Deze vraag heb ik ook bij de verloskundige gesteld, maar ik hoop hier ook wat reactie of herkenning te krijgen. Ik hoop alleen hoe erg ook voor degene die hun kindje wel verloren hebben dat ze deze verhalen hier niet willen neer zetten, want ik vrees dat het dan alleen maar erger en dat wil ik juist niet. Deze zwangerschap is er een met een randje doordat we vanaf week 30 het medische circuit ingingen vanwege een mogelijke afwijking aan het voorhoofdje. Nu blijkt ze een lichte vorm van frontal bossing te hebben, maar verwaarloosbaar. De beide gyn's die er naar gekeken hebben kwamen tot die conclusie, maar toch blijft het door mijn achterhoofd spoken. Ook was ze te klein, maar met de echo 2 weken terug zat ze met 33+4 op een gewicht van 1950 gram, dus niet te klein en niet zorgelijk. Maar toch blijf ik een bepaald gevoel en angst houden. Ik krijg dat gewoon niet weg. Als ik haar een dag een stuk minder voel of een halve dag niet, dan schiet ik in de stress en haal ik van alles door mijn hoofd en ben ik bang dat het hartje gestopt is met kloppen. Er zit diep van binnen een angst dat ons meisje wat gebeurd en ik ben dus ook erg bang om over die 40 weken heen te gaan. Het blijft de hele dag maar door mijn hoofd spoken en waarom, dat weet ik echt niet. Ik durf het ook niet tegen mijn man te zeggen, want die zal weg zeggen dat ik er teveel mee bezig ben en me veel te druk maak en ik me hier helemaal niet mee bezig moet houden. ZO ook als ik er mee naar mijn moeder ga. Ook tegen de verloskundigen durf ik deze angst niet uit te spreken,omdat ik bang ben dat ze me een zeur vinden. Ik voel me ergens gewoon een zeur die dingen voelt die er helemaal niet zijn, omdat ons meisje gezond is, maar toch dat onderbuik gevoel. Wat moet ik hiermee?
Ik heb geen ervaring dus kan je wat dat betreft niet helpen maar ik kan wel één ding zeggen: de verloskundige vind je echt geen zeur! Om een voorbeeld te geven: Ik heb bij mijn verloskundige aangegeven dat ik op zie tegen de bevalling ivm moeilijke bevallingen in de familie. Ze heeft me meteen gerust gesteld en beloofd dat er een extra echo wordt gemaakt om te kijken of het kindje niet te groot wordt voor de bevalling! Ik denk dus dat jou verloskundige je zeker kan helpen en je echt geen zeur vind! Heel veel sterkte
Ik zou ook zeker met de verloskundige in gesprek gaan. Daar zijn ze voor! En een zeur zullen ze je echt niet vinden. Je maakt je zorgen en daar is geen graadmeter voor. Ze zijn er ook om je voor te bereiden op de bevalling, onderbuik gevoelens serieus te nemen. Ennuh, ik zou het mijn man ook vertellen. Die kan de dingen altijd net een beetje anders onder woorden brengen, waardoor de situatie niet minder ernstig is, maar ik er wel weer een beetje monterder tegen aan kan kijken. Al was het dan alleen maar omdat je eigen lading er dan een beetje vanaf is. En kan me indenken dat je emotioneel wat labieler bent dan anders. Ik krop ook altijd alles op omdat ik vaak ook denk: kom op, ik moet door. Ze zeggen dat het goed komt, dus dat zal dan ook wel zo zijn. Daar heeft mijn man de pest aan. Dus probeer ik nu wel vaker ook mijn zorgen te delen. Hoe pietluttig ze soms ook lijken.
Ik ben ook heel angstig. Zoveel en -vaak dat ik er zelfs speciale hulp voor heb omdat de stress echt niet goed was. Je kunt het echt bespreken met de verloskundige hoor. Of eventueel je huisarts ofzo. Tuurlijk, er zijn mensen die het vast niet echt begrijpen. Of in ieder geval, die het weg proberen te relativeren. Begrijpelijk. Mijn partner leeft wel met me mee maar heeft wel zoiets van 'het gaat toch goed dus vertrouw daar dan op'. Hij heeft niet helemaal door hoe diep angst kan zitten. Maar echt, de verloskundige zal niet zeggen dat je zeurt of je aanstelt. Ik denk dat hij/zij zelfs heel veel mensen ontmoet die een bepaalde angst hebben. Dat het misgaat tijdens de zwangerschap, wanneer het kindje even wat rustiger is, wanneer er iets 'afwijkends' is. Maar ook bijvoorbeeld voor de bevalling. En zelfs voor de tijd erna ('kan ik het wel?'). Niet gek. En ook al is zoiets niet zomaar op te lossen, van je af praten kan enorm helpen. Daarbij is het voor een verloskundige wel belangrijk om te weten hoe jij in je vel zit. Dus ik zou zeggen: praten. Niet jezelf veroordelen en invullen wat een ander zou kunnen denken.
Ik vind het juist helemaal niet vreemd of raar dat je zo angstig bent (geworden). Een zwangerschap/bevalling is altijd spannend en jij hebt totaal geen onbezorgde zwangerschap gehad. Dat maakt het lijkt mij alleen maar angstiger. Ik kan alleen maar zeggen, geef het aan bij de vk en je man. Ze zullen je heus wel serieus nemen. En kunnen je zelfs tips geven. Ik heb ook een bepaalde angst voor deze bevalling, wat komt door mijn eerste bevalling. Ik heb dit een week of 2-3 geleden aangegeven bij de vk, en ik wilde dat ik het eerder had aangegeven bij hen..
jammer dat je er met je ventje niet over kunt praten.. is wel heel belangrijk dat hij je begrijpt en kan steunen! Als hij niet weet wat je denkt en voelt kan hij ook geen rekening met jhe houden enz... wat je vk betreft.. dat zeggen alle meiden hier... die zal je echt geen zeuir vinden!
Voel jezelf nooit een zeur en geef het gewoon aan bij de vk. Heel belangrijk om naar jezelf te luisteren.
Ook van mij hetzelfde advies. GA HET BESPREKEN! Als je het bespreekt geeft dat vaak al een hele opluchting. Zeker met al die hormonen die we hebben kan het heel goed helpen om het toch even te delen. Ook je man zou ik het wel vertellen, het is toch belangrijk dat hij ook weet hoe jij je voelt. misschien helpt het om het eerst eens op te schrijven. Dat lucht misschien ook al een beetje op, en maakt ook dat als het deelt met anderen je jezelf makkelijker kunt verwoorden. Sterkte!
Allemaal bedankt voor jullie reacties. Op dit moment overheerst het gelukkig wat minder, ook omdat de kleine heel druk is. Heb nog niet de tijd gevonden om er met mijn ventje over te hebben, maar daar hoop ik morgen wel de tijd voor te hebben en ik hoop dat hij het ook een beetje begrijpt.
vandaag weer bij deverloskundige geweest en het over die angst gehad. Ze heeft heel duidelijk aangegeven dat alsik me ongerust maakte omdat ik de kleine bijna niet voel, dat ik dan altijd mag bellen en dat ze dan eventueel een ctg willen laten maken. Ze heeft echt heel goed naar me geluisterd en vond het echt geen gezeur en was begripvol. Het heeft me dus wel gerustgesteld.