Hoi forum, Ik ben 37 jaar, mijn partner wil geen kind(eren), ik zou hem daar niet voor willen verlaten. Ik hoop niemand te kwetsen als ik schrijf: ik ben niet altijd even emotioneel stabiel en twijfel sterk of ik het aankan een kind te hebben, veel minder tijd voor mezelf (en dat heb ik echt nodig) en mijn relatie, alles draait om de zorg van het kind. Is het me dat waard? Ik heb geen kind(eren), dus ik weet niet hoeveel bevrediging me dat gaat geven. Ik ben een zeer trotse tante en houd verschrikkelijk veel van die kids. En dan de vragen: Kan ik wel zwanger worden? Ga ik me er zo sterk op focussen, dat ik veel te gespannen ben om zwanger te worden? enz. Ik heb volgende week een afspraak bij de huisarts om dit te bespreken, maar wilde alvast mijn ei hier kwijt, omdat 1 week nog erg lang is als je je neerslachtig voelt. Ik wil niemand negatief maken, maar zoek naar gelijk gestemden, om elkaar te kunnen steunen, al is elke situatie uniek. Ik ga nu proberen te slapen en ben benieuwd of er iemand reageert. Groeten van een nieuweling op dit forum.
Zit niet in dezelfde situatie maar wilde je wel even een dikke knuffel geven! Lijkt me heel lastig om zo erg te twijfelen of je wel of niet wilt, al helemaal als je partner niet wil.. Maar ik denk wel dat je echt alleen moet gaan voor proberen een kindje te krijgen als je het echt 100% weet..
Wat een lieve reactie, dank je wel daarvoor! Zijn er hier ook mensen die twijfelden over het hebben van kinderen wat goed uitpakte? Zou het onzekerheid van mij kunnen zijn?
Wij hebben ook jaren ontzettend getwijfeld en raakten toen semi-per ongeluk zwanger. Het is cliché, maar vanaf het moment dat ik zwanger was, wist ik dat dat het allerliefste was dat ik wilde. Nu we eenmaal ouders zijn, kan ik zeggen dat het vrij slopend kan zijn, maar dat ons kind het allerliefste is wat we hebben. We wilden dat we er jaren eerder voor waren gegaan. Mijn vriend stond niet te trappelen maar was niet anti. Als jouw vriend echt geen kinderen wilt, dan wordt het toch wel lastig. Althans, ik zou geen kind willen opvoeden in m'n eentje of met iemand die er niet volledig voor gaat. Dat gaat geheid mis. Maar goed, ieders situatie is anders en je weet nooit hoe het uitpakt voor jou en vriend. Het enige wat ik kan zeggen is dat geen enkel leven altijd hetzelfde blijft. Ook als je niet voor kinderen gaat weet je niet wat er op je pad komt en hoe jij erop gaat reageren. Bij ons was de onzekerheid en twijfel weg toen het zo ver was. Dat kan dus zomaar! Sterkte met de beslissing.
Mijn man had ook geen kinderwens (meer). Mijn man is een stuk ouder dan ik en heeft al twee kinderen uit zijn eerste huwelijk. Omdat ik zeker wist dat ik moeder wilde worden, heb ik hem verteld dat ik wél weg zou gaan als hij geen kinderen wilde. Hij moest hier over nadenken.. Uiteindelijk heeft hij toch gezegd ervoor te willen gaan en we waren meteen zwanger. 12 weken geleden is onze prachtige zoon geboren, maar ik moet wel zeggen dat ik het zwaar vind. Ik weet dat mijn man alleen aan een kindje begonnen is voor mij en soms voel ik dat.. Ik voel me schuldig als Tijn huilt en neem de hele opvoeding op me (daar vraagt hij niet om, het is meer een gevoel... Ik wilde kinderen, dus...) Mijn man is stapelgek op zijn kindje, maar als het te lastig wordt, laat hij mij het toch vooral opknappen. Denk dat het voor mijn man ook nog heel erg wennen is allemaal.. Maar denk er goed over na, een kind opvoeden met een man die er niet 100% achter staat, is zwaarder dan je van tevoren in kunt schatten.. Hier is hij nu pas wat meer betrokken.. mijn zoontje was een echte huilbaby en dat heb ik echt in mn eentje op kunnen knappen. Om deze redenen denk ik niet dat ik voor een tweede wil gaan.. Succes meis!
