Lieve Ts, je man wil nu gewoon geen kind erbij en misschien wil die over een paar jaar wel een kind erbij en misschien ook niet. Laat het gewoon even rusten, ik zou er knettergek van worden als een partner steeds zit te vissen over wel niet wel niet. Dat die niet goed kan aangeven waarom dat is kan ook komen doordat die je niet wil kwetsen want het ligt wel enorm gevoelig en wat heeft hij aan een huilende en verdrietige vrouw? Je jongste kindje is pas 8 maanden en misschien vind die het nu gewoon even welletjes , mannen ervaren het vaak toch anders. Dat jij uit een gezin met veel kinderen komt hoeft niet te zeggen dat je man ook heel veel kinderen wil hebben, misschien vind die dit gewoon al druk genoeg en krijgt die het al benauwd bij het idee van nog een kind erbij. Mensen kunnen veranderen, iedereen komt welens terug op een besluit maar soms moet dat even groeien en heeft het tijd nodig en zo niet dan moet je toch een manier vinden om dit te accepteren maar het lijkt mij nu nog erg vroeg om dat nu al zeker te weten.
Volgens mij is het grootste probleem dat ts zich niet gehoord voelt door haar man. Dus het gaat misschien niet eens om de wens voor een derde/al dan niet een ander huis kopen, maar het delen van je gevoel. Eerlijk gezegd vind ik de meeste reacties vrij hard. Natuurlijk moet je er samen uitkomen. Maar horen/gehoord voelen gaat toch twee kanten op? Ts moet begrip voor haar man hebben en zijn argumenten 'gewoon' accepteren, maar ik denk dat haar man ook begrip voor haar moet hebben en haar de kans geven om haar gevoel te uiten.
Ik kan je gevoel wel voorstellen TS, Nadat bij ons duidelijk werd dat een tweede op de natuurlijke manier lastig tot wellicht niet mogelijk werd zei mijn man ook in eerste instantie van dan gewoon niet en houden we het bij één want het moet wel leuk blijven. Hij is dan wel bij gedraaid terwijl ik vanaf dag 1 van dat nieuws heb gezegd er voor te willen gaan en er alle behandelingen voor over heb. Mijn man zag dat niet zitten maar ook omdat hij er veel reëler tegenaan keek zonder gevoel maar met verstand. Nu kan ik zijn gevoel erbij ook beter begrijpen en waar ik eerst 3 kinderen wilde heb ik mijn man en mijzelf gezegd hooguit nog een tweede met dit traject en dan klaar mocht het gewoon lukken. En daarnaast spelen ook zoveel factoren mee, niet ieder kind is hetzelfde wat nou als jullie 3de meer intensieve aandacht nodig heeft? Jij zou dat wellicht wel aan kunnen, maar ja je man ook? Terwijl je jongste dan ook nog niet zo oud is. Daarnaast wat voor jou niet druk is kan voor hem al wel heel druk zijn. Misschien is hij bang dat hij dan alle kinderen niet meer genoeg aandacht kan geven? Klinkt makkelijker dan gedaan maar probeer het voor nu even los te laten en te genieten van je twee kinderen en probeer over een aantal maanden hier nogmaals met je man over te praten. Dan heeft hij ook tijd gehad om er over na te denken en voelt het misschien niet zo opgedrongen voor hem.
Misschien nog wat tijd geven. Hier wilde manlief ook niet altijd al een 3e. Zeker niet na mijn 2 bevallingen die niet 100% goed gingen. Maar oudste dochter is nu bijna 10 en de 2e 7 jaar en dochter nr. 3 is op komst. Niet omdat hij eindelijk toegegeven heeft, maar omdat we beide nu voelde dat we dit wilde, een plek voor hebben in huis en het aan kunnen.
Op dit moment vind ik 2 ook wel genoeg De zwangerschappen gingen niet vlekkeloos en mijn vriendin heeft vorige week een doodgeboren voldragen kindje gekregen Dus dat hakt er wel even goed in
Mmmm ik wilde reageren maar lid is niet meer actief dus niet meer nodig, jammer hopelijk is ze niet weggejaagd ergens door.
Herkenbaar hoor, en ik heb ook zogereageerd zoals jij met BABYSPUL verkopen haha. Uiteindelijk is de 2e er wel gekomen! Man had gewoon meer tijd nodig omdat de babytijd met de 1e bijna traumatisch was (lichamelijk en daardoor ook geestelijk), waardoor mijn man er gewoon nog niet aan toe was. Toen de oudste ruim 2 was durfde hij het pas aan.