Ik hoop dat ik hier goed sta met mijn bericht! Vandaag ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben. Ik slikte de pil, en had altijd om de 4 weken op donderdag mijn stopweek met bloedingen. Afgelopen stopweek bleven deze uit. Dit heb ik uitgesproken naar mijn vriend toe en hij zei dat we het even moesten afwachten. Vandaag dus toch maar een test gedaan en die is hartstikke positief (om 20:00 vandaag gedaan). Ik heb niet het idee dat ik diarree heb gehad of een pil ben vergeten, maar ik weet dit allemaal niet meer zeker! Nu is alleen mijn probleem dat mijn vriend het liefst heeft dat ik het weg laat halen, maar dit wil ik niet. Mijn vriend dwingt me absoluut niet, maar hij laat wel weten dat hij het niet ziet zitten en spijt denkt te krijgen als we het houden. Hij studeert momenteel en is bang dat hij vertraging op gaat lopen door een baby en hij daardoor ook minder baankansen heeft (hij zou dan minder flexibel zijn). Ik weet ook dat onze situatie totaal niet ideaal is voor een baby, maar ik weet wel dat ik het kind niet weg kan laten halen. Het is er en het leeft. Ik merk aan mijn lichaam dat er veel aan het veranderen is, maar dit is natuurlijk lastig voor mijn vriend. Ik geloof ook echt dat ik (beter gezegd: wij) dit kind kunnen bieden wat het nodig heeft; een stabiel en liefdevol gezin. Dat mijn vriend dit niet denkt, knaagt enorm aan me. Ik wil het kind niet weg halen, maar ik wil ook niet zonder zijn steun zwanger zijn. Hij is niet het type wat zegt 'aju, bekijk het maar', dus hij zal er wel zijn als vader voor het kind. Maar ik vind niet dat ik die keuze voor hem kan maken. Hij denkt dan ook dat we hier samen geen keuze over kunnen maken, morgen gaan we naar de huisarts om het een en ander te bespreken en hierbij hulp te krijgen. Mijn dilemma is nu dus dat het hoe dan ook niet goed is. Als ik ervoor kies dit kindje weg te laten halen dan weet ik dat ik er heel lang spijt van ga krijgen en altijd zal denken 'wat als....?'. Maar als ik het hou dan leg ik mijn vriend een verantwoordelijkheid op die hij nog niet wil en waarvan hij spijt denkt te krijgen. Ik denk op mijn beurt weer dat deze spijt weg is zodra hij het kindje meer ziet/voelt en al helemaal zodra het geboren is. Ik zou graag jullie meningen horen hierover! Het is niet mijn bedoeling iemand voor het hoofd te stoten hiermee. Ik weet dat het onze keuze is en dat jullie die niet kunnen maken, maar ik vind het fijn verschillende meningen te horen, omdat de mijne wellicht een beetje beknopt is. Als er vragen zijn dan hoor ik het uiteraard ook graag! Ik ben overigens 18, bijna 19 en mijn vriend is bijna 21. Dus ja, wij zijn nog jong, maar niet de eerste die zo jong succesvol een kind groot weten te brengen. Ik weet van mezelf dat ik mij ouder gedraag dan ik ben en een groter verantwoordelijkheids gevoel heb dan het gros van mijn leeftijd.
Ten eerste: gefeliciteerd met je zwangerschap! Ten tweede: het is een goede zet om met je HA te praten, die kan jullie meer objectieve informatie geven. Vergeet ook niet dat het voor je vriend heel anders is dan voor jou. Hij is erg geschrokken en is een beetje aan het doemdenken. Jij zit nu in de hormonen achtbaan, en staat er dus anders tegenover. Gun je vriend de tijd, en je hebt een zeer goede kans dat hij vrij rap omslaat in zijn mening (vooral na de eerste echo, dat maakt het voor hem zoveel 'echter'). Jullie zijn nog jong, maar dat hoeft zeker geen belemmering te zijn. Kunnen de grootouders-in-spé hulp bieden qua opvang e.d.? Sterkte!
Dankjewel voor je reactie! Fijn om een positieve reactie te horen. Ik weet alleen niet of hij echt zo zal omslaan qua gedachten. Maar ik hoop het van harte. Zijn ouders zullen waarschijnlijk ook aansturen op een abortus, maar mijn vriend denkt dat mochten we de keuze maken het te houden dat ze wel bijdraaien. Mijn moeder (ouders zijn gescheiden) is al 5x eerder oma geworden, dus ik weet niet hoe zij er in zal staan. Ze zal mij geen keuze op gaan leggen, maar het aan mij/ons laten. En mochten wij ervoor kiezen het te houden zal zij er 100% achterstaan. Mijn vader weet ik niet hoe die zal reageren, die spreek ik niet zoveel. Maar voor zijn andere 2 kleinkinderen is hij niet echt een opa, daar zien ze hem te weinig voor. Overigens vind ik het ook nog erg lastig, omdat wij van dichtbij hebben meegemaakt hoe het fout kan gaan. Mijn broer (25) en zijn vriendin (22) zijn beiden ook jong ouder geworden, ik heb nu een nichtje van 4 en en neefje van 1 maand waar zij de ouders van zijn. Dit is niet helemaal goed gegaan in het begin (zij en mijn nichtje hebben eerst 2 jaar bij ons in huis gewoond en daarbij kwam de grootste zorg op mij en mijn moeder neer). Ik heb daarom juist altijd gedacht van 'nee, ik begin niet aan kinderen tot de situatie er naar is' maar goed. Dat valt nu niet meer te veranderen. Financieel denk ik overigens wél dat we het zullen redden. Mijn vriend werkt redelijk veel en we studeren beide HBO, dus met de studiefinanciering en oudertoeslag zouden we (als we bij een van onze ouders kunnen wonen) wel moeten redden. Krap, maar het zou genoeg moeten zijn. En over 2 jaar zou mijn vriend dan een goede baankans moeten hebben. En als laatste, we zijn nu 1,5 jaar samen. En tussen ons heeft alles eigenlijk altijd heel goed gezeten. Hij kent mij goed en ik hem.
in het stukje hierboven schrijf je eigenlijk je eigen antwoord, waar ik alleen nog maar aan toe wil voegen dat studeren met een kleine echt kan! Ik beviel in het tweede jaar van mijn HBO studie van de oudste en vlak na mijn afstuderen van de jongste en heb geen vertraging opgelopen. Nu doe ik een voltijd master en mijn man naast zijn werk deeltijd HBO. Het is druk, maar het kan absoluut! Heel veel succes! Succes met je keuze hoef ik je niet te wensen, want die heb je al gemaakt Je klinkt sterk en je gaat het redden
Dankje paloe, voor je antwoord en je complimenten. Ook complimenten voor jou en je man! Wat moet dat een goed gevoel zijn, dat je ondanks alles het toch maar mooi voor elkaar hebt gekregen. Ik denk ook dat studeren met een kind best moet lukken (voor mij is het juist een enorme motivatiebron). Maar mijn vriend denkt daar gewoon heel anders over. Maar misschien is dit dan ook wel weer de schrik. Hopelijk draait hij nog een beetje bij, want ik wil wel steun van zijn kant hebben. Nouja, morgenochtend kunnen we bij de huisarts terecht. Ik ben benieuwd wat daar uit gaat komen. Vanmiddag gaan we maar lekker zwemmen met mijn nichtje om bezig te blijven. Mocht er nog iemand advies, meningen of ervaringen hebben dan hoor ik ze graag!