@Loetje88 Fijn dat je de tweede keer niet ingeleid moest worden! Blijkbaar is het echt geen pretje om ingeleid te worden, zijn dat echt de zwaardere bevallingen. Bij mij was de eerste bevalling ook een hel, dochter was een sterrenkijkertje, mijn vliezen waren gescheurd en ik kreeg maar geen weeën. Dochter haar hartslag daalde te erg waardoor ik gewoon heb moeten persen zonder weeën (had wel volledige ontsluiting). Na de bevalling had ik een bloeddruk van 6/2 en ben ik gelijk flauwgevallen. Ze hebben onze dochter in manlief zijn armen geduwd en toen zijn ze met 7 man rond mij komen staan. Na de bevalling heb ik ook 2 zakjes bloed bij gekregen en ik heb in het ziekenhuis amper bezoek mogen ontvangen, de verpleging zette iedereen buiten na enkele minuutjes. De vroedvrouw zei achteraf dat alle andere gynaecologen een spoedkeizersnede hadden gedaan, maar dat deze gyn ervoor bekend stond om zulke risico's te nemen (en het steeds goed ten einde brengt). Achteraf gezien ben ik die man echt wel dankbaar, ik heb wel veel afgezien toen maar ik was ook héél snel hersteld. Mijn tweede bevalling ging verbazingwekkend vlot, die bevalling zou ik 10 keer opnieuw doen! Ik was toen op voorhand wel heel erg bang... Enkele weken voordat ik moest bevallen is iemand hier in de buurt overleden tijdens de bevalling, de vader bleef dus alleen achter met de baby. Die baby heeft dezelfde naam als onze dochter, dat maakte me nog banger (gezien wij uiteraard al wisten dat onze dochter hetzelfde ging heten). We zijn net terug van enkele daagjes aan de zee, en we hebben weer heel wat kunnen nadenken. Het ergste is dat hoe meer ik nadenk, hoe meer ik vind dat we niet voor een 3e moeten gaan. We zijn ook een dagje naar Plopsaland De Panne geweest, dat is al hectisch met 2 kindjes, wat zou het dan zijn met 3 kinderen?! En dan heb ik nog niet gesproken over de absurde inkomprijs... De kinderen waren met momenten echt wel moe (die zeelucht doet wat met kinderen!), en ze wisselden elkaar precies af met vervelend doen. Om de kleinste dingen begonnen ze te huilen en te zeuren enz, ik heb zo vaak gedacht "aaaarrrgh laat het!!! Ik wil al geen 3e kindje meer! Met 2 heb ik mijn handen meer dan vol!". Maar op die mooie momenten dat ze rustig en lief zijn, dan smelt je weer en denk je "jaaa laat ons gewoon voor die 3e gaan!" De jongste heeft vaak knuffelmomenten waarbij ze echt overdreven lief en schattig is (zeker in combinatie met die peutertaal), en dan denkt zelfs mijn man dat het leuk zou zijn om die momenten nog eens een keertje te mogen meemaken. Ik lees hier trouwens ook van gezellig koekjes bakken enz, dat zijn dingen die ik nog nooit gedaan heb! Naar een speeltuin gaan met 3 kinderen weet ik ook niet of ik dat haalbaar zie, mijn man is zo vaak werken waardoor ik heel vaak alleen thuis ben met de kinderen. Eten op tafel krijgen als je alleen thuis bent met 2 kleine kinderen is al een hele opgave vind ik. (ofwel hangen ze in elkaars haren ofwel zijn ze moe en hangen ze aan mijn been te huilen om opgetild te worden) Maar dan zijn er die momenten dat ze een uur lang samen met de poppen spelen of buiten gaan schommelen en de oudste de jongste zo lief helpt... Dan heb je weer even het gevoel dat je de wereld aankan. Ik denk ook vaak "wat heb ik vandaag anders gedaan dan geroepen en gegrommeld?!", en dan denk ik dat ik gewoon niet weggelegd ben voor een 3e kindje. Ik denk dat ik niet voldoende geduld heb, en ik ben een enorme perfectionist, ik heb al heel vaak gelezen dat 3 kinderen voor een perfectionist écht zwaar zijn... Ik wou dat die wens er niet was, want het is enkel en alleen die wens die mij zo doet twijfelen.