Hier ongeveer een vergelijkbare situatie ik ben pas 28 maar had voor het stoppen van de pil een korte lutale fase (gelukkig is dit in de loopster jaren veranderd)mijn oma en moeder raakte allebei vroeg in de overgang rond de 40, En ik riep altijd Nee ik hoef geen kinderen!!!! Tot ik mijn huidige man leerde kennen en hij wel een kinderwens had, Ik heb een hele tijd bedacht wat er allemaal mis zou kunnen gaan en waarom ik het niet zou willen etc etc, Op een gegeven moment heb ik de knop omgezet en de keuze gemaakt om er voor te gaan en ookal ben ik nog niet zwanger had dit allemaal niet willen missen, Je keuze is zo definitief suc6 met ontdekken wat nu de beste weg voor jou is
Dank voor jullie reacties, ik was bang voor de bekende dooddoeners, gelukkig heb ik die niet gelezen. Ik vind het hebben van een kind behoorlijk definitief, levensveranderend en omonkeerbaar (wat ikkeook ook schrijft). Ik denk er niet luchtig over, de verantwoorlijkheid voor een levend wezentje. Vorige zomer zei hij dat als ik echt een kindje wilde, hij me tegemoed zou komen. Ik was opgelucht en het leek me wijs om het onderwerp iets te laten rusten (op het opperen van leuke kindernamen na), om hem geen pusherig gevoel te geven. Nu ben ik gestopt met de pil, maar wil hij het niet proberen. Niet deze maand, niet volgende maand. Maar wanneer dan wel? Dat is iets wat ik echt duidelijk met hem moet gaan bespreken. Wat Ctje1987 schrijft, daar ben ik ook bang voor. Ik kan me niet voorstellen dat hij ons kindje niet leuk zou vinden/ervan zou houden, maar kan me wel voorstellen dat ik ook een soort schuldgevoel zou kunnen krijgen, dat ik meer zorg op me neem dan prettig voor mij is, omdat ik zo graag een kindje wilde. Ik wil hem ook niet dwingen een kindje te krijgen, maarja, vorige zomer zei hij me tegemoed te komen :s Ik heb hem gisteravond nog een keer duidelijk verteld dat ik als zwanger zou zijn, extra controlles krijg, omdat ik al over de 35 jaar ben. Hij wil een keer mee om te praten bij de huisarts, maar niet als dat een gesprek is om hem over te halen. Ik heb altijd fijn gepraat met mijn huisarts en voel me door haar gesteund. Ik wil volgende week met haar bespreken, wat zij met hem wil bespreken en dan een afspraak maken. Hopelijk lukt het me om tot die tijd het onderwerp voor mezelf even te laten rusten en me te focussen op andere belangrijke dingen, die ook moeten gebeuren.
Hier veel overeenkomsten. Vriend wilde GEEN kinderen, ikke juist wel. Mijn vriend stemde uiteindelijk in, puur voor mij. Via de MMM (het wilde ook nog eens niet vanzelf) uiteindelijk zwanger geraakt wat mijn vriend doodeng vond Kindje is nu bijna 10 maanden oud en papa is de trotse vader. Wel komt de opvoeding en de nachtelijke activiteiten op mij neer. En dat is soms best zwaar hoor! Ik ben emotioneel juist heel sterk maar ook ik vind een kindje soms heel zwaar. Je bent soms helemaal kapot en je kunt nooit "nee" zeggen tegen je kleintje. Je moet gewoon weer liefdevol aan het bedje staan en dat is soms heel zwaar! Bedenk je 2x waar je aan begint want het gaat niet over rozen. Mijn vriend is me inmiddels wel dankbaar dat ik hem een zoon geschonken heb wat ie zonder mijn aandringen nooit zou hebben gehad (dit schatte ik van tevoren wel al een beetje in ) en inmiddels ben ik alweer zwanger van de tweede.
