Mijn zoontjes en ik hebben de laatste tijd veel mee gemaakt: vorige zomer is mijn moeder overleden. Ik ben vorig jaar op een vervelende manier bij mijn ex weg gegaan, toen in een tijdelijk woning gaan wonen en net weer verhuisd. Ik weet dat het heel heftig is voor de kinderen en probeer er zo goed mogelijk voor hun te zijn. Maar ze hebben steeds zo een strijd. Het zal ook wel de leeftijd zijn (5 1/2 en 3 jaar) maar ik voel me meer een politie agent dan en mama Het begint al met wakker worden wie er aan welke kant naast mij in bed mag kroelen, wie welk bakje op tafel zet, wie er als eerste gel in z'n haar mag, de ene zit aan de ander en de ander schreeuwt daarom heel hard etc. Mijn geduld is op dit moment ook minder dan normaal, maar ik weet niet goed hoe ik hiermee om moet gaan. Ik kan niet eens normaal naar het toilet! Ik begeleid ze met spelen, hou in de gaten waar het mis gaat en benoem dat om vervolgens samen te overleggen tot een oplossing. Ik geef aan hoe ze dingen kunnen vragen op welke manier en welke toon. Soms haal ik ze uit elkaar of bemoei ik me er niet mee en laat het ze zelf uitzoeken. Bijn papa doen ze dit niet (volgens de oudste) daar gaat de een achter de Wii en de ander achter de iPad. Bij mij mag dat alleen als ze dit verdienen met goed gedrag en max een half uurtje per dag (op woe, vrij, zat, zon) Heeft er iemand tips hoe ik ermee om kan gaan?
Voor wie wat als eerst wilt, misschien een kalender maken en de kinderen een kleur geven en dan op die dag de kleur zetten vN het kind dat als eerst "alles" mag(en welke bed kant om te kroelen etc). Bijv om de dag. Uit eindelijk zullen ze dat snappen en er minder ruzie om maken
Allereerst condoleerd met je moeder. Hier is het ook altijd strijd en ruzie tussen de 2 mannen. Sinds een tijdje zeg ik er minder van en dat geeft rust. Bij ongeoorloofd gedrag gaat de boosdoener in de gang. Hier ook herkenbaar van wie als eerste dit of dat. Dit heb ik opgelost door te zeggen dat de jongste standaard eerst gel in het haar mag. Met tafeldekken geef ik ze de dingen aan die ze op tafel mogen zetten. Bij mij in bed liggen bepaal ik waar ze liggen, zijn ze het er niet mee eens, dan maar niet bij mij in bed. Mijn geduld is ook vaak op, er zijn vaak van die dagen dat ze mekaar het licht niet in de ogen gunnen. Even met ze naar buiten helpt ook wel. Sterkte en neem een kop koffie of thee
Jullie hebben veel meegemaakt samen, en ik denk dat je uit schuldgevoel te meegaand met ze bent. Dat is heel begrijpelijk maar je schiet er niks mee op. Bedenk hoe je het hebben wilt en dwing dat ook af, jij bent de moeder. Het zal even wennen zijn, maar daarna heb je echt minder problemen. Bijvoorbeeld met die gel: we doen eerst het haar van A, dan mag B intussen tandenpoetsen/spelen/tv kijken/..., en daarna andersom. Dit breng je als een mededeling, dus laat geen ruimte voor discussie, dat scheelt al heel veel gedoe. Gooi desnoods een muntje op wie er eerst mag, of spreek af om en om. Je kinderen zijn ook oud genoeg om dit met ze te bepreken. Ze begeleiden bij het spelen is natuurlijk heel goed, zo leren ze conflicten oplossen, maar je kunt ook wel eens zeggen; als jullie niet samen kunnen spelen gaan jullie allebei iets alleen doen. A, hier is de lego, en B, jij gaat aan tafel zitten met je puzzel (geef ze gewoon een willekeurig stuk speelgoed). Als het dan gemekker is omdat ze wat anders willen zeg je; jullie mogen straks ieder iets anders uitzoeken, maar eerst gaan jullie even rustig spelen. De kracht zit m in het vermijden van de discussie en een kordate opstelling. Dat ze dit bij hun vader niet doen heeft waarschijnlijk twee redenen: vaders stellen meestal eerder paal en perk aan dit soort gedrag, en papa vermijdt problemen door ze de ipad en wii te geven. Zo kan ik het ook . Ik hoop dat je een oplossing vindt, sterkte!