Ohhhh dit had ik kunnen schrijven! Precies zoals ik! Ik vraag me soms ook aan of ik het aan kan en of het verstandig is. Ik ben een paar jaar geleden (vlak voor ik kinderen kreeg) ook overspannen geweest. Ik heb daar nog steeds wel eens last van dat ik echt mijn best moet doen om mijn hoofd leeg te maken aan het einde van de dag en moet ontspannen. Want ik ben ook een perfectionist en mijn denktank draait de hele dag overuren. Mijn man zegt zoooo vaak, jeetje hou op joh dat je daar nog over nadenkt laat het los laat het los. Maar ik kan dat heel moeilijk!
@Loetje88 Inderdaad! Ik heb tijdens mijn tweede zwangerschap een maagperforatie gehad door een uit de hand gelopen maagzweer, de oorzaak was pure stress. Ik raak nu nog heel snel opgejaagd over kleine dingen, verschrikkelijk! Op die momenten denk ik echt dat ik die wens voor een 3e maar moet laten varen, omdat ik bang ben dat ik anders nooit meer rust ga vinden. Langs de andere kant denk ik "stress blijf je toch hebben, of je nu 1, 2 of 3 kinderen hebt!", en de oudste dochter wordt weer zelfstandiger, de jongste raakt stilaan uit haar "ik-ben-twee-en-ik-zeg-nee-fase", dus dan moet een derde erbij ook wel kunnen! Maar het is nu ook zo gemakkelijk met onze 2 meisjes...Ik weet echt niet of het verstandig is om voor die derde te gaan. Maar het is gewoon zo mooi om een groter gezin te hebben!
@Welshfan precies. Heb echt dezelfde bedenkingen soms. Misschien moet ik het gewoon langer uitstellen dan nu gedacht. Mn zus maakte laatst ook een opmerking dat ik dacht ja daar heb je wel gelijk in. Ze zei waarom moet je nu beslissen het kan toch ook nog prima over een jaar. Of twee.
En onze jongste is ook pas 1 maar weenie ik moet dat gewoon plannen. Zo stom. Alsof ik nu al voor het blok sta. Mijn man kan daar dus wel heel relaxt in staan. Zou willen dat ik dat had
Begrijp de twijfels en bezwaren zoo goed! Met twee lijkt me alles echt een stuk makkelijker. Maar ik denk dat ik als moeder zijnde wel drie kinderen ‘aan kan’. Maar mijn grootste angst is of het wel echt te doen is qua aandacht verdelen. Tuurlijk is een kleine baby erbij in het begin aanpassen, en moeten de oudsten wat aandacht inleveren de eerste tijd. Maar ik denk (hoop) dat het na een tijdje gewoon gaat voelen alsof het nooit anders is geweest. Ik zie mijn kindjes ook zoveel samen spelen en samen ‘doen’ ik denk dat mijn dochter haar broertje dus voor geen goud zou willen missen ookal moet ze soms even wachten omdat de aandacht dan even naar hem gaat. Hier ook nog steeds twijfels hoor daar niet van! En inderdaad de ene dag denk ik Pff zouden we het nou wel doen een derde? Maar aan de andere kant, ach hoe meer zielen hoe meer vreugd
@Roosie91 maar ik denk ook echt dat als het kindje er eenmaal is je ook niet meer beter weet. Dat begint denk ik al wel tijdens de zwangerschap (dan kan je ook niet meer terug haha) Ik heb nu sowieso april 2019 in mn hoofd en eigenlijk moet ik het ook gewoon tot die tijd loslaten. Mocht ik in april nog steeds bedenkingen hebben kunnen we het altijd nog weer uitstellen. Ik moet zeggen dat wij echt steeds meer beginnen te genieten met zn viertjes. We kunnen steeds meer en grote broer kan ook steeds meer met zn broertje. Gisteren gingen we een frietje halen met zn alle. Vond dat zo leuk. Jongste eet nu gewoon mee geen gezeur meer met flesjes en huilende babys. Was echt genieten zo met zn vieren aan tafel en daarna lekker nog rondje fietsen met de bakfiets.
