Waarom? Het is dan toch duidelijk genoeg dat hij niet wil? Dat heeft hij ook gezegd, hij geeft argumenten en of je het daar nu mee eens bent of niet, hij wil het niet.
En hij heeft die behoefte dus duidelijk (nu) niet. Je bent nog jong, je 2e kind is pas 8 maanden. Geef het even de tijd. Over 5 jaar kun je waarschijnlijk ook nog zwanger raken en als hij her dan nog niet wil, tja dan niet
Dat is toch gewoon een voorbeeld? Hij wil het niet want hij wil het niet. Dat is niet genoeg voor TS en zij zoekt naar redenen (wat ik kan begrijpen hoor) Dus man zegt dan: "Huis is te klein." Ts zegt daarop "We kunnen verhuizen." En denkt daarmee zijn gevoel te kunnen veranderen. Maar dat werkt niet want dat is het punt niet. Hij wil niet want hij wil niet. Voor hem is het goed zo.
Ja, dat is wat ik denk, don't get me wrong, maar ik vind gewoon dat je dan duidelijk moet zeggen IK WIL HET NIET en niet met zulke redenen moet komen en vervolgens het gesprek afkappen. Zo blijft TS hoop houden.
Ik zou het even laten rusten eerst en een keer met je man wandelen. Kan helpen om even uit huis te zijn namelijk en wel bezig te zijn. Mijn man is niet echt een prater, maar als hij met een kameraad een stuk gaat fietsen dan komen de gesprekken vanzelf. Of kies in ieder geval niet een moment na een drukke dag als de kinderen met liggen. Kun je beter even wat plannen met z'n twee. Ik zou het gesprek starten met iets van 'ik heb nagedacht over wat je hebt gezegd over een derde kindje en ik kan er best inkomen dat het voor jou te druk is. Ik merk dat ik nog wat vragen heb of ik heb er nog wat moeite mee, kunnen we daar nu even over praten?' Zorg dat je niet gelijk een tegenreactie geeft, probeer op zijn antwoorden in te gaan om een zo goed mogelijk beeld van zijn reden te krijgen. 'je zegt dat je het te druk vindt, zou je dat concreet maken wat je dan te druk lijkt?' Ik denk dat het dan ook beter te verteren voor jou is als je meer te weten komt. Natuurlijk mag je jouw gevoel benoemen Wij hebben dit trouwens ook gehad met een tweede, ik was zo boos en verdrietig dat mijn man absoluut niet meer dan 1 kind wou(hormonen speelden ook mee in de hevigere reactie). Tot wij op een rustig moment er samen goed over gingen praten toen we samen weg gingen. Hij zei dat het hem teveel werd, mantelzorger voor mij en kind en werk. Ik kwam erachter dat hij mij niet weer zo wou zien lijden. Dat was zijn hoofdreden. En ik snapte het. Heb de kinderwens ook kunnen laten rusten tot het moment dat ik naar ziekenhuis moest en ik aan hem vroeg; zal ik vragen stellen aan de specialist over een eventuele tweede? Daarvoor liet hij al vaker doorschemeren op vakantie dat hij het wel leuk vond de gezinnen met 2 kinderen. Specialist vond kinderwens prima en toen zei mijn man: vraag het ook maar aan je fysio. Die gaf ook groen licht nu (eerst nog niet, had al zelf vaker gepeild, maar niet tegen man gezegd). Diezelfde dag zei hij ook: we gaan ervoor. Helaas werd dat een paar maanden later een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en vond hij het wel moeilijk om door te gaan: je vrouw bijna verliezen hakt er in. Wel geprobeerd maar ging niet van harte, doorverwijzing gyn gaf daar verandering in en ook hij had weer het vertrouwen erin. Maar.... Als zijn antwoord nee was gebleven had ik het rot gevonden maar ik snapte het wel erg goed waar het weg kwam. Dus ik had de toekomst van een gezin met 2 kinderen al geparkeerd en vond t met 1 kind ook gewoon super gaaf. Andersom snapte hij mijn gevoel ook, dus was gewoon prettig. Kwam voor mij een punt dat ik niet meer wou leven in het 'wat als' maar in het 'dit is er nu wel', door het goede gesprek.
