Verwerking weeënstorm

Jeetje meis wat heftig!
Bij mijn 1e had ik ook een niet-effectieve weeënstorm en dat was echt verschrikkelijk. Ik wist me geen raad meer, zat op handen en knieën dwars op het bed en kon alleen nog maar puffen. Ik kreeg wel direct een ruggenprik, ik was al in het ziekenhuis en bleef op 3 cm. steken. Pas na de ruggenprik werd ik weer mezelf en kon ik ontspannen waarna de ontsluiting ook snel vorderde.

Vorige week van de 2e bevallen en nu weet ik dat het ook totaal anders kan. Een wereldbevalling, die gun ik iedereen! Ik zag er erg tegenop na de 1e, maar dit keer ging het vlot en soepel en had ik alleen af en toe 3 weeën geclusterd, maar dat is niks in vergelijking met een echte weeënstorm.

Praat er toch veel over met anderen, dat helpt! Ook met je man, het is voor mijn man echt een reden geweest niet nog een kindje te willen. Hij zag nog meer op tegen de 2e bevalling dan ik!

En teleurgesteld in je lichaam? Ben je gek meis, je hebt toch maar mooi zelf zo'n prachtig klein wondertje op de wereld gezet! Probeer daar aan te blijven denken, daar gaat het uiteindelijk om.

 

Ik heb bij mn dochter een weeenstorm gehad, maar ik had het geluk dat mijn bevalling vanaf het breken van de vliezen (waarhet mee begon) tot ze er was maar 5uur duurde. Ik wilde naar de douche lopen om de weeen op te vangen toen mn schoonmoeder even om de hoek kwam kijken (ze zou bboodschappen voor ons doen). Het enige dat ik dacht was mens ga weg ik wil mn bed weer in. Vanaf dat moment had ik geen pauze meer tussen de weeen en dat duurde denk ik zo'n 2uur en toen mocht ik gelukkig persen.
Ik heb het als erg heftig ervaren omdat het mn 1ste was en ik dus niet wist wat me overkwam en omdat het zo snel ging. Ik heb ook mn bevallingsverhaal opgeschreven en dat maakte het wel wat makkelijker om het een plekje te geven.
Bij de 2de was ik heel bang dat ik weer een weeenstorm zou krijgen vooral ook omdat de bevalling hetzelfde begon. Deze bevalling ging nog sneller, maar ik had normale weeën met pauzes ertussen.

Schrijf van je af, praat erover met mensen en ga naar de nacontrole en vraag of je die kan hebben met degene die bij je bevalling was zodat je het met haar ook over de weeenstorm kan hebben.

 

Ik heb ook een weeënstorm gehad, om 18.00u nog nergens last van en om 18.05u de eerste wee. Ik dacht altijd dat weeëen langzaam opbouwden en steeds sneller kwamen, bij mij kwamen ze gelijk om de 3-4 min.! Daarna steeds korter op elkaar. Na 20 min hebben we de vk al gebeld. Om 19.30u had ik 3 cm, om 20.00u persdrang. Vk was net weg, was om 20.30u weer terug. Rond 21.00u zakten de harttonen van de baby weg en zijn we met spoed naar het zhs gegaan, daar is onze dochter om 21.30u geboren.
Ik was eigenlijk helemaal flabbergasted, doordat het zo snel ging heb ik het gevoel dat ik de hele bevalling niet heb meegemaakt. Nu een jaar later heb ik dat nog steeds, ik ben nog steeds benieuwd hoe het is om te bevallen omdat ik dat gevoelsmatig niet weet. Terwijl ik heus wel snap dat mijn dochter niet door de ooievaar is gebracht.
Wat mij betreft mag een volgende bevalling best iets langer duren en wat meer pauze tussen de weeën zodat ik (iets) bewuster kan bevallen en kan toewerken naar een nieuw kindje.

Maar zoals hierboven al staat, praat er veel over, maar probeer ook zeker van je kindje te genieten.

 

Bij mij begonnen de weeën in een weeënstorm en dat bleef zo tot de bevalling. Daardoor heb ik de bevalling als traumatisch ervaren. Ik heb er best lang moeite mee gehad, maar dat gevoel is inmiddels vanzelf weggeëbd.