Zo herkenbaar meiden, die twijfels! Ik had die twijfels ook (maar heel even) toen we gingen nadenken over een derde kindje. Maar die keuze was zo snel gemaakt. Ik heb altijd als ideaalbeeld een gezin met 3 kinderen gehad. En we hebben ze alle drie kort op elkaar gekregen waardoor ik eigenlijk weinig tijd heb gehad om na te denken over of ik het wel of niet aankon. Een derde zwangerschap vond ik wel zwaarder. Maar goed, dat is nogal logisch want ik had nog 2 kleintjes rond hobbelen dus echt rusten zat er niet in. De eerste paar dagen na de bevalling vond ik het wel af en toe zwaar en twijfelde ik weleens of we een goede keuze gemaakt hadden. Maar ja, dan kan je moeilijk terug haha. En het was ook meer omdat mijn oudste overal bij wilde zijn. Heel lief en logisch maar soms ook erg vermoeiend. Maar na de kraamweek was het eigenlijk allemaal al snel alsof het nooit anders was geweest. En wat zijn we blij met ons drietal. Over of ik een vierde aan zou kunnen twijfel ik niet. De hele dag staat nu toch al in het teken van de kinderen en het wordt gewoon snel routine, dat zal met nog een kindje erbij niet anders zijn. Wel twijfel ik op momenten waarop we gezellig gaan zwemmen, een uitje gaan doen of zelfs lekker op vakantie zijn. Want wij zijn nu als ouders in de minderheid dus het is niet zo dat je elk een kind onder je hoede kan nemen. Je hebt gewoon ogen en handen tekort en dat zal met nog een kindje nog erger zijn. Ik blijf het wel lastig vinden. Het laat me niet echt los. We hoeven helemaal nog geen keuze te maken en er zijn zat momenten dat ik echt geniet van het feit dat de kleinste steeds meer kan en doet en dat de oudste 2 echt wat zelfstandiger aan het worden zijn. Maar ergens knaagt er een gevoel. Alsof er ergens nog iemand (en ik heb een sterk jongetjesgevoel) zit te wachten. Ik ben helemaal niet zo spiritueel ofzo haha dus ik geloof ook echt dat het waarschijnlijk meer een wens is die heel diep zit, maar het zorgt er wel voor dat ik er over na blijf denken. Morgen vieren we de eerste verjaardag van onze jongste en dat helpt ook niet mee. Het is de eerste keer dat we een eerste verjaardag vieren zonder dat de volgende baby in de maak is. Gek idee.
Hier alles oké! We waren gisteren op een verjaardag. En ja hoor: daar kwam de vraag: en, jullie nog een wens voor een derde... Mijn man antwoordde direct: nou ik vind het prima zo hoor! Druk zat met die 2!!!
Fijn dat alles goed gaat! Ah wat jammer, tenminste ik denk dat het voor jou wel minder was om te horen?
Ja idd, maar het is ook zijn manier om te reageren naar anderen. Ik weet dat de deur niet dicht is. Hij heeft zelf gezegd dat we er over een aantal maanden nog eens over praten... maar idd... het was wel weer even geconfronteerd worden ermee...
Kan ik me voorstellen @loesje6 ,maar soms zijn mannen ook gewoon zo met hun antwoorden. Ik herken dat ook wel aan mijn man. Hopelijk over een paar maanden dat hij anders denkt. In de tussen tijd gewoon lekker genieten met zn viertjes.
@loesje6 idd wat gezegd word! Mannen zijn vaak veel harder met hun woorden, vooral naar buitenstaanders toe. Fijn dat je voor jezelf weet dat er nog verandering in kan komen van zijn kant.
He hallo meiden, wat een leuk topic! Om maar gelijk met de deur in huis te vallen...Ik zit met hezelfde knagende gevoel Heel herkenbaar om jullie verhalen en gevoelens te lezen. Alsof ik het zelf schrijf Ik ben mama van 2 dochters. De oudste word in januari 3 en de jongste in oktober 1. Gezellig kort op elkaar, super leuk! De laatste weken begint het gevoel op te komen van; het zou toch wel heel leuk zijn zo'n groot gezin. Vandaar dat ik graag met jullie mee lees/schrijf.
