Hallo allemaal, Op 21 februari is onze prachtige zoon geboren na een zwangerschap van bijna 22 weken. Onze zoon had een zeer ernstige hartafwijking genaamd hlhs en wij hebben een hele moeilijke keuze gemaakt waar wij volledig achter staan, maar wat doet het zeer. Het is nu 4 weken geleden en we proberen om alles een plekje te geven. Aankomende donderdag hebben wij een afspraak in het WKZ Utrecht voor het eindgesprek. Dan krijgen wij ook de laatste foto's die gemaakt zijn van onze zoon door een medische fotograaf. Ook krijgen wij alle uitslagen van de obductie en het chromosomen onderzoek. Ik zie er erg tegenop. Dit is het aller laatste stukje, de laatste foto's en dan is er niets meer. Herkennen jullie dit of ben ik de enige? Ben ook bang voor de uitslagen, wat gaat eruit komen. Probeer nog wat vragen op te schrijven, zodat we die in het ziekenhuis kunnen vragen, maar krijg ze niet op papier. Ik wil toch nog vragen, dat ik in deze zwangerschap zo snel buiten adem was en bij ons dochtertje (van bijna 5 jaar) had ik dit totaal niet. Had dit verband met elkaar. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Mijn manager heb ik vorige week vrijdag gesproken, zag hier wel tegenop, maar heb aangegeven dat ik per april weer wil proberen te gaan werken. Meer omdat het moet van mezelf, want thuis zitten begin ik wel zat te worden en merk dat ik afleiding nodig heb. Wanneer zijn jullie weer begonnen met werken? Mijn partner is deze week weer begonnen en ik vind het heel knap van hem. Liefs C
He lieve comaro! Allereerst en helemaal niet vervelend bedoeld maar in je verhaal staat dat thijs 21 sept geboren is, ik dacht in jou verhaal te lezen febr?? Ik kan je nog niet helpen met hoe je verder moet gaan daarna, ik stap zaterdag pas in heel het traject. Maar ik denk dat als je denkt dat je weer aan het werk wil, je dat moet doen. Volg je hart, het eenigste dat ik wel gelezen heb bij andere vrouwen is dat je er niet vol in moet gaan. Probeer eerst een dag een paar uurtjes en bouw het zo langzaam op. Want anders krijg je misschien een terug slag. Knap van je man dat hij weer aan de gang is gegaan, zal ook wel een grote stap zijn. Bedankt voor al je berichten, helpt me echt. knuffels van mij
Ik herken zo veel in je verhaal comaro. Alle dingen die je afsluit maakt dat je verder gaat in het proces. Zelf heb ik een bepaalde rust ervaren toen alles met het ziekenhuis achter de rug was. Ik vond het achteraf wel prettig. Waarom zie je er zo tegenop om dat af te sluiten? Ik snap dat de uitslagen krijgen erg spannend is. Ik hoop dan ook dat het een beetje meevalt. Schrijf gewoon alles op wat in je hoofd komt, al zijn het woorden. Dan kun je er dan op terug komen, want wellicht dat je anders een heleboel vergeet. Het zal zowiezo een moeilijk gesprek worden. Wel mooi dat je nog foto's krijgt van het ziekenhuis. Elk tastbaar iets van jullie kindje* is belangrijk. Maar het zal ook moeilijk zijn deze fotos te zien met de informatie die mogelijk erbij krijgt. Je zegt dat je weer aan het werk wilt. Afleiding is ook goed en je voelt zelf wanneer je er aan toe bent. Ik heb destijds de tip gekregen zeker 6 weken voor mezelf te nemen en het daarna langzaam op te bouwen. Voor mij is het nu 5 maanden geleden en ik werk nog steeds niet full time. Doe het rustig aan, in je eigen tempo. Mij is toen gezegd, dat ik beter langzaam op kan bouwen en dat het positief aanvoelt, als dat je te snel gaat en nadien een stap terug moet doen. Daar heb je meer last van. In het begin vond ik het veel te langzaam gaan maar achteraf heb ik er wel profijt van gehad. En dat je man al aan het werk is maakt natuurlijk dat je veel alleen zit. Maar vergeet niet dat jij de bevalling hebt moeten doen en je hormonen ook nog niet op peil zijn. Daarnaast is het zo dat je als vrouw een sterkere band hebt met je kindje als de vader. Voel niet de druk omdat je man aan het werk is dat jij het ook moet. Sterkte! *knuffel*