 

Gefeliciteerd met je kindje!

Wat jammer dat je zo teleurgesteld bent over je bevalling en vooral dat je teleurgesteld bent in je eigen lichaam.

Waarom eigenlijk?

Gun jezelf alleen wat tijd om 't te verwerken. Je bent nog maar pas bevallen en ook nog behoorlijk hormonaal.
Praat er over met ML en kaart het ook aan tijdens je controle bezoek.

Hier ook een weeënstorm gehad en die door omstandigheden alleen moeten opvangen.
Ik voelde mij heel eenzaam, te meer omdat, toen eenmaal ML thuis kwam en we naar 't ZH gingen, ze mij ook nog lieten wachten, omdat ze niet geloofden dat de baby dadelijk geboren zou gaan worden.
Uiteindelijk bleek ik gelijk te hebben en arriveerde ik achteraf dus in het ZH met volledige ontsluiting.
Lang moeten persen want de baby bleek een sterrenkijker en naderhand zonder verdoving gehecht.

Ik heb ook echt last van mijn bevalling gehad, vooral nu ik wederom hoop te gaan bevallen, komt het allemaal weer boven.
Daarom deze keer een zeer uitgesproken bevalplan en de wens om (ten koste van veel) thuis te bevallen.

Anderzijds houd ik mijzelf voor ogen dat het "goed is afgelopen" en dat ons kindje ongedeerd is en dat is toch heel fijn en belangrijk.

 

Je hoeft helemaal niet teleurgesteld in je lichaam te zijn, je moet er juist trots op zijn! Jouw lichaam heeft dit allemaal maar mooi doorstaan en dat nog wel zonder pijnstilling! Je hebt zo te lezen een vreselijk nare bevalling gehad, maar je bent er niet aan bezweken. Probeer de knop om te zetten en op deze manier te gaan denken. Hopelijk helpt je dat met verwerken.

Probeer ondanks alles te genieten van je kindje!

 

Een beetje lastig uit te leggen, maar ik kreeg een complete black out, ook doordat ze mij in het ZH aan mijn lot overlieten (om tot de ontdekking te komen dat ik niet overdreef, waarop in tien sec. mijn kamer vol personeel stond, spullen werden klaar gesmeten etc., want haast....)
Ik (en ML ook) proefde paniek bij het personeel dat heeft geen positieve invloed op je eigen gemoedstoestand.

Hierdoor liep ik mentaal heel erg achter. Dus ik was allang thuis met baby maar had nog heel erg het gevoel dat de bevalling moest beginnen.
Dat gevoel is echt heel lang gebleven, plus dat ik mij alleen die totale eenzaamheid en onmacht kon herinneren en niet één positief ding. Zelfs niet dat de baby bij mij gelegd is na de bevalling... of dat ML de navelstreng doorknipte...

Hierdoor veel moeite gehad om te beseffen dat ik bevallen was en dat ik degene was die dat had meegemaakt (leek meer alsof ik een verhaaltje over een ander vertelde). Nu inmiddels wat meer herinneren, door foto's te kijken, veel met ML erover te praten etc.
En nu dus een zeer duidelijke mening over "wat ik wel en niet wil"

 

Jeetje wat heftig zeg! Ik kan me voorstellen dat je er even door heen zit, ik moet wel zeggen de tijd slijt veel. Ik heb soms ook nog last van mijn bevalling maar ik heb het nu een plek kunnen geven, mede door het vele praten.

