Dag meiden, In week 11 heb ik een vlokkentest ondergaan en daar kwam uit dat ons kindje niet ziek is! Heel spannend, want wij kunnen voor 25% een stofwisselingsziekte doorgeven. Gelukkig is dat nu niet het geval, maar ik merk dat ik (nog steeds) moeite heb met hechten. Tot week 11 heb ik mijn gevoel uitgeschakeld gehouden, want misschien hadden we een hele moeilijke beslissing moeten maken (afbreken zwangerschap). Hoe moet ik dit doen? Hebben jullie tips?
Hi meid, ik heb sowieso altijd last van het hechten tot 24 weken, ik probeer er wel van te genieten hoor, maar ik hou altijd wel een soort van eigen muurtje op. Ik vind het helemaal niet zo gek dat je nu dus nog niet helemaal geniet. Iedereen doet het op zijn eigen manier <3 Sommige krijgen het gevoel pas na de geboorte. Misschien eens nadenken welke bevestiging je zoekt of mijlpaal je belangrijk vind? Daar naar toe leven en bijvoorbeeld die dag een lekker taartje gaan eten en shoppen voor de baby. Het startsignaal om wel te mogen gaan genieten.
Geef het de tijd. Zodra je baby voelt bewegen zal het al makkelijker worden maar er is geen termijn of regels voor. Ik had bij beiden nooit zo'n super gehecht gevoel tijds de zwangerschap. Dat kwam pas echt na de bevalling
Fijn dat de kleine het niet geërfd heeft! Het geeft niets dat je nog nog minder gehecht bent, de kleine heeft het uitstekend en merkt daar niets van en groeit gewoon fijn door. Leg je eigen verwachting lager en leg er geen druk op: niets moet of hoort zo. T is oke als het nu niet zo is omdat het moet groeien of in de zwangerschap of na de geboorte. Het is oke echt!
Herkenbaar, in de zin van 'ik hecht niet volledig met mn kindje tot 24 weken', gaat het voor die tijd mis, dan sta ik met lege handen. Een stuk zelfbescherming en nuchterheid. Er moet zóveel goed gaan, voordat je een gezond kindje in je armen houdt. Zodra het kindje eenmaal geboren is, begint het hechten. Dan zie ik aan wie ik me wil hechten. Voor wie ik iets wil betekenen en maakt het de tijd van 'bewust' op afstand houden tijdens de eerste 24 weken zwangerschap, helemaal goed!
Ik ben er even stil van. Van deze reacties besef ik me dus dat ik te veel druk leg op de hechting. Maar dat komt ook omdat ik met de eerste twee geen problemen heb ervaren en ik altijd heel blij werd van het luisteren naar het hartje. (dit is de eerste waarbij we ontdekten dat we een vlokkentest konden laten doen). Ik voel af en toe wel vlindertjes in mijn buik, dus ik weet dat hij of zij het goed doet maar er ontbreekt een bepaald gevoel. Ik kijk wel uit naar de mijlpalen; naar de verloskundige om het hartje te horen, de 20 weken echo en de groei echo's die daarna gaan komen. Misschien krijg ik er dan een ander gevoel bij
Geef het tijd Ik merkte zelf dat ik na twee miskramen ook moeite had met hechten aan en genieten van de baby in mijn buik, er zat toch vaak zo’n ‘wat als...?’-gevoel in mijn hoofd. Maar naarmate de zwangerschappen vorderden, werd dat gevoel vanzelf minder. Ik betrapte me er zelfs op dat ik van echo’s ging genieten en meer en meer vertrouwen kreeg in dat het goed zou gaan Dit was bij allebei eigenlijk vanaf een week of 20, daarvoor vond ik het gewoon te spannend...
Geef het idd tijd... Ik heb niet kunnen "hechten" Tot in de 21e week door mijn pre partum depressie. Pas nadat ik medicatie kreeg tegen depressie kon ik me beter richten op de kleine. Bij de eerste de hele zwangerschap niet echt kunnen hechten door de niet erkende pre partum depressie, maar dat is na de zwangerschap meer dan goed gekomen hoor! Mijn tip: neem het zoals het komt, je kunt het toch niet afdwingen. Vroeg of laat komt de hechting echt wel.
Ik had ook bij de jongste moeite met hechten tijdens de zwangerschap vanwege meerdere redenen. Zelfs toen ze net geboren was, voelde ik de band niet. Maar zodra de eerste lachjes kwamen, ging het heel snel de goede kant op. Nu is er niks meer aan de hand.
