Eek, Kan me goed voorstellen dat deze uitslag moeilijk te verteren is. Ondanks de naam van dit topic hopen en geloven we allemaal dat die veroudering van de vruchtbaarheid niet op onszelf van toepassing is. Kan alleen maar meeleven, tis ee bittere pil... Misschien zit je nu ff niet op opbeurende woorden te wachten, maar wel goed dat jullie overgaan op IVF. Dan stomen ze in 1 keer meer eitjes klaar en is de kans groter dat er een goeie tussen zit. En weet je tenminste wat er bevrucht is. Beter dan elke maand maar afwachten, in de hoop dat het een goede eisprong was..... Checken ze in Nederland eigenlijk standaard op AMH? Hier alles zn gangetje, niks bijzonders....enne....wees blij dat je dochtertje niet op schoot wil bij de Sint, je weet nooit wat voor viespeuk er bij zoᷰn supermarkt zit met zn mijter.....
Ouder worden is inderdaad confronterend, maar mijn waardes zijn echt heel slecht. Ook veel erger dan dat bij mijn leeftijd zou passen. Maar goed, heb veel tranen gelaten, en nu verder. Arts denkt dat het nog kan, dus daar richten we ons op. We gaan ervoor, 2013 wordt ons jaar! En nu lekker sinterklaas afleiding en met kerst willen we nog weekje weg, huisje op de Veluwe ofzo. Jullie leuke Sinterklaas activiteiten? En draag je al zwangerschapstest kleding? Dat vond ik toen zo speciaal!
Tjee Eek,ᷰᷰ Zeker heftig om te horen dat je waardes zo slecht zijn.... Dat had ik nog niet uit je woorden opgemaakt. Maar goed dan dat jullie aan de IVF gaan, en met het vertrouwen van de arts, fijn! Ik wens jullie zo een zwanger 2013 toe!!! Hier beschaafde Sintviering gedaan, wat leuke kadootjes maar geen overdaad. En Friso dolblij met zn presentjes, zo schattig. Draag nu wat ruimere kleding, en wat positiespul. Maar lijk nu gewoon dikker, niet zwanger....Zodra die buik echt duidelijk is wordt het leuker, haha Knuf!!!!
hoihoi, was ik weer. erg druk met van alles en nog wat. en natuurlijk ook mijn emoties waardoor ik net iets minder vaak op deze site kom. hoe is het met je? leuk dat je al wat lossere kleding aan moet, en toch fijn om te weten dat je wat groeit door de kleine en niet door vetrandjes (ook al weet/ziet niemand dat verschil). heb je al iets leuks voor de kleine gekocht? shirtje of sokjes ofzo? wil je straks het geslacht weten? dochter was ook erg blij met sinterklaas. ze vond het een prachtig feest. kadootjes, aandacht en niet te vergeten inpakpapier (dozen vol) en pepernoten. haha. ik ben inmiddels volop aan de eerste hormonen. moet ik ongeveer 8 weken slikken voordat we verder gaan. nog geen bijwerkingen, maar die schijnen ook pas vanaf ongeveer week 3 a 4 te komen. dus nog even vrij
Dag dames, Hebben jullie nog ruimte voor een mede-forummer? Ik ben 40 jaar (pas) en heb zojuist mijn 1e IUI gehad. We (mijn partner en ik) zijn Nederlanders en wonen op het grensgebied met Belgie en heb mijn IUI dan ook in Belgie gehad. Het was gelukkig een meevaller qua ingreep, nu afwachten... We hebben al een zoontje van bijna 2 jaar. Na een miskraam op mijn 36e, werd ik op mijn 37 zwanger van hem. En op mijn 38e bevallen (9 weken te vroeg, maar kerngezond gelukkig). Daarna is het via de natuurlijk weg niet meer gelukt voor een 2e. Ik heb vijandig slijm en mijn partner traag zaad. Dus dat wil natuurlijk allemaal niet zo meer. Bovendien speelt de leeftijd parten, zoals jullie wellicht ook weten. Ik heb eerlijk gezegd nog niet heel jullie verhalen gelezen, wil eerst even weten of er nog ruimte is om mee te kletsen. Hoor het graag!
