Lieve mama's, Wie zit er nog meer in het schuitje van al lang bezig zijn maar nog steeds met lege handen? Ik ben trouwens "pas" bezig vanaf januari 2013 maar heb ook erg lang gewacht op juiste man en daarna tot hij er aan toe was. Wil al mama worden sinds klein meisje. Ben nu 36.. Wat duurt dit laaaaang en met het nodige verdriet helaas (zie banner). Ik leef een beetje tussen hoop en wanhoop. Herkenbaar? Lfs C
Ik wens je heeeeeeel veel liefde en geluk! Ik vind het mooi om te lezen hoe gewenst een kindje kan zijn. Hoop dat het je gegund is!!
Jeetje als ik je banner lees snap ik je gevoel van hoop en wanhoop. Hier nu n jaar bezig met 1 eileider. 34. Ook lang moeten wachten op juiste partner, situatie en er nu zo klaar voor en met momenten al klaar mee. Voel me over t algemeen wel rustig en vertrouwen. Tot de laatste 4 dgn voor menstruatie dan verander ik in een gespannen stil en gefrustreerde trol 😳 Dat is nu zeg maar
Haha Truus, herkenbaar...! Laatste dagen voor nod zo lastig pfoe. Wanneer mag je testen? Tussen hoop en wanhoop inderdaad. Vermoeiend jij ook al een lange weg afgelegd zeg. Hoop snel op goed nieuws! Jonna, dankjewel. Zij of hij is zooooo welkom!
Hier niet lang moeten wachten op de man. Maar wel op een zwangerschap. Na ruim 2,5 jaar zwanger . Nu zijn we al weer ruim 2 jaar bezig voor nr 2. Ik was bijna 25 dat we begonnen met nr 1. Nu bijna 31... Ik zie je verleden staan.. Ik hoop dat het snel goed mag komen. hou hoop hoe moeilijk het soms ook is.
Zo, da's ook lang inderdaad. Het medische traject ook ingegaan? Wel fijn dat het gelukt is maar je geduld zeker ook enorm op de proef gesteld. En nu dus weer... Krijgen jullie hulp? Bedankt, heb ik even nodig om te horen, "houd hoop".
Ik ken je van het NOD hoekje... Heel lang is voor mij nog niet aan de orde. Nou ja, mijn wens was er wel al heel lang, partner was er ook, maar die was er nog niet klaar voor. Toen we er echt voor gingen was het vrij snel raak, helaas was dat een bbz. Een eileider minder, ruim 6 maanden verder en ik sta nog met lege handen. Cyclus is een rommeltje en lijkt alleen maar slechter te worden. Frustrerend is het. Beangstigend ook, zal het ooit lukken om een kindje in onze armen te sluiten? En dan lees ik jouw verhaal, en vele andere verhalen hier op het forum, stil geboren kindjes, miskramen, bbz's en dan vind ik het allemaal zoooo oneerlijk! Ik gun het ons zo!
Wij zijn ook vanaf begin 2013 bezig en we staan ook nog met lege handen... Ik ben nog niet eens zwanger geraakt, maar zwanger worden en het niet blijven en je kindje moeten verliezen lijkt met het ergste van allemaal...
Hier word ik stil van Conejita... Ik hoop zo dat jullie gauw een lief kindje in jullie arnen mogen hebben... Hoe gewenst kan een kindje zijn he...
Vraag me af wat anderen doen om hoop te blijven houden.... Ik merk dat ik steeds meer allerlei hulpmiddelen wil inzetten. Als supplementen, glijmiddel accupunctuur. Heb nog niet veel gedaan maar wel Chinese kruiden, nog zonder resultaat. Maar ik merk dat ik hou vast zoek ofzo. Vandaag 10-11 dpo weer een blanco test en vraag me af wanneer ik stop met testen voor mijn nod of blijft die onrust er echt altijd totdat het een keer gelukt is? Of wordt het alleen maar erger? Misschien hebben jullie tips of wil iemand haar ervaring delen?
Truus, ik doe zeker mee in het clubje "hoe houd ik hoop" Ik denk dat we elkaar nodig hebben! Nijn, dankje meid, ik las in ander topic "wie het langste wacht, krijgt het mooist". Zou dat ook voor ons gelden? Hi Loenie, ja, wat je zegt, beangstigend ook. Da's precies wat ik voel. En wat Truus zegt... Waar nog aan vast te houden? Goldfishie, inderdaad voelt het zo wreed, je bent er bijna en dan... Je kindje in je armen maar ze leeft niet meer... Echt een nachtmerrie. En zo prachtig was ze! Helemaal af en ze leek zo op haar papa! Dankjewel Meiske. Ik hoop het ook zo. Mag ik vragen ... Wat zeggen jullie artsen? Geven zij hoop of zien ze moeilijkheden? Bij mij hebben ze nooit gezegd, het zal niet meer lukken. Juist niet. Das iig al wat. Maar toch, je gevoel zegt soms wat anders.
Bezig sinds juni 2012 en onze laatste ICSI is mislukt. Een spontane zwangerschap zit er niet in. We houden nu pauze en daarna kunnen we alleen eiceldonatie proberen (wachtlijst à twee jaar) dus het duurt al heel lang, maar gaat nu ook nog heel lang duren.
conejita - spontaan zwanger. nooit naar het ziekenhuis geweest. Ik ben bang voor alles wat met dokters te maken heeft. En mijn man vind het ook niks. Dus gewoon elke maand hopen dat het lukt.
