Ik weet niet waar ik het anders neer moet zetten dan hier, dus hoop dat ik goed zit. Ik zit echt helemaal in een rollercoaster. Hoop, angst en verdriet wisselen elkaar af . Nu al 3 witte omo testen gehad en morgen bloedprikken. Eigenlijk weet ik al wat ze gaan zeggen wanneer ik morgen mag bellen en toch....toch heb je hoop dat de testen misschien niet goed zijn. Terugdenkend aan mijn eerste en laatste punctie ben ik nu al bang voor een eventueel volgende. Het deed zo verschrikkelijk veel zeer....de tweede nog erger dan de eerste en dat terwijl ik volgens hun meer morfine had gehad. Ik geloof er nog steeds niet in omdat ik de eerste keer draaierig werd van het spul en me relaxed voelde maar de laatste keer zeker weten niet. Ook vriendlief is angstig voor een vervolgpoging....hij vindt het verschrikkelijk om mij zo een pijn te zien lijden. En ik weet het, je moet er wat voor over hebben....maar eerlijk...Ik kan die woorden niet meer horen! Net zoals de woorden "het komt wel goed...ook jullie krijgen wel een kindje"..Gewoon er niet zo mee bezig zijn, dan komt het vanzelf.....Ik kan er niet meer tegen Omdat ik ook mijn eigen lichaam wel een beetje ken, durf ik wel te zeggen in combinatie met de witte testen dat deze poging ook niet gelukt is. En ik ben boos! Boos omdat we na 15 dagen na de tp nog niet weten of er eitjes ingevroren zijn..of dat er niets ingevroren is. Boos omdat we het allemaal niet in de hand hebben. Van de meeste die met mij in hetzelfde ziekenhuis lopen in combinatie met het Vu hoor en lees ik dat ze al heel snel bericht van het VU hadden. Waarom wij dan niet? Er is al zoveel mis gegaan in dit ziekenhuis dat ons vertrouwen nu ook weg is. Hopelijk krijg ik het morgen tijdens het bloedprikken te horen maar denk al dat er niets over is gebleven. Het waren immers "maar 2 " 4 cellige embryo's. Ondanks dat een kindje van ons samen, onze grootste wens was en is, zijn we ons nu aan het richten (lees, ik meer als hij...hij wilt er morgen na de test pas aan. Wat k op zich ook wel kan begrijpen) op IUI-D. En ook daarbij komen vele vragen om de hoek kijken waar gelukkig al een aantal meiden hier heel wat van onze vragen hebben kunnen beantwoorden. Maar ik ben bang...Ik ben op...ik kan even niet meer. Daarom de beslissing gemaakt om ons eerst nu maar even op de bruiloft te richten in augustus en daarna kijken we verder. Daarna zullen we ons inschrijven voor IUI-D. Met de wetenschap dat dit ook nog een jaar kan duren. In juni heb ik een babyshower van mijn vriendin en eerlijk gezegd...zoals ik me nu voel...kan ik dat niet aan. Hoe moet ik dat "overleven". Ik weet dat er ergere dingen zijn in de wereld dan hoe ik mij nu voel...maar ik weet even niet bij wie ik anders aan moet kloppen...(mijn moeder roept alleen maar "misschien moeten jullie je maar instellen op een leven zonder kinderen...dan is het alleen maar mooi meegenomen als het wel lukt":x) Sorry als ik hier niet goed zit met mijn verhaal maar bedankt voor het "luisteren".
Wat naar meid wij zitten dus in hetzelfde ziekenhuis maar had de brief na 5 dagen al.. Al had ik dat niet verwacht. Hoop snel op duidelijkheid. Als je vragen hebt pb mag altijd. Sterkte
Dank je Tess. Ik hoor van meerdere dat ze de brief zo snel hebben. Vraag me dan ook echt af hoe het kan dat wij hem nog niet hebben. Ze versturen dat toch ook als er niets over is gebleven?
Moet morgen toch bloedprikken... vraag het dan wel. Krijg ik geen antwoord zal mijn vriend bellen naar het vu.
De fa kwam langs terwijl ik er zat om te prikken.Maak me nu ook zorgen over mijn eitjes. Lees dat Veel meiden altijd veel eitjes hebben bij 225eh gonal f. Ik had er maar 8 waarvan 7 goed genoeg voor bevruchting. De angst komt er nu in dat het straks niet alleen aan mijn vriend ligt maar ook aan mij.... Mag inderdaad om kwart over 1 bellen. ...
Ik denk niet dat het aan jou ligt. Kijk mijn onderschrift, heb eerst 2 gestaakte pogingen gehad. Ik had de 1e officiële poging maar 2 gevonden eitjes en 1 bevruchting. Met 100 gonal. Deze keer 125 gonal en 8 goede eitjes en 6 bevruchtingen maar 1 terug geplaatst en 2 in 1 rietje helaas.. dus ontdooien ze dan beide.. Ik schommel zo erg met dosis en dat heeft 4x geduurd al was dit de 2e echte poging. Andere zijn voor de punctie net afgebroken
Ik hoop het ook. We hebben nu in ieder geval besloten om even uit de sneltrein te stappen. Ons nu eerst richten op de bruiloft. Dan zien we wel weer verder. Nu maar even alle hormonen eruit. ..