Hi Comaro, Ook ik snap je verhaal helemaal. Ik heb mijn zwangerschap met 17 weken moeten afbreken op 16 jan omdat ons dochtertje trisomie 18 had en niet levensvatbaar. Ook ik had vanaf het begin allemaal signalen die niet overeen kwamen met mijn andere zwangerschappen. Maar ik hield het op andere zwangerschap en andere partner. Alleen heb ik altijd een voorgevoel gehad dat het niet goed zat. Wij hebben na het afscheid te hebben genomen er voor besloten om het kindje achter te laten in het ziekenhuis. En het ziekenhuis heeft zorg gedragen voor de crematie. Ik was 17 weken dus onze Crystal hoefde nog niet ingeschreven te worden. Op het moment dat wij het ziekenhuis verlieten lieten we haar lichaampje achter maar namen we haar voor altijd mee in ons hartje. Ik ben vrij snel weer aan het werk gegaan. 1,5 week daarna. Mijn vriend is 2 dagen na de bevalling al gaan werken. Maar dit komt omdat wij allebei zo iets hadden van dit gebeurt ook andere mensen en hoe naar ook dit is onderdeel van het leven. In bed blijven liggen en huilen etc gaat haar niet bij ons terug brengen. Daarnaast ben ik zoooo trots dat ik haar 17 weken bij heb mogen houden en als ik aan onze Crystal denk dan krijg ik een glimlach ipv tranen. Zoals iedereen zegt het is voor iedereen anders wanneer het moment juist is om weer te gaan werken. Toen de 2e dag van mijn terugkeer op kantoor een van mijn medewerkers tegen me zei ik moet je iets vertellen ik ben al 3 maanden zwanger...had ik het moeilijk. En ook zij want ze wou het de afdeling vertellen maar ik had net de dag daarvoor mijn verhaal gedaan. En toen zei ik ook tegen haar verdriet en vreugde gaat altijd hand in hand. gelukkig maar want anders zou er geen balans zijn in het leven. Dat soort momenten blijf je houden en in het begin kunnen ze je heel hard raken maar met de tijd wordt dat minder. Men zegt dat het ook goed is om toch een soort verlof te nemen. Lang genoeg en wat goed voelt voor jou. Lichaamelijk moet je ook herstellen en daar had ik ook wel behoorlijk wat tijd voor nodig. Niemand kan je het antwoord geven dat kan je alleen voelen. En terug naar werk gaan blijft moeilijk want ja opeens merk je dat de wereld gewoon door draait terwijl hij voor jou nu eventjes stil staat. Ik wens je veel sterkte toe en ik hoop dat je goed naar je zelf luisterd en iets heb aan onze verhalen.
Hoi meiden, Nou gisteren om 15.15 uur hadden wij onze afspraak. We zijn wat eerder gegaan, want hadden voor 3 medewerkster die bij de bevalling zijn geweest iets lekkers en een persoonlijk kaartje gedaan en die wilde we graag afgeven. Wat is het confronterend om daar weer te zijn. Gelukkig is 1 verpleegster aan het werk die het eerste stukje heeft meegemaakt. Haar naam is Maud en vanaf de eerste ontmoeting, noemde ze hem Thijs en dit maakte het zo persoonlijk. Moest toen wel gelijk huilen, omdat het zo binnenkwam. Ze sloot ook fijnloos bij ons aan en die herinnering is heel waardevol. Gelukkig heeft ze even tijd om met ons te spreken en vraagt hoe het gaat. Ze zegt wat zie je er goed uit, waarop ik zeg. Doe mn best en make up doet wonderen. Als weer naar beneden gaan voor onze afspraak, zijn we blij Mahaar gezien te hebben. We hebben dus een afspraak voor de nacontrolle en de uitslagen. Nou kan je zeggen dat het een hele grote tegenvaller was, geen uitslagen en de gynaecoloog wist allemaal van niets. Kon geen gegevens vinden over hoe de bevalling was gedaan. En ze zei, ik heb je hier nog nooit eerder gezien. Heb toen het verhaal gedaan hoe alles is