Ik moet toch zeggen dat jullie reacties wel even binnen komen. Misschien is het wel een taboe dat je je (nog) niet kan hechten, ik hoor er weinig over! Maar ik lees dat het uiteindelijk toch gaat komen. Ik ben wel gerustgesteld door jullie (positieve) verhalen ondanks jullie heftige verhalen. Bedankt voor het delen daarvoor.
Na het verlies van onze eerste dochter met 22 weken zwangerschap (zelf afgebroken door chromosoomafwijking) wilde ik niets liever dan een nieuwe zwangerschap/gezonde baby. zo erg dat het een obsessie werd.. 2 maanden na de bevalling weer begonnen in de mmm. Toen ik eenmaal zwanger bleek besefte ik pas dat dat het verdriet van onze dochter niet zou wegnemen en heb ik heel lang een “neutraal” gevoel gehad bij de zwangerschap. Heel lang heb ik gevochten tegen dit gevoel, zelfs bij de pop poli gelopen maar ik heb het losgelaten. Ik kan mezelf niet dwingen om me op een bepaalde manier te moeten voelen... ik heb geaccepteerd dat het is zoals het is, en langzaamaan naarmate de zwangerschap vordert komt er meer vertrouwen en automatisch hecht ik stukje bij beetje meer met de baby.
Ik heb 2 gezonde kinderen (snel ze zwanger, nooit miskramen) bij de tweede was ik gelijk zwanger met mijn beste vriendin die de zwangerschap moest afbreken. Ik weet niet of het daarover kwam maar waar ik bij nummer 1 heel onbevangen was, was ik dat bij 2 niet en hield ik het gevoel een beetje af. En nu met nummer 3 lijkt het nog erger. Ik heb een goede termijnecho gehad en we vertellen het nu aan mensen maar ergens denk ik steeds ja maar wat als. Ik zeg ook steeds: als alles goed mag blijven gaan. Ik denk dat het een soort van zelfbescherming is. Ik weet tegenwoordig hoe uniek en bijzonder het is en wat er mis kan gaan. Dat maakt dat ik bewuster afstand neem. En dat zonder dat ik ooit zelf vooralsnog een vervelende ervaring heb gehad. Kun je nagaan als je dat wel al hebt gehad. Ik denk dat het niet meer dan een natuurlijke reactie is en dat het vertrouwen en je band vanzelf mag groeien.
@geneeke. Wat goed van je dat je zo'n heftig verhaal kunt delen. Rouw laat zich niet dwingen, het komt wanneer het komt (ook al kun je het er dan niet bij hebben) Ik ben nu zwanger van nummer 3, maar onze oudste zoon is vorig jaar januari overleden. Misschien dat de hechting daarom ook wel minder is. @Mapje, wat jij ook zegt; door vervelende ervaring(en) (van anderen) sta je er onbewust anders in. En ik zit nu sterk te denken dat dit bij mij ook het geval is. Toen ik net zwanger was van de tweede ging een baby'tje van een vriendin dood, nog op begrafenis geweest, en toen ik weken later een controle had bij de vk en het hartje ging beluisteren moest ik ineens heel erg huilen (terwijl ik dit niet van mijzelf had verwacht) Het lijkt toch allemaal op onbewust niveau af te spelen krijg ik het idee
Wat verstaan jullie precies met hechten tijdens de zwangerschap? Ik voel de baby nog niet zo heel vaak en zeker niet krachtig en ben dan ook helemaal niet zo veel bezig met de zwangerschap. Laat staan met hechten? Ik bedoel, het is nog vrij abstract toch als je groeiende buik het enige is wat je tot dan toe hebt? Tuurlijk vind ik het getrappel over een paar weken hartstikke leuk, maar ik zie een zwangerschap toch echt meer als middel naar je baby toe. Heb nooit op die roze wolk gezeten oid. Misschien ben ik daar ook heel nuchter in. Maar de bevalling vind ik dan wel weer magisch en het moment dat de baby daar is uiteraard ook. Maar een zwangerschap en alles eromheen... hmm..
Sinds mijn tweede miskraam (was met ruim 12 weken) heb ik nooit meer kunnen en durven genieten van het zwanger zijn. Pas na de bevalling leer je je kindje kennen en is het daadwerkelijk een persoontje die je leert kennen en aan wie je je kunt hechten. Daarvoor is het voor mijn gevoel allemaal wat abstract.