Geen tips. Wel herkenning. Ik wil een derde, partner niet. Ben elke keer een betje slechter gekomen uit de zwangerschappen dus hij heeft angst dat het mog minder wordt. Of dat de gezondheid van een derde niet goed is. Ik ben begonnen met het verkopen van de babyspullen. En ja dat doet emotioneel best pijn. En diep in mijn hart ben ik ook best bang dat een derde mijn gezondheid niet goed doet. Maar ja, een huis vol en aan tafel was mijn meisjesdroom. T is afscheid nemen. Alsof ik liefdesverdriet heb voor een onbeantwoorde liefde. Ik merk sinds het nu wat definitiever wordt dat ik liever, knuffeliger en zachter wordt naar mijn kinderen. Ik wil de momenten koesteren dat ze nog Zo klein zijn, wetende dat dit niet meer terug komt.
Want? Er werd gevraagd wanneer je die mk hebt gehad maar je gaf geen antwoord. Daarop heeft mooiezomer naar je geschiedenis gekeken. Als je net een mk hebt gehad is het namelijk helemaal niet gek dat je een enorme drang hebt naar een kindje. Niet dat dat het nu wel is want je wens kan enorm groot zijn. Mijn vriend wilde ook geen groot gezin. Ik wel, altijd al gewild. Na de 2e riep die heel hard dat het klaar was en dat er geen 3e ging komen. Het enige wat ik toen gezegd heb is dat we zoiets samen beslissen en dat dat niet alleen aan hem was. Daarna ben ik er niet meer over begonnen in het eerste jaar. Na dat jaar heb ik het wel eens aangekaart maar hij wist het niet. In november vorig jaar gaf die aan nog wel een 3e te willen en inmiddels ben ik 24 weken onderweg Maar in het eerste jaar wilde die echt geen 3e hoor. Laat het rusten en begin er volgend jaar weer eens over. Dan ben je uit de hectische tijden hebben jullie wat meer rust.
Ik denk het wel. Was de miskraam voor of tussen de zwangerschappen van je dochters, dan waren jullie niet bezig voor een 3e. Hij heeft ook aangegeven geen wens te hebben voor een 3e. Als de miskraam na je zwangerschappen was dan zijn jullie dus wel bezig geweest voor een 3e. Ik kan mij dan voorstellen dat als je man nu dan aangeeft geen 3e te willen dat dit moeilijk voor je is.
Het is verwarrend want hij laat de bescherming soms liggen tijdens een vrijpartij en als ik dan zeg dat hij wat moet pakken dan doet hij eerst moeilijk Als ik zeg dat er risico’s aan zitten om het wel even te doen en ik zeg dan komt er straks nog een kindje zegt hij dat hij dat moeilijk zal vinden Wat wie die nou? Ik vind het verwarrend en doet me geen goed
Ja logisch dat het je verward. Wat zou kunnen is dat hij op dat moment geen condoom wil omdat het de vrijpartij stoort, en niet omdat hij misschien toch een kindje wil. Op dat moment zit het bloed ergens anders dan in de hersens zeg maar Ik denk daarom dat condooms geen goede vorm van AC is voor jullie en ik zou in overleg met de HA voor iets anders gaan.
Lief dat je meedenkt Maar ik wil geen vorm van anticonceptie om medische redenen Er is verder geen andere oplossing dan condooms Dus hij zou wel moeten
Oké. Ja dan moet hij wel. Of een knipje, maar ik kan me voorstellen dat je dat ook nog niet wil nu. Sowieso voortaan maar in je achterhoofd houden dat wat hij zegt tijdens de seks niet is wat hij echt vindt.
Maar ook dat kan veranderen. Wij hebben 4 kinderen, heel dicht op elkaar. Wel 4 vriendinnen van me wilden dat ook, hingen hier altijd rond. totdat ze zelf moeder werden, het is bij alle 4 bij 2 gebleven. Het ouderschap is vaak anders als tevoren bedacht. En dat bedoel ik niet negatief noch positief. Je kunt iemand niet aanspreken op zijn of haar ideeën vooraf.
Ik snap dat het kan veranderen en dat het geen zakelijke overeenkomst is waar je iemand aan kunt houden. Maar desondanks is het in mijn ogen wel iets wat je bespreekt en als zij altijd zei ik wil een groot gezin en hij meteen ik niet dan is dat toch een ander uitgangspunt.