eerste afspraak gyn gepland... ik zit mezelf bang te maken..

Heey meiden,
Vandaag heb ik mijn eerste afspraak met de gyn gepland. Donderdag 5 juni om half 9. Ik ben dan 8 weken zwanger.
Maar continu zit ik mezelf maar bang te maken... Ik wordt echt gek van mezelf! Doordat ik diabetes type 2 heb ben ik al veel vaker op controle bij mijn diabetesarts en verpleegkundige. Maar momenteel is mijn suiker helemaal ontregeld...
Daarnaast ben ik bang omdat ik overgewicht heb, heb gerookt... Ook hebben ze jaren geleden gezegd dat ik pco zou hebben, maar er ook weer vanaf kon komen. Na een jaar werd gezegd dat ik er vanaf zou zijn, maar toch spookt het door mijn hoofd. En ik heb gelezen dat je na een geperforeerde blinde darm je meer kans hebt op verkleving en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap..
en ga zo maar door....

Het is echt niet leuk meer. Mijn man die begrijpt gewoon niet waar ik me zo druk over kan maken. Maar toch blijf ik het doen. En dan maak ik me weer druk omdat ik me druk maak.. want dat is ook niet goed.. Ik word echt zo gek van mezelf! Bij elk krampje in mijn buik denk ik meteen 'o nee, een miskraam'. En dat terwijl ik nog nooit een miskraam gehad heb. Het was meteen de eerste keer raak. Daarom denk ik ook 'er gaat vast wel iets mis... het kan gewoon niet de eerste keer foutloos gaan'. Ik heb afgelopen weekeind van mijn ouders een fotolijstje gekregen voor de eerste echofoto, en van mijn zusje een soort kuffelrammelaarding. Ik vond het echt superlief, maar continu zit ik maar in mijn achterhoofd dat het toch niet goed zal gaan. Ook mijn man is al druk bezig met bedenken van de inrichting van de babykamer. Maar ik kan me er nu gewoon nog niet mee bezig houden omdat ik zo bang ben. En ik snap niet waarom ik nu ineens zo bang ben. Normaal ben ik juist iemand die overal heel positief tegenaan kijkt...
Nou ja.. nog 3 weken wachten en dan is het zo ver... *zucht*

 

Ik denk dat veel zwangere vrouwen, zo niet de meeste, dit kunnen beamen Zwanger zijn is ook gewoon heel erg onzeker. Probeer het toch van je af te zetten en er van te genieten, anders krijg je daar later spijt van. Maar goed, dat is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.

Bedenk je maar het volgende: bij 90 procent van de zwangerschappen gaat het gewoon goed! Dat is een heel groot percentage!

 

bedankt voor je reactie.
Ik probeer ook echt wel te genieten. En als ik ff wat in mijn buik voel hou ik mezelf ook voor dat het gewoon komt doordat er vanalles aan het veranderen is enzo. Maar toch is het wel moeilijk..

 

verder voel ik me wel goed eigenlijk. Ik ben met vlagen misselijk, en heb last van mijn darmen... Soms voel ik ook van die ongipijn, maar die begint eigenlijk wat minder te worden de laatste dagen... Nog even... ik ben zo benieuwd...

 

Hoi ocean soul

Wat betreft suiker daar kan ik niets over zeggen daar heb ik geen ervaring mee.
Wat betreft overgewicht en roken daar kan ik een boek over schrijven hihi
Ik heb zelf behoorlijk overgewicht meer als 50 kg (1,82m lang) heb daarvoor een maagbandje (die staat nu open ivm zwangerschap) en ik ben 3,5 jr geleden gestopt met roken.
Nou ik kan je zeggen, de zwangerschap loopt perfect.
Tot nu toe nergens last van terwijl ze daar wel heel bang voor waren.
Ik was een risico geval met een medische indicatie.
maar met 13 wkn kreeg ik de 12 wkn echo (logisch) en die was gewoon goed "ïk zie u weer met de 20 weken echo" en dat was het.
Er word vaak meer van gemaakt als dat het is, laat ze eerst naar de persoon kijken en daarna naar het gewicht.
lieve meid maak je aub niet te druk en een tip, LEES NIET TE VEEL OP INTERNET.
Je maakt jezelf gek met dingen die eventueel kunnen gebeuren maar waarschijnlijk niet bij jou.
geniet er maar van en zorg dat je suiker weer op orde komt (misschien ook wel door interne rust)

