Hallo allemaal, Na 5 jaar en 4 IVF pogingen hebben mijn vriend en ik twee maanden geleden besloten om te stoppen met de behandelingen en samen zonder kinderen verder te gaan. Het is een beslissing waarvan ik nu pas merk wat de impact is. Ik ben de afgelopen weken zoo verschrikkelijk moe, en op mijn werk lukt het me niet meer goed om me te concentreren. Ook vergeet ik dingen te doen, wat niet echt bevorderlijk is voor de trots die ik normaal uit mijn werk haal. Mijn huishouden is er eentje van Jan Steen geworden. Ik doe erg mijn best, maar ondanks dat ik een hulp heb (3 uur in de week) en dat mijn vriend erg veel doet, begint het zo langzamerhand wel erg rommelig in huis te worden. Ik vindt het erg moeilijk om aan anderen te vertellen dat ik zo veel last heb van de beslissing. Ze kunnen toch zo weinig voor me doen. Een zwangerschap kunnen ze niet voor me uit hun hoed toveren, en de pijn kunnen ze ook niet van me afnemen. Alle goedbedoelde troostende dingen die ze zeggen, zorgen er alleen maar voor dat ik me opgelaten voel. Ik ben een sterke vrouw. Dit moet ik toch gewoon zelf kunnen doorstaan? Ik ben deze topic begonnen omdat ik een forum mis waar er met elkaar gesproken kan worden over de eerste moeilijke tijd na het nemen van de beslissing om kinderloos verder door het leven te gaan. Ik hoop mensen tegen te komen die het zelfde meemaken, en wellicht dat we steun bij elkaar kunnen vinden? Met vriendelijke groet, Matroosje
Jeetje meid, dat was mijn ergste nachtmerrie. Wij waren bijna op dat punt, ik kan me je gevoel zo goed voorstellen. En waarschijnlijk is de werkelijkheid nog veel erger.... Ik wil je heel veel sterkte wensen met dit (rouw)proces. Het mag er zijn en het mag tijd kosten; wat anderen er ook van vinden. Het is niet makkelijk en dat zal het ook nooit worden. Hopelijk slijt het ergste gevoel van verdriet en kun je op den duur weer genieten van elkaar en andere dingen in het leven. Een hele dikke virtuele knuffel.
Oja, misschien vind je bij de stichting Freya meer lotgenoten. Ook de site "moederzonderkind" is een aanrader. Nogmaals sterkte!
Matroosje@ Meis het valt zwaar he om deze beslissing te nemen , ik vind het erg knap van jullie om dat te doen. Want een wondertje is toch een rijk gevoel die niet in je leven zou mogen missen. Ik en mijn man moesten stoppen ziekenhuis kon niets meer doen helaas . Wij leven al 14 jaar zonder een wondertje in ons leven . Was erg zwaar in begin maar we zijn er door heen gekomen ook mede door de meiden hier op[ zp . 1 Keer zwanger door hulp helaas mis gegaan , we missen de twee wondertjes nog wel op momenten . Hoe jij je voelt snap en begrijp ik als geen ander, zo ging het hier ook jaren voor al toen we veel in het ziekenhuis liepen. Moet ik wassen moet ik stoffen enz . Maar nu hebben de andere weg in geslagen genieten en het geld voor de kleine in ons huisje gestoken heerlijk opgeknapt en nu langzaam komt er schot in . We voelen ons weer fijn in ons huis. Gaan ook meer leuke dingen doen van af dat we definitief weten dat we samen zonder wonder blijven . Hebben we al een heleboel dingen weer gedaan we merken gewoon dat we veel gemist hebben de afgelopen jaren. Hoe moeilijk ook probeer er wat van te maken ga boeken lezen bv: open zenuw is een aanrader of Freya tijdschriften helpen je ook erg goed. mij tenminste wel . En mis een schriftje pakken en daar gedichten in maken of van je afschrijven . Heb veel gedichten geschreven hielp mij heel erg goed. Verdriet slijt gemis blijft . Dikke knuf
Hoi Matroosje, Na 5.5 jaar en 10 iui en 5 ivf zitten wij tegen hetzelfde feit "aan te hikken". Ondanks dat wij nog niet helemaal hebben besloten of we nog een poging willen begint het besef toch langzaam te komen dat ook voor ons het wondertje er nooit zal komen.
