Even een vraag, Ik weet inmiddels door ervaring, dat je de hele mmm met ups en downs moet doorgaan. Maar hoe doen jullie alles als je je down voelt ? Soms wil ik echt gewoon even helemaal niets en even alleen zijn, maar ja je hebt ook nog je werk en je kan je niet altijd gaan ziek melden. (hoewel ik dat soms heel graag zou willen,het lijkt wel of elke down wat zwaarder word, en meer energie van je vergt, en steeds meer lichamelijke klachten daarbij) Ik ben gewoon ontzettend moe,misselijk en duizelig en ben echt toe aan even rust en helemaal niets aan mijn hoofd. En dan sta ik nu pas aan het begin van de mmm ! (maar om daarin te komen zijn we al wel vanaf januari bezig) Nou moet ik zeggen dat er hier ook veel zwangeren zijn, bijna alle vrienden krijgen een kindje erbij, zus en schoonzus ook, en dat maakt het natuurlijk niet makkelijker. Dus mijn vraag hoe doen jullie het ? Of zitten jullie weleens in de ziektewet hierdoor ? (misschien ondanks dat je pas net in de mmm zit) En meld je je dan ziek met een griepje of zeg je eerlijk dat je er even helemaal doorheen zit ? Ik hoor het graag van jullie, alle tips zijn welkom want ik weet het even niet meer... Liefs C.G.
Hallo Goblinglow, Ik weet hoe je je dan voelt, ik zit er namelijk op dit moment middenin... En ik zit ook in de ziektewet nu, er spelen ook wel een aantal andere dingen mee, maar het intense verlangen naar een kindje doet me veel verdriet. En soms kan ik daar ff niet mee omgaan, ik heb een keer eerder daarvoor in de ziektewet gezeten, dat was toen de 2e icsi poging niet gelukt was, daar was ik zo ondersteboven van dat ik gewoonweg niet kon werken! Gelukkig weet iedereen op het werk het (ik ben daar heel open in) en ben ik super goed opgevangen... Ik wens je heel veel sterkte en geluk! Groetjes Alice
Dank je wel voor je reactie. Gelukkig weten ze het bij mij op werk ook, maar er word niet altijd even goed mee om gegaan, ik krijg bijv. te horen dat ik er veel te veel mee bezig ben etc. En ja, op het moment wachten wij op de uitslagen of we goed genoeg zijn voor ICSI, anders houd het echt voor ons op. En dat is natuurlijk ook heel erg spannend, en dan ben je er natuurlijk ook veel mee bezig. Nou jij nu ook heel veel sterkte, als je er doorheen zit is het gewoon ff *piep* , en je weet dat je er wel weer uit komt, maar soms voelt het niet zo. Dikke knuffel, die kun je misschien hard gebruiken... Liefs C.G.
hallo goblinglow. jij schrijft dat je pas aan het begin van de medische malle molen staat.... maar jullie gaan wel meteen voor een van de laatste opties...isci. ik snap dat je daar ondersteboven van bent.. ik sta zelf pas aan het begin en ben net gestart met hormonen... heb altijd een beetje het gevoel dat ik dan geen mensen raad mag geven die aan isci doen omdat dat zoveel zwaarder is....ik kan niet zeggen dat ik weet hoe je je voelt, want dat weet ik niet. dus ik hoop dat je gewoon de tijd voor jezelf neemt op het moment dat het hard nodig is... je voelt dat zelf het beste aan. letg de opmerkingen van collega,s naast je neer als dat lukt, want ze hebben geen idee. je wereld staat op z,n kop en hoe KUN je er dan NIet mee bezig zijn! in het ziekenhuis bieden ze vaak ook psychische hulp, niet omdat er iets mis is met jullie... maar omdat dit iets heel zwaars is voor jullie en voor al die anderen die hier mee te maken krijgen. en als je het een dag niet trekt... dan trek je het niet... geef toe aan je verdriet, alleen op die manier hou je je hoofd helder en kun je al je energie steken in de behandelingen die eraan gaan komen je werk is in dit geval echt even ondergeschikt toch? je kunt je hele leven nog hard werken en goed je best doen..... veel liefs en succes Jose
@ joseetje Bedankt voor je reactie en de tips ! Misschien moet ik er idd af en toe even aan toe geven dat het niet gaat en even de rust nemen. Heel veel sterkte voor je, want hormonen zijn rare "dingen" en doen veel met je.... Laten we hopen dat we allebei snel een positieve test vast hebben. Veel liefs C.G.
ik hoop het ook meid en onthoud... de wonderen zijn de wereld nog niet uit.. ik lees hier met enige regelmaat dat mensen onder de meest moeilijke ( en soms door artsen al afgeschreven ) omstandigheden toch zwanger worden... mag ik vragen waarom jullie voor isci gaan? en wanneer weet het ziekenhuis of jullie kunnen beginnen? gr jose
Wij moeten aan de ICSI omdat wij gemiddeld maar 0,02 zaadcellen hebben, die ook nog eens slecht bewegen en een afwijkende vorm hebben, waardoor we te slecht zijn voor iui en ivf. De kans op een natuurlijke zwangerschap is nog iets minder als 2% We krijgen rond 20 oktober onze uitslagen, en als die goed genoeg zijn is de verwachting dat we begin volgend jaar kunnen starten met onze eerste icsi. We zijn bij het Radboud in Nijmegen onder behandeling, en daar is alles wel goed geregeld moet ik zeggen. Maar het wachten duurt zooooo lang.
wilde je alleen eventjes een hart onder de riem steken!Lijkt me vreselijk als je niet eens zeker weet of icsi mogelijk is. Dat je dan wel eens downs hebt is heel erg logisch. Wij zijn ruim 2.5jr bezig en hier lukt het ook niet, terwijl er ogenschijnlijk niks aan de hand is. Ik sluit me volledig aan bij Joseetje, hoeveel opmerkingen wij al niet hebben moeten verduren?En tegen jullie wordt het zelfs ook al gezegd. Je kunt er niet minder mee bezig zijn.DIKKE PUNT.. Die mensen die dat zeggen hebben geen idee hoe zwaar de mm is. Laat ze gewoon klesten.. En jij bent belangrijker dan je werk, dus als je het echt niet trekt kies dan voor jezelf. Heel veel sterkte en ik ga ontzettend hard voor jullie duimen dat jullie toch nog in aanmerking komen voor icsi.