Mijn bevalling.
Het was donderdag, 24 juli. 37.5 zwanger. Ik lig op bed savonds en plots breken m'n vliezen, veen uur na die tijd begonnen de weeën, eerst wat krampen maar later ging het al meer. Hup naar het ziekenhuis en daar was het begonnen maar kon nog een tijd duren, ik mocht dus eerst weer naar huis. Hele nacht weeën , toen was het vrijdag, ook deze dag hele dag ween. Niet kunnen slapen dus was kapot! Vrijdag nacht om 2 uur naar het ziekenhuis en om half 4 ingeleid ivm gebroken vliezen, toen had ik 3 cm. Pffffff dat schoot niet op! Om half 10 4!!!!! Cm! Heb ook gesmeekt om een ruggenprik. Uiteindelijk werd ik om half 12 daar heen gereden en daar zat ik op 8 cm, dat verklaarde mijn weeenstorm van 2 uur waardoor ik inderdaad ook een black out heb gehad. Eenmaal terug op de kamer had ik 10 cm en mocht ik persen. Na 2 uur en 19 minuten is ze geboren... Uiteindelijk is het toen niet helemaal goed gegaan in eerste instantie met mijn dochter doordat mijn vliezen al zo lang waren gebroken.

Ik heb hier ook enorm lat van gehad, soms nog. Teleurgesteld in mezelf dat ik de kracht niet heb gehad om haar sneller te laten komen. Nu ben ik zover dat ik gewoon een prachtige dochter op de wereld heb gezet en daar ben ik super trots op!!

 

Kan me voorstellen dat dit flink indruk heeft gemaakt.

Ik heb bij mijn tweede kind een weeënstorm gehad. Dat was ook best een hele ervaring. Het ging bij mij allemaal wel veel sneller dan bij jou. Even in het kort:
Rond kwart over 4 's middags eerste wee. Om half 5 kwamen ze al om de 2 minuten. Verloskundige gebeld en die kwam om half 6 (stond in de file). Nog maar 3 cm ontsluiting, maar omdat ik al 9 dagen overtijd was, heeft ze mijn vliezen gebroken. Daarna direct een weeënstorm met rugweeën. Er zat nauwelijks meer pauze tussen en ik wist niet waar ik het moest zoeken.
Een uur later had ik nog maar 4 cm ontsluiting en ik raakte toen wel een beetje in paniek, omdat ik niet wist hoe ik dit nog 6 uur vol moest houden als het in dit tempo doorging.
Omdat ik niet kon liggen door de rugweeën en moe werd van het staan, mocht ik op de baarkruk gaan zitten. Om half 7 zat ik erop. Om 10 over half 7 kwam er ineens een enorme perswee over me heen, waar ik alleen nog maar aan mee kon geven. En in die wee werd mijn baby geboren, op de baarkruk. De verloskundige kon hem nog net opvangen.
De kraamverzorgster heeft een foto van mijn gezicht gemaakt tijdens het persen en je wilt niet weten hoe ik eruit zag, haha. Ben ook aan alle kanten uitgescheurd, met schaafwonden van binnen en alles, doordat het zo ongelofelijk snel ging. Van 4 cm naar een baby eruit in 10 minuten tijd.

Ik was er behoorlijk van onder de indruk, kon er niet van slapen, en ik heb het vrij snel op papier gezet. Ook nog een paar keer met de verloskundige en de kraamverzorgster en mijn man erover gepraat. Maar het heeft wel even geduurd voordat ik er overheen was.

Geef het de tijd. Praat erover met je man. Hij was erbij, dus hij weet hoe het was. Gewoon uitleggen dat je het nodig hebt om erover te praten. Of met je moeder of zo, die weet ook hoe het is om te bevallen. Of hier Praten en schrijven helpt echt. Op een gegeven moment zal het wel wegzakken.

 

Ik begrijp je helemaal! Zelf hebben wij 5 kinderen, maar de 1e bevalling was enorm traumatisch. Tot nu toe blijf ik elke keer zeggen dat dat de vreselijkste dag van mn leven was.
Onze dochter van 12 vindt het helemaal niet leuk als ik dit zeg, dus ik praat er maar zo weinig mogelijk over met haar.