Linda@ Wat sneu meis en het is idd geen makkelijke beslissing , denk er goed over na. Wij hadden geen keus meer. De andere weg vinden zal /is ook zwaar , maar wel te doen met de tijd. Dikke knuf
Hoi Linda, Het blijft een moeilijke beslissing om te nemen. Het is dan allemaal zo definitief. Neem vooral de tijd die je nodig hebt om de beslissing te nemen. Ik merk aan mezelf dat ik ook in de periode na de beslissing nog een tijdje aan het idee moest wennen dat het naar het ziekenhuis gaan voorbij was. Ook merk ik dat het een aantal maanden duurt voordat je lichaam weer een beetje bij is gekomen van alle behandelingen. Ongemerkt zijn de behandelingen een grotere aanslag op mijn lichaam geweest dan ik in de gaten had. Het lastigste blijft toch wel het terugvinden van de rust in mijn hoofd. Twee weken geleden zat ik er even goed door heen. (Toen heb ik ook dit topic geopend) Ik kon alleen nog maar huilen en slapen. Twee dagen erna was het ineens over. sindsdien heb ik het idee dat ik mezelf weer heel erg hard aan het terugvinden ben. Na jaren van behandelingen lukt het me ineens weer om me te concentreren op mijn werk. Wat een heerlijk gevoel is dat zeg.... Ik heb de energie om 's-avonds op tijd naar bed te gaan. Ik help weer in het huishouden en ik heb weer echt plezier in de dingen die ik doe in plaats van dat ik ze onderga. Stiekem ben ik wel een beetje bang dat dit een tijdelijk iets is. Ik ga er van uit dat vooral in het eerste jaar nog wel momenten zullen zijn dat ik het er moeilijk mee ga hebben. Ik merk wel dat de gedachte van "Wat als we nu nog eens een second opinion in Dussledorf gaan halen, of als ik nu een half jaar extreem gezond leef, en we proberen het dan nog een keer" steeds minder door mijn hoofd spoken, en op de momenten dat ik wel aan dat soort dingen denk, het verder van mij af lijkt te staan. Op dit moment lijkt het dus alsof de harde kantjes er van af zijn. Maar helemaal zeker weten dat het niet terug komt doe ik niet. Dus Linda, wat je ook kiest het blijft een moeilijke beslissing die alleen jullie met zijn tweeën kunnen nemen. Hou hierbij rekening met elkaars gevoelens, en geef elkaar de ruimte om in alle rust over na te denken. Dan ga je er zeker uit komen.
Matroos@ Fijn om te lezen dat je zelf weer wat terug vind. Je zult af en toe nog momenten hebben van huilen of boos zijn dat er geen wonder komt. Hebben wij ook , manlief heeft nu af en toe momenten van gemis , ook nui mijn zusje binnen nu en zijn verjaardag de tweede kleine krijgt , Hij kan bv niet hebben dat ik aan het bedenken ben wat te geven. Ik ben erg met zusje bezig nu , tante worden is leuk maar eigen kindje veel leuker maar helaas. Mis als de kleine er is klap ik mis ook wel weer in maar dat zien we dan wel weer . Heerlijk he leuke dingen doen , ik doe mijn huishouden de laatste tijd ook met plezier , komt ook dat we de woonkamer op geknapt hebben, beetje verwaarloost de laatste jaren . Je komt er wel geef het de tijd , verdriet slijt gemis blijft.
Hoi Manrat, Bedankt voor je lieve reactie. Ik lees al een tijdje mee bij jouw topic, maar ik had het gevoel dat jullie alweer veel verder zijn met het verwerkingsproces, en dacht dat je zelf misschien ook niet behoefte had aan allemaal verhalen van mensen die nu nog maar net de beslissing hebben genomen om niet meer verder te gaan. Vandaar dat ik me daar een beetje stil heb gehouden. Ik zag dat je uit Groningen komt. Daar heb ik vroeger op school gezeten. Ik kom uit Bedum, maar ben toen ik ging studeren uit Bedum vertrokken en woon tegenwoordig in Den Haag. Een aantal jaar geleden heb ik een kinderbedje en box van mijn schoonzus gekregen. Hun kinderen waren al wat groter dus zij hadden ze niet meer nodig. Vandaag heb ik ze op marktplaats gezet. Wat een heerlijk gevoel is dat Ook is het een beetje raar, want eigenlijk geeft ik aan dat ik ook niet verwacht dat we nog kinderen ga krijgen. Vanavond worden ze opgehaald. Ik denk dat dat een heleboel ruimte gaat geven in de berging en op de logeerkamer. De mensen in onze omgeving met kinderen hebben allemaal kinderen die al ouder zijn dan 3, dus we hebben ze ook niet meer nodig voor slapende gasten. Het voelt als een mijlpaal
Matroosje@ Ik zit mis wel verder in het verwerking- proces dan jij maar weet als geen ander hoe zwaar het is . Ik praat er in mijn topic niet veel meer over maar soms nog wel . Dan heb ik het even zwaar en dan moet ik het even weer van me af pennen. Zo als je hebt kunnen lezen wacht ik op de tweede keer tante worden , dat valt zwaar . Maar we vinden het erger dat het op manlief zijn verjaardag kan komen dan dat we bezig zijn met de kleine zelf . Je moet ook niet te veel spullen houden , hoe moeilijker het blijft om het te verwerken . Ik heb nog baby kleren hoop ook dat het een neefje word kan de rest kleren ook naar mijn zusje . Enige wat ik je mee kan geven is zoek de leuke dingen op , ga fietsen bos in weet ik veel wat. Heb je een moment geef dat dan ook de tijd veeg het niet weg . Dat gaat vanzelf. ongi bij houden en elk steek enz doe ik al niet meer aan . Prat er over met je mannetje niet te lang maar wel even . Geef elkaar de ruimte als jullie willen schelden of wat wil zeggen. Zo kom je er door heen meis maar duurt erg lang . Wij zijn een eind maar zijn er nog niet volledig over heen hoor . Je mag reageren hoor in mijn topic , ook als je een vraag hebt enz. Als ik niet wil antwoorden merk je dat wel. Help meiden nog altijd .