Welkom! Leuk dat je ook mee komt schrijven! Ook jou kindjes zijn zo'n beetje even oud als de mijne en zo'n beetje de rest van de meiden hier hihi. Vind je het ook zo pittig of valt het mee? (zelfde leeftijdsverschil als mijn kindjes) En wilt je man ook een derde? Toch grappig he dat iedereen dezelfde bedenkingen heeft. Ik denk dat het voor de meeste mensen ook wel gewoon ''logisch'' is om twee kinderen te krijgen, daar hoeft niet zo over nagedacht te worden. Daarna ga je pas echt nadenken over wat het toe gaat voegen aan je gezin. Tenminste dat heb ik heel erg. En nog steeds twijfel ik enorm. Ene moment echt verliefd op het idee en weet ik het zeker, andere moment denk ik nee joh het is toch ook wel goed zo (drukte/geld/gemak). Maar onze jongste is momenteel al maanden een monster (sowieso is hij best een pittig kind) waardoor mijn man nu echt aan de NEE kant staan. Ik ook momenteel maar wel minder dan hij. Als vrouw kun je denk ik makkelijker ideeën romantiseren. Maar dat is ook wel waar ik bang voor ben, dat ik het idee romantiseer...zwangerschappen waren ook alles behalve een pretje, waarom dan nog een keer door die hel moeten. Maar tegelijker tijd dus ook het gevoel van IS DIT HET DAN? moet ik die fase nu al afsluiten, en wat lijkt het me bijzonder om nog 1 keer te testen en er achter te komen dat je zwanger bent, die echo's, achter het geslacht van je kindje komen en alle spannende dingen die erbij komen kijken van spulletjes. Ook dat gevoel na je bevalling en je kraamweek, en zo'n klein babytje in je armen......ik kan het nog niet los laten.
Welkom @Pioenroos92 ! Ik ben zo blij dat ik dit topic heb gevonden! Ik lees hier zo ontzettend veel herkenbare dingen. @Loetje88 , wat jij beschrijft heb ik precies zo. Ik kan het nog moeilijk accepteren dat ik al die dingen nooit meer mee zal maken. En dat maakt het gevoel soms extra lastig, want verlang ik naar een groter gezin, of naar die bijzondere periode? Het gevoel wisselt hier ook nog ontzettend. Soms, met name wanneer het chaos is, ik moe ben, de kinderen ontzettend veel aandacht vragen en ik nergens aan toe kom denk ik: ja, we zijn echt compleet zo. Maar het knagende gevoel komt altijd weer boven, elke dag. Ik hint dan af en toe ook naar mijn man. Gisteren weer. Hij begon zelf spontaan over dat een grotere auto toch wel op de planning moest, want 3 kids op die achterbank als ze straks wat groter zijn is toch best krap. Toen ik de opmerking over nummer 4 maakte zei hij meteen: ja, maar ik vind het goed zoals het nu is. Dat steekt dan wel even. Maar gelukkig zei hij er meteen achteraan dat hij niet met zekerheid durfde te zeggen dat hij dit gevoel zou houden, wanneer we straks helemaal uit de kleine baby-tjes zijn. Dus die deur staat gelukkig nog steeds op een kier. Ik voel me soms ook echt wel schuldig dat ik zo sterk verlang naar nog een kindje. We hebben 3 gezonde, prachtige kinderen. Waarom ben ik dan niet gewoon tevreden?
Hey meiden, als er nog 'ruimte' is kom ik graag mee kletsen! Wij zijn er wel uit dat we een derde willen, alleen nog niet precies wanneer. Tussen de eerste 2 zit net wat meer dan een jaar en dat bevalt prima! Het gaat in één moeite door qua flessen/hapjes/luiers. Dat vind ik wel een groot voordeel! Heb deels teruggelezen maar nog niet alles, dus soms zal ik vast dingen vragen die al verteld zijn!
Ooeh kan me voorstellen dat dit dan best hard aan komt voor jou.. Twijfelt je man of wil ie (nog) niet?