Onlangs ben ik mama geworden van een prachtig dochtertje. De roze wolk is hier heel erg aanwezig. Ook omdat het ons tweede kindje is ben ik veel relaxter en weet ik wat ik als mama moet doen Maarrrrr ons meisje heeft mij een stortbevalling gegund. Vanaf het moment van besef dat wij die dag weer papa en mama mochten worden, totdat ze er was waren 40 minuten!! Ik heb daarvan zo'n 20 minuten persweeen opgehouden omdat ik persé wilde dat de vk er zou zijn. Die was nog geen minuut binnen en ons meisje werd geboren. Daarvoor had ik geen enkel teken dat de bevalling zou gaan beginnen. Ik moet zeggen dat zo'n bevalling lichamelijk vele malen beter is als uren weeën (en dat weet ik van mijn 1e zoontje). Je lichaam is niet uitgeput. Maar in mijn hoofd is dat toch wel even anders. Het lijkt wel of ik zelf die bevalling niet gedaan heb, maar iemand anders... de snelheid waarmee het gegaan is is niet te bevatten. De totale controle kwijt op dat moment. Ik heb er echt een aantal dagen over gedaan om te beseffen dat ons kleine meisje geboren was. Nu ze er al een paar weekjes is gaat het heel goed met ons. Maar dagelijks spookt nog wel die bevalling door mijn hoofd, ik kan het gewoon nog steeds niet bevatten. Zijn er mensen met soortgelijke ervaringen?
(nog) niet mee gemaakt. Maar van mijn moederskant, alle vrouwen wel! (Mijn moeder, mn oma, over groot oma enzo) Knap van je dat je heb kunnen wachten tot de vk. Hier zijn we allemaal geboren zonder VK. Dus ik heb ook 99% kans op zn bevalling....
hier ook iemand die er 46 minuutjes erover heeft gedaan! maar ik heb het er niet zo moeite mee als jij! de 3de duurde bij mij iets langer 1 uur en 20 minuutjes haha
Ik kan me enigszins wel voorstellen geloof ik dat je er ook van in de war bent, maar het lijkt me heerlijk om zo te mogen bevallen! Je hoort zoveel horror verhalen....
ik ben van mijn eerste ook heel erg snel bevallen, had dit totaal niet verwacht, want in mijn familie hoor ik alleen maar over hele lange bevallingen. Had de avond na de bevalling echt het gevoel alsof ik helemaal niet bevallen was, voelde me niet moe, en had eigenlijk maar een minuut of 10 last gehad van de weeen, kan me goed voorstellen dat je ook van zo een snelle bevalling moet bijkomen, wel op een andere manier dan wanneer het een uitputtingsslag is, maar ik vond het gewoon schokkend hoe snel je lichaam het kan overnemen zonder dat je iets kunt doen.
Hier herken ik dat gevoel wel hoor. Bij de eerste er iets meer dan 9 uur over gedaan. De tweede kwam binnen anderhalf uur ter wereld. Iedereen zei "ga toch lekker rusten je zult wel moe zijn" Ik had ook het idee steeds : waarvan dan? Het besef dat de kleine er was kwam ook pas later. Daar was ik bij nummer drie ook eigenlijk wel een beetje huiverig voor hoor hoe zou mijn binding zijn en zal het besef er gelijk zijn? Vorig jaar februari bevallen van een dochter. Wederom binnen anderhalf uur en het besef was er vanaf het begin. Je lichaam gaat er wel in mee maar je hoofd heeft er net even wat meer tijd voor nodig. Zeker ook als je instelt op een langere bevalling. Wat bij mij wel heel erg meehielp voor het besef waren de verschrikkelijke naweeën Overigens heb ik na de stortbevalling (nummer 2) wel een depressie over gehouden maar dit had niks te maken (denk ik) met het snelle bevallen. Geniet nog maar lekker van je roze wolk!!!