Conejita....lijkt me afgrijselijk wat jullie hebben meegemaakt en zoals zoveel zaken soms ook zo oneerlijk. Tempus... Wat een klap. Ik vind die maandelijks stress van wel/niet vreselijk maar snap dat het helemaal bizar is als je weet dat de kans op een mazzeltje nooit in zit. In febr kreeg ik een laproscopie omdat ze bang waren dat ook mijn li eileider dicht zou zitten. Toen voelde ik heel even, of nou ja rook even aan het gevoel "stel dat het nooit meer een keer spontaan zou kunnen". Over 3 wkn ga ik een maand op vakantie hopelijk geeft dat wat afleiding.
TempusFugit, zo dat is ook een lange weg.. en misschien nog wel langer te gaan.. Ik zit op een ander miskraam topic ook en daar worden ook alternatieve therapieën besproken (en gedaan). Één gaat over het imuumstyseem. Sommige vrouwen hebben een te goed werkend imuumsysteem en zijn daarom "onvruchtbaar". Maar er zijn testen voor en behandelingen. Mocht je dat hebben natuurlijk. Als ik nu wéér een miskraam krijg, ga ik me wel laten testen. Er is ook een boek Is you body baby friendly. Ik heb m in huis maar begin er nog niet aan want wil er nog niet aan. Sanzon, wat een geduld hebben jullie! Ik hoop voor jullie mee! Er zijn. Ook vitaminen die kunnen helpen he. Maca en Onagra. Helpt bij vruchtbaar heid (en libido) Truus ja dat zijn heftige gedachten he. Ik hoop dat de vakantie je wat afleiding geeft en ontspant! Wat een opluchting moet dat geweest zijn dat je hoorde dat je li eileider nog wel goed was! Vakantie... Ik ga volgende week een paar dagen naar Nederland. Heerlijk, veel zin in. (Woon in Spanje). Ik mis mijn vriendinnen en moeder en zus erg. Ik merk ook dat mijn idee wel verandert. Vroeger dacht ik, ik wil graag drie kids, en wilde jong moeder worden. Nu is eentje die mag blijven al heel wat. En ik denk nu, tot mijn 40 e heb ik nog. Ik schuif steeds op. Ik denk zelfs ook aan pleegzorg, als plan B. Maar die wachttijd... Verschrikkelijk. Wel/ niet ongesteld elke keer weer, en dan ook nog miskramen. Blegh. Een echo is voor mij een verschrikkelijk moment. Andere kijken ernaar naar uit maar dat zal bij mij altijd angst oproepen.
TempusFugit, ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet zeggen. Wat een lange weg. Ik hoop dat het jullie gegund is. Tijdens de laparoscopie heeft de gyn de boel bekeken, maar alles ziet er perfect gezond uit. Er is geen reden gevonden voor de bbz en de gyn gaat er eigenlijk vanuit dat ik gewoon zwanger kan worden. Maar ja, ik zit nu wel heel erg met het gevoel; eerst zien, dan geloven. Ik had dat hele kinderen krijgen me toch wat anders voorgesteld. Eerlijk gezegd vind ik er geen bal aan. Eerst die bbz en nu al maanden iedere keer die teleurstellingen en hormonen die nog steeds een loopje met me nemen. Ik heb nooit, maar dan ook nooit last gehad van mijn hormonen, nu ken ik mezelf soms amper terug. Het gevoel dat mijn lichaam heeft gefaald/faalt houd me ook wel bezig. En dan die angst dat het weer gebeurt, brrrr. Bovendien heb ik ook het gevoel dat alle ogen op ons gericht zijn, ik vind dat echt ontzettend moeilijk. Het was eerst leuk, proberen zwanger te worden. Ons geheimpje. En dan ineens weet de halve wereld van je kinderwens, tot je baas aan toe. Laatst vroeg mijn moeder heel voorzichtig aan me of we nog bezig waren. Lief bedoeld, maar toch doet het zeer als ik dan tegen mijn eigen moeder moet zeggen dat het nog niet wil lukken. En dat terwijl iedereen in mijn omgeving nog zwanger lijkt te raken van lucht. Nog zoiets; mensen waren hartstikke lief en bezorgd toen het net gebeurd was. Een week of twee. Ik snap het wel hoor, maar soms is het gewoon fijn als iemand aan je vraagt hoe het met je gaat, of even aan je denken als ze naast je zitten te praten over hoe snel ze wel niet zwanger zijn geraakt. Nou, genoeg geklaagd weer voor vandaag. Conejita, zijn ze er tijdens een echo achter gekomen dat het mis was? Kan me voorstellen dat zoiets je een hele zwangerschap blijft achtervolgen. Jullie kunnen pas opgelucht ademhalen als er een levend kindje in je armen ligt.
Bijna 5 jaar op de teller en ook wij staan nog met lege handen, dus ik weet heel goed hoe het voelt.. Soms ben ik de wanhoop nabij en op andere dagen voel ik me weer vol hoop zitten! Jeetje TempusFugit, wat een lange wachtlijst is dat! Hopelijk is dat het waard en krijgen jullie er iets prachtigs voor terug..
Wat kan het leven oneerlijk zijn... Helaas weet ik hoe het is om een voldragen kindje te verliezen conjita, ik leef met je mee ❤️ Wij zijn vanaf jan 2013 bezig en meer dan een jaar later zwanger geraakt. Eindelijk gaat onze droom in vervulling! ...dachten we... We blijken allebei drager van dezelfde erfelijke ziekte, dus als ik opnieuw zwanger raak, is het maar de vraag of ik het mag/kan voldragen. Een vlokkentest zal tzt duidelijkheid moeten brengen. We zitten nu in ronde 2 en we hopen dat we straks alsnog een prachtig gezond kindje in onze armen mogen sluiten..!