@Dotjes enorm herkenbaar wat je zegt. Na mijn mk dacht ik ook echt, waar zijn we aan begonnen? Besloten om er toch nog een keer voor te gaan, maar niet ten koste van alles. Mocht deze zw alsnog mislopen dan stop ik ermee. Dan is het goed zo. Mijn schoonzus wil heel graag een 3e. Mijn zwager twijfelt. Ze hebben nu 2 gezonde kinderen, wat als er iets aan de hand is met de 3e? Ik snap die afweging wel, maar denk ook dat je niet altijd van het ergste uit moet gaan. Het is nou ook niet wetenschappelijk bewezen dat de derde altijd iets heeft ofzo. (Al zullen mijn broers dat wel altijd over mij gezegd hebben ). @MarjoP @Patri1982 wat klote dat jullie je zussen moeten missen.... Mijn broer is overleden. Ik was nog jong (14), en onze band was prima maar niet enorm bijzonder (we waren te jong om te begrijpen wat voor band je samen hebt denk ik) Mijn oudste broer was in die tijd al uit huis en zagen we niet veel.. ik voelde me ook vaak alleen. Nu, 16 jaar later is mijn broer een van mijn beste vrienden en zie ik hem wekelijks. Ook door het krijgen van kinderen en het overleden van onze vader zijn we dichter naar elkaar toe gegroeid. Ik denk dus ook dat het nooit te voorspellen is hoe 2, 3 of 4 kinderen met elkaar omgaan. Ik hoop alleen maar dat de onze steun bij elkaar vinden op het moment dat ze het nodig hebben
@Dotjes Het is waar komt tijd, komt raad, maar ik ben ondertussen ook 33 en ik wil echt niet ouder dan 35 (uitloop naar 36 dan zijn. Dus ergens voelt er ook een tijdsdruk. En nu de eerste een jaar is weet ik dus niet wat ik met alle spullen moet doen. Het gaat nu maar naar zolder omdat we het echt nog niet weten. Mijn man wil overigens heel graag een 3e maar zwiept soms naar nee toch niet, ik vind het te druk. Hij is degene die dit heeft aangekaart want ik was eigenlijk overtuigd van 2. Doordat ik vind dat ik er wel over na moet denken ben ik dat gaan doen. Maar nu weet ik het niet. Ik heb veel moeite met verstand en gevoel van elkaar te onderscheiden (daar ben ik nu ook mee bezig) en ik ben erg perfectionistisch (Ik wil iedereen graag alles 100% geven. ) van aard wat maakt dat ik controle over alles wil hebben wat weer maakt dat een pittige baan en 2 kinderen, huis, man en sociaal leven nu soms al best pittig is.Voor mijzelf dan want alles gaat voor iedereen van een leien dakje. Ik ben alleen bang dat ik mijzelf onder druk zet. Maar dit is weer iets waar aan gewerkt wordt dus in dat opzicht is het echt komt tijd komt raad en worden kinderen ook ouder. En dan zijn er nog de praktische dingen die uiteindelijk allemaal wel te weerleggen of op te lossen zijn hoor. Maar gevoelsmatig denk ik ook steeds vaker: het zou wel heel leuk zijn of denk ik al alsof er een derde is. (ok, totdat mijn jongste weer een drama-dag heeft dan )
Veeg me op! Oh en meiden die hun zus verloren hebben; heel heftig! Wat ik ook een vreselijke gedachte daarbij vind, is dat je ouders natuurlijk op een zekere leeftijd overlijden en dat je dan helemaal alleen bent, dat zag ik bij een vriendin, (zij was dan wel enig kind) maar had alleen nog haar vader. Toen hij overleed kwam álles op haar terecht. Het verdriet, alle praktische zaken, maar dan ook echt alles. Nee in dat oogpunt ben ik ook voor een groot gezin! @Hopsatee, ik begrijp wat je bedoeld hoor, en zo heb ik bijv. geen kamer over, en wil ik ook eigenlijk alles helemaal goed doen. Maar gestuurd door hormonen denk ik dat ik voor altijd spijt ga krijgen als we er niet voor gaan. Ook heb ik dan het idee dat de miskraam “voor niets” geweest is. Vind het soms jammer dat alles een bewuste keuze is. (Oke, vaak is het ook maar beter )
Ja dat vind ik ook behoorlijk beangstigend. Gemiddeld gezien blijf je vaak wel mer 1 2 of 3 broers of zussen over met vrouw en neefjes of nichtjes en dan kun je alles delen! je gevoel maar ook alle praktische zaken. Alles wat van mn ouders en zusje is is straks van mij. Wat moet ik allemaal regelen en ermee doen.. pff niet teveel over na denken! Hoop echt dat het nog heel lang duurt, ze zijn samen met mijn man en kids alles wat ik heb. Maar voor iedereen is elke situatie weer anders natuurlijk!! Snap wat je bedoelt hoor! Met die miskraam en hormonen! Als je het als vrouw graag wil kun je dat niet zo maar even 'uitzetten' !