lieve groetjes Marieke

 

jeeeh! Straks is het zover!
Ik weet nog niet of ik een echo ga krijgen, maar iig staat vanavond om 6 uur een eerste pretecho gepland. We willen gewoon kijken hoe lang ik al zwanger ben, en of de innesteling goed gegaan is.
Vanwege het werk van mijn man kan hij helaas vanochtend niet mee, dus als ik wel een echo krijg, dan is het heel erg jammer als hij er niet bij is. Daarom de pretecho 's avonds, waar hij WEL bij kan zijn... En als ik geen echo krijg, dan is het natuurlijk sowiezo heel fijn dat hij er bij kan zijn bij de eerste echo....
*zucht* Ik ben zo stuiter... benieuwd of alles goed is, en hoe lang ik nu precies zwanger ben enzo volgens de gyn...

 

ik ben weer terug, net ff nog lekker uit eten geweest met mijn man...
vanochtend was namelijk een groot drama, maar vanavond toch nog goed nieuws gekregen, dus uiteindelijk zijn we wel superblij! Maar laat ik bij het begin beginnen.

Doordat ik diabetes heb, wordt ik gedurende de hele zwangerschap goed in de gaten gehouden. Daarom had ik vanochtend al mijn eerste echo bij de gyn. Ik wilde bij een vrouw, wat geen probleem was volgens mij diabetesarts. Dus een afspraak was snel gemaakt.
Vanochtend natuurlijk dood zenuwachtig.. honderden scenario's speelden door mijn hoofd, dus eigelijk was ik op het ergste voorbereid. Maar toch, je wilt het niet!
Na dat ik om 8 uur al in het ziekenhuis was, en ik dus eerste een half uur moest wachten, was ik dan eindelijk aan de beurt. Omdat er gezegd was dat nog niet duidelijk was of ik een echo kreeg (maar waarschijnlijk wel), moest ik toch maar voor de zekerheid 2 uur van tevoren veel water drinken. En met een volle blaas een half uur moeten wachten is niet fijn, zeker niet als je al stressed bent!
Maar goed, toen was ik eindelijk aan de beurt.
De gynaecologe was een hele aardige jonge vrouw, die wel een beetje onzeker op me overkwam. Maar ja, ze was door mijn diabetesarts aangeraden, dus ze moest toch wel goed zijn? Eerst heeft ze me een heleboel vragen gesteld over mijn medische verleden, en menstruatie. Volgens haar berekeningen aan de hand van de data van mijn laatste menstruatie zou ik al 9 weken en 2 dagen moeten zijn! Dus dat was wel leuk nieuws. Maar goed, toen de echo. Helaas kon mijn man er niet bij zijn vanwege zijn werk. Daarom hadden we 's avonds bij Babyvision hier in Delft een pretecho gepland, zodat, als ik een echo zou krijgen hij het ook zou kunnen zien. En als ik geen echo zou krijgen we toch al wat zouden kunnen zien. Maar goed, daar later meer over.
Toen de echo begon, zag ik haar meteen al kijken. Het was een uitwendige echo. De gel voelde koud en het voelde niet echt comfortabel het geduw op een volle blaas.. Maar dat maakte me niet uit.
Op het scherm zag ik een groot rond ding, waarbij ze snel vertelde dat dat mijn blaas was. Vervolgens zag ik heel even iedere keer een ding was mijn baarmoeder zou moeten zijn, met daarin het vruchtzakje en het kindje... Maar het was echt moeilijk te zien. Ook was het beeld heel onduidelijk, en vond de gyn het ook heel moeilijk. Daarom wilde ze een inwendige echo gaan maken, omdat het zo moeilijk ging...
De inwendige echo voelde nog onprettiger. Met een volle blaas was dat niet fijn!
De beelden waren nogal vaag, en zeker als ik ademhaalde bewoog het heel snel. De gyn was heel stil, en vertelde me eigelijk helemaal niets wat ze deed. De echo duurde misschien 10 minuten, en ze bleef maar bezig. Wat er op het scherm allemaal te zien was begreep ik niet veel meer van. Na een tijdje zei ze dat dat (aanwijzend op het scherm) het kindje zou moeten zijn, maar dat het nog zo klein was, dat het moeilijk te zien was. Ook zag ze nog geen hartje kloppen en was het volgens haar berekening pas 6 weken en misschien 2 dagen! Dat was natuurlijk niet zo'n goed nieuws. Nadat ik me weer had aangekleed gingen we even aan haar bureau zitten. Ze vertelde me dat het lichaam wel eens gekke dingen uithaalt, en dat het heel moeilijk was om bij mij goed te kijken. Daarom was haar idee dat het pas 6 weken en 2 dagen was, maar wel met een maar, omdat het heel moeilijk te zien, en dus te meten was...
