Hallo allemaal, Twijfels om hier nu wel of niet een toppic over te openen... maar misschien lucht het wel iets op om toch mn verhaal neer te zetten en het van me af te schrijven... Enorm blij was ik toen de test na een half jaartje proberen positief was! De eerste helft van mijn zwangerschap ging het eten erg moeilijk... en was ik heel erg moe. Vanaf toen begon ik al minder te werken omdat ik het gewoon niet meer trok. Je leeft toch naar een punt uit waarop je je weer wat beter gaat voelen, want iedereen zegt tegen je, ahjoh na de eerste 3 maanden gaat het echt veel beter dat had ik ook blabla... Daar kijk je dan naar uit.. maar na 3 maanden niets geen verandering... ik denk dat die extreme moeheid en misselijkheid pas na een week of 20 minder werden.. maar vanaf toen stak het volgende de kop op. Bekkeninstabillieteit... Ik begon steeds meer last te krijgen van mn rug en steken in mijn billen. Het lopen ging moeilijker, en heb maar een afspraak gemaakt bij de fysio omdat ik in mijn werk (leidster in de kinderopvang) toch echt mijn rug 'nodig' heb. De fysio gaf aan dat ik toch echt voor mezelf moest kiezen en minder moest gaan werken. Zo min mogelijk tillen... Dit heb ik nog even vol gehouden maar het ging snel achteruit. Ik vind het trouwens heel moeilijk om mijn eigen grens heel duidelijk aan te geven, omdat ik graag een ander een plezier wil doen, en niet telleur wil stellen... ik voelde me al zo schuldig dat ik minder werkte,.. en steeds moest ik weer aan gaan geven dat ik niet meer kon, en nog minder moest werken... en niet alleen het minder werken vond ik moeilijk... ook kreeg ik steeds vaker te horen van fysio en de verloskundige dat ik dan maar rustiger aan moest doen...Pff nog rustiger aan? En ik deed al bijna niets meer! Zo is dit mijn hele zwangerschap door gegaan. Tot ik helemaal in de ziektewet zat met 24 weken... ik ging wel 3 ochtenden in de week naar het werk om te doen wat ik kon.. en onder de mensen te blijven. Maar met 30 / 31 weken werden ook de 3 ochtenden me te veel en ging ik alleen nog even heen om een kopje thee te drinken wanneer het mezelf lukte en uit kwam. Nog geen eens verlof... en het rustig aan doen was er al vroeg bij... Kwam al niet veel meer ergens anders, omdat ik gewoon weg maar hele kleine stukjes kon lopen, en het auto rijden ging ook steeds minder. mn wereldje werd in korte tijd steeds kleiner. Ik deed leuke knutsel dingen om op de baby kamer te hangen, sliep elke middag en nodigde vrienden uit om gezellig mee te thee leuten. Zo kwam ik de weken best nog wel door.. Af en toe een weekje die wat minder ging... maar als ik weer genoeg afleiding had ging het wel weer... Bij de vk weten ze dat ik het lichamelijk erg zwaar vind, en ze hebben met 34 weken aan gegeven dat ze wanneer ik 39.5 week ben, gaan kijken of mijn baarmoedermond rijp is, en ze me een handje willen helpen door te strippen. Dit gaf me wel wat meer rust, en zo hield ik het maar in mn achterhoofd. De laatste weken gaat het eigenlijk helemaal niet meer zo lekker... Maar kom ik toch nog wel steeds een weekje verder... Nu ben ik op het punt dat ik het gewoon niet meer trek! Gisteren de hele dag gehuild door onmacht en dingen willen wat niet kan, gek worden van het niets doen en pijn hebben... en ik val vandaag weer verder in dat patroon... heb geen behoefte meer aan telefoon, smsjes, bezoek enz... Maar het is wel mijn afleiding, want verder doe ik ook al niets... en ben bang dat als ik echt niemand meer over de vloer laat komen dat het mis gaat met mezelf... (mijn moeder heeft na mijn geboorte een kraambedpsychose gehad en is toen een half jaar opgenomen geweest in een kliniek.. het wil niet zeggen dat ik het krijg.. maar het kan wel erfelijk bepaald zijn... Hier houden ze bij de vk ook rekening mee..) Opzich was ik er nooit mee bezig dat ik hier zelf last van zou krijgen.. Ik voel me sterker...maar als ik nu naar mezelf kijk begin ik zelfs voor de bevalling al 'gek' te worden.. De Vk heeft aan gegeven dat ik moet bellen als ik het niet meer trek... maar nu moet ik morgen toch al heen, dus dan voel ik me weer bezwaard om nu te gaan bellen, terwijl ik ook nog best een dag kan wachten! Pff ik weet echt niet goed wat ik nu moet en wil... Ik weet het.. geduld hebben, maar ik kan dat niet meer! Wil mn kind er uit en het liefst nu! Mensen ik weet dat er veel ergere dingen zijn, en zwangerschappen die nog erger zijn, maar ik ervaar het als een enorme last. Ik vind dat ik me niet aan mag/ moet stellen maar moest dit gewoon even van me af schrijven!