Ik moest ingeleid worden van onze 1e omdat ik 42 weken was.
Om 8 uur 's ochtends aan het infuus gelegd en gelijk weeen. Echt van die gemene die je voelt door je hele lijf..
Ik kon totaal niet ontspannen, lag verkrampt in bed.
Na een aantal uur bleek dat de ontsluiting totaal niet opschoot. Er werd overlegd en ik kreeg een pethidine prik. Heerlijk... ik leek wel stoned. Zag van alles wat er niet was, praatte onzin en sliep gewoon tussen de weeen door.
Een verademing voor mijzelf, maar ook voor mijn man.
Op een gegeven moment bleek ik 10 cm te hebben en moest ik gaan persen.
Ruim anderhalf uur geperst en het schoot niet op. Gyn opgeroepen voor een vacuumpomp.
Die werd gezet en schoot er gewoon een paar keer af. Hartslag viel weg en er was complete paniek.
De verloskamers werden gebeld voor een spoedks.
Op de 1 of andere manier ben ik daarna toch 'gewoon' bevallen. Hoe of wat weet ik niet eens. Of de pomp nog een keer gezet is of dat ik gewoon ben gaan persen.. geen idee.
Ik ben het helemaal kwijt..

De 1e uren na de bevalling heb ik ook half meegemaakt. Net na de bevalling hadden ze me op het toilet gezet en daar ben ik toen van afgevallen (flauw gevallen) in de rolstoel gezet en terug gereden naar mijn kamer en ondertussen nog een paar keer flauw gevallen.
De volgende ochtend stond ik bij de wasbak en ben ik plat achterover geklapt op mn achterhoofd.

Al met al zeer traumatisch.
Toen ik 2 jaar daarna ging bevallen van onze tweede was ik enorm angstig voor deze bevalling.
Het leek hetzelfde te beginnen, weer liep ik overtijd (42 weken en 2 dagen) en zou ik aan 't infuus moeten.
Ik bleek zelfs nog helemaal geen ontsluiting te hebben en kreeg gel.
Hierdoor is mijn bevalling uit zich zelf begonnen en totaal anders verlopen als de 1e.

Ik kan nu zeggen dat ik het wel verwerkt heb. Na 12 jaar is het allemaal wat vervaagd en heb ik 4 andere ervaringen op kunnen doen van bevallingen die veel beter gingen.
Toch vind ik het nog steeds vervelend dat ik er zo aan terug moet denken.

 

Ja ik begrijp dat je je zo voelt, blijf alsjeblieft praten erover, op een gegeven moment slijt het wel.
Natuurlijk ook van harte gefeliciteerd met je kindje.

Hier bij de eerste ingeleid op 38 weken en toen had ik al veel ziekenhuisopnames achter de rug met hevig bloedverlies en de angst of ze het zou gaan redden.
Dus erg moe de bevalling in.
Ik kreeg gel ingebracht en binnen een uur kreeg ik een weeenstorm, het was gewoon een lange wee, zonder pauzes en deed echt verschrikkelijk zeer. Na 9 uur gesmeekt om een ruggenprik en toen bleek ik 10 cm te hebben. Dus mocht persen, dochter kreeg het moeilijk, dus een lag er letterlijk bovenop mijn buik, een ander stond te knippen en de gynaecoloog stond aan haar te trekken. Gelukkig is ze weer opgeknapt, wel dysmatuur.
Doordat het de eerste was, weet je niet wat je te wachten staat of wat je overkomt. Vond het ook echt traumatisch.

Toen ik de tweede keer zwanger raakte was ik ook echt bang om weer te bevallen. Vantevoren gezegd dat ik pijnbestrijding wilde. Maar ook de tweede bevalling begon met een weeenstorm ingeleid met infuus. dus geen tijd meer voor een ruggenprik. Binnen drie uur was ze er al.

Derde bevalling smorgens gestript en natuurlijk bevallen, dus met pauzes tussen de weeën door. Man wat een verademing. Ik dacht zo kan het dus ook. Wel voor de derde keer van 4 cm binnen twintig minuten naar 10 cm.

Dikke knuffel voor jou en geniet van je kindje, hoop dat je het een plekje kan geven.

 

Meid, wat heftig!

Na een bevalling van 32 uur inclusief rugweeën waar ongeveer 20 seconden rust tussen zat, diverse korte weeënstormen, een ruggenprik die niet werkte, een sterrenkijkertje die in nood kwam, een knip en een fluxus waarbij ik 2 liter bloed verloor, kan ik ook zeggen dat ik heel lang het gevoel heb gehad dat had gefaald.