Hoi Nederbelgje, Gezellig dat je mee komt kletsen, uiteraard ben je van harte welkom! Wanneer heb je IUI gehad? Je bent nu aan het aftellen dat je weet of het gelukt is? Spannend hoor, deze dagen vond ik altijd killing.... Bij ons is het niet gelukt via IUI en we gaan nu voor IVF in het nieuwe jaar. Ben vorige week gestart met voorbereidende hormonen, omdat mijn waardes niet best zijn.
Hoi Eekhoorn, Ik heb mijn 1e IUI gisteren gehad en nu aftellen inderdaad. Spannend wel. Ik had het erg koud gisteren en vandaag ben ik heel moe. Het hoort er denk ik allemaal bij. Er viel wel een last van me af, het viel me heel erg mee (de behandeling). En jij? Hoe oud ben je? Wat is de reden dat je in de MMM zit? En hoe zijn je waardes (hoe meten ze dat, ben hier echt een groentje in)? En hoeveel pogingen IVF heb je nog tegoed? Ik weet niet hoe dat hier in Belgie zit, maar vestig mijn hoop eerst maar eens op IUI. Fijn dat je al zo snel reageert, vind het fijn om eens te kletsen met anderen over hun ervaringen. Lucht toch weer wat op. Het is verder best "eenzaam" tussen al die "spontaan-zwangeren". Het lijkt wel alsof iedereen om me heen ineens zwanger is, ken je dat?
Hoi, Is zeker erg herkenbaar! Mijn vriendinnen kregen ook zonder enige obstakels kinderen. En die vinden het nu ook moeilijk om me te steunen, ze hebben geen idee hoe het werkt en wat het met je doet. Gelukkig heb ik wel een schat van een man en een dierbare vriendin die me wel begrijpt. Wij zaten bij mijn dochter ook jaren in de mm, vanwege problematiek bij mijn man. Uiteindelijk via de eerste iui zwanger geworden. Nu voor de tweede hebben we drie pogingen gehad, en stappen we op advies van de arts over op IVF. Bij reguliere controle van het bloed, bleken mijn slechte waardes. Dus nu hopen dat ik toch goed reageer op de hormonen. Dat is nu even de grootste zorg. Wij zijn in behandeling in Düsseldorf, dus allebei in het buitenland. Ik ben 39 en wordt in de lente 40.
Oh ik zie nu onderin je bericht dat je een dochter hebt (die is iets jonger dan mijn zoontje, die wordt in februari 2 jaar). Dus jij ben ook een 40-er die nog graag haar gezinnetje compleet maakt? Ik wel. Ik wil heel graag een broertje of zusje voor mijn zoontje. Ik hoop dat het nog mag lukken aangezien we allebei niet in "top-vorm" zijn zal ik maar zeggen. Maar ja, het is tenslotte wel al eens gelukt. heb jij dat ook? Dat dat het dan toch gemakkelijker maakt. En is Dusseldorf dan ver van jullie vandaan? Hoe doe je dat met je kleine dan? Het is maar een gedoe vind je niet? Maar inderdaad het is net wat je zegt. Een fijne en begripvolle man en een of meerdere lieve mensen die je tot steun kunnen zijn, kan een goed gevoel geven. Ik verlang er heel erg naar om weer een babytje te krijgen en lekker alles op orde te maken. Lijkt me zo leuk weer (ook wel zwaar hoor). Maar laten we maar eerst even doorgaan met leven en niet teveel stilstaan. Het gekke is dat wanneer je dit heel graag wilt, het vaak niet zo goed lukt. Dat hoor je zo vaak. Terwijl het met andere dingen in het leven vaak omgekeerd werkt: hoe meer je je zinnen erop zet, hoe beter de kans van slagen. Ra ra...
