Hej dames, Vandaag ben ik 40 weken zwanger. Gister ben ik met constante buikpijn wat niet weeïg was maar rond de maag/lever/darm gebied zat naar zh gegaan. Daar konden ze geen oorzaak vinden. Voor zekerheid nog ctg gehad en na 15 minuten kwamen er weeën.. dit bleken voorweeen aangezien ik thuis moest afwachten en ze vannacht zijn weg gegaan. Vanmorgen stond ik extreem emotioneel op. Mijn zoontje gaat vaker uit logeren maar gister avond moest hij dus onverwacht uit logeren bij opa en oma. Vanaf het moment dat ik wakker was loop ik met tranen in mn ogen omdat ik hem zo mis. Helaas kan ik hem niet ophalen want de papa heeft vanmorgen de auto mee genomen naar zijn werk. Nou ook daar kon ik weer om huilen. Verder heb ik het gevoel dat alles fout gaat.. ik kan niet rustig zitten en loop alleen maar te ijsberen Door huis. Uit het niets kan ik in huilen uitbarsten en Joost mag weten waarom. Is dit normaal aan het eind van de zwangerschap? En iemand tips om te ontspannen?
Ik merk dat ik het ook heb sinds de 40 weken grens. Tot die tijd ging t lekker. Ja ik had klachten, maar mijn idee was, nog eventjes, nog tot 6 november, dan komt ze. Al vermoedde ik dat ze later zou komen hoor. Maar nu het zo ver is..... Er zijn vrijwel geen tekenen dat ze er aan komt en ik voel me helemaal verloren. Moet ook om alles huilen, voel me verslagen, heb het idee dat mn lijf me in de steek laat.... Dus ja, heel herkenbaar! Ik hoop dat we snel bevallen. Niet dat die emo-buien dan weg zijn, maar dan hebben we iig n baby....
Had het idd gelezen dat jij er ook zo last van had ja.. vindt maar vreemd van de een op de andere dag haha. Hoop zeker voor ons dat de kleine snel gaan komen hoor! Eindelijk genieten. Nu ik dit typte kreeg ik weer een voorwee? Ik weet nu al als er binnen 10 minuten niet weer een is ik weer zit te janken dat mn Lichaam nix doet etc
En, kwam er nog een wee? Idioot eigenlijk he, want ze kunnen nooit zó precies uitrekenen wanneer die baby komt, maar we pinnen ons w=er wel helemaal op vast. En elk kindje volgt natuurlijk zn eigen tempo.... ... alleen is vrijwel iedereen in mn omgeving vóór de 40 weken bevallen, ook van een eerste. En dat maakt dat je hoopt dat je zelf ook eerder, of in elk geval op de datum bevalt. Zeker als je te horen krijgt dat je kindje vrij groot is. Pffffffffffff....
Nee die kwam er niet ben huis maar gaan poetsen.... Haha echt he best erg eigenlijk. Hier was de eerste met 38+1 alleen daarbij was ik ingeleid en uiteindelijk spoedkeizersnede geworden. Als ze nou gewoon op papier kunne zetten wanneer ze komt dan had ik de tijd wel uitgezongen denk ik Ohw met groot kindje is het dan helemaal wat ja. Ik ga echt voor je duimen dat ze morgen strippen..
Toen bij mijn eerste de uitgerekende datum kwam en ging en ik nog steeds zonder baby zat... heb gejankt als een gek, was verschrikkelijk boos, teleurgesteld, in de war etc. Heb zelfs mijn baby uitgescholden . Ik denk dat ik onbewust toch zo naar die uitgerekende datum toe leefde (en al 3 weken denken: nu kan het elk moment gebeuren!), dat het erg tegenviel om overtijd te gaan. Heeft een 2-tal dagen geduurd en toen kreeg ik het idee, deze baby komt er nooooooooit uit , dat wordt dan een inleiding. Had ik me ook helemaal op ingesteld, zeker toen die eenmaal gepland was , voelde me toch erg overvallen toen bevalling (na strippen) toch begon met 41+3 wkn, ha ha! Bij 2e en 3e was ik volledig ingesteld op 41+ wkn en heb ik er geen last van gehad. Succes, hopelijk snel baby in handen!