Mijn dochter is nogal jaloers op haar broertje. Sinds hij er is eist ze enorm mijn aandacht op. Ze kan het niet verdragen als hij even op schoot zit of op welke manier dan ook aandacht krijgt. Ze probeert hem dan bijvoorbeeld van mijn schoot af te duwen, gaat heel veel negatieve aandacht vragen en zo schopt en slaat ze hem ook heel sneaky. Nu net lagen ze op mijn bed toen ik ze omkleedde in hun pyjama's. Ik had ze allebei klaar en wilde hem oppakken om naar bed te gaan en madame geeft hem even zomaar een trap in zijn gezicht. Nu ben ik een beetje onzeker over mijn manier van aanpakken. Ik vraag me af of ik te soft ben, of misschien juist te streng? Want blijkbaar werkt mijn aanpak niet, ze blijft iedere keer zulke dingen doen. Ik heb haar nu gezegd dat ze erover moest nadenken (terwijl ik hem naar bed bracht) en dat ik het straks van haar wilde weten waarom ze zoiets doet. Toen ik terugkwam zei ze doodleuk: omdat ik dat leuk vind. Ik heb haar streng toegesproken dat het echt niet kan om je broertje te trappen, en hoe ze het zou vinden als ik of hij dat zou doen bij haar gewoon omdat we het leuk vinden. Ook heb ik haar zonder verhaaltje naar bed gestuurd. Ze is nu heel overdreven hard aan het (nep)huilen. Ik ga er niet meer heen nu. Wat vinden jullie van mijn aanpak? Ik vind het echt heel erg dat ze dit steeds doet. Ze doet het ook bij andere kinderen. Vooral als ze haar zin niet krijgt en andere kinderen niet naar haar luisteren ("je moet hier staan. NEE, je moet HIER STAAN!!!" - en dan schoppen/slaan) Ook gaat ze steeds meer schelden in zulke situaties. Vanmorgen in het tuincentrum kregen een meisje en haar broertje nog de wind van voren van haar. "Ik vind jullie echt STOM!" Mijn neefje van 10 zei laatst zelfs: ik ga niet mee hoor naar hun (ons), want ze iedere keer wordt er wel iemand geslagen. Ik schaam me dood! En bovendien krijgt ze zo natuurlijk geen echte vriendjes en vriendinnetjes...
Mijn dochter van bijna 3 doet precies hetzelfde, maar dan bij gebrek aan een broertje, bij mij. Ik weet het af en toe ook niet meer, dus ik lees even mee. Ik heb alles al geprobeerd. Praten, negeren, op de trap zetten, terug doen wat zij bij mij doet, alleen de positieve dingen belonen. Maar het helpt allemaal niet. Als ik zelf heel verdrietig doe nadat ze me geslagen of geschopt hebt, dan maakt het nog het meeste indruk. Dan komt ze kusjes en knuffels geven en sorry zeggen. Gisteren sloeg ze me met de zool van haar schoen keihard op mijn wang. Toen werd ik zo boos dat ik haar een flinke pets op haar billen heb gegeven en weg heb gestuurd. Maar het deed haar niet veel, dus ik voel me dan weer zo'n slechte moeder omdat ik het blijkbaar niet op kan lossen. Hoop nu maar dat het echt een fase is en op den duur wel over zal gaan.