Dat was natuurlijk geen leuk nieuws. Geen kloppend hartje gezien, veel korter zwanger dan gedacht... Nog meer onzekerheid. Ik moest voor volgende week een nieuwe afspraak maken (dus over een week heb ik weer een echo! ) omdat er dan als het goed is wel een hartje zou moeten kloppen... als alles inderdaad goed was. Ook moest ik de volgende afspraak mijn man meenemen. Dus ik voelde de bui al hangen. Het is nu nog te vroeg om te zeggen, maar als er volgende week nog geen hartje klopt, dan is het gewoon met 6 weken gestopt met groeien en ga ik een miskraam krijgen... En om het slechte nieuws niet alleen te horen te krijgen moet mijn man mee... Dus ik was best wel overstuur. Voor mij was het eigelijk alleen nog maar wachten op het definitieve antwoord volgende week.. maar ik bereidde me al op het ergste voor.. Ook vond ik het heel jammer dat ik de gemaakte foto's niet mee naar huis kreeg. Volgens de gyn alleen maar met de rede: er is toch nog te weinig op te zien. Dat maakte mij niet uit, maar toch kreeg ik ze niet mee.. wacht maar tot volgende week was haar advies...
Mijn man was direct na mijn telefoontje een paar uurtjes naar huis gekomen om mij te troosten. Samen hebben we veel gepraat, en hadden we besloten om toch 's avonds de pretecho te laten maken. We zouden nog ons mond houden over de echo in het ziekenhuis, en gewoon afwachten wat ze zeggen.
Dus vanavond om 5 uur thuis weg, om om 6 uur weer een echo te hebben. Bij dit bureau doen ze pretecho’s al vanaf 7 weken, en volgens onze eigen berekeningen was ik dus al 8 weken. Dus het moest geen probleem zijn werd me telefonisch verteld.
Daar aangekomen weer een half uur te vroeg, maar omdat ik met mijn man was, hebben we veel zitten praten en vloog het half uur eigenlijk om.
Toen waren we eigenlijk aan de beurt. Omdat we uitgingen van het ergste kon het alleen maar meevallen. We werden behandeld door een hele aardige dame van middelbare leeftijd. Zoals het ingericht was, en zoals zij overkwam kreeg ik meteen een golf van geruststelling over me heen.. alles kwam wel goed had ik het idee...
We hadden gekozen voor een echo van 15 minuten voor een termijnbepaling. Ook zouden we 1 of 2 zwartwitfoto’s krijgen. Het zou in totaal 40 euro kosten. Maar dat maakte ons eigelijk niet uit. Als het inderdaad niets zou wordne, dan hadden we nu tenminste toch nog een foto, van hoe het eruit zag. Iets tastbaars in plaats van alleen maar een herinnering...
Maar goed. Eerst werd er kort gesproken over hoe lang ik dacht zwanger te zijn, en toen mocht ik al gaan liggen.
De koude gel op mijn buik, en het echoapparaat. Ik voelde meteen dat deze dame wist wat ze deed. Ze ging echt doelgericht te werk. Ik voelde duidelijk dat ze meteen heel gericht met het ding over mijn buik ging. Ook duwde ze wat harder dan tijdens de echo ’s ochtends. Het voelde minder prettig, maar meteen zag ik dat er al veel meer te zien was. Ze liet ons duidelijk zien wat was was. Eerst de blaas, toen daarachter zagen we al duidelijk de baarmoeder, met daarin het vruchtzakje en het kindje. Dat werd vergroot, en het was echt veel duidelijker te ien dan ’s ochtends. Ze ging even meten, en vertelde me dat ik precies 7 weken zwanger was. Het was dus wel moeilijk om het hartje te zien. Dus nog harder duwen, waardoor alles nog duidelijker werd, en een beetje meer inzoemen. Toen moest ik even mijn adem inhouden, waardoor het beeld niet bewoog. Ik nam een hap lucht, en ze liet ons meteen op het beeldscherm zien.. daar zit het hartje, en als je goed kijkt, zie je het knipperen.. dus het hartje klopt! Even uitademen, en weer inademen. Ik voelde me zo intens gelukkig! Mijn man hield mijn hand vast, en kneep in mijn hand van blijdschap. Wat waren we blij. Het was echt heel duidelijk te zien. Het knipperde heel mooi regelmatig. Nog heel klein, maar zo enorm goed te zien! En een paar uur daarvoor dachten we nog het ergste. Dan is dit echt zo geweldig om te horen.
Helemaal eurorisch waren we toen we de kamer uitliepen. We zijn nog ff lekker wat wezen eten, en nu ben ik dan een tijd thuis. Toen ik buiten stond hebben we allebei meteen onze ouders gebeld. En wat waren die blij zeg! En wij natuurlijk ook...