Ik heb lang getwijfeld maar wist het met 31 wel zeker dat ik kinderen wilde. twee jaar daarvoor had ik een depressie, dus ook die instabiliteit ken ik wel. Mijn partner heeft nog 4 jaar langer getwijfeld en is daarna meegegaan in mijn wens. Niet uit volle overtuiging, maar meer omdat hij het me toch ook gunde. Hij heeft overigens nooit Nee gezegd. In die 4 jaar had ik dat eigenlijk liever gewild dan dat 'weet ik nog niet'. Ik zou hem er ook niet voor hebben verlaten, als hij Nee had gezegd waren we met z'n tweeën gebleven. Misschien niet voor altijd, terwijl ik daar nu wel volledig van overtuigd ben. We hebben altijd gezegd dat we geen medisch circuit in zouden gaan. Gelukkig was dat ook niet nodig, ik raakte makkelijk zwanger. In ons geval pakt het goed uit. We zijn heel gelukkig met onze 2 kinderen, al valt het me soms wel heel erg zwaar. Ik ben een somberig mens, en dat helpt niet. Gelukkig ziet mijn vriend het hele leven een stuk zonniger in dan ik. Dat helpt mij door de moeilijkere periodes heen.
Mijn zus en haar vriend willen geen kinderen en zij geeft ook aan te denken dat ze het niet kan. Hecht veel aan haar vrijheid en heeft grote ambitie om in haar werk ver te komen. Elke keer als wij iets lastigs hebben met ons meisje, gebroken nachten, ziek zijn enzo dan denk ik aan haar en kan ik me helemaal voorstellen dat zij dit niet zou trekken. Ze is dol op mijn dochter maar als ze een dagje bij ons is geweest is ze heeeel blij dat die ook weer afgelopen is. Laatst was ze een weekendje over met haar vriend en na dat weekend moesten ze beiden bijkomen. Zelf waardeer ik het zeer en vind ik het knap dat ze hier zo voor uit komt. De zorg voor een kind is niet niks.
@mama-in-love, ik verwacht ook dat hij blij is als er een kind is, maar t is een risico. Gelukkig kwam het bij jullie goed. @Bri, ondanks somberheid toch gedaan, dat is steunend voor me. Hoe zorg(en) j(ulli)e ervoor dat het goed blijft gaan?
Goede vraag, en eigenlijk heb ik geen antwoord. We proberen van alles, de ene keer gaat dat beter dan de andere. Ik heb veel gehad aan RET (boekje: Moeten maakt gek, kan ik je aanraden). En ik accepteer dat stemmingsproblemen een beetje bij me horen, en dat ze ook weer over gaan (ik heb heel veel last van het wisselen van de seizoenen). Dat ik niet depressief hoef te worden. Maar het is af en toe wel een worsteling hoor. Als ik het gevoel krijg te erg weg te glijden, of eigenlijk: als mijn vriend aangeeft dat hij dat ziet gebeuren (dan ga ik steeds slechter slapen, word kortaf naar hem en naar de kinderen, mijn gezicht staat op onweer), dan zorgen we er samen voor dat ik even wat ruimte krijg om bij te tanken. Door iets te doen waar ik meer energie van krijg en waar ik mijn spanning mee kwijt kan. Ik heb ervoor gezorgd dat ik flexibeler kan omgaan met mijn werktijden dan voorheen (minder uren in evenveel dagen, dus kan veel meer schuiven), dat helpt ook. Maar weet je: ik geniet ook enorm van m'n kinderen. Ik vind het zo mooi om ze te zien opgroeien, dat geeft me soms ook weer heel veel energie. En het is een heerlijk gevoel om echt nodig te zijn, en om hun vreugde en verdriet met ze te delen. Mijn vriend heeft zich van tevoren zorgen gemaakt over het krijgen van kinderen, omdat hij bang was dat ik er niet zorgzaam genoeg voor zou zijn. Maar hij heeft al heel gauw toegegeven dat die zorg niet terecht was. Als het om onze kinderen gaat, zit het zorgen-voor mij ineens helemaal ingebakken. Terwijl ik dat bijvoorbeeld naar hem en andere volwassenen helemaal niet zo heb. Er is niet één recept, maar dat had je vast ook niet gedacht. Ik ga ook niet zeggen dat het moederschap een en al blijdschap voor me is, en dat ik het soms niet vreselijk zwaar vind. Ik had me ook echt kunnen voorstellen dat wij zonder kinderen zouden blijven, en dan ook een vol en gelukkig leven hadden kunnen hebben. Maar wat ben ik blij dat die twee kleintjes in ons leven zijn gekomen...