Morgen is het weer zover, de dag dat wij de slachtoffers herdenken van al het gruwelijke oorlogsgeweld in de wereld. En dan met name WOII. Hoe herdenken jullie? Wij sowieso met 2 minuten stilte, maar voor mij heeft het een hele aanloop. WOII heeft mij altijd gefascineerd. Ik heb mij er in verdiept, gelezen, gezien en bezocht. Ik ben in meerdere concentratiekampen geweest, ik ben in Normandië geweest en heb daar de stranden bezocht waar ze op 6 juni 1944 aan land kwamen, ik heb talloze graven gezien, het Holocaust musea bezocht. Nu ik moeder ben geworden, vind ik het ontzettend moeilijk om te zien zonder te huilen. Als ik die rij voor de gaskamers zie staan, met een moeder die haar mooie peuter op haar arm houdt, wetende wat er te wachten staat, dan kan ik alleen maar huilen. De beestachtigheid van de mens schokt mij nog steeds, hoe monsterlijk er mensen met elkaar om kunnen gaan. Vanmiddag had Ruud de Wild een uitzending in Auschwitz, was 'mooi' om te horen. Aan de ene kant zou ik graag ( dat klinkt heel fout, I know ), naar Auschwitz willen. Aan de andere kant, ben ik bang dat het mij heel erg van slag zal gaan brengen. Wie is er al eens naar Auschwitz geweest? En wat waren je indrukken? En nog steeds worden er verschrikkelijke misdaden tegen de mensheid begaan. Elk slachtoffer is er 1 teveel. Ik kan alleen maar hopen dat er ooit eens een besef komt, dat we het met elkaar moeten doen. En dan het afslachten ophoudt. Maar laten we al de slachtoffers vooral niet vergeten en daar morgen even ( extra ) bij stil staan.
hier ook 2 minuten stilte, krijg altijd de kriebels van mensen die zeggen: moet dat nu nog die hele heisa erom heen, er is bijna niemand die nog leeft en dat meegemaakt heeft! Nou en??
Ik sta er altijd bij stil. Ben 2 minuten stil. En ook hier gefascineerd door WOII. Ben ook naar veel kampen geweest. Ik ben ook vaak op de Waaldorpenvlakte geweest. En hier in mijn straat hangt een monument van alle mensen die in de straat zijn overleden door een projectiel dat niet voor hier bedoeld was ( voornamelijk jonge kinderen ) Ik leg daar morgen ook weer een boeket neer.
Hier ook veel gelezen over de tweede wereldoorlog.. houd me ook bezig met oorlogen van de afgelopen jaren en die nu gaande zijn. Maar heel eerlijk heb ik persoonlijk niet zo heel veel met 2 minuten stilte op 4 mei, ben zeer waarschijnlijk gewoon thuis.. als ik het niet vergeet ben ik wel stil.
ook hier de stilte hoor, en onze kids krijgen er ook van mee. zo was er vanavond op klokhuis iets over anne frank en morgen weer. vind dat dit bij je geschiedenis hoort. onze oudste (6) vind het ook echt heel interessant. we zijn laatst op vakantie naar een ander kamp geweest van vroeger. we hebben het museum met de "gruwelijke" fotos overgeslagen maar verder hebben we wel alles gezien en uitgelegd dus ook de grafen ed, nu heeft wel mijn man allers verteld want die heeft er ook veel interesse voor dus weet er meer over.
Hier ook 2 min. stil! Mijn man en ik zijn ook heel gefascineerd van WOII.. Man meer van films en docu's en ik meer van boeken en verhalen die echt gebeurd zijn (dus niet de verhalen waar dingen bij zijn gefantaseerd om een film of boek te vullen, bloed hekel aan) Is bij mij begonnen toen we met school naar Westerbork gingen.. Onze dochter leren wij straks als ze oud genoeg is ook het verhaal achter 4 mei, wie en wat we herdenken.. en natuurlijk dat 5 mei niet zomaar een gezellig feestje is..
