Ik voel me vandaag erg verdrietig en ik kan wel even huilen nu omdat ik merk dat ik het af en toe echt even niet meer trek om thuis te zitten. Dus ik moet het even van me afschrijven in de hoop enige herkenning te vinden in sommige dingen. Met mijn vorige werkgever is het allemaal niet zo goed gelopen wat me ook altijd een akelig/onaf gevoel blijft geven want ik heb het daar 3 jaar leuk gehad. Mijn manager heeft me letterlijk weg getreiterd tot harde buiken aan toe tijdens de zwangerschap en vervolgens ben ik gedwongen fulltime mijn ouderschapsverlof op te nemen (het was fulltime komen werken of fulltime weg blijven), daarna ben ik ontslagen maar als enige boffertje kreeg ik wel tot december mijn salaris. Aan de ene kant boffen, maar aan de andere kant hield dit mij dus constant tegen te solliciteren op een parttime baan, omdat ik dus al een fulltime salaris kreeg tot december. Dit klinkt als een luxe probleem, , wat het natuurlijk ook is, maar naarmate de tijd verstrijkt vond/vind ik het moeilijker worden afstand van mijn zoontje te nemen en weer te gaan werken. Terwijl ik stond te popelen om parttime te werken toen mijn bevallingsverlof afliep. We zitten midden in een verhuizing wat niet al te makkelijk is met een baby, vooral dat we binnen een maand over wouden gaan wat betekent dat mijn man naast zijn werk non stop in het huis aan het werken was (so no baby break for me neither) en ik constant thuis elke dag aan het inpakken was. Gelukkig verhuizen we over 3 dagen en is alles zo goed als af in het nieuwe huis. Maar mijn zoontje gaat nu in deze periode door een soort driftkikker fase heen, als hij wakker wordt dan knuffel ik met hem en voel ik me vol met liefde, maar aan het begin van de middag ben ik ZO BLIJ om hem in bed te leggen en even een kopje thee te drinken. Ik vind het zo zwaar momenteel, deze driftige periode. Het boos slaan opeens, en het gejengel constant, ik word er zo nerveus van soms. Het zal me wel extra zwaar vallen door de verhuizing, het geregel en inpakken. Tegelijk voel ik me zo schuldig, omdat ik alleen maar fijne/liefdevolle gevoelens wil hebben en altijd ook had, en niet boos/geirriteerde gevoelens naar hem toe wil hebben. Ik probeer nu ook de laatste weken een parttime baantje te vinden, maar de baan die ik zoek voor 2 dagen lijkt ook niet voor het oprapen te liggen en dus tot nu toe nog geen reacties. En tegelijk voel ik me daar dan OOK weer schuldig over (het wanhopige googlen naar werk als ventje slaapt) omdat het voelt alsof ik ontsnap nu het eventjes moeilijk wordt. Nou ja, ik weet niet precies wat ik hiermee wil bereiken, maar soms helpt het even iets van je af te schrijven
Oh ja, en in April willen we voor een tweede kindje gaan proberen, omdat ik graag weinig leeftijdsverschil wil en natuurlijk ook erg veel zin heb in nog een kleintje erbij. Maar dit is wel een beetje een dilemma voor het werk zoeken, straks zit ik ergens net en moet ik vertellen dat ik zwanger ben, maar aan de andere kant kan het ook even duren..en hierdoor ga ik weer twijfelen of ik wel of niet nu moet gaan werken (als ik al iets vind)
Klinkt als een moeilijke tijd voor jullie. Vervelend dat het zo is afgelopen met je vorige werk. Ik ken het maar al te goed en dat brengt vervelende gevoelens met zich mee. En nu dan jullie verhuizing. Ik zou ten eerste zorgen dat je goed communiceert met je kleine man. Misschien is zijn boosheid en slaan wel een fase, maar misschien snapt hij niet helemaal wat jullie aan het doen zijn en is hij ook een beetje boos en verdrietig. Ja het is een baby, maar betrek hem er wel bij en vertel aan hem dat jullie ergens anders gaan wonen en dat hij een andere kamer krijgt. Wie weet voelt hij aan van jou dat je niet helemaal blij bent momenteel, kinderen pikken dat snel op en reageren dan op welke manier dan ook. Eerst verhuizen dus en je basis terug op orde. In het nieuwe jaar verder gaan met solliciteren want tja, je weet immers niet wanneer je weer zwanger raakt. Niet te veel over dingen in zitten en je gevoel volgen. Het komt vast goed! Fijne dagen, Charlie
- vraag eens een oppas (je ouders?) - ga op tijd slapen - maak lijstjes voor de verhuizing - hoe druk ook, ga iets leuks doen voor je ontspanning. Dit geeft een andere energie dan slapen - werkt het vaste ritme nog voor je kindje of is het tijd om het wat aan te passen? - kindje vervelend? Lekker in bad, dat ontspant
Eens met de voorgangers. Verder zou ik nog willen zeggen. Probeer niet te streng te zijn voor jezelf. Dat je het even zwaar vindt, mag best. Dat je het fijn vindt als je kleine 's middags naar bed gaat, moet je je echt niet schuldig om voelen!! Het is heel normaal om soms boos/geirriteerd te zijn wat betreft je kinderen. Als hij gaat peuterpuberen kun je hem soms wel achter het behang plakken! Heel normaal en niets om je schuldig over te voelen. Hoe meer je je eigen gevoel er laat zijn, hoe minder het een probleem voor je wordt en hoe eerder die gevoelens weer verminderen! Mijn advies is dus, wees niet te streng voor jezelf. Alleen maar positieve gevoelens over/richting je kind hebben, ga je nooit tot zijn 18e vol houden
Wij zitten ook midden in een verhuizing/verbouwing. Lise is veel mijn schoonmoeder of mijn moeder. Ze mist mij al erg merken we maar mijn man ziet ze helemaal niet. En dat was echt ellende! Drama met slapen, driftig enz enz Nu heeft papa haar laatst in bad gedaan en naar bed, nu is het weer goed! Ik snap je gevoel heel goed, dag in dag uit alleen met je meisje heeft mij in het begin ook op gebroken, sterkte Nog even! Wij verhuizen over 2 dagen
Bedankt dames voor de reacties, nog 2 daagjes en dan zitten we in ons nieuwe huis. Helaas kunnen we het niet van schoonouders hebben, die van mijn man zitten in Italie en die van mij is een ingewikkeld verhaal. Maar in ieder geval vieren we de kerst nu gezellig samen als gezinnetje Vrolijk kerstfeest!