Eerlijk gezegd ben ik het gisteren echt vergeten om 2 minuten stil te zijn.. Man ook, want die stond toen onder de douche.. Maar nadat mijn man en ik naar 'The boy in the striped pyjama' hebben gekeken, moet ik constant aan de slachtoffers denken. Pfff wat hebben die mensen in een hel geleefd!
Fijn om te horen dat de meeste mensen hier de twee minuten stilte in acht nemen en op die manier stil staan bij één van de ergste misdaden die de mens ooit begaan is. Helaas blijkt elk jaar weer dat er heel veel mensen zijn die deze twee minuten niet respecteren en eigenlijk ook niet begrijpen waarom we dit in Nederland nog altijd doen. Wij gedenken. Wij gedenken ALLE slachtoffers van oorlogsgeweld maar wij herdenken vooral onze familieleden en vrienden. Hoe dit heeft kunnen gebeuren? Kijk eens naar de manier hoe mensen kijken naar de zgn Islamisering? Het begint met angst voor het onbekende, het begint met haatzaaien, het begint met intolerantie, het begint met dommigheid en dan is er alleen maar een flinke crisis nodig..... ja, kijk eens om je heen.. Het is trouwens in 1975 (Cambodja) 1994 (Rwanda) 1995 (Srebenica) ook gebeurd... niet vergeten hoor.. ook dat was 'gewoon' genocide en zo zijn er nog veeeel meer te noemen... (de russen in de goelag, andere landen in Afrika etc) De joden, de zigeuners, de homosexuelen, de communisten, de geestelijk gehandicapten van WW II vallen het meest op... maar haat en uitroeing zijn van alle tijden.. WIJ kunnen daar wat aan doen door open te staan voor het onbekende, niet te reageren vanuit angst, verantwoordelijkheid te nemen voor onrecht en omstandigheden etc etc.. DAARVOOR herdenken we op 4 mei en VIEREN we 5 mei! (oja, en mijn man is vandaag ook nog jarig..)
Jusi, gelukkig heb je je kans niet helemaal laten lopen.. het is VANDAAG 4 mei en dan herdenken we. Goed om te weten: op geen enkel Nederlands kanaal wordt tijdens 20:00 iets anders uitgezonden dan de herdenking.. en ik hoop dat dat nog heel lang zo blijft!
@Aszz.. Auschwitz is vreselijk, geen woorden voor. Ik raad iedereen aan om naar Yad Vashem te gaan (Jeruzalem)... of naar Westerbork... Auschwitz is te groot, te surrealistisch, moeilijk te bevatten, too much voor velen...
Hier ook 2 minuten stil en ik ga zeker ook kijken naar de ceremonie op de dam.. 4 mei is tevens de sterfdag van mijn opa, voelt erg dubbel. Een aantal jaar geleden stonden wij aan zijn sterfbed terwijl heel Nederland 2 minuten stil was. Heel bijzonder, en toch ook heel raar om mee te maken!
Hier herdenken we ook sinds dat we kind zijn. Vind het ook erg belangrijk om je kids dit mee te geven en idd gaat het niet alleen om de WO2, maar om alle narigheid en oorlogen in de hele wereld. Wij moesten er vroeger echt voor binnenkomen en onze beeb gaat dat later ook moeten. Maar we worden wel eens voor gek verklaard hiervoor...maar waarom???
het mij ook altijd enorm gefascineert...ik ben niet zo gefocust op 2 min, maar sta er op die dag...of in deze tijd altijd wel echt bij stil...
Gister door dit topic op youtube wezen kijken naar filmpjes. Wilde de film zoeken die een aantal jaren terug zo erg vond. Kwam daardoor op andere filmpjes terecht. Wat voelde ik me daarna raar en verdrietig. Is niet et bevatten dat dit heeft kunnen gebeuren. Schrokt me elke keer weer. Ik weet dus precies wat je bedoeld. Nu ik een man en kinderen heb vind ik het nog enger allemaal. Het idee dat je je man moet verlaten in zo'n kamp en dat je kinderen dit moeten doormaken maakt me misselijk. Het drukt je weer met je neus op de feiten en ik vind het heel belangrijk dat we hier bij blijven stilstaan ook als alle oorlogsslachtoffers overleden zouden zijn.
Wij houden ook 2 minuten stilte, vanuit huis, met de tv aan (herdenking op de Dam). Mijn gedachten gaan dan vooral uit naar mijn vader, die de rest van zijn leven heeft geleden onder zijn ervaringen in een jappenkamp (en tijdens de bersiap die daarna kwam), en wiens broer is gestorven als krijgsgevangene. En naar de rest van de familie, die de oorlog ook aan die kant van de wereld heeft meegemaakt. Maar in het ´ernaar toe leven´ lees ik juist over de holocaust, of kijk naar films daarover. Gek he, ik verdiep me dan juist helemaal niet in de oorlog in Azië.