gelopen. En ineens vroeg ze oja hoe gaat het met je. Was er zo klaar mee, wat een onpersoonlijke bedoeling zeg. Afijn de 6 foto's die de medische fotograaf heeft gemaakt, waren ook niet zo mooi of bijzonder. Gelukkig die van ons zelf wel. Toch fijn dat ze deze service aanbieden vanuit het ziekenhuis. Nadat de gynaecolooge ging bellen, heeft ze wel een uitslag binnen gekregen van de placenta en deze was goed. Voor de overige uitslagen hebben wij voor half april een afspraak staan. Op verzoek van ons, bellen ze 1 dag van tevoren om te checken of alles binnen is, zodat we niet voor niets komen. Kortom een aparte nacontrolle, dacht dat ze ook nog bij me gingen kijken of voelen, zoals bij een nacontrolle. Hoe is die nacontrolle bij jullie geweest?? @Cindy dank je en heel veel sterkte en kracht gewenst. @Jonneke83en Jazz bedankt voor jullie ervaring. Liefs C
Hier hield die controle ook niet veel in. Was alleen vragen hoe gaat het, ben je alweer ongesteld geworden en bloeddruk opmeten. Dat was ongeveer 6 weken na de bevalling. Vreemd hoor dat ze jullie voor niks hebben laten komen wat dat betreft, want wij kregen gelijk de uitslagen van de obductie. Je schrijft 'en dan is er niets meer.' Zo ervaarde ik het in het begin. Hoewel het nu nog moeilijk is, begint mijn leven stukje bij beetje weer terug te komen. Je moet toch doorgaan voor je kind die je hier hebt, ook al is dat in het begin meer zombie achtig gegaan hier.. Het een plekje oid geven doe je niet, je neemt deze ervaring en je kindje mee je leven in en leert ermee om te gaan. Als je iets een plekje geeft is het klaar, en dit is nooit klaar.. Ik heb er uiteindelijk nu zelf wel vrede mee gekregen en draag haar met me mee, ze is dichterbij dan iemand ooit zal kunnen komen.. Ik ben na ongeveer 2,5 mnd langzaam begonnen met werken. Ik trok het lichamelijk namelijk helemaal niet. Ik had bloedvergiftiging na de bevalling en nu blijkt sinds kort dat ik al die tijd al bloedarmoede heb en pernicieuze anemie. Ik werk nog steeds niet volledig maar ik ga me eindelijk dus beter voelen. Na een bevalling moet je lichaam ook nog bijkomen van alles, voor het lichamelijke gedeelte moet je ook een paar weken rekenen. Je moet zelf aanvoelen of je het kan, wanneer het weer gaat. Misschien anders handig om rustig op te bouwen. Dat heb ik ook gedaan, anders had ik gelijk ingestort. Sterkte met alles!
Wat naar dat jullie voor niets in het ziekenhuis waren gekomen en dan ook nog zo;n onpersoonlijk gesprek. Dat slaat echt helemaal nergens op. Zelf vond ik het nacontrole gesprek ook tegenvallen hoor. Weinig ruimte voor hoe we ons voelde, ook geen controle lichamelijk. Wat ik eigenlijk wel had verwacht. Meer praktisch werd het besproken: ben je ongesteld geworden, ben je alweer aan het werk? Dat soort dingen. Kon er toen ook heel boos om worden. Jammer dat de fotos tegenvielen. Hetgeen waar je zo naar uit keek viel allemaal nu zo tegen. Maar wel een fijne reactie van die verpleegkundige.
Volgens mij houden die nacontroles overal niks in.. ik dacht ook dat ze wel iets van een lichamelijke controle zouden doen. Vooral omdat ik nog gecurreteerd was. Jammer, maar bij jullie helemaal, lijkt net alsof jullie er voor niets waren
Ja zo heb ik die nacontrole inderdaad ervaren babyengel, alsof ik er voor niks was. Die gyn wilde niet eens bloed laten prikken. Ik was heel veel bloed verloren en wilde weten of het allemaal goed was. Maar dat merkte ik wel zei die. En ook ik was gecurreteerd maar mag er dus maar vanuit gaan dat het allemaal goed is gegaan want ook dat is niet gecheckt. Echt slecht eigenlijk maar ja... Mooie banner heb je trouwens, alleen de tekst er in is minder... Laten we hopen dat er snel een mooier bericht in mag komen te staan!