Hai dames, Ik lees mee (voor Nederbelgje), ben ook veertig, en denk ook vaak aan nog een tweede voor ons meisje, maar vooralsnog lijkt het erop dat we het toch niet gaan doen. We zijn op zich allebei gezond en werden de vorige keer snel zwanger, maar we durven het toch niet aan, te zwaar, het leven is zo vol, pfff. Daarom nog even respect voor jullie! En ik blijf meelezen omdat ik er toch wel mee bezig ben in mijn hoofd hoor, wel-niet-maar als we iets willen moet het nu-toch niet-toch wel, etc....
Hoi Moniponi, heel herkenbaar wat je schrijft. Wij hebben ook lang in dubio gezeten wel-niet-wel-niet. Toen was het niet omdat het inderdaad zwaar is en de risico's als je ouder bent en omdat het allemaal niet vanzelf gaat...maar toch....ik kan het mezelf niet vergeven als ik niet er veel aan gedaan heb om toch ons gezinnetje compleet te krijgen (wil niet tot het uiterste gaan en wel er enigszins relaxt onder blijven). Nu sta ik er zo in: als het lukt is het fantastisch, als het niet lukt zijn we net zo compleet maar dan met zijn drietjes. Hopelijk blijft dat zo...Maar moeilijk blijft het....ook wanneer we moeten stoppen met alles/proberen. En ook om definitief nee te zeggen kost moeite/moed. Sterkte met de twee-strijd in je hoofd
Hoi Eek, hallo weer even Moniponi en welkom Nederbelgje! Erg herkenbaar om weer even de herkenbare verhalen te lezen! En ik tel mee af hoor Nederbelgje, op naar een positest?!?! Eek, hoop dat ook over eenpaar weken de bijwerkingen mee gaan vallen, maar ik hoop nog meer dat je nieuwe medicijnen goed werk verrichten. Dat het maar voor een goed doel is!!!!! Hier gaat het lekker. Zal even kort mijn verhaal doen. Ik werd op mn 35e spontaan in 1 ronde zwanger van ons zoontje, die eind oktober 4 is geworden. In mei 2010 gingen mn man en ik voor een 2e kindje, met het idee dat het wel weer snel raak zou zijn. Maar na ruim een jaar nog niks...In sept 2011 het 1e consult bij de gyn, die ons ivm mn leeftijd (was ondertussen 39) meteen doorverwees naar t AMC voor IVF. Geen tijd verpillen aan onderzoeken en IUI zei ze, jullie hebben een kind dus daar kan geen probleem zitten. Het moet de leeftijd zijn dus snel aan de IVF. Met dit advies kwamen we bij het AMC in november 2011. Zij wilden echter wel alle onderzoeken doen, om toch evt eerst IUI te proberen. Dus eerst 2 maanden tempen, 2 keer zaad inleveren, een samenlevingstest, kijkoperatie gepland maar weer verschoven door ziekenhuis en zo ben je opeens in mei 2012 beland. In mei kreeg ik eindelijk die kijkoperatie waarbij mn eileiders zijn doorgespoten. Er was 1 eileider ws afgesloten door verkleefde darm, maar de andere was open dus zou IUI een prima optie zijn. We zouden in juli beginnen, echter bleek ik in juni opeens spontaan zwanger te zijn geraakt! Helaas, een miskraam met 5 weken. In september 2012 werd ik 40, dus in overleg met AMC toen alsnog met IUI begonnen, omdat de tijd begon te dringen. In het afgelopen jaar hebben wij ook alle pieken en dalen gehad, de frustratie, het verdriet, iedereen die maar zwanger raakt en de goedbedoelde opmerkingen van het zit tussen je oren etc .... En eigenlijk begon ik afscheid te nemen van die droom nog eens zwanger te mogen zijn. Op mn 40e verjdg 4 sigaretten gerookt en me volgegoten met wijn. Een dag later begon de IUI en eigenlijk wilde ik afhaken, had er geen zin meer