Morgen ga ik wel even het ziekenhuis bellen, en om uitleg vragen. Ik vind het eigenlijk wel slordig dat ik vanuit het ziekenhuis alleen maar nog banger gemaakt werd, maar dat toch met geduld alles wel goed te zien was. Maar goed. We zijn dolgelukkig. Ook hebben we 2 echofoto’s meegekregen.
Ik ben op 22 januari 2009 uitgerekend, en op het moment is het kindje 0.92 cm groot. Dus echt nog mini. Met 12 weken willen we weer naar Babyvision gaan voor een echo. De manier waarop de echo’s gemaakt worden, beviel ons heel goed. En het is natuurlijk heel erg leuk om af en toe je kindje zo te kunnen bekijken.

Na een rotdag is het allemaal toch nog goedgekomen. Nu ga ik lekker genieten samen met mijn man van dit goede nieuws... En kijkend naar de echofoto die nu ingelijst op de kast staat weet ik dat het toch echt zo is... er groeit echt een kindje in mijn buik!

 

zo, ik ben vrijdag meteen langsgeweest in het ziekenhuis. Na een uur wachten kon ik wel even met de gyn praten. Zij vertelde me dat ze nog maar heel kort bezig is, en daardoor nog niet zoveel ervaring heeft met echo's maken, maar ook dat de apparatuur in het ziekenhuis iets minder goed is, waardoor het allemaal wat moeilijker is. Wel was ze heel erg blij voor me, en ik moest ook gelijk bloed gaan laten prikken enzo. Ook heb ik een zwangerschapsbevestiging op papier gekregen, waarin staat dat ik 22 januari ben uitgerekend.
Over 1,5 week heb ik weer een echo, waarbij gekeken wordt wanneer ik precies uiterekend ben, omdat het nu nog erg vroeg is om dat precies te zeggen. Maar het zal iig rond 22 januari