Ik heb een heerlijk dochtertje van bijna 17 maanden. Na 3 miskramen in een jaar is zij gezond ter wereld gekomen met een keizersnede. Een wonder dus! Nu ben ikzelf in dec 39 geworden en vind dat wel wat oud worden voor een tweede kindje...maar toch twijfel ik nu. Zullen we het bij dit ene wondertje houden of toch gaan voor poging 2? Mijn vriend heeft nog 2 kindjes uit eerdere relatie dus 2 weekenden per maand zijn we al met zijn vijven thuis....Redenen om het niet te doen: financieel (we hebben allebei geen werk, ik ben nu nog ondernemer maar ga weer op zoek naar loondienst), geregeld dus al een huis vol, 3 eerdere miskramen (geen aantoonbare reden voor), leeftijd van mij en risico die dat meebrengt voor gezondheid kindje. Redenen om het wel te doen: gevoel, leuk voor dochtertje om broertje of zusje te hebben die ook altijd thuis is, waar 3 eten kunnen er ook 4 eten, de studeerkamer kan nog als extra slaapkamer gemaakt worden, het is nu goed gegaan, kan een volgende keer ook weer goed gaan.... Het is heel moeilijk om een beslissing te nemen....dat gaat dan een beslissing worden op basis van ratio en niet gevoel....Heeft iemand ervaring hiermee of advies?
Geen ervaring hier,maar ik denk dat niemand jou kan helpen met die keuze helaas.. Ik zou op basis van jou situatie niet voor een 2de gaan, maar dat komt meer omdat ik 'beren op de weg' zie. En het is op basis van de situatie dus ik beslis rationeel. Jij hebt het gevoel,en dat kan niemand voor jou 'voelen'. Dus mijn tip: voor en tegens op een rij, mening man en een goed gesprek samen. En dan hoop ik dat je een beslissing kan nemen waar je je goed bij voelt..
Tja rationeel gezien zou ik het niet doen. Voor mij zou beiden geen baan en de relatief hoge kans op down de doorslag geven. Daarnaast volgen er misschien nog wel meer miskramen voordat je zwanger wordt en dat is ook niet niks.
Deze beslissing moeten jullie zelf en vooral samen nemen. Mijn nichtje heeft haar 2de op haar 43 ste gekregen, ze leven van 1 minimumloon, maar zijn gelukkig. maar ik weet niet of ik die beslissing zou nemen, dat is heel persoonlijk.
Rationeel ben ik er wel uit denk ik overigens is het niet zo dat we kansloos zijn hoor...ik ben paar jaar ondernemer geweest en ga nu op zoek naar baan om meer stabiliteit te krijgen en rust voor de thuissituatie. Man is net werkloos maar denkt na over ondernemerschap. We zijn beide HBO geschoold en ambitieus genoeg, werk komt er wel weer. Maar meer de miskramen situatie houd ik in mijn achterhoofd. Er wordt wel gezegd dat daar geen redenene voor hoeven te zijn maar toch. Alledrie de keren heeft mijn lijf zelf het opgelost, allemaal voor de 9 weken. In kan haast niet anders dan geloven dat er toch iets niet goed was die keren...en de 4e keer hebben we een prachtig kindje gekregen! Onze beloning. Heb altijd gedacht en gezegd dat als het een keer goed zou gaan ik al zo dankbaar en blij zou zijn, dat ik het daar bij zou laten. Bovendien stel je voor dat je een kindje met down zou krijgen of nog veel ergere handicap, wat voor een invloed heeft dat op de rest van het gezin. en in principe heeft mijn dochtertje een broer en zus, alleen zijn die er niet altijd.... Jullie hebben wel gelijk, alleen wij kunnen de beslissing nemen Dank in ieder geval voor jullie gedachtegang!