Nou vooral dat laatste idd gaat dat gevoel ooit weg haha. Ik dacht altijd dat je wel wist wanneer je gezin compleet is maar ik begin daar ernstig aan te twijfelen haha. En ik ben ook nog maar 30 dus dat maakt het ook wel lastig om de fase af te sluiten al. Maar denk ook dat ik meer neig naar ja dan nee. We gaan het beleven volgend jaar!
Als mensen zeggen wat als het volgende kindje niet gezond is want we hebben al gezonde kinderen ben ik me altijd heel erg bewust van het feit dat gezondheid relatief je en in het nu. Niemand weet hoe het leven loopt. Kind 1 2 of 3 kan ook zo maar ineens ziek worden na een paar jaar. Voor mij zou dat dus geen reden zijn om niet nog een kindje te krijgen.
Ik lees bij veel vrouwen met 2 jongens toch wel heel vaak een (stiekeme) wens voor een meisje. Misschien begrijpelijk.maar wellicht ook iets om eerlijk over na te denken. Uit onderzoek blijkt de kans op een kind van hetzelfde geslacht groter. En ik ken helaas stellen waar er echt sprake was van teleurstelling vanwege het verkeerde geslacht.... Daarnaast zie ik in mijn omgeving dat kinderen van hetzelfde geslacht vaak meer aan elkaar hebben omdat ze meer raakvlakken hebben en meer gedeelde interesses.
Ik heb ze allebei; en ze zijn geweldig samen! Je hebt het nooit voor het zeggen, wie goed met wie kan opschieten, meiden kunnen elkaar ook aanvliegen, jongens kunnen vechten. Ik en mijn broertje hebben een goede band, mijn man en zijn broertje niet. Tsja. Een jongen hebben is anders dan een meisje. In alles, ook voor de moeder. Wij willen een derde maar hebben allebei al. Waarom zou ik een derde willen? Hopen op een transgender? Nee het maakt niets uit, ieder kind is fijn en van jezelf. Ik denk dat bij de meesten gezondheid toch echt voorop staat hoor.
Tja, als je kind niet gezond is dan hou je er ook van, toch? Natuurlijk kun je een voorkeur hebben voor een bepaald geslacht, dat is net zo als je onpraktische kinderwens, dat heb je, of je hebt het niet. Betekent in bijna alle gevallen niet dat je niet van je kind zal houden als hij/zij niet van het geslacht van je voorkeur is. Er is nou eenmaal weinig over te zeggen, geslacht en gezondheid. In mijn ervaring zijn alle andere overwegingen (tenzij je er echt niet voor kan zorgen) ondergeschikt aan de wens in je hart. Ik ben 5 maanden geleden bevallen van de derde. Mijn man vond 2 wel prima, ik wilde er het liefst 5, 3 vond mijn man nog wel te overzien. Ik had gehoopt dat de wens helemaal zou verdwijnen, ik hoor dat ook weleens van mensen, maar bij mij is dat toch niet zo. Hoewel ik vrede heb met deze situatie, heel gelukkig ben met mijn gezin, echt intens gelukkig, blijft er bij mij altijd ruimte in mijn hart voor nog eentje. Ik denk alleen dat het beter is zo. In dit leven, met alle keuzes die ik gemaakt heb, met dit lijf, is het goed zo. Dat voel ik wel en daar ben ik al heel blij mee, het is niet echt meer een actieve wens, een groot verlangen, het is meer een deurtje dat altijd open blijft staan.
Wat een herkenbaar topic! Wij hebben er inmiddels 3, maar alle genoemde bezwaren zijn wel voorbij gekomen. Maar mijn ervaring is dat bijna alles zichzelf wel oplost. Ja, we hebben een grotere auto moeten kopen, maar het werd een station waar er gewoon 3 op de achterbank pasten. Ja we wilden ze alledrie een eigen kamer geven, maar we wilden al heel lang een stukje aanbouwen en daar hadden we nu een mooi ‘excuus’ voor. Ja ik betaal me scheel aan kinderopvang (werk 32 uur) voor drie kinderen, maar eigenlijk betaal ik voor nummer drie maar 100 euro netto per maand meer dan voor de andere twee. En nu we het toch gedaan hebben ben ik zo blij met de drie kleintjes! Ze leren elkaar ook heel goed kennen nu ze allemaal nog thuis zijn en de oudste twee ondernemen veel samen. Zelf heb ik altijd de wens gehad om vier kinderen te krijgen, maar manlief wil echt niet meer. Dus ik probeer me er maar bij neer te leggen. En hopen dat het slijt met mijn drie prachtige kindjes om van te genieten!
