Hier wordt zeker herdacht. Een heel groot gedeelte van onze familie is afgevoerd en afgeslacht. Ik ben 8 jaar geleden met mijn oma naar haar (dachau) kamp terug gegaan. Was heel heftig
Hier ook stil Heb gisteren ook Ruud de Wild geluisterd, was idd erg mooi. Ik ben met school in Auswitz geweest toen ik puber was. Erg indrukwekkend en aangrijpend. Er hing ook een hele aparte geur. Mijn maag is daar een paar keer omgedraait. Terug in de bus met 45 opgeschoten pubers met de grootste monden, allemaal stil en onder de indruk. Paar jaar terug in Kamp Vught geweest ook erg ingrijpend en bizar.
hier ook twee minuten stilte.. heb zelf (in de verte) een joodse achtergrond, de broer van mijn opa is vermoord, zat in het verzet. Mijn vader is in een schuur geboren omdat hun huis gebombadeerd was. de oma van mijn vriend heeft in een kamp gezeten, ze heeft tot haar dood toe er nooit over willen praten. gaan elk jaar met school naar westerbork..
hier wordt het ook herdacht. al weet ik niet of ik 2 min stil kan zijn , want ben aan het werk, maar ik denk er wel veel aan , aan de slachtoffers van toen en de slachtoffers die nog steeds vallen. Tevens een grote dankbaarheid dat ik en ons gezin in een vrij land kunnen leven.
Ik ben de hele week naar die WW2 week op discovery aan het kijken. Jarenlang heb ik geen oorlogsfilms willen zien, geen verhalen willen lezen, omdat het me zo raakt. Als ik zie hoe mensen mishandeld en vermoord werden, of stierven door uithongering, dan wil ik eigenlijk niet leven, dat doet me zoveel pijn. Nu zie ik beelden van kindjes die lijden, ik vind het zo verschrikkelijk. Ik kan me niet voorstellen hoe iemand zo wreed kan zijn. Mijn oma's waren nog pubers in de oorlog, 1 opa was zeeman en mijn andere opa kon ontsnappen uit de trein naar een kamp. Heeft bij Duitsers ondergedoken gezeten. Op een gegeven moment is hij wel in een kamp gekomen, eind 44. Hij was 1.90 en woog 42 kg vertelde hij. Zo schrikbarend mager. Mijn opa is er niet meer maar ik vergeet zijn verhalen niet. De twee minuten stilte vergat ik afgelopen jaren telkens, echt niet opzettelijk maar heb altijd aan de mensen gedacht die daar zijn overleden. Zo veel, zo bruut.
Nou inderdaad, zo verschrikkelijk Vooral nu juist besef ik deze dingen steeds meer. Als kind leer je een hoop maar kun je het niet altijd goed plaatsen Maar de verschrikkingen die toen hebben plaatsgevonden zijn soms te erg om lang bij stil te staan. Mijn Oma heeft een zoon van 7 jaar verloren (eerste zoon) in de oorlog door ondervoeding en ziekte( was in fascistisch Italië ) Hier absoluut herdenken. Dat mag nooit worden vergeten. Uit respect voor de slachtoffers en natuurlijk de les om het nooit meer zo ver te laten komen ( is echt nog niet de wereld uit helaas)
Elk jaar, altijd twee minuten stil. Mijn scouting groep legt elk jaar kransen, zo ook dit jaar. vind het altijd weer een eer om dat te mogen doen.
Ook ik ben twee minuten stil. Een goede vriend van mijn ouders heeft nederland nog bevrijd (hij zat in het canadeese leger) waarschijnlijk is dit het laatste jaar dat hij het mee gaat maken... geeft toch weer een extra randje. Ik moest normaal altijd werken op 4mei en ging ik altijd met mijn pupillen de herdenking bekijken de jongens komen zelf uit oorlogsgebieden en het brengt erg mooie maar ook trieste herinneringen naar boven waar we dan altijd met z'n allen over praten... Dit jaar ben ik thuis en ergens mis ik het wel dat ik niet hoef te werken...
Wat stom, bedacht me net dat ik afgelopen jaren juist wel stil ben geweest. Herinner me vorig jaar ineens weer, en dat ieder jaar ook 2 minuten stilte op radio en tv is. Dit jaar steek ik wat kaarsjes aan en zijn we stil. Hopelijk wilt mijn zoon ook meewerken.