in. Mn man me toch overgehaald nog deze poging te doen, en dan evalueren. Tja....bij ons was dus de 1e poging meteen raak! Ben nu in de 15e week en durf sinds een paar weken ook echt blij te zijn en te genieten. De onbevangenheid is er niet meer, maar de dankbaarheid en het besef wat een wonder het is zijn des te groter! Zover mijn verhaal, achteraf gezien gavan ze aan dat mn ene goede eileider ws een vuiltje had wat blokkeerde, en dat met het schoonspoelen het euvel verholpen was. Wens jullie echt zo ook een mooie zwangerschap toe!!!!!!!!!!!! Knuf
Had hier al wel weer een discussie met de verloskundige, baal er een beetje van. Ging over borstvoeding.... Ik ben van mn zoontje gewoon thuis bevallen, ging snel en voorspoedig. Echter, achteraf gaf mn toenmalige VK aan dat ik eigenlijk te veel bloed had verloren en een tranfusie had gemoeten. Maar omdat ik op zich best een bikkel ben wilde ze het me niet aandoen om meteen na mn bevalling nr het zhuis te racen. T was een grensgeval, en mn lijf kon het ook zelf herstellen, maar moest er dus wel hard voor werken. Dit hoorde ik echter pas na een jaar van mn man. Ondertussen was mn lijf dus keihard aan het werk om het bloed weer aan te maken. Ik kreeg op dag 2 kraamtranen, alleen die hielden ruim 3 maanden aan. Ik probeerde me groot te houden voor de buitenwereld maar was serieus depressief. Dacht dat als ik hulp zou vragen ik afgevoerd zou worden naar een gesticht. Mn man zag als enige hoe slecht het ging, en als ik er zelf aan terugdenk moet ik weer huilen. Ik zat in een enorm zwart gat, huilde elke dag, kon niet genieten en wilde eigenlijk niet meer wakker worden. Nogal heftig dus. Ondertussen liep de borstvoeding niet lekker. Grote tieten, veel melk maar geen tepels (nogal vlak) Op dag 2 begonnen met kolven, lactatiekundige erbij, week met tepelhoedjes geklooid maar uiteindelijk heb ik 3 maanden alle voedingen gekolfd en per fles gegeven. Zat onwetend ook snachts te kolven, dus kreeg amper slaap. Plak daar het bloedverlies en de depressie bij, en je snapt dat ik geen beste herinneringen heb aan die tijd. Na 3 maanden liep de voeding ineens terug, en ik vond het prima om toen ook op kunstvoeding over te gaan. Friso ging doorslapen, ik kon weer pitten en werd langzaam weer de oude. Na een jaar kon ik pas toegeven aan mezelf dat ik een postnatale depressie heb gehad, en heb er veel over gelezen. Ook dat het voor kan komen dat dit wordt veroorzaakt door borstvoeding (hormonen kunnen ipv blijdschap bij sommige vrouwen geheel omslaan) Toen mn huidige VK vroeg of ik borstvoeding wilde gaan geven heb ik aangegeven dat ik daar nog niet over uit ben. Heb mn hele verhaal gedaan, en datik er dus geen gezellige herinneringen aan heb. Dat begreep ze, en ze beaamde dat het mogelijk van de borstvoedingshormonen kan komen. Ik gaf aan het wel te willen proberen, maar niet meer met kolven en tepelhoedjes. Als t niet gewoon gaat, dan niet. Begint ze over dat Borstvoeding tovh het beste is, en dat kolven toch best te doen is, en met goede tepelhoedjes er ook prima gedronken wordt.....Alsof ze totaal niet naar mijn verhaal geluisterd had. Zal de volgende keer wel melden dat ik een poging waag met die tieten, maar dat een blije mama volgens mij toch nog het allerbelangrijkste is voor zowel mn kleuter als mn baby. Zo, moest het even van me afschrijven.....