Hey comaro, Omze zoon Kyano* is 2 maart geboren, zoals jij al weet door een groeiachterstand van 3 weken en omdat ik Hellp kreeg. Ik heb inmiddels alle testuitslagen binnen, het voelde positief voor mij, en dat was het gelukkig ook. alleen over 8 weken heb ik nog n stollingsonderzoek om te kijken of het aan mij ligt dat de placenta niet goed doorbloedde, dan zou ik dus nooit een goede placenta kunnen ontwikkelen. Hier ben ik ook wel erg bang voor. ik hoop voor jullie, dat jullie ook goed nieuws krijgen. Het is inderdaad wel difinitief, dan is er niks meer. Ik heb daar niet zo heel veel moeite mee. Wel zou ik (als het stollingsonderzoek goed is) weer opnieuw zwanger willen worden, Kyano* kan nooit vervangen worden. Maar ik denk dat er dan weer een lichtpuntje aan het einde van de donkere tunnel is. mijn vriend is na 2 weken alweer gaan werken, hij is geen type om thuis te gaan zitten, is ook niet zon prater, en niet zon type om zn emoties te tonen. Als we alleen samen zijn, en ik begin erover kan hij er wel goed over praten, verder niet echt. Ik zelf ben vorge week 2x ff gaan buurten op het werk, kijken hoe het voelde. Wil graag weer aan de gang, maar iedereen fluit me terug. Vorge week was mn bloeddruk ook nog hoog, nu niet meer. Ben deze week ongeveer 9 tot 12 uurtjes aanwezig om wat kleine klusjes te doen, en aan de klanten te wennen. Ben nl kapster, dus heb veel met de klanten te maken. Zo gaan we de uren en de klusjes langzaam aan uitbreieden, zelf kijk ik dan wanneer t meer kan, olf juist minder moet. Wel vind ik het nog erg eng om onder de mensen te komen weer, buiten mij goede famillie en vrienden natuurlijk.. Ben dus erg benieuwd hoe dat gaat.. Liefs kim
Wat beschrijf je dat mooi babyengel: Je schrijft 'en dan is er niets meer.' Zo ervaarde ik het in het begin. Hoewel het nu nog moeilijk is, begint mijn leven stukje bij beetje weer terug te komen. Je moet toch doorgaan voor je kind die je hier hebt, ook al is dat in het begin meer zombie achtig gegaan hier.. Het een plekje oid geven doe je niet, je neemt deze ervaring en je kindje mee je leven in en leert ermee om te gaan. Als je iets een plekje geeft is het klaar, en dit is nooit klaar.. Ik heb er uiteindelijk nu zelf wel vrede mee gekregen en draag haar met me mee, ze is dichterbij dan iemand ooit zal kunnen komen.. Deze week ben ik ongesteld geworden, wat is dat dan confronterend. Je denkt de laatste keer dat ik daar bloed zag, was met de bevalling....... En ben al de hele week aan het brullen. Vandaag belde mn manager en ik had 2 weken terug aangegeven, dat ik per april wilde proberen te werken, maar begin er steeds meer tegen op te zien. Nou daar had hij niet echt veel begrip voor helaas. Afijn ik ga het gewoon proberen, wellicht heb ik een zetje nodig. Onze kleine meid van 4 en half kampt wat met haar gezondheid, koorts, oorpijn, maar heeft ook vaak enge dromen. Ze huilt dan, maar als ik haar vraag waarom, dan zegt ze ik weet het niet mama. Vind dat wel erg moeilijk, want wanneer heeft het met gezondheid te maken en wanneer met de situatie? Opschool ben ik er ook achter gekomen, dat de juf er toch anders in staat, en begrijp ik onze kleuter nu ook iets beter. Dat er opschool geen plek voor is, omdat de juffrouw er anders in staat, wat ik wel heel teleurstellend vind. Ze vond onze dochter haar fotoboekje met de laatste 2 foto van Thijs zijn gezicht eng. Had het idee dat er nog een vlies overheen zat. Hiervan was ik toch ook wel van slag, want niemand heeft dit nog over de foto gezegd. Iedereen vindt het een prachtige foto. Ik heb de juffrouw ook uitgelegd dat het huidsmeer is wat je ziet net zoals nivea en