Allereerst: je stelt je niet aan. Je hebt flinke klachten en daar mag je goed de balen van hebben. De laatste loodjes zijn dan ook nog eens aangebroken en die zijn gewoon zwaar. Praat erover met je vk. Je mag best vandaag bellen, ook al heb je morgen een afspraak staan. En weet je, het duurt hoe dan ook niet heel lang meer... het grootste deel zit er allang op! Dat naar binnen gericht raken hebben veel vrouwen tegen het eind. Mij kon de hele buitenwereld me ook gestolen worden. Daar is niks mis mee, en het is geen teken dat je 'gek' begint te worden. Maar als je je daar serieus zorgen over maakt: nogmaals, praat erover met de vk. Ik heb het laatste stukkie volgehouden hangend op de bank met een heleboel dvd's.... Misschien is dat ook wat voor jou? Het geeft afleiding, maar je hoeft zelf niks te doen, te zeggen, te vinden. Heel veel sterkte. Hopelijk heb je gauw je baby in je armen en dan weet je waar je het allemaal voor hebt gedaan...
Meid je stelt je niet aan Het is goed dat je het even van je af schrijft Een zwangerschap is gewoon zwaar vooral op het einde en ik snap dat je er helemaal door heen zit vooral als je geen afleiding meer heb Praat er morgen over bij je verloskundige misschien willen ze dan wel eerder helpen Suc6
Meis, wat ontzettend naar voor je gelukkig duurt het niet lang meer voor je gaat bevallen, maar eigenlijk is elke dag nu te lang hè, als je je zo voelt en er helemaal doorheen zit.... Dus ik duim voor je dat je de kleine ukkepuk snel in je armen hebt! Als ik jou was zou ik de verloskundige bellen en vragen of je langs kunt komen (NU!), zij is er tenslotte ook voor jou als je het niet meer trekt hoor!!!!! Ik ben zelf bevallen met 38+3, hopelijk duurt het voor jou ook niet lang meer! STERKTE!
Ik denk dat je toch echt wat afleiding moet gaan zoeken. Uit je verhaal blijkt dat je heel erg bezig bent met het feit dat je het zwaar hebt, en met je angsten en dat je het niet meer trekt. Je gaat veel te veel in je hoofd zitten en dat maakt de situatie alleen maar erger. De eerste stap is toch echt de acceptatie dat je de situatie niet kunt beïnvloeden; je maakt het er alleen maar zwaarder mee als je zo bij je negatieve gevoel stil blijft staan. Dus wat de anderen al zeggen: zoek afleiding! Heb je geen favoriete serie waarvan je een boel afleveringen kunt downloaden? Ga films kijken, boeken lezen, whatever! En probeer je dáár op te concentreren en niet op je zware gevoel. Ik weet dat het makkelijk gezegd is, maar uit ervaring weet ik dat het echt helpt als je jezelf bezig houdt met andere dingen. Ik heb ook zo'n periode gehad en ik moest al zuchten als mensen zeiden dat ik afleiding moest zoeken, maar... op een dag heb ik toen een kwast gepakt en ben gaan schilderen. En op de één of andere manier kwam m'n hoofd daardoor tot rust, gewoon, omdat ik even met iets totaal anders bezig was dan met hoe slecht ik me wel niet voelde. Jij lijkt in een vicieuze cirkel te zitten wat je gedachten betreft, probeer jezelf een schop onder je kont te geven en iets te gaan doen waar je blij van wordt. (als dit stukje tekst streng overkwam: zo is het niet bedoeld! ik snap gewoon heel erg hoe zoiets werkt en hoop dat je iets aan mijn ervaring hebt). Sterkte meid!
Ben het hier wel mee eens en herken het ook wel moet ik zeggen. Heb eigenlijk geen klachten van de zwangerschap (wel psychische klachten gehad tot zo'n 23 weken). Heb op dit moment heel veel behoefte aan aandacht van anderen maar als dan de telefoon gaat wil ik niet opnemen. Moet mezelf ook dwingen om wat te doen (boekje lezen, filmpje kijken, ben een schommelstoel aan het beplakken met decopatch) terwijl ik er soms helemaal geen zin in heb. En dan ineens is het 2 uur verder... Sterkte meid en je vk kan je altijd even bellen!