Ik ben van nature een perfectionist en heb last van faalangst. De extreme pijn, de uitputting, de wanhoop en de onmacht hadden mij compleet verrast. Ik was na de bevalling alleen maar opgelucht dat het voorbij was. De paniek onder de verpleging en de verloskundige is mij ook nog lang bij gebleven.

Ik ben ruim twee maanden na de bevalling intens verdrietig geweest om de bevalling, omdat ik nu nooit meer voor een tweede durfde te gaan. Ik heb mijn bevallingsverhaal opgeschreven, er veel over gepraat met vrienden die ook al zijn bevallen, maar het was bij mij nog niet voldoende om het trauma te verwerken. Vriendinnen van mij hadden lang niet zo'n heftige bevalling, en daardoor begrepen zij mijn trauma niet.

Uiteindelijk heb ik zo'n 5 maanden na de bevalling 3 gesprekken gehad met een psycholoog, wat mij goed geholpen heeft. En bij een eventuele volgende zwangerschap ga ik EMDR doen, mocht de angst weer opspelen.

Mijn tips: praat erover, schrijf het op. Niet alleen je verhaal (de feiten), maar ook al je gevoelens. En realiseer je dat je niet gefaald hebt! Je lichaam heeft iets geweldigs gedaan! En natuurlijk, je hebt er een fantastisch wonder voor terug, maar dat doet niets af aan jouw gevoelens over de bevalling. Sterke ermee. Enne, tijd heelt alle wonden... Echt!

 

Hier bevalling van ruim 29 uur waarvan alleen de eerste 4/5 nig te doen waren. Uiteindelijk tussen uur 4/5 en uur 24/25 heftige weeën en pas 3 cm ontsluiting. Weeën waren niet weg te zuchten die 20 uur lang. Daarna kunstmatig vliezen gebroken en toen weeenstorm tot t einde. Geen pijnmedicatie gehad. Kleine had ook nog een slechte start door de duur wn heftigheid incl gebroken sleutelbeen.
T was een hel van een bevalling. Maar achteraf geen last van. Voelde me goed en ben lekker alles gelijk weer gaan doen. Had van te voren ook niet de illusie dat t fijn zou zijn en te nuchter voor medelijden met mezelf. Heb me er dus nooit druk over kunnen maken.

Zoë tegen een tweede bevalling best wel op maar ach vind t ook wel de moeite waard. Je doet t niet voor niks b

 

Ik had ook een enorme weeenstorm. Ik ben thuis begonnen, maar de ontsluiting wilde niet vorderen. Na 9 uur zat ik nog steeds op 3 cm ontsluiting. De weeën waren toen opzich nog wel te doen.
Naar het ziekenhuis gegaan om mijn vliezen te breken. Toen kwam er wel een enorme weeenstorm op gang en zl draaide op dat moment ook nog eens van sterrenkijker naar 'normaal'.
Na 2,5 uur de ene wee na de andere te krijgen, heb ik om pijnstilling gevraagd. Want ook de ontsluiting schoot niet op, ik zat nog maar op 4 cm op dat moment.
Dus eerst aan de ctg, anesthesist was nog met iemand anders bezig, dus al met al heb ik pas 2,5 uur later de ruggenprik gehad. Ik wist echt niet meer waar ik het moest zoeken.

Maar toen de ruggenprik eenmaal werkte, was het een verademing. Ik voelde nog steeds weeen, maar dat was niets vergeleken daarvoor.
Terug van de OK zat ik op 6cm ontsluiting en 3 uur later mocht ik al persen. Toen ging het ineens wel snel.

Persen ging ook niet goed, zoonlief bleef hangen.. Na 1 uur en 15 min gingen ze helpen, anders zou de gyn komen met de pomp. Maar gelukkig was dat niet nodig. Na een flinke knip en een duw op mijn buik is zl er letterlijk uitgeduwd ik heb nog een week een beurse buik gehad daarvan.

De dagen na de bevalling was ik echt ff van slag, maar ik merk nu dat het na verloop van tijd het wel vervaagd.

