Ik weet niet goed wat te doen. Wij hebben twee dochters. Ik heb endometriose en onze oudste is een resultaat van onze tweede ivf poging. Ik had toen twee embryo's in de diepvries. Eentje daarvan ligt nu nog te slapen, de embryologe heeft beloofd om op ons tweede goed te passen. Tien maanden na de geboorte bleek ik zwanger van onze jongste dochter. Een cadeautje van moeder natuur. Ik had twee zware zwangerschappen. Bij de oudste ben ik de volledige zwangerschap zo moe geweest dat ik 14 a 16u sliep en had ik vanaf 5w bekkeninstabiliteit. Ik ben toen op 5m gecrasht omdat ik per se voltijds wou blijven werken. Ik ben toen een paar dagen thuis geweest en dan vanaf 6m gestopt met werken omdat het echt niet meer ging. Op 36w is ons dochtertje toen geboren. Bij de jongste was ik al "geleerd". Net toen het moeilijker begon te worden, was daar corona. Daardoor kon ik voldoende rusten en kon ik toch tot aan de zomervakantie lesgeven. Op 6m bleek mijn bmh verkort en moest ik beginnen opletten. Ik heb toen mijn oudste dochter tekort moeten doen. Ze was toen 16m maar ik mocht haar niet meer oppakken. Vanaf 33w heb ik dan moeten platliggen dus dan kon ik helemaal niet meer voor haar zorgen. Mijn man en de grootouders hebben dat fantastisch overgenomen maar dat is niet hetzelfde als mama natuurlijk. De oudste (nu 3) is een heel gemakkelijk kind, met ons jongste (anderhalf) hebben we al een heel traject gehad. Huilbaby, borstweigeraar (ik heb 1j voltijds gegeven aan de oudste), krampen, constipatie, reflux, geen huidcontact willen, ... Ik ben na 6w voltijds beginnen kolven omdat ze echt niet meer wou dringen. Van de kinderpsychiater ben ik op 5,5m onmiddelijk moeten stoppen. Na 5m had ik een zware postnatale depressie en bleek zij een stoornis te hebben die te behandelen viel. Nu ben ik beter hoewel voltijds werken te zwaar is in combinatie met de twee kleintjes thuis. De jongste knuffelt nu dolgraag, drinkt al een jaar flesvoeding, kan niet tegen spanning of stress, is heel aanhankelijk aan haar vertrouwenspersonen (oma's, papa en mama). Ze slaapt nog niet door en slaapt meestal nog bij mij. De oudste is ook wel pas naar haar kamer verhuisd omdat ze niet kon slapen door het gehuil van de jongste. Tot haar 20m sliep ze wel nog bij ons. We hebben nu dus nog 1 cryo. We wouden altijd graag twee kinderen dus in die zin is onze wens vervuld. Moest die cryo er niet zijn, zou het goed geweest zijn. Alleen ja... Die cryo... Die is er wel! En voor mij is dat emotioneel wel beladen. Voor ons zijn er twee opties: vernietigen of terugplaatsen. Vernietigen vind ik heel moeilijk. Het voelt dan alsof we zeggen: ah jij was reserve, we hebben onze twee kindjes dus we hebben jou niet nodig. Vuilbak dan maar. We hebben uiteraard maar 1 cryo. In het geval dat dat er 10 zouden zijn, is dat uiteraard volledig anders. Wat voor mij ook een rol speelt: het ziekenhuis heeft uit de twee cryo's onze oudste dochter gekozen. Stel je voor dat ze nu net die ander zouden genomen hebben, dan zouden we (bij vernietiging) gewoon onze oudste dochter hebben laten weggooien... Wat zouden jullie doen?
Lastige keus.. Ik zou als t er 1 was 'm terug laten plaatsen denk ik, wij hebben er nu nog 11 maar t is nu voor ons echt goed zo, en ik mag ook niet meer na deze zwangerschap. Wij neigen dus wel naar vernietigen, want terugplaatsen mag niet meer, en een ander onze potentiële kindjes geven zien wij ook niet echt zitten. (Al wee tik niet of t zou mogen want t is met donorzaad in ons geval). Ik had 'm wel terug geplaatst
Lastig hè.. wij hebben precies hetzelfde, ook nu 2 kinderen en nog 1 cryo. Mijn man heeft de wens voor een derde, ik (nog) niet zozeer. Maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om deze cryo niet terug te plaatsen. Precies om de redenen die jij aangeeft. Je zou natuurlijk wel nog een tijdje kunnen wachten tot je jongste wat ouder is (als je dat zou willen). Onze oudste was ook niet de makkelijkste, maar doordat er nu een groot leeftijdsverschil tussen de oudste en de jongste zit was het echt prima te doen.