ik ben vorig jaar met me oudste eerst naar een kerkdienst geweest die in het teken stond. om vervolgens met al die mensen in een stoet naar het herdenkingsmonument te lopen en daar werdt ook het 1 en ander gedaan om vervolgens met de 2 min stilte te eindigen ik vind het zelf gewoon belangrijk dat kinderen weten hoe en waarom met dat soort dingen
hier netzo. vorig jaar was ik met de oudste bezig in bad niet wetende dat het al zo laat was. toen ik beneden kwam nadat hij op bed lag. en zei "zometeen even naar die 2 min kijken" zei vriend heel snugger dat had je een half uur geleden moeten doen
Hier ook stilte, 2 minuten. Hier ook naar meerdere concentratiekampen geweest, normandië, Berlijn en ben zelf al eens een keer in Auschwitz geweest... Heel apart om daar rond te lopen, er heerst een hele grimmige sfeer en overal staan kaarsjes en bloemen. Dat is wel mooi om te zien, hoe er na zoveel jaar nog veel mensen zijn die er bij stil staan, er aan denken. Bizar vond ik al die kamers vol met schoenen, tassen, brillen en zelfs afgeschoren haar van die mensen... dan wordt je echt wel even met je neus op de feiten gedrukt. Ging daar ook met een heel raar gevoel weg. Maar ben blij dat ik er een keer geweest ben. Bovendien vind ik 4 mei niet alleen voor de slachtoffers van de tweede wereldoorlog, maar voor alle slachtoffers die wereldwijd vallen door oorlogen. en alle soldaten die (nog steeds) sneuvelen.
Hier ook die 2 minuten stil. En vaak ook wel een programma/documentaire kijken op tv. Ik denk aan de slachtoffers van 40-45, maar ook aan slachtoffers van andere oorlogen. En aan de mensen die er nog middenin zitten (mens en militair).
Hier ook 2 minuten stilte, ik vind het erg belangrijk om stil te staan bij iedereen die heeft bijgedragen aan de vrijheid waarin wij nu leven. Hoe ontzettend veel mensen zijn vermoord, niet voor te stellen. Voor mij staat het best dichtbij, mijn opa en oma hebben de oorlog en hongerwinter meegemaakt en daarna ons land weer helpen opbouwen. Wat is dan 2 minuten stilte?
Hier ook 2 minuten stil, het raakt me nog steeds. Ene kant zou ik ook wel eens naar Auschwitz willen maar het lijkt me ook zo heftig! Ik heb dit boek gelezen een aanrader vond hem erg mooi en aangrijpend bol.com | Pelgrim in Auschwitz, J. Pauwels | Nederlandse boeken
Aantal jaren terug was er een film op war and remembrance heette die dacht ik. Iemand die die kent? (weet niet of ik het goed geschreven heb) weet alleen dat die me ook erg aangreep
Hier ben ik ook in Auschwitz geweest en inderdaad een heel raar gevoel toen ik daar rondliep , ook ik vond die kamers heel indrukwekkend en heb ook moeten huilen daar , het meest indrukwekkend was voor mij het heleeeeeeeee lange spoor en inderdaad het afgeschoren haar. Ik vond het heel indrukwekkend en als de kindjes een jaar of 16/17 zijn zouden we ze ook dit graag bijbrengen , Ik ben blij dat ik er geweest ben , eerst wou ik namelijk niet . Ook hier zijn we 2 minuten stil, zelfs Lana die weet dat we stil zijn voor de mensen die gevochten hadden voor ons land in de oorlog .
wij zijn ook 2 min stil, uit respect. paar jaar terug naar anne frank huis geweest, dat was al indrukwekkend, zeker als je in het boek je naam tegen komt, heel raar zeker omdat er in de fam niet vernoemd is. en toch een ver familie lid wat exact de zelfde voornamen heeft. dat was wel even slikken. en kamp westerbork (hooghalen) lopen veel in dat bos, maar we waren er nog nooit geweest, op een zomeravond zijn we daar geweest, maar heel indrukwekkend, koude rillingen liepen over mijn rug
bol.com | Leven met de dood, Olga Lengyel | Nederlandse boeken Dit boek heb ik thuis, vind hem heel indrukwekkend en kan hem iedereen aanraden
Wij zijn 2 minuten stil. Met de kindjes erbij, als ze dan nog wakker zijn. Dat is wel het minste wat je kunt doen. Als de kinderen ietsje groter zijn wil ik met ze naar de plaatselijke dodenherdenking gaan. Onderdeel van de opvoeding, vind ik.