 

Ik had 36 uur stormweeen gelijk om de 2 min continu en 0 ontsluiting. Na 26 uur 3cm ontsluiting konden ze vliezen breken en ruggenprik zetten.
Eerste 10 uur van stormweeen kon ik nog opvangen min of meer maar erna gilde ik van pijn

3 ruggenprikken en petedine, laatste 12 uur nog beenweeen. Weenopwekkers dubbel, alles erop en eraan. Overgeven en bewusteloos gelegen van pijn.

Keizersnede was mijn verwerking denk ik want ik weet dat ik echt nooit meer natuurlijk hoef!!

 

@Nicci1982: wat fijn dat jij geen zelfmedelijden hebt! Ik denk dat alle andere vrouwen hier dat ook niet hebben, trouwens. Ik denk dat jouw reactie onnodig en onbedoeld kwetsend is. Sommige mensen in mijn omgeving zeiden ongeveer hetzelfde tegen mij, waardoor het gevoel van falen nog meer versterkt werd.

@Sunine: als ik alles zo opschrijf, is het inderdaad een heftige bevalling. Maar mijn bevalling is niet heftiger of zwaarder dan die van jou, maar gewoon anders. En iedereen beleeft het op zijn eigen manier. En als jij dat als heel heftig hebt ervaren, dan is dat niets om je voor te schamen. Ik vond bevallen ook heel heavy! Ik ging er heel nuchter in, was voorbereid of heftige pijn en dacht: dat kan ik wel doorstaan. En ik heb het doorstaan, maar toch voelde het niet zo.

Nu ruim bijna 9 maanden later kan ik zeggen: ik ben trots op mijzelf dat ik deze bevalling heb doorstaan en dat ik een kind op de wereld heb mogen zetten. De herinnering zal nooit een fijne herinnering worden, maar dat is ok.

Ik hoop dat je gevoel van falen afneemt, want je hebt absoluut niet gefaald!

 

Wat enorm jammer dat je zo teleurgesteld bent. Je had het vast anders voorgesteld.
Ik ben 9 maanden geleden bevallen en had 1 lange weeënstorm.
Een half uur nadat mn weeen waren begonnen braken mn vliezen. Ik had toen al weeën om de 5 minuten. Daarna in de weer geweest met vruchtwater opvangen en naar de wc gaan en toen weer in bed. Dat was ongeveer een uur na mn 1e wee. Daarna 1 weeën storm gehad tot ik beviel. Bevalling duurde vanaf de 1e wee 6 uur.
Mijn verloskunidge kwam bij me en vroeg hoe het ging. Nou ja gaat wel ok. En toen ze wilde vragen wanneer ze terug moest komen kon ik niet meer reageren vanwege de weeën. Ze had al snel door dat het snel zou gaan. Ze is dus gebleven tot het eind.

Ik kon mijn weeen heel goed opvangen zolang ik maar niet ging liggen. Ik ben thuis in bad bevallen en dat gaf wel rust en ontspanning. Al heel snel zat er maar 1 minuut tussen de weeen en had ik geen tijd om bij te komen. Maar omdat ik rustig bleef en alles/iedereen om me heen ook stil en rustig was bewaarde ik de rust en kon ik het handelen. Tot het eind aan toe geen moment gehad dat ik rustig even kon liggen, eten, drinken. De ene wee was weg, ik kon 2 keer ademen en de volgende kwam.

Doordat alles zo rustig verliep, en om me heen alles rustig en stil was kon ik me goed ontspannen. Hierdoor heb ik het niet als vervelend ervaren. Op het moment zelf was het zwaar maar dat geldt voor iedereen. Ik krijg ook vaak te horen dat men het knap vind dat ik me zo door die weeën heb heengeslagen. Blijkbaar is dat niet normaal.

Hoop voor je dat het je helpt erover te praten en te schrijven. Wellicht kun je het dan een plaatsje geven. Maar wees niet teleurgesteld over je lichaam! Je hebt wel een baby gedragen en op de wereld gezet. Dat is al iets unieks. De manier waarop is misschien minder leuk maar dat komt wel goed. Je lijf heeft een topprestatie geleverd!