Nou nou, wat een verhaal en wat verdrietig dat het zo gelopen is zeg. Heeft ze je toen ook niet extra aan het ijzer gezet, en nazorg gegeven dan? Best bizar als ze wel wist dat het zo slecht met je was. En pnd hoor je toch best vaak he, maar wat wordt het dan nog weinig onderkend. Denk dat je nu goed (mentaal) bent voorbereid op wat je wel en niet zou willen qua bv, maar ja, na een bevalling ben je natuurlijk niet "jezelf", dus het kan geen kwaad vooraf een lactatiekundige te bezoeken een een plannetje te maken. Als er moeilijkheden ontstaan kun je dat nog een nakijken en maatregelen treffen... Wel extra stoer dat je er nog eens voor gaat hoor! En je bent al een heel eind op weg
Thanks Moniponi! Tja, heb geen echte nazorg van VK gehad, mede omdat ik me groot wilde houden. De huisarts kwam op kraamvisite, en zag meteen dat ik bloedarmoede had. Maar wilde liever geen ijzer voorschrijven, ivm mijn bekende obstipatieprobleem. En ik natuurlijk weer zeggen dat het best ging en dat ik wel zonder kon. Of ik depri was van de borstvoeding, of het ijzertekort, of het slaapgebrek weet ik niet. Maar ik ga wel proberen alle risicofactoren uit te sluiten. Dus ws een ziekenhuisbevalling, met evt extra bloed bij de hand. En ga borstvoeding proberen, maar alleen als het kindje lekker gewoon aan de borst drinkt. (niks mis met kolven, als ik na een tijdje ff ergens heen wil, maar niet fulltime) Mocht ik dan, met borstvoeding, toch (op een paar dagen kraamtranen na, die calculeer ik in) depri zijn, dan stop ik ermee en vraag desnoods medicijnen. Borstvoeding is zeker de beste voeding, maar ik wil van mn leven niet meer in zoᷰn zwart gat belanden. En wil dus juist geen lactatiekundige meer, wil mn eigen hart volgen en juist dan ben ik zo labiel en kan niks beslissen dat ik er geen extra opinie bij hoef. Daarom vind ik het ook zo lullig hoe de verloskundige reageerde. Doe ik heel open mn hele verhaal, gaat ze nog op me inpraten. Terwijl een vriendin van me gewoon echt geen borstvoeding wilde geven, zonder reden, en die hoefde niks uit te leggen. Voel me nu alsof ik me moet verantwoorden tov de VK.....Tis toch mijn lijf, denk ik dan... Oja Eek, heb alleen wat knuffeltjes voor de baby gekocht. Verder wacht ik af of het een jongen of meisje wordt. Als het goed is horen we dat 21 januari, op de 20 wekenecho. XX
Er zijn volgens mij wel antidepressiva die combineren met bv, maar dat weet ik niet zeker. Iets wat je ook vooraf kunt uitzoeken, als je wilt, en als je een pnd zou krijgen die niet door de bv komt. Of als je dat ieg zou willen proberen. Zag er ook net een topic over bij borstvoeding, maar niet gelezen. Je klinkt ieg goed voorbereid Nu ga ik weer hoor!
