Bevalling 1, 6 dagen te laat geboren op een zondag na in de nacht van wo op do (hemelvaartsdag) gebroken vliezen te hebben gekregen. Op zaterdag begonnen met de inleiding aangezien er geen weeën kwamen en ukkie er gewoon uit moest. 7 uur in de ochtend gemeld in het ziekenhuis, om 11 uur de 1e lading gel erin. Er gebeurde totaaaaal niets, ik zat nog potdicht. Om 15.00 uur leek er een kramp te komen en werd de 2e lading gel ingebracht. Vanaf dat moment ging het van start, veel langdurige krampen, veel pijn. Na 12 uur weeën bleek ik nog maar 2 cm ontsluiting te hebben, maar was er inmiddels wel een verloskamer vrij, waar ik 04.00 uur naar toe werd gebracht (partnerlief wakker gebeld en onderweg naar het ziekenhuis). Er werd een weeënopwekkend infuus aangebracht omdat het niet snel genoeg ging en toen barstte de hel los. Wee op wee op wee, pijn, constante kramp, rugkramp, benenkramp en nog schoot het voor geen meter op. Alle houdingen heb ik gehad, alle hoeken van de kamer heb ik gezien, maar ik zat het lekkerst op een stoel waar ik totaal van de wereld de weeën in opving, nou ja, wat er van op te vangen viel, er zat geen pauze tussen. Na bijna 22 uur bikkelen kreeg ik eindelijk een pethidine prikje waardoor ik even, helemaal high, heb kunnen slapen (overigens nog wel pijn, maar op de achtergrond). Omdat ik de GBS bacterie draag wilden ze voelen hoever ik was met de ontsluiting, maar ik wilde niet meewerken omdat ik eindelijk even rustig lag, dus kreeg ik een antibioticainfuus erbij. 2 uur later, nog altijd stonded, bleek ik na een bezoekje van de gyn al aan het persen te zijn en mocht ik mee gaan persen (ik was nog stoned en heb de raarste dingen geroepen, overigens wel vriendelijke dingen hoor ). 11 minuten later (iets voor 15.00 uur) had ik mijn 1e dochter op mijn buik, gehaald door de gyn die eigenlijk een keizernede moest doen maar dit nog wel 5 minuten kon rekken (alsof ze wist dat ik het er zo uit zou ploepen) en direct waren de weeën over ondanks dat het infuus er nog in zat (oxoticine), het bloedverlies was minimaal, 1 hechting, beeb deed het gelijk goed en zat binnen 2 minuten vastgezogen aan mijn tepel . Zo, ik was er weer, energie voor 10, klaar om te douchen. Ik moest 1 dagje blijven vanwege de langgebroken vliezen. Thuis ging alles goed, ik voelde me prima en liep na een paar dagen weer lekker buiten met kind en de honden. Zowel qua zwangerschap als kraamtijd niets te klagen gehad. De bevalling was vreselijk (op het persen na, dat verliep makkelijk), ik ben het nog altijd niet vergeten, 24 uur weeen zonder pauze. Bevalling 2: 40+6 zwanger en op controle bij de gyn, kind inmiddels ingedaald (week ervoor nog niet), maar het zat nog heerlijk op de plek. Ze wilden wel in gaan leiden als ik dat wilde, maar ik wou graag nog een paar dachten wachten om te zien of het toch uit zichzelf zou komen, ik voelde me prima namelijk en had geen zin in die hel van de vorige keer. De bedoeling was om met 41+3 (maandags) in te gaan leiden omdat het inleiden ook nog wel even kon duren en uk er toch uit moest. Op zondagochtend 41+2 rond 10.00 uur begonnen de eerste krampjes die prima op te vangen waren, we hebben samen de bovenverdieping nog gepoetst, en rond 16.00 uur toch maar even bellen met het ziekenhuis (medische indicatie, BMI te hoog, dus moest daar bevallen). Op controle, CTG prima, een kraamhulp die zei, jij ziet er niet uit alsof je vandaag gaat bevallen (en bedankt ) 2 cm ontsluiting (waar ik al heel blij mee was). Ik heb een uur in het ziekenhuis in bad gezeten en toen had ik 3cm. Aangezien ze met de wisseling van 2 diensten zaten durfden ze mijn vliezen niet door te prikken en ben ik gestript en kon ik weer naar huis. Ik grapte nog, tot straks, hoop ik. Om 18.00 uur was ik thuis en ben ik in bed gaan liggen en dat wisselde ik af met douchen, de pijn was nog redelijk te doen. Tegen 20.30 uur begon het wel heel erg pijn te doen en heb ik mijn partner opnieuw laten bellen, ik had het idee dat ik al mee begon te persen namelijk en de vliezen braken ineens. Om 21.00 uur zaten we in de auto (hij schijnt erg hard gereden te hebben) en eenmaal geparkeerd wou ik zelf nog lopen wat manlief niet wilde hebben overigens, dus toch maar gaan zitten terwijl hij door de gangen sjeesde met de koffer er achteraan. Dezelfde kraamhulp wachtte ons op en zei, ga je toch bevallen?? en ging met ons naar de verloskamer, we waren daar om 21.25 uur, de CTG werdt opgestard maar toen ik op bed zat vroeg de kraamhulp, wat doe je. Ikke: euh, persen. Neeeee dat kan nog niet, ze belde met spoed de verloskundige die overigens net binnenkwam. Ondergoed uit en ja hoor, 9cm ontsluiting, pers maar zachtjes mee (alsof je er ook maar iets aan kunt houden). Mijn partner stond nog met zijn kopje koffie in de hand die hij net niet liet vallen (na de vorige bevalling van 24 uur verwacht je niet dat het zo snel gaat) en 5 minuten later lag onze 2e dochter op mijn buik, gezond en wel. De andere kraamhulp tegen wie ik zei, tot straks, kwam even kijken en zag dat mijn dochter er al was en moest er vreselijk om lachen. Dat was dus even een hele andere beleving dan de 1e bevalling. Bloedverlies wederom minimaal, schade minimaal, direct weer energie voor 10 en ik voelde me weer prima. Helaas werd onze dochter na 7 dagen ernstig ziek, na een intensieve paar dagen op de baby IC, onderzoeken en controles bleek het om een Humaan Parecho Virus te gaan en kon ze van de IC af. Ze is overigens volledig hersteld en houdt er ook niets aan over.