Hallo, Ik ben 3 maanden voor mijn 40ste verjaardag bevallen van mijn 2e zoon. Bij ons ging het niet vanzelf en in totaal hebben we 6 jaar in de MMM gezeten voor 2 kindjes en meerdere IVF behandelingen gehad. Bij ons was de wens veel groter dan de leeftijd die meespeelt. Tuurlijk heb ik ook wel nagedacht over het feit dat als ik straks 60 ben mijn jongste nog maar 20 jaar is en misschien ga ik wel nooit meemaken dat ik oma wordt. Als mijn jongste met 35 vader wordt dan ben ik 75 en misschien ben ik er dan wel niet meer. Ook over de medische risico's hebben we nagedacht en we hebben geen extra testen laten doen. Bij ons was een kindje met down welkom (nu hebben we geen stiefkindjes en allebei een vaste baan en een stabiele financiele situatie). Mocht er heel veel mis zijn dan kom je daar bij de 20 weken echo achter en dan moet je een moeilijke beslissing nemen. Wij zijn nu dolgelukkig met 2 gezonde zoons en ons gezin is compleet. Succes met je keuze.
Lastige vraag. Maar denk dat ik wel antwoord kan geven. Dit jaar woord ik 39 en ik zou er niet meer aan moeten denken nog een kleintje er bij. Maar ik heb makkelijk praat heb er nu twee. Dus in deze is het niet het zelfde. Stel zou ik nu nog een kindje hebben dan zouden de gedachten leeftijd en alles wel mee spelen. Ook lichamelijk enzo. Ben je goed gezond? Hoe oud is je partner. Mijn lat woord dit jaar 46 dit zou voor mij ook al een reden zijn om geen kinderen meer te krijgen/nemen is hij 65 is het kind nog geen 18. Merk het nu al dat hij ik we zijn wat oudere ouders. Hij meer als ik en dat telt dus ook mee. Financieel denk ik niet dat dat de grootste reden zou moeten zijn. Je leeft naar wat je hebt. Je kunt het zo duur maken als je zelf wilt. Wat is jou wens waar gaat jou hart nog naar uit deze dingen moet je bij je zelf zoeken van wil ik het nog ? ect ect. Maar ja ik heb makkelijk praat ik sta niet in jou schoenen. Wat je ook doet of wat je wens ook is maak hem van uit je hart dan doet leeftijd er uit eindelijk ook niks meer toe.
Weet je, niemand kan jou advies geven. Want niemand voelt jou gevoel. Ook al kennen mensen dit gevoel wel, toch lezen mensen jouw verhaal natuurlijk objectief. Omdat het jouw verhaal is en niet die van een ander. Succes met jullie keuze!
Advies geven kan ik niet maar ik was ruim 39 toen de jongste geboren werd. Heeft alles bij elkaar 2 jaar geduurd voordat ik na een miskraam met een beetje hulp van de gyn zwanger werd (had trouwens niets met leeftijd te maken). Ik heb zelf ook heel erg getwijfeld over het risico op down. Combi-test gedaan die op het randje was, maar we wilden uiteindelijk toch geen vlokkentest oid doen. Viel wel een last van onze schouders bij de 20-wekenecho, die was extra uitgebreid in Nijmegen vanwege de schisis van de oudste. Alle mogelijke verdere kenmerken van down werden daar weg gestreept. Nu een supermeid van bijna 2. Vriendin vrijwel tegelijkertijd zwanger en die is een jaar ouder, ook alles goed gegaan en die had een vergelijkbare voorgeschiedenis als jij met meerdere miskramen. Ik denk dat jullie echt je gevoel moeten volgen.
Ik ben ook een wat oudere moeder (36 en 38 bij geboortes). Mijn belangrijkste punt is eigenlijk: als je nog een kinderwens hebt, ga er dan voor. Je kunt niet wachten tot de situatie beter wordt, de klok tikt door. Voor mezelf had ik 40 wel als grens in gedachten, al weet ik natuurlijk niet hoe ik daar tegenaan had gekeken als mijn zwangerschappen langer op zich hadden laten wachten. En ik ben vrij recent nog op kraamvisite geweest bij een mama van 46. Práchtig kereltje heeft ze gekregen. Dus de vraag die jullie jezelf moeten stellen, is of jullie heel graag nog een kindje erbij willen, of dat het eigenlijk ook wel goed is zoals het nu is. Alle andere dingen zijn dan toch wat minder wezenlijk (zolang je redelijk gezond bent, en niet in een (financiele) crisissituatie zit). Sterkte met je afwegingen.
Pff ja lastig he! Maar naar mijn idee...als je t wil moet je t nu doen haha Ben zelf 25 en wou eigenlijk voor me 30e 'klaar' zijn haha in zoverre je dat kan plannen natuurlijk Dus tegen mijn 40e zou ik persoonlijk niet willen Iedereen zijn situatie is anders