Mijn oma heeft veel dingen meegemaakt in de oorlog, ze vertelde er weleens over maar raakte al snel emotioneel en dan stopte ze weer. Ik weet dat haar vader en 2 broers zijn doodgeschoten door de Duitsers omdat hij in het verzet zat en dat ze een joods gezin onderdak hebben gegeven. Mijn oma, haar zusje en moeder zijn ook een tijd ondergedoken geweest in Belgie. Ze heeft na de bevrijding ook een "verhouding" gehad met een amerikaanse soldaat en is zwanger geraakt, het kindje is doogeboren. Kortom WOII heeft mij altijd geboeid daar mijn oma's verhalen en vooral haar emoties hebben veel indruk gemaakt op mij. Ik ben in Auswitz geweest, het heeft héél veel indruk gemaakt.. EDIT: tuurlijk ben ook ik 2 minuten stil
Hier zijn we ook 2 minuten stil morgen. In mijn familie is de oorlog altijd nadrukkelijk aanwezig geweest, zelfs mijn ouders hebben hem nog meegemaakt. Mijn vader (9 jaar geleden overleden) werd als 14 jarige te werk gesteld door de Duitsers aan de spoorrails ergens in Drenthe maar is samen met een groep ontsnapt en teruggelopen naar Friesland. Dit was overigens aan het eind van de oorlog in 1945, was het eerder gebeurd had ie het niet overleefd naar alle waarschijnlijkheid. Hij heeft toen nog 2,5 maand - tot de bevrijding - ondergedoken gezeten, inmiddels werden de Duitsers meer en meer verdrongen door de Canadezen en Amerikanen dus de situatie werd al anders. Dit is alles wat ik er van weet, mijn vader heeft nooit alles verteld wat ie heeft gezien en meegemaakt, dit was duidelijk een stukje verleden dat hij wegstopte. Hij vertelde wel over de oorlog, maar niet over z'n eigen situatie. Mijn moeder (leeft nog) was nog een heel jong meisje en heeft gezien dat er familieleden van haar werden geraakt door Duitse bommenwerpers. Onwerkelijk hè, als ik het zo vertel! Haar vader (mijn opa dus) zat in het verzet, had een radio verborgen onder het huis en verspreidde verzetskrantjes. Mijn moeder vertelde ooit een verhaal dat ze melk moest halen bij een boer - althans dat was het verhaal dat ze moest vertellen aan de Duitsers als die haar aan zouden houden. Eigenlijk was de opdracht om verzetskrantjes te brengen naar de boeren die ze onder haar kleding verstopte. Ze werd inderdaad een keer aangehouden en natuurlijk was ze ontzettend bang. Het geluk dat ze had was dat ze op een fiets was die nog luchtbanden had (de meeste fietsen waren in die tijd al uitgerust met 'houten' wielen). Die moest ze afstaan - de Duitsers gebruikten die banden ergens voor - en lopend moest ze naar huis, met de krantjes nog onder haar kleding! En zo zijn er nog tientallen verhalen die in de familie rouleren. Ik vind het niet meer dan normaal dat we de gruwelijkheden die er zijn gebeurd in WOII en de oorlogen daarna nooit vergeten. Wij klagen dan wel soms over de onverdraagzaamheid in ons land, eigenlijk weten we niet half waar we het over hebben. Wij leven nog steeds in een vrij land, doordat er toen mensen waren die daar voor hebben gevochten en in veel gevallen hun leven voor hebben gegeven. Het is te hopen dat dat feit uit de geschiedenis zich nooit weer zal herhalen.