dat daar niets engs aan was. Verder staan er geen foto's van Thijs in het fotoboekje. Ook ben ik er achter gekomen, dat mijn schoonfamilie hier anders mee omgaat. Zoals mijn schoonvader zei, ik ben wat nuchterder en we leven verder. Makkelijk zeggen voor hem, toen Thijs geboren was, kon hij er niet naar kijken, wilde hem niet vast houden en ging in een hoekje zitten met zijn hand voor zijn ogen. Ik heb dat toen op dat moment geblokkeerd en zijn keuze gerespecteerd, maar dan vind ik het verdrietig dat hij zegt nuchterder te zijn. Mn moeder zei al het is net of ze het willen weg stoppen of het nooit is gebeurt. Sorry meiden voor het lange verhaal, maar het lucht wel op. Vraagjes, -Wanneer werden jullie ongesteld na de bevalling? - Hoe gingen jullie om met mensen/familie die er zo anders mee omgaan? @Kim, knap hoe je alles probeert op te pakken en dat jullie weer na denken over een volgende zwangerschap als de uitslagen van het onderzoek goed zijn. Weet je dat ik dat ook heb, je kinderwens is door dit gebeuren niet weg. Hoewel je moeder bent geworden van een prachtig ventje, die nu schitterd als een mooie ster, is die wens daar nog steeds. Of dat wij dit kunnen, weet ik niet. Het zou zo kunnen zijn, dat dit het is en wij het afsluiten. Tijd zal het leren. Voelde me eerst wel schuldig, dat we beide deze wens nog hadden. Ik ga lekker mn bedje in, weltrusten xC
Nog een vraag; bij een zwangerschap vanaf 24 weken, dan heb je toch recht op zwangerschapsverlof of het ik het mis en kom je hiervoor ook voor de 24 weken in aanmerking?
uum ja dat is een goeie maar je bent gewoon bevalen en je licham heeft gewoon die klap ook gehad en dan nog het verlies er bij anders moed je even google kijken of het daar iets over op staat .
Ik heb hier op de site iets gevonden en begrijp hieruit dat je geen recht hebt op zwangerschapsverlof.
Je hebt geen recht op zwangerschaps- cq bevallingsverlof. Ik heb dat hele traject bewandeld met de arbo en het uwv. Volgens de Abortuswetgeving heb je geen zwangerschap gehad en geen bevalling en kind als je voor de 24 weken moet bevallen van je kindje. Recht op kraamzorg is niet iets wat zwart op wit staat. Dat is een kwestie van even bellen met je zorgverzekeraar, of die het vergoedt. Comaro, ik begrijp dat je werkgever je het liefst alweer volledig aan het werk ziet? Maar, ik (en het ziekenhuis bij mij) raad je met klem aan tenminste 6 weken rust te houden. En dat is echt heel minimaal. Hoewel de wet zegt dat je geen zwangerschap en bevalling hebt gehad, is de werkelijkheid dat je ook moet bijkomen van een bevalling. En dan hebben we het nog geeneens over het emotionele aspect van het verlies. Als je zegt dat je het per 1 april nog niet aankunt, dan klinkt mij dat helemaal niet vreemd in de oren. Ik heb zelf gewoon 12 weken 'verlof' na de bevalling aangehouden, toen ben ik voor 3 uur per dag gaan werken. Het is geen aanrader om je direct weer op het werk te storten. Vraag je werkgever je op 100% ziek te houden en een afspraak te maken bij een arbo-arts. Mijn ervaring met de arbo-arts was positief. De meeste artsen begrijpen echt wel hoe zwaar het is als je je kind verliest. En adviseren om rustig aan te beginnen. Dus echt meid, denk aan jezelf. Het is niet jezelf een zetje geven. Het is langzaamaan weer beginnen met het 'normale' leven. De gemiddelde persoon begrijpt niet hoe dat gaat. Het is emotioneel echt wel zwaar om de draad weer op te pakken, dus doe dat geleidelijk aan. Je hebt trouwens gewoon recht op WW. Ik zit nu nog steeds gedeeltelijk in de ziektewet. Het bleek dat ik nog gezondheidsproblemen had na de bevalling, ook daar hield de arbo-arts rekening