Bij mij hebben ze vorige week (met 38 weken) al een beetje gestript, ik had er niet eens om gevraagd. Had 1 cm ontsluiting en baarmoeder half verstreken. Dus hopelijk kunnen ze je morgen ook strippen en helpt het om snel je kleine in je armen te hebben....
Ik heb normaal zoiets van kom op, nog even en geniet van je zwangere buik. Maar bij jou is het helemaal anders, dit is gewoon afzien. Zwanger zijn hoeft niet altijd maar makkelijk te zijn, maar is gaat over de top!! Ik zou het morgen aangeven bij de vk, en ik hoop echt dat je kindje snel geboren word! succes
bedankt voor jullie reacties! Nuk en Siepie Ik begrijp dit bericht van jullie zeker! Het komt niet streng op me over want ik weet dat dit een waarheid en een feit is...Maar ik heb mezelf die schop onder mn kont al lang gegeven,,, en ook die acceptatie ronde is al voorbij gegaan.. Ik heb juist van alles geknutseld (vogelhuisjes, canvas doeken, geboorte bedankjes, geboorte krans, decopatch, hangers, naam slinger, memobord... en zo heb ik zeker veel afleiding gehad en plezier gehad), veel visite gehad, alle onzin programma's op uitzending gemist gekeken, boeken gelezen, dvdtjes kijken enzzz. Maar dat is dus het gene wat ik al zolang doe om mezelf bezig te houden... Het zitten op een stoel om lekker te decopatchen lukt niet meer omdat ik zo'n pijn in mn bekken heb, dat geld het zelfde voor achter de computer zitten...of filmpjes kijken op de bank.. het zijn hele kleine momenten dat ik zit...Dan ga ik maar weer liggen... kijk op de portable dvd speler dan wel is een filmpje in mn bed, maar het lukt me niet meer de dagen daar mee te slijten... Verder laat ik de afspraken die ik heb ook zeker staan,,, en ik zeg ze niet af.. maar het neemt niet weg dat ik er geen zin meer in heb.. heb de mensen ook weinig meer te melden, gesprekken vallen stil omdat ik meer inmezelf gekeerd zit omdat ik de pijn weg zucht of dat die overheerst. Het is gewoon een klote periode! Maar goed... al met al weet ik dat ik er zelf het beste van moet maken, maar mn huil buien zijn niet normaal... Morgen zou mn schoonmoeder eigenlijk mee gaan naar de vk... maar gelukkig wil mijn man met me meegaan om me te ondersteunen, voor het geval er weer geen zinnig woord uit mn mond kan komen door de tranen. Ik wil idd ook gaan vragen of ze kunnen kijken of er al een mogelijkheid in zit om me te strippen... En daar heb ik liever mijn man bij. Nu komt mijn schoonmoeder de middag even voor afleiding... en ik hoop gewoon dat het niet lang meer op zich laat wachten! liefs
hee meid ik ben minder ver dan jou maar ik ken het gevoel als geen ander ... ik zit al maanden thuis omdat ik niks kan door een spierziekte een zeer lastige vader van mijn kleine spruit en de zwangerschap opzich. ik heb elke ding om de tijd door te komen nu wel gedaan en als mensen dan zegge je kan toch film kijken denk ik ALWEERRRR pfff weet je niks beters... ik lig alleen nog maar op bed en ben al 4 weken alleen omdat ik gewoonweg geen behoefte aan drukke mensen heb ... enigste waar ik kom is het bejaardentehuis van me opa en oma, voel me daar op me gemak omdat ik me net als hun voel haha leeg en geen fut meer. Feit is wel we moeten nog even doorbijten hoe moeilijk het ook is ik heb morgen ook weer een gesprek met de verloskundige over hoe en wat, dus ik ben ook benieuwt wat hun weer te melden hebben... wens je heeeeeeeel veel succes morgen en ik hoop voor je dat ze ingrijpen ... liefs mij
@ diamantje: bedankt voor je woorden, tjonge pittig ook voor jou zeg! Ik hoop ook dat ze voor jou wat kunnen betekenen... of in iedergeval kunnen vertellen wat er voor opties zijn, zodat je je daar een beetje naar toe kan leven! Zolang je het bejaardenhuis fijn vind... daar dan maar gewoon heen voor de afleiding he! Ik heb het idd ook met drukke mensen... we hebben hier een buurman die geregeld ff langs komt... maar ik irriteer me al als ik buiten op straat zn stem hoor! Hou je haaks meid! En ook jij heel veel succes nog de komende tijd... en bij de vk morgen! liefs
Hele dikke knuffel Wian, hoop echt dat ze wat voor je kunnen doen vandaag! Had al gereageerd in het januaritopic, maar wilde toch hier ook wat laten horen. Sterkte meid!