Ik kan me alleen maar bij Triskele aansluiten. T is erg moeilijk om te lezen dat sommige dames zogenaamd alles voor hun kind over hebben, BEHALVE stoppen met roken, terwijl er zo veel mensen zijn die ECHT alles willen doen om ook maar zwanger te raken..
Ik vind het niet eerlijk om zo over Dnze heen te vallen. Natuurlijk is het niet slim om te roken tijdens een zwangerschap, maar ik trek haar liefde voor haar kind niet in twijfel hoor. Dnze trek je er niks van aan meid. Jij weet dat je een goede moeder bent.
Maar... Als ik hier lees dat AL die dames zo graag hadden willen stoppen, maar dat toch echt niet konden, terwijl ze zich wel bewust zijn van de gevaren voor hun kindje, vraag ik mij twee dingen af. A) Heb je geprobeerd om te stoppen voordat je zwanger werd? B) Als het je echt niet lukt om voor je zwangerschap te stoppen, moet je dan wel proberen om zwanger te worden? Is het dan niet beter om een zwangerschap uit te stellen, tot het wel gelukt is om te stoppen?
helemaal mee eens. En vrouwen met een kinderwens die zoveel stress hebben dat ze niet kunnen stoppen, moeten maar niet aan kinderen willen beginnen. en een verslaving kies in den beginne altijd zelf voor anders zou iedereen wel verslaafd zijn....je komt op een punt waarop je dat niet meer beseft en dan is het te laat. Voor die tijd had er hulp moeten komen.
Nee sorry, daar ging het ook helemaal niet om. Doordat ik mijn zoontje ben verloren, heb ik een bepaalde (angst) stoornis eraan overgehouden, sommige mensen grijpen door een zo dergelijke stoornis, makkelijker naar verslavende middelen. In mijn geval was dit dus roken en koffie. Toen ik zwanger raakte na mijn MK een paar maanden daarvoor, was ik bezig om te stoppen met roken, maar doordat ik mezelf zo lam schrok omdat het er op leek dat het weer een MK zou worden, ben ik blijven roken. Ik heb inderdaad nog bij de HA aan de bel getrokken, omdat ik het aan de ene kant niet meer wou, maar ik ook wist dat ik er niet zelf vanaf kon komen. Verslavingsgedrag bij een bepaalde stoornis is heel veel voorkomend en je bent er dan nog eens 10x zo gevoeliger voor, want je grijpt naar iets wat je je in jouw eigen ogen beter laat voelen (wat met een hoop dingen natuurlijk bullshit is, maar zo zie je dat dan). Om af te rekenen met een verslaving moet je toch verdomd stevig in je schoenen staan. Stoppen met roken kon ik dan wel niet, maar verder at ik gezond, bewoog ik genoeg, nam ik genoeg rust etc.etc, minderde met koffie, stopte met cola etc.etc. Daar valt trouwens ook nog wel over te spreken bij sommige mensen, maar het is zo makkelijk om altijd de rokers alleen maar aan te vallen op hun tekortkoming, terwijl je gewoon simpelweg niet kan oordelen hoe het voor iemand anders is! En dat geboehoe over dat andere veel dankbaarder zouden zijn met een kindje ben ik nu ook wel zat. Ik ben zielsgelukkig met mijn zoontje en nee, ik gun hem aan niemand anders als aan mezelf. En ik denk al zeker niet dat ik hem minder verdiend ben omdat ik te zwak was tijdens mijn zwangerschap!! Ben ik dankbaar dat ik hem heb? Ja met alles wat ik heb ook nog. Hij is het grootste geluk wat ik maar kan hebben. Ben ik dankbaar dat hij gezond op de wereld is gekomen, ondanks mijn roken? Ja ik bedank god daar elke dag nog op mijn blote knietjes voor.
Jeeeezus daar gaan we weer! Waar maken jullie je druk om? Als ze een paar sigaretjes per dag gerookt heeft, is ze dan een slechte moeder?!
Ja precies...ik 2 jaar van te voren...wist dat we in doe toekomst kindjes wilde en eigen,ijk is het ook zo' n slecht voorbeeld voor je kids!
Nou sorry hoor, ik hoor jou niet zeggen dat ik er minder om van mijn kind hou? Of dat ik mijn kind minder verdien? En jij kan misschien wel zo denken, maar dan nog kan er nog wel enig zins begrip voor die andere vrouwen opgebracht worden. Dat jijzelf nou sterk bent geweest, wil niet zeggen dan andere dat ook zijn. Kijk maar naar de cijfers . 40 procent van de 10 procent die rookt. Maar dat betekend ook dat de overige 60 daarvan nergens last van heeft het maar gewoon blijft doen.
Nope, tenminste van mijn HA kreeg ik niks. Verder ben je bij de zwangerschap vooral beperkt qua medicatie e.d. dus dat ging ook niet. En eigenlijk na de uitbrander van mijn HA heb ik het aan geen enkele arts meer voor durven leggen. Heb nog wel psychologische hulp gevraagd in het ziekenhuis (voor de stress dus), maar dat consult is er ook nooit van komen.
Ik lees niet terug.... weet inmiddels wel hoe dit soort topics lopen maar werkelijk.. 40%?? Wat walgelijk veel! Echt absurd werkelijk.
En ik denk er dus niet zo over. @Iedereen, laat Dnze nou eens met rust en stop met in twijfel trekken of ze een goede moeder is.
Je stelde een soortgelijke vraag al een pagina's geleden. En dan nog... Wat moet ik er nu nog aan doen dan?