mee, zodoende krijg ik mijn volledige loon gewoon betaald. En ik rol steeds weer meer in mijn werk. Moeilijk is dat, dat je dochtertje nare dromen heeft. Kinderen weten soms niet hoe ze er mee om moeten gaan. Vraag je haar soms wel eens of ze Thijs* ook mist? Mijn zoon is dan wat jonger maar ik merk ook dat hij zijn zusje mist. Hij gaat soms voor haar urn staan en dan wijst hij maar en roept hij een kreet uit. Ik denk dat onze kinderen hun broertje/zusje toch ook best wel missen maar niet goed weten hoe ze ermee om moeten gaan. Dat is ook erg moeilijk. En de reactie van haar juf natuurlijk. Pff, wat pijnlijk. Ik heb ook wel eens te horen gekregen hier op het forum dat iemand mijn kindje eng vond. Veel mensen hebben natuurlijk geen idee hoe een kindje er met die termijn uitziet, zijn aan de ene kant verbaasd en aan de andere kant vinden ze het eng omdat het niet leeft. Ik zag de foto's van jullie Thijs* en het is een prachtig perfect mannetje, die juf heeft geen idee wat ze zegt. En dat ze dat gewoon tegen jullie dochter zegt, vind ik wel heel erg. Ik heb zelf geen foto's aan mensen uit mijn omgeving laten zien. Niemand vroeg er ten eerste om, ten tweede was ik bang dat ze haar eng zouden vinden. En ja sommige mensen zien het overlijden van een kindje tijdens de zwangerschap anders. Het is moeilijk dat je schoonvader jullie kleine mannetje niet als zijn kleinzoon zag, terwijl hij dat wel was (en nog steeds is). Mijn vader heeft er ook geen woord over gezegd en wilde onze dochter* niet zien. Ik vond dat toen ook moeilijk. Maar het bleek hier niet door nuchterheid te komen, hij was er namelijk heel verdrietig om. Sommige mensen zien het als een gebeurtenis, die wel meerdere mensen overkomt, zien je kind nog niet als levensvatbaar dus nog niet als mens. In het begin is dat pijnlijk. Ik vond het ook erg moeilijk dat niemand een woord over haar repte. Als ik over haar sprak dan begon men over een ander onderwerp te praten, ze wilden er gewoon niks over horen. Letterlijk van de aardbodem verdwenen. Als je verdriet nog zo vers is, dan wil je het juist met anderen delen. Ik heb gemerkt dat er hier slechts enkele mensen waren met wie ik er over kon praten. Achteraf bleek dat ook genoeg voor mij. Het was het belangrijkst dat ik in ieder geval één persoon had met wie ik wel 24/7 over haar kon praten: mijn moeder. Ik hoop dat jij ook een persoon hebt die altijd over je mannetje wilt praten. Misschien ook je moeder? Mijn moeder zegt nog steeds regelmatig dat ze veel aan mijn dochtertje denkt en haar mist. Het doet me goed dat ze dat zegt, maar daarnaast, maakt het me voor nu niet veel meer uit dat anderen het negeren. Want ik denk aan haar, ik weet dat zij dat weet, aangezien ik haar moeder ben hoeven anderen niet zozeer meer aan haar te denken. Ik ben er gewend aan geraakt dat andere mensen geen interesse tonen of niet weten wat ze moeten zeggen. Ik zou het natuurlijk ook liever anders zien, maar dat is het niet, en dat ik daar nu goed mee om kan gaan is voor mij goed genoeg. Ik was trouwens 34 dagen na de bevalling alweer ongesteld. Ben maar een week bloedvrij geweest. Toen een cyclus gehad van 50 dagen (leek geen eind aan te komen!) daarna weer regelmatig. In de tussentijd een vmk gehad en nu weer sinds kort zwanger. Ik voel nu ook dat ik klaar ben voor deze zwangerschap. Het voelt nu anders aan dan de vorige maanden, toen was het ergens nog een vervangingsgevoel. Dat is nu weg. Mijn dochter* is en blijft mijn 2e kindje en nu krijgen we een 3e kindje. Ze wordt een grote zus . Ook hier een heel verhaal, maar schrijf op wat je kwijt wilt, en als je vragen hebt, stel ze gerust..
