kijken')...
Natas, natuurlijk wil ik voor jou mijn verhaal nog eens opschrijven... Allereerst is het belangrijk om te weten dat ik in januari 2001 met de pil stopte en Jasmijn pas in december 2006 geboren werd. Wij riepen daarom de hele zwangerschap lang: O nee, voor ons geen tweede hoor! Wij zijn zó blij dat we eindelijk een kindje krijgen, ons hoort niemand meer 'klagen'... Maar toen Jasmijn zo'n 8 maanden oud was, begon het bij mij toch te kriebelen voor een tweede. Dat vond ik in eerste instantie best erg en ik had heel sterk een gevoel van 'Waarom kan ik nu niet gewoon tevreden zijn met hetgeen ik heb? Het is toch goed zo...' Na een aantal weken met deze kriebels gelopen te hebben, 'biechtte' ik het op aan Roy. Hij was ook in eerste instantie niet blij en net als ik bang om ons leven overhoop te halen. Want stel je voor dat het weer zo lang ging duren? En werd ons gezinnetje er gelukkiger van als ik weer jaren de medische molen in ging zonder succes? Roy vroeg daarom om twee weken bedenktijd, maar al na een week gaf hij aan toch ook graag voor een tweede te willen gaan. Toen werd het een beetje 'eng'. Want: hoe gingen we het aanpakken? We besloten dat ik meteen met ovulatietesten zou beginnen om te kijken wat mijn cyclus deed. Bleek ik gewoon een eisprong te hebben, dan zouden we ervoor gaan. Zo niet, dan zouden we de knoop doorhakken: óf meteen naar het ziekenhuis óf onze droom opgeven. Maar gelukkig bleek ik goede eisprongen te krijgen (dat was namelijk voor mijn eerste zwangerschap - die uitmondde in een miskraam - hét grote probleem) en al in de vierde ronde werd ik zwanger van Emma ! En natuurlijk waren wij ook best bang dat er iets mis zou zijn met het kindje, ik was per slot van rekening ook al 38 jaar (Roy is 6 maanden ouder dan ik). Maar de combinatietest was zó positief, dat wij afzagen van een vlokkentest/vruchtwaterpunctie. Hier dus een happy end, maar ik besef ook dat het anders had kunnen uitpakken. Een geluk voor jullie is dat de leeftijd van Chris weinig tot geen invloed heeft op de kans op een kindje met een afwijking. Mannen hebben gewoon het geluk om tot op hoge leeftijd (gezonde) kindjes te kunnen maken, die hebben geen biologische klok. Ik hoop dat Chris zijn mening gaat herzien en nog meer hoop ik dat hij dan ook 100% achter zijn keuze staat. Want een kindje nemen, alleen om een ander een plezier te doen, werkt helaas in de meeste gevallen niet. Dit is typisch een 'probleem' waarin geen compromis mogelijk is... Ik wens jullie - en met name Chris - héél veel kracht en wijsheid toe in het nemen van jullie beslissing.
Vandaag ook - eindelijk - eens gaan sleeën met de kids. Jasmijn had het zitten op de slee na 200 meter wel gezien en wilde toen trekken. Ze heeft Emma vervolgens de halve wijk door getrokken. Alleen lachtte Emma niet meer zo hard als toen papa de slee nog trok, toen ging het namelijk een stuk harder én dus leuker...
Goedemorgen, zit te wachten tot ons slaapkopje haar bed uit komt. Ga dan naar het nieuwe huis waar de stukadoor bezig is. (hoop ik tenminste) Natas, mijn reactie heb ik aan mijn vorige berichtje toegevoegd. Ik weet niet of je het ook gelezen hebt. Net als bij Lola en Roy hebben wij hier ook wel gesproken over de mogelijkheid dat je je leven (weer) laat bepalen door het misschien uitblijven van een zwangerschap. Het zou erg zonde zijn om het geluk wat je hebt, niet te zien doordat je gefocust bent op wat er niet is. Daar wil ik zeker ook alert op zijn. Gelukkig beheerste het destijds ook niet mijn dagelijks geluk, maar wel een zeer diep gevoel van angst. Nu ben ik echt dagelijks nog dankbaar voor het feit dat Yara in mijn leven is gekomen en ik moeder ben geworden. Ik zou er bijna religieus voor worden, omdat ik mijn dankbaarheid wil uiten. Dat doe ik nu maar door dagelijks vrolijk te zingen. Lola, wat is het toch bijzonder dat jullie Emma zich zo snel aankondigde, nadat je zo lang moest wachten en tobben voor Jasmijn. Een vrouwenlichaam is toch wel heel bijzonder, met al die hormonen, die wel of niet doen wat ze moeten. Natas, Heb je nu eigenlijk ook al echt weer een herkenbare cyclus? Yara heeft gisterenals proef trouwens voor het eerst 6 uur zonder mamamelk gedaan. Ze had wat water en yoghurt gedronken. Dat ging best OK. Morgen zal het wel wat langer zijn. Dus spannend. Ik denk dat ik maar een klein flesje voor haar klaar zet, voor als het echt niet meer gaat. Nu moet ik natuurlijk nog sneller naar huis na mijn werk.