Een groot deel van de familie van mijn man is tijdens de tweede wereldoorlog afgevoerd, tewerkgesteld en vermoord in verschillende kampen... Dus ja, hier zijn we zeker 2 minuten stil... Voor ons is dit een moment van herdenken en gedenken, al doen we dit meerdere keren per jaar, maar de gezamelijkheid op 1 moment voelt altijd heel bijzonder... Ik vind het belangrijk dat het onder de aandacht blijft, want dit mag nooit meer gebeuren en de slachtoffers mogen nooit vergeten worden, al kijk ik met angst en beven naar het midden-oosten, want daar gaat het een keer gigantisch mis...
Ik heb deze gisteren ook gezien, ik was helemaal kapot daarna. Ik heb heel wat gelezen en gezien over de kampen, maar over die einsatzgruppen wist ik nog niet zoveel. Ik ging daarna googelen en zag een foto van een vrouw met een peuter in haar armen, die vlak daarna doodgeschoten zouden worden. God toen heb ik even een potje keihard zitten janken, alles uitgeknald en ben een tijdje bij mijn eigen slapende peuter naast zijn bed gaan zitten. Die moeders hebben de hel meegemaakt, daar is geen ander woord voor. Zij voelden dezelfde liefde voor hun kinderen als ik voor de mijne. Als ik me alleen al probeer te verplaatsen in de angst en het verdriet dat die vrouwen gevoeld moeten hebben word ik helemaal gek. Kan ik alleen maar huilen. Genoeg reden om 4 mei en die 2 minuten stilte erin te houden, zolang als mogelijk is.
ja ik google dan ook, en druk met mijn stomme kop op afbeeldingen. Dan zie ik naakte, zwangere vrouwen met baby's in hun armen en word ik zo misselijk, ik kan wel kotsen. Maar het is gebeurt, het zijn monsters en we mogen de slachtoffers nooit vergeten. De enige 'troost' die ik mijzelf kan geven, is hopen dat het een snelle dood voor ze is geweest en dat ze nu op een plaats zijn waar ze die ellende niet kennen. Bleeeeeeh
Mijn oma vertelde me vroeger altijd de vreselijke verhalen. Hoewel ze vreselijk waren om aan te horen, ben ik toch 'blij' dat ze ze met me deelde. Zo weet ik dat haar ene broer de andere uit een kamp heeft gehaald. Net zoals het stukje in The boy in the striped pyjamas, maar i.p.v dat haar broer er in ging, haalde hij zijn broer eruit. Blijf het indrukwekkend vinden. Verschikkelijk, afschuwelijk, er zijn gewoon geen woorden voor wat al die slachtoffers hebben mee moeten maken tijdens WOII. Met school ben ik eens in Westerbork geweest, ik hoop ooit nog eens naar Auschwits te kunnen..
nog een hele mooie film. La vita è bella - Life is Beautiful (movietrailer) - YouTube Erg zoetsappig aan het begin, maar als de oorlog uitbreekt, echt een van de beste films in mijn ogen! Vader doet net alsof de oorlog een spelletje is. Zodat zijn zoontje niet doorheeft wat er werkelijk gebeurd.. Heel mooi. Ben hier zelf met school naar Westerbork geweest, dat vond ik al erg heftig, dus Auschwitz zou ik niet snel heen gaan. Aantal jaar geleden in de Indonesische wijk in Den Haag bij een momentum geweest op 4 mei. Vond ik ook wel heftig, toch heel anders dan op tv kijken..
Die kamers van Auschwitz vond ik ook indrukwekkend evenals de grootte van het kamp en alle schoorstenen die je ziet staan als overblijfsel van barakken. Juist die grootsheid deed mij beseffen hoe massaal de vernietiging was en daar was ik wel even een tijdje stil van... Verder elk jaar 2 minuten stil en heb ook een aantal keer een herdenking live bijgewoond of de militairendefilé wat in Wageningen wordt gehouden. Bij het live bijwonen en de defilé heb ik ook altijd een brok in mijn keel.
Zeker wel 2 minuten stil. Ben opgegroeid met verhalen van m'n opa (hij wordt 93 in juli), nu minder, maar vroeger vertelde hij weleens verhalen die triest waren of juist grappig (om te laten zien dat soms lol hebben in zo'n tijd je staande houdt). Persoonlijk idd veel dingen bezocht en gelezen etc. Het blijft idd een bizar iets wanneer je er echt bij stil staat...zoveel mensen... Dus die 2 minuten elk jaar, waarom niet, kleine moeite.
Hier 1 die sinds dat mn dochter geboren is altijd moet huilen tijdens de herdenking. Hier in Wageningen loopt ook t defilé op 5 mei en dan sta ik ook met tranen in mn ogen te klappen.