Allereerst weet ik niet zo goed wat ik met deze post wil. Misschien gewoon van me afschrijven. Ik voel me soms zo ondankbaar. Wij hebben 3 geweldige kinderen, maar de wens voor een 4e blijft enorm. Vooral bij mij. Voor mijn man hoeft het niet zozeer, maar hij denkt er wel over na. Onze jongste is nu bijna 2 en ik dacht dat mijn wens wel zou zakken, maar helaas. Mijn man is wel wat realistischer. Hij heeft vooral de angst dat er iets mis zou zijn met het kindje. Dit had hij bij de 3e ook al. Ik heb die angst natuurlijk ook, maar ik vertrouw hierin op God. Al is mijn geloof ook niet elke dag zo sterk. Ook ik vraag me regelmatig af van wanneer houdt ons 'geluk' op. Wij hebben het momenteel gewoon echt zo goed. Vooral sinds de 3e er is, gaat het zo goed tussen ons samen. Ook door de scheiding van onze vrienden, beseffen wij hoe fijn we het samen hebben. Het leven loopt nu gewoon op rolletjes en als ik daaraan denk, dan denk ik van wat krijgen we nog allemaal op ons bordje. En dat is ook wel een beetje mijn angst bij een 4e kindje. Tuurlijk hebben wij ook tegenslagen gehad, vader jong verloren, 2 zussen en mn moeder borstkanker gehad. Schoonmoeder die tijdelijk niet kon oppassen, man die thuis kwam te zitten met een blessure, dus ook op zijn vrije dag moest ik voor de kids zorgen. Tussen de 2e en 3e heb ik het zelf ook echt niet makkelijk gehad, hiervoor liep ik uiteindelijk ook bij de praktijkondersteuner. Maar als ik nu naar mijn vriendinnen kijk, waarvan hun relaties niet zo lekker lopen. Dan denk ik van waaraan heb ik verdiend dat het nu zo goed gaat met ons. Ik dank God daar dagelijks voor. Heel verhaal geworden. Sorry daarvoor. Ik denk dat het ik het meer gewoon van me af wil schrijven. Mijn man en ik hebben nu afgesproken dat hij er goed over na gaat denken. We gaan wel voor onze oudste een kamer op zolder maken en we gaan kijken wat we vinden van een 7p auto. Daarnaast ga ik kijken waar de wens vandaan komt. Ik hoop zo dat ik niet egoïstisch en ondankbaar overkom. Ik ben echt enorm dankbaar voor de 3 kinderen die God mij gegeven heeft. Maar er is gewoon nog een plaatsje in mijn hart voor nog een kindje en ik hoop zo dat God mij dit wil geven. Soms denk ik ook van: wanneer gebeurt er bij ons nooit iets met het condoom. Dan voel ik me weer slecht en egoïstisch dat ik zo denk. We doen het al zolang we samen zijn met condooms, behalve dan de keren dat we graag een kindje wilde. En de keren dat ik zwanger was ook niet. Bedankt voor het lezen. Groetjes <3
Hoi! Ik vind het zeker niet ondankbaar en egoïstisch. Een kinderwens (hoeveelste het ook is) is gewoon iets bijzonders. Het is iets wat bij de menselijke natuur hoort. En dan heb je nog weer een stukje gevoel en een stukje verstand en die kunnen soms enorm botsen. Het is belangrijk om de stap sowieso samen te maken. Dus dat je er samen achterstaat zodat er geen momenten van mogelijk verwijt om wat dan ook gaan komen. Het stukje gezondheid herken ik. Vanaf de 3e dacht ik ook hoelang blijven wij nog gezonde kinderen mogen krijgen. Ook daarin vertrouwden wij op God. Hij geeft niets wat je niet aankan. Hier was de wens andersom. Na de 3e wilde mijn man juist nog graag kinderen en ik eigenlijk niet. Ergens diep van binnen leek het me wel leuk nog een kind maar ik zag het niet zitten. Toch zijn er zo nog 2 bij gekomen. Heel dankbaar en blij, maar ik vond het mentaal ook zwaar. Ik vind dat jullie goed bezig zijn in jullie communicatie erover samen en jullie zoektocht aan beide kanten. Ik zou ook aanraden het samen bij God neer te leggen en Hem de weg te laten wijzen. Succes ermee samen❤
Bedankt voor je reactie @WWJD Ja mn gevoel en verstand botsen vreselijk. Mn verstand weet ook wel dat 3 kinderen al een zegen zijn. Er zijn er zoveel die voor 1 kind al zoveel moeten doen of die niet eens kinderen kunnen krijgen. Maar mijn gevoel zegt wat anders. Is mis ook gewoon nog iets. Maar mis ik dan het meisje wat ik dacht te krijgen bij nummer 3 of gewoon echt nog een persoontje. Ik was er zo van overtuigd dat mn zoon een meisje was. Na 2 meiden kon dat haast niet anders. Ik was vanaf minuut 1 al verliefd op hem, maar moest ook wel afscheid nemen van het meisje in mn hoofd. Hopelijk snap je het. Al heb ik al sinds jongsaf aan geroepen dat ik graag 4 kinderen zou willen. Deze stap maken we zeker samen. Ook als hij beslist dat het er bij 3 blijft. Dan ga ik daar ook vrede mee krijgen op den duur. Al zal dat wel lastig worden. Maar hij verdient echt mijn respect, omdat hij er over nadenkt. Hij neemt ook mijn wens en gevoelens mee en dat maakt het dat ik een eventuele nee ook beter zou kunnen accepteren. Ja, we blijven praten. Dit hebben we ook wel geleerd van de vrienden die nu uit elkaar zijn. Praten is zo belangrijk. Helaas staat hij wel minder int geloof dan ik. Hij weet het allemaal wel, maar is vroeger gedwongen. En waar zijn geloof steeds zwakker wordt, wordt die van mij steeds sterker. Maar ik praat er wel met hem over. Ik word mentaal steeds sterker. Dat vind ik ook zo bijzonder. Maar ik heb de afgelopen jaren een persoonlijke groei meegemaakt, waardoor ik nu echt veel sterker in mn schoenen sta. Met afentoe nog wel een downdag hoor. Maar die heeft iedereen wel. Ik bid echt dagelijks tot God. Maar dank Hem ook voor alles wat Hij al heeft gegeven.