Wat lief babyengel, je reactie en uitleg. Vind het toch zo bijzonder dat er mensen zijn die je vragen willen beantwoorden en je troostende woorden schrijven. Dit is het eerste forum waar ik op zit en eigenlijk uitpaniek ben ik hier terecht gekomen om antwoorden te vinden. Om me voor te bereiden op wat er komen gaat, helaas had ik mijn oproep verkeerd geplaatst en was deze verwijderd en was de tijd te kort en hebben we alles maar over ons heen laten komen. Maar wat is het nu fijn om hier mensen te spreken die soort gelijke of het zelfde heeft meegemaakt. Morgen ga ik een halve dag werken, ben anders als ik het niet doe bang dat ik mn baan verlies. Misschien is dat wel heel onterecht gedacht, maar werk bij een groot bedrijf en ze moeten bezuinigen. Ik hoop dat het morgen meevalt allemaal, maar zie er wel tegenop. Weetje babyengel, vandaag heeft de juf aan mn meisje iets meegegeven en wat was ze super blij en trots. Gelukkig heeft de juffrouw na een gesprekje er toch gehoor aan gegeven en hebben ze allemaal een sterretje gemaakt, met in het midden Thijs* zn sterretje. Bovenaan staat de tekst van grote zus en dat de hemel er een sterretje bij heeft. Moest er zo van huilen, want ik weet dat het voor mn meisje zo belangrijk is en ik denk voor ons ook wel. Want hij hoort erbij en we spreken gewoon over hem en willen hem niet vergeten. Vraag mn meisje ook weleens of ze hem mist of dat ze aan hem denkt als ze verdrietig is of een nare droom heeft gehad. Nu moet ik wel zeggen, dat de dromenvanger die we hebben gekocht wel wat bijdraagt aan wat leukere dromen voor haar. Over mn ouders kan ik zeggen, dat die erg veel verdriet hebben, vooral mn moeder die uit dit meer dan mn vader en hierdoor wil ik haar niet belasten met mijn verdriet, heb het idee dat ze genoeg aan haar zelf heeft. Gelukkig wel lieve vriendinnen en dit forum en dat is voor nu goed. Of dat ik dit allemaal goed aan het verwerken ben, weet ik niet. Die twijfel zou ik wel houden. Fijn dat je het zo met je moeder hebt kunnen delen en nog deelt. Wat bedoel je trouwens in het laatste stukje een vmk gehad? Ben jij weleens bij een medium geweest? Merk dat ik hier wel interesse in heb, hoewel ik mezelf daar altijd te nuchter voor vond. Tijdens het innemen van de pil toen die zondagavond is mijn nachtlampje gaan knipperen en toen we terug kwamen uit het ziekenhuis na die woensdag is mijn lampje weer gaan knipperen. Daarna is het niet meer gebeurt ik was eerst ook bang, erg bang. Kon moeilijk in slaap komen en trok mn dekens hoog op. Nadat de crematie is geweest, was dit voorbij en is er niets meer gebeurt. Maar ik blijf me wel afvragen. Heb jij ook iets onverklaarbaars gehad? Liefs C
Comaro: jee wat heftig zeg. Helaas heb je inderdaad voor de 24 weken geen recht op verlof.. Over je vraag van een medium. Ik ben bij peter vd hurk geweest, hij kon me zoveel vertellen.. Hij heeft mijn schuldgevoel wel voor een groot deel weggehaald! Ik geloofde er eerst niet zo in maar wat hij mij allemaal vertelde kon hij echt niet weten. Ik vond het een hele mooie ervaring en wil in de toekomst nog eens naar hem terug. Heel veel sterkte meid.
Wat erg voor jullie! Wij hebben met 20 weken de zwangerschap moeten afbreken ivm trisomie 22. Gelukkig was zij een aantal dagen voor de geboorte al in de buik overleden, dat nam een groot stuk schuld voor afbreking bij mij weg. Het is nu bijna twee jaar geleden, maar doet nog steeds pijn, niet zo scherp meer, maar het blijft altijd. Ik ben na vier maanden weer gaan werken, in totaal vier maanden thuis gezeten, inclusief een maand voordat zij geboren werd. Ik ben nu weer helemaal de oude en heb vorig jaar een prachtig zoontje gekregen en over een paar maanden krijgen wij weer een meisje. Ik wens jou heel veel sterkte!