Wij hebben ook wel onze twijfels gehad voor 3 kinderen. Het ‘plan’ was uiteindelijk vrij snel op elkaar, zodat ze veel aan elkaar konden hebben. We hadden graag gehad dat de jongste 2 was als er weer een baby kwam. Uiteindelijk ging er medisch van alles mis (miskraam, asherman en onvruchtbaarheid) en werden we noodgedwongen aangewezen op ivf. Daardoor was de jongste bijna 5 toen de baby kwam. Maar nu merk ik dat dat wel fijn is. Als ik straks naar zwemles moet met de jongste, kunnen de oudste in principe thuis blijven. Sport kan de oudste over een jaar zelf naar toe. Toen de baby er was, was de rest al zindelijk en ging naar school. Het gaf wel een hoop rust. Een andere auto hebben we inderdaad gekocht, ik ben thuis dus geen opvangkosten, verbouwd hebben we ook een beetje om fatsoenlijke kamertjes te hebben (pas een half jaar na de geboorte). Een derde kost idd echt wel meer geld, peuterspeelzaal, eten, kleding (ik gok zelf op rond de €150/€200), dus als dat geen problemen opleverd zou ik je gevoel laten winnen. Waar we nu wel tegenaan lipen is dat de vakanties wel een stuk duurder worden, want een 4 persoonshuisje is echt een prakkie duurder en hotelkamers zijn vaak maar voor 4 personen
Ik kom wel open uit voor mijn wens voor een dochter na twee zoons. En mochten we voor een derde gaan en het blijkt een jongen dan zal ik oprecht wel even teleurgesteld zijn. Niet omdat het een jongen is maar omdat het geen meisje is en ik daarmee het hoofdstuk ''dochter'' zal moeten afsluiten. 3 jongens lijkt me fantastisch. Hebben ze (hopelijk) ook echt veel aan elkaar, en is makkelijker want je bent het gewend. Ik zou nooit nog meer kinderen willen alleen maar voor een bepaald geslacht.
Ik haal hier toch niet uit dat een 3e jongen zo fantastisch zal zijn. Zijn komst zal.in eerste instantie een teleurstelling zijn waar je aan moet wennen. Terwijl een meisje de grote droom is. Dan is het maar te hopen dat je daarin kunt bijdraaien en het oprecht leuk gast vinden. Helaas zijn er veel vrouwen die dat niet volledig kunnen. Die diep in hun hart toch dat zeer gewenste meisje willen. Lijkt mij voor die laatste jongen niet leuk. En ik zou zeker uitkijken hier open over te zijn. Anders zal een eventuele zoon uit jullie omgeving ook nog eens te horen krijgen dat mama zo teleurgesteld is en dat hij een zij had moeten zijn...
Wat een onzin! Een jongen zou net zo welkom zijn! Ik vind het meer dan normaal dat je best even “rouwig” mag zijn om het idee dat je nooit een dochter zal krijgen. Dat maakt een derde jongen echt niet minder welkom. Drie jongens lijkt mij net zo goed speciaal.
Ik ben het eens met @Loetje88. Je kan best verdrietig zijn om wat er niet is en tegelijkertijd blij met wat er wel is. Ik kan dat natuurlijk niet voor een ander voelen, maar bij mij zijn gevoelens regelmatig zo complex.
Mijn ouders hebben vier dochters en hebben vaak zat gezegd dat ze nog graag een jongen wilde. Meer dan normaal en ik voel me daar echt niet minder welkom door hoor! De meeste mensen vinden het leuk om beide geslachten te mogen opvoeden. Een zoon is anders dan een dochter en andersom. Als ik twee meiden had gehad zou ik het jammer gevonden hebben nooit een zoon te hebben gehad.
Ik snap dat gevoel heel goed hoor! Ik zou dolblij zijn met nog een meid (eerlijk gezegd zou ik denk ik heel erg stressen als ik een jongen zou krijgen omdat ik niks van jongetjes weet hahaha) maar ik zou het wel jammer vinden dat ik nooit een zoon heb mogen krijgen. Ook voor mijn man hoewel die supertrots is op zijn meiden!
Nee, niet zijn komst, maar de droom ooit een dochter te krijgen. Ik vind alleen dat het nooit DE reden moet zijn om voor nog een kindje te gaan. Het kind moet sowieso gewenst zijn, en dan is het natuurlijk heel fijn als je krijgt wat je hoopt. Nou heb ik daar nooit een voorkeur in gehad, maar achteraf makkelijk praten natuurlijk als je naar mijn onderschrift kijkt. Maar ik vergelijk het dan maar met de ‘teleurstelling’ die ik voel dat er hier niet nog een kindje komt, maar dat doet niets af aan het geluk wat ik ervaar met mijn 4 prachtige kinderen en dat ik donders goed weet hoe rijk ik ben dat ik ze heb mogen krijgen.
Hier sluit ik me volledig bij aan! Wat een grote onzin inderdaad De wens is niet TEGEN een jongen, maar VOOR een meisje. Dat maakt nogal een verschil!