Ja, vind ik zelf wel: de 3e "doe" je er zo bij Gewoon door de ervaring die je hebt, alles gaat gewoon makkelijker. Nu 3 dagen 4 kinderen in huis (3 onder de 5 jaar) Ons logeerkindje mankeert ook nog van alles geestelijk (mijn oudste ook, dus heb daar ervaring mee, ouders waren blij even ontlast te worden door een ervaren iemand ) en eigenlijk gaat het best goed. Het is druk, maar wel te doen.
Het gevoel echt spijt te gaan krijgen als we het niet deden. Intense jaloezie 'ik-wil-ook' gevoelens bij het zien/horen over zwanger/baby's. Het knagende gevoel dat mijn jongste niet mijn laatste kindje was. Het besef dat je toch nooit weet wat de toekomst gaat brengen en dat we al heel wat 'hobbels' gewoon genomen hebben (bijv. werk, financieel). Je bent flexibeler dan je denkt en er zijn veel mouwen aan te passen als het maar moet. Het hardst hebben wij nog nagedacht over de kans op nog een zorgenkindje. Het opvoeden van oudste is zwaar en wat als er nog een zorgenkindje bij zou komen? Kans op herhaling bleek klein volgens de klinisch geneticus, en tja, er kunnen ook nog heel andere dingen op je pad komen. Het leven is niet planbaar, maakbaar... En tja, toen ik daarna ook nog eens ongepland zwanger werd en dat 3e kindje (al was het kort) realiteit was, bleek overal wel een oplossing voor te zijn. Ik was echt kapot toen dat mis ging en toen hebben manlief en ik alleen nog even gekibbeld over wanneer de 3e zou komen ... Maar komen zou die! Nu zit ik aan de andere kant. Ik weet heel zeker dat ik GEEN 4e meer wil. Het was geweldig leuk om het allemaal nog een keer te doen, maar de gedachte aan nog een (zware) zwangerschap en dan weer helemaal opnieuw te moeten beginnen met zo'n pasgeboren frummel, juist nu alles langzaam weer iets makkelijker begint te worden... Moet er niet aan denken! Door de intensiteit van opvoeding/zorg voor oudste kan ik 4 kinderen ook gewoon niet aan. Dus wij zijn nu helemaal compleet .
Ja, ik heb de 3e er ook echt 'bij' gedaan. Je bent al gewend om je aandacht te verdelen, je hebt al zoveel 'moeder-ervaring' dat je over het algemeen vrij relaxed overal in bent, omdat je al ervaren hebt dat alles een fase is die heus weer over gaat . En dat je het ook weer gaat vergeten . Hier hielp ook het leeftijdsverschil. Ze waren 6 en 4 jaar toen hun zusje werd geboren en gingen dus al naar school, sliepen alle nachten gewoon door, redelijk wat zelfstandigheid. (geeft overigens ook wel weer nadelen, baby moet je overal mee naar toe slepen , zwemles, halen/brengen school, speelafspraakjes etc. Maar ook dat went.)
Ik heb na de geboorte van ons 2e, die inmiddels 7 jaar is, het gevoel gehad dat ons gezin niet compleet was. Mijn man vond 2 wel compleet. Hij roept nu niet echt "nee" meer maar ik vind hem ook niet enthousiast genoeg om de knoop door te hakken. De kinderen zijn nu 10 en 7, en het leeftijdsverschil vind ik minder erg. Een nakomeling erbij lijkt mij heerlijk, een kers op de taart. Mijn leeftijd begint mij meer dwars te zitten. Ik ben nu 38 en het is meer een nu of nooit kwestie geworden. En ik weet als de 3e niet komt, ik later toch spijt zal krijgen. Tuurlijk ben ik super dankbaar dat wij 2 kinderen hebben, maar het is en blijft een gevoelskwestie die altijd aanwezig is geweest en wat ik niet 1-2-3 kan "uitschakelen"......
xxx1976: ik herken me helemaal Hier is het ook nu of nooit aangezien ik komend jaar ook 38 wordt. De kinderen zijn straks 7 en 5.
Wij twijfelden ENORM, maar dat was vooral omdat "twee ook wel makkelijk is". Onze auto is groot genoeg, we hebben meer dan genoeg ruimte in huis, financieel is het geen enkel probleem én de wens werd steeds groter. Tsja, we gaan er dus voor!
hallo dames, zo herkenbaar wat jullie schrijven. wij hebben 2 zoontjes van 6 en 4. na de tweede wist ik meteen dat ik er nog een derde bij wilde net zoals ik na de eerste meteen wist dat er nog en tweede zou komen. mijn man heeft altijd nee gezegd en twijfelt nu. alle verhalen die ik in de omgeving hoor over zwanger worden en zwanger zijn beluister ik met een jaloers oor. vooral als het gaat om de derde. de tijd begint te dringen. ik ben nu 36 en ik wil niet een te groot leeftijdsverschil tussen de andere twee. alle praktische zaken zijn op te lossen denk ik maar mijn verlangen naar nog een keer ons kindje in mijn armen blijft heel sterk.
mijn zoon en dochter liggen op 1 kamer en de baby komt bij ons. Sinds ze op 1 kamer liggen slapen ze ineens veel beter! Dochter komt nooit meer voor nacht fles.
Zo, ik lees hier nog eens terug na mijn berichtje van een maand geleden... De kriebels blijven hier. Ook heb ik veel last van mijn spiraal, dus die wil ik eruit. Wat mij betreft komt er geen vervangende ac, maar manlief denkt er anders over. Hij zei zelfs dat hij er dan misschien wel een knoop in wil laten leggen. Daar schrok ik heel erg van. Tot nu toe leek de deur op een kier, maar als puntje bij paaltje komt wil hij dus niet. Ik ga dit weekend met hem HET gesprek aan. Ik wil weten waar ik aan toe ben. Al vrees ik het ergste... Ik ben nu al verdrietig bij het idee dat mijn jongste de laatste is, ik heb me dat gewoon nooit beseft toen... En nu ben ik 30 en al klaar?? Dat kan toch niet??
Heel erg herkenbaar! Alleen is het niet dat ik niet het gevoel heb dat onss gezin niet kompleet is. Ik heb altijd geroepen dat ik 2 kinderen wil en man heeft altijd geroepen dat hij 3 kinderen wilt. Nu was ik vorige maand de pil vergeten dus in de stress, alleen is deze omgeslagen in een verlangen. Ik zou het nu wel erg leuk vinden als er een kleine bij komt. Onze kinderen zijn wel inmiddels 9 en 7 en heb wel het gevoel weer helemaal opnieuw te beginnen naar ja dat neemt het gevoel niet weg. Nu is mijn maan inmiddels van de 2 kinderen en nu begin ik er over 3.... Heb het met mijn man erover gehad en hij wilt wel oefenen....nu zegt hij ik wil wel proberen om door de pil heen zwanger te worden...haha heb je ook zoveel aan. Aan mijn leeftijd zal het niet liggen ik ben 30, maar uk bedenk me wel dat als de kleine dan naar school gaat ik ook 2 pubers thuis heb zitten!