Mijn oudste is binnen 4 uurtjes geboren en bij de jongste duurde de bevalling van wakker en geboren zijn 54 minuten. Ik snap je gevoel helemaal. Hij is nu bijna 22 maanden en ik moet er nog vaak aan denken hoe snel het allemaal is gegaan. Bij mijn oudste ging het ook snel maar daar zat een logische opbouw in: vliezen die breken, weeen die van af en toe naar elke minuut gaan in 3 uur tijd, half uur persen en toen werd hij geboren. Bij mijn jongste was dat heel anders. Ik werd wakker om 03.00 uur en dacht dat er wat aan de hand was. Ik moest naar de wc en daar kwam de eerste wee. Mijn vriend wakker gemaakt en aangekleed en de tas gepakt want ik zou in het ziekenhuis bevallen. Schoonzusje gebeld want zij zou mijn zoontje ophalen. Tussen het bellen van mijn schoonzusje en het feit dat ze er was zat hooguit 15 minuten. Toen zij kwam kon ik de weeen al bijna niet meer wegpuffen. Toen ik de auto in wilde stappen dacht ik 'dat moet ik niet doen want ik ga het ziekenhuis niet halen'. Weer omgedraaid en toen braken mijn vliezen en kreeg ik bijna meteen persweeën. Mijn schoonzusje heeft mij toen op de bank gelegd en mijn vriend heeft de verloskundige gebeld, 112 en het ziekenhuis dat we het niet gingen halen. De gyn in het ziekenhuis is aan de lijn gebleven en heft gezegd wat mijn vriend moest doen en moest klaarzetten. Die minuten totdat de ambulance er was en ik persweeën had vond ik erg moeilijk en bij mij overheerste toen echt een paniekgevoel dat ze allemaal te laat zouden komen. Van de ambulancebroeders mocht ik niet persen totdat de verloskundige er was maar er was geen houden meer aan. Om 03.54 is mijn jongste zoon geboren zonder verloskundige, die kwam 2 minuten na de geboorte binnen rennen. Lichamelijk was ik zo weer op de been maar geestelijk heeft het me ook een tijd gekost om het goed te verwerken, net of het bij iemand is gebeurt en niet bij mijzelf. Het ging zo snel allemaal, ik had geen tijd om adem te halen en na te denken. Ik denk er 2 jaar later nog regelmatig aan.
Hier was de derde een soort van stortbevalling onder de douche zonder vk. Zelf in de veronderstelling wat voorweeën te hebben of gewoon last van mijn darmen. Vanaf het moment dat ik het echt besefte (hoezo in ontkenning na twee eerdere zwangerschappen haha) tot aan geboorte duurde een klein uurtje. Man was net een kwartiertje wakker en slaapdronken dus was echt wat gebeurt hier toen ik riep dat ze er NU aankwam. Soms nog lastig die bevalling.. Was onze laatste en het ging zoo snel, had amper het gevoel echt bevallen te zijn. Aan de ene kant kan het haast niet mooier: onder de douche, rustige maar snelle bevalling, kindje dat vanuit het ene water in het andere terecht komt, maar de impact.. Woow. Ze is nu bijna een jaar, maar vind het soms nog lastig
ja jullie verwoorden het precies goed. Het is net of dat het een ander overkomen is. Dat komt denk ik ook deels omdat je er zo op ingesteld bent 'dat het wel even duurt'. Je leert overal hoe je met weeën om moet gaan, je bereid je voor op de pijn, je denkt na over pijnbestrijding... en dan heb je geen van dat alles nodig. De bevalling begint zonder dat je het in de gaten hebt. En ja die naweeën. Die heb ik meer gehad dan überhaupt weeën. Geen pretje! Want dat doe je nergens meer voor, voor je gevoel.
Deels dus.. Had liever mijn langere bevalling van bij de eerste gehad (11uur) of zoals bij de tweede (5uur). Nu overvalt het je echt enorm: is haast niet meer leuk of heerlijk te noemen helaas.
Mijn laatste bevalling ging ook snel. Kwam uit zich zelf niet op gang ( veel voor weeën maar die stopten steeds) Ben aan het infuus gelegd en wist dus dat ik ging bevallen. Vanaf moment aansluiten infuus( half een) en half uur later de eerste wee was dochter om half drie geboren. Na 5 minuten persen. Ik heb het zelf niet als onprettig ervaren. Ik denk dat het verschil maakt als je door de bevalling overvallen wordt. Wat ik ergens iemand zag schrijven herken ik wel. Ik was ook eigenlijk meteen weer fit. Beetje erg beurs gevoel tussen mijn benen de eerste avond, was de volgende dag eigenlijk al weer bijna weg. Geen scheur, niks. Ik hoefde dus eigenlijk ook niet te herstellen. Heb mijn bed ook alleen maar tijdens mijn twee slaap uurtjes per dag samen met peuterzoon gezien. De rest van de kraam week ben ik gewoon op geweest . Dat voelde ook het fijnste.Ik had de twee maanden daarvoor verplicht bed rust ivm te hoge bloeddruk en verminderde groei baby. Dus ik had mijn bed wel gezien hoor Wat wel grappig was was dat ik niet had verwacht dat het zo snel zou gaan en per se een ruggen prik wilde. Weeën waren prima op te vangen, duurde dus ook maar anderhalf uur maar ik was bang dat het nog heel erg zou worden. Ik ben dus nog naar beneden gereden bij de anesthesie. in rug geprikt en soort test vloeistof gekregen. En daar drong het tot mij door dat de weeën nu wel heel erg werden. En ergens realiseerde ik mij dat ik persdrang had Ik dacht ik ga het lekker niet tegen ze zeggen, zo graag wilde ik die ruggenprik hahah. Ze hebben het toch gemerkt en ik ben erg snel weer naar boven gebracht . Omdat ik op verkeerde zij lag en blaas vol zat was de baby er nog niet maar eenmaal boven was ze er dus toen ik gedraaid en,, geleegd,, was ze er in 5 minuten. ook erg fijn want ik vind persen gruwelijk. Ik denk trouwens dat een hele snelle bevalling voor de baby niet zo fijn is. Mijn dochter is 3 uur lang na de bevalling heel erg verdrietig geweest.