Hey Stewardess72 wat een goed bericht om te lezen dat je zwanger bent met de eerste IUI poging. Van harte gefeliciteerd! Dat geeft me heel veel moed (ik ben een maandje jonger dan jou . Hoe gaat het met je nu? Vaker controles? En hoe voel je je t.o.v. de zwangerschap, zeker niet vergeten te genieten? Oh het lijkt me inderdaad zo spannend, maar zo superfijn! Goed voor jou! En fijn kennis met jullie allemaal te maken! Ik ben lekker bezig om mijn gedachten te verzetten maar voel wat buikpijn en ben ook een beetje (heel klein beetje) misselijk. Weet dat het allemaal nog niet kan, en dat ik er niet aan moet denken maar mijn buik zorgt daar voor . Nog even geduld hebben. Had vanochtend een vriendin aan te telefoon waar ik het aan vertelde. Ik hoorde mezelf ook zeggen dat ik de moed niet opgeef op een gezond 2e kindje, maar durf er bijna niet op te hopen. Weet ook niet wat goed is, er juist wel positief mee bezig zijn (focussen) of juist niet. Ze zeggen ze vaak dat juist als je de moed opgeeft, het raak kan zijn, ik vind dat eerlijk gezegd zo krom! Enne borstvoeding, spreek me er niet over zeg! Ik heb bij mijn zoontje de eerste 3 maanden borstvoeding gegeven (heeft me bloed zweet en tranen gekost). Mijn zoontje was 9 weken te vroeg geboren en lag nog in het ziekenhuis (de eerste 6 weken), dus ik vond het heel belangrijk dat hij borstvoeding kreeg (en is ook natuurlijk zo) maar ging er bijna aan onderdoor. Ik kreeg met 6x kolven zelfs geen hele voeding meer bij elkaar op het laatst en was dood en doodmoe. Tot de lactatiedeskundige van het ziekenhuis tegen me zei: zou je niet eens stoppen? Toen maar overgestapt op flesvoeding. En mijn zoontje doet het erg goed, is een beetje langzamer dan zijn leeftijdsgenootjes maar dat zegt op dit moment nog zo weinig. Hij is een vrolijke gezonde schattebout! En we zijn zielsgelukkig! Mijn mening doet er misschien niet toe maar ik denk dat je met elke voeding in combinatie met liefde en verzorging het allemaal goed genoeg doet! Je wil niet weten hoe sterk een mensenbaby is!
Hoi! Wat gezellig om zoveel terug te lezen! Spannend hoor nederbelgje. Je voelt nu alles hè, en overal bij denken.. Wie weet. Ik ben voor je aan het duimen. Stew! Wat een lastige start heb je gehad met je zoontje! Wat ontzettend knap dat je na deze ervaring toch nog borstvoeding wil gaan proberen! Ook bij mij waren er bv issues. Ook vlakke tepels, maar daarnaast had ik naast spruw ook Vasospasmes (zenuwpijn in tepel). Heb het regelmatig uitgegild van de pijn, maar voelde me een slechte moeder als ik zou stoppen. Gelukkig trof ik een heel ander type lactatiekundige. Zij heeft me enorm gesteund en was helemaal niet van de bv-maffia. Na 12! Weken waren de meeste problemen voorbij en heb ik uiteindelijk bijna een jaar bv gegeven. Maar wat ontzettend zwaar om op zo'n donkere wolk terecht te komen! Hoop echt enorm dat je nu alleen maar rose treft. Of licht blauw last je het ons weten, of blijft het je geheimpje? Hier gaat het goed. Heb echt het gevoel bezig te zijn, en dat voelt goed. Direct na de kerstvakantie moet ik de menstruatie data doorgeven en gaan we de uitgangs echo plannen, en gaat het gebeuren! Dat zal omstreeks jouw twintig weken echo zijn. Spannend!
Eekhoorn, wat spannend weer! Hou ons op de hoogte, ik weet direct na de kerst of ik voor poging 2 moet gaan of dat er misschien wel een kleine spruit in me groeit! We houden de goede moed erin. En Stewardess: misschien is het allemaal wel besmettelijk, jouw zwanger-zijn (we hopen het . Fijne zondag/week/maand nog (afhankelijk van hoe vaak je nog komt lezen/schrijven hier .
Hoi dames, Hoe is het met jullie? Stew aan het groeien? En nederbelgje aan het aftellen? Hoe voel je je? Liefs