Ik herken het wel een beetje. 1e bevalling begon met gebroken vliezen en 2 uur en 20 minuten (waarvan 40 minuten persen) later was hij er al 2e bevalling begon weer met gebroken vliezen en die duurde 1 uur en 45 minuten waarvan maar 5 minuten persen
Mijn oudste zoon is 25 minuten na de 1e wee geboren. Ik was helemaal in shock. Heb de 1e minuten alleen maar naar hem gekeken en mezelf hardop afgevraagd of het wel echt mijn kind was. Ik werd ingeleid omdat zijn hartslag elke keer wegviel tijdens controles. De opwekkers veroorzaakten alleen geen weeen en ik had nagenoeg nog geen ontsluiting. Ik lag me dus voor te bereiden op een lange dag. (het was mijn 3e inleiding) Mijn vk zou de bevalling doen en zou even naar huis gaan om nog wat dingen te regelen. Want er was nog helemaal niets aan de gang. 5 minuten nadat ze dat gezegd had en ze al met haar jas aan stond kreeg ik opeens mijn 1e wee. De jas ging gelijk uit en ze bleef. 3 weeen verder begon de persdrang, na 2 persweeen was onze zoon er. 't Ging allemaal zo snel, er moest geknipt worden zonder verdovingen tussen die 2 persweeen door, anders was ik totaal uitgescheurd. Van naweeen heb ik trouwens helemaal geen last gehad. Lichamelijk was het echt een makkie, maar psychisch vond ik het behoorlijk zwaar!
Als ik mocht kiezen dan koos ik toch echt voor mijn eerste bevalling die 4 uur duurde met een logisch opbouw dan voor mijn stortbevalling waar geen houden aan was. Ik ben helaas wel volledig uitgescheurd doordat het zo snel ging. Gelukkig heb ik daar niet veel last van gehad, het hechten was wel vervelender dan de bevalling zelf. Naweeen heb ik bijna niet gehad.
Ik heb 2 supersnelle bevallingen gehad. Al duurde de eerste zo'n 5 uur, ook niet echt heel langzaam. De snelste bevalling, mijn derde, duurde 2 uur incl. alles. Ik werd ingeleid. Dat was absoluut geen pretje, ik vond het de ergste bevalling van allemaal. Juist omdat het zo snel ging denk ik. Vond de opmerkingen als 'oh fijn hoor, zo'n snelle bevalling' ook niet echt fijn want denk niet dat zulke mensen weten waarover ze praten... Heb als ik het voor het kiezen had (maar dat heb ik niet) dan liever een iets langzamere bevalling en dat je de pijn wat beter onder controle hebt, zonder al die heftige naweeën etc.
Hier ook best een snelle bevalling gehad. van eerste wee tot geboorte 3,5 uur. Vond het heel fijn dat t zo snel ging.
Ik was niet zo snel als jou maar, toch nog snel voor een eerste, namelijk van begin tot baby op de buik kleine 2,5uur. Ook zonder enige voortekenen of wat dan ook, ineens met 37 weken en 3 dagen BAM weeen en 2,5uur later was ze geboren, wist niet wat me overkomen was.....natuurlijk super blij maar kan me jou gevoel wel voorstellen!
Ik had me voorbereid op weeen die heel langzaam kwamen, steeds erger werden en je er zo langzaam aan kon wennen ect, ect, ect. Ik kreeg meteen hele heftige weeen en vond het even heel lastig daarmee om te gaan, toen ik dat eenmaal in de gaten had ging het goed maar, vond het toch heftig zo die 2,5uur, ik had me daar totaal niet op voorbereid dus moest even heel snel schakelen naar ander idee op dat moment.