Dank je ! Ik zal jullie wel op de hoogte houden, tot die tijd is het nog lang afwachten, maar hopelijk kan ik straks mijn eigen icsi topic openen... Liefs C.G.
ja zara vind ik ook... ik ben nog maar met hormonen bezig maar dan ben je ook vanaf dag een aan het checken of je menstruatie voldoende is omdat clomid het baarmoederslijmvlies te dun kan maken, dan van dag 3 t/m 7 die hormonen erin en dan vanaf dag 11 ovutesten gebruiken... soms tot dag 18 en vooral op de juiste tijden klussen en daarna 2 weken wachten.... zelfs hiermee ben je er toch wel veel mee bezig.... goblinglow 0,02 is inderdaad niet veel.. maar volgens mij wel goed genoeg voor isci, ik heb dat soort getallen al vaker gehoord.. fijn dat je in ieder geval tevreden bent over het ziekenhuis en ja dat wachten duurd vreselijk lang... waarom moet je eigenlijk zo lang wachten? hebben ze een 2e zaadonderzoek gedaan? is het ook bekend waarom er zo weinig zaad is? groetjes jose
Ik ben het helemaal met jullie eens. Het valt vaak niet mee.Ook omdat heel veel mensen niet in de gaten hebben wat het met je doet. Ik heb laatst het boekje Open zenuw gekocht(tip van Elmo), en daar staan heel veel herkenbare dingen in. Ik krijg ook de zenuwen als ik aan m'n laatste poging denk. En dan denk ik ook,ik hoop dat we niet met z'n tweeën blijven...... Ik heb me bij de vorige poging na de punctie een week ziekgemeld en na de testdatum ook ivm overstimulatie en de tegenslag. Liefs Minou
Ik kreeg vanmorgen rottig nieuws in het zh dat het hormoon wat ik moet spuiten niet z'n best had gedaan.Nu moet m'n ongi weer opgewekt worden en ondertussen moet ik wel hormonen blijven spuiten.Flinke bijwerkingen en dan zijn er nóg mensen die zulke opmerkingen durven te maken.. sorry, was ff offtopic, maar zo zie je maar weer dat we allemaal met hetzelfde te 'kampen'hebben als je in die molen zit. Daarom is het fijn dat er fora zoals deze bestaan.Jullie weten hoe het is en niemand die blaat dat we er maar minder mee bezig moeten zijn! Goblingglow: die kaars brandt voor jullie hoor!
Minou, jij was toch ook een onbegrepen verminderd vruchtbaar 'geval'? Veel sterkte met de laatste poging. Ik hoop niet dat het nodig zal zijn, maar al eens aan Univé gedacht?Die vergoeden poging 4 en 5.
Heb je veel aan het boekje gehad, of was het gewoon even "lekker" om te lezen dat er mensen zijn die je wel begrijpen. En idd, mensen denken er zo lichtjes over, zo van ach deze ronde niet, dan is het vast wel de volgende ronde raak soms kun je die mensen wel achter het behang plakken. Ik moet zeggen dat we inmiddels wel een plan B hebben, dat mocht plan A niet lukken (een beebje), we helemaal gaan voor plan B. Dat geeft me wel wat meer steun als het ware, maar natuurlijk wil je gewoon dat beebje in je buik krijgen. @ alle meiden, ik zal ook voor iedereen een kaarsje branden...
Jullie resultaten zijn exact hetzelfde als bij ons. Doe lekker waar je zin in hebt. Da's de enigste tip die ik iedereen kan geven. Wil je slapen, ga slapen enzovoorts. Werk kan een heerlijke afleiding zijn. Neem je rust. Ik ben door blijven rennen en realiseerde het me pas wat we hadden doorstaan toen de kleine een maand of twee was. De jaren van wachten, onderzoeken en ICSI kwamen er toen uit. Nog steeds is de vermoeidheid niet weg. Lastig ook met een dreumes maar dankbaar elke dag. Alle meiden hier sterkte. Groetjes, Danielle
Hoi Goblinglow, Volhouden hoor! Ja het is lastig...die mensen die het allemaal beter weten (ze zijn verdorrie zwanger geworden na het afvegen van een handdoek waar manlief zich mee heeft afgedroogd....bij wijze van spreken dan he ) Ik heb ook veel aan het boekje 'open zenuw' gehad. Je moet echt doen waar je je goed bij voelt. Als dat een week thuis blijven is, dan doe je dat hoor. Ik heb dat niet gedaan en ben maar doorgegaan. De icsi behandeling was heel zwaar (niet zozeer fysiek, maar emotioneel). Was helemaal van de kaart door de hormonen. Daarnaast is de poging ook mislukt. Werken was voor mij afleiding, totdat het zomervakantie werd en ik in een enorm gat viel! Dus op tijd rust nemen hoor! Uiteindelijk heeft de vakantie me wel goed gedaan en hebben we een cryo terugplaatsing gehad (ingevroren embryo uit de eerste icsi behandeling). Van deze poging ben ik zwanger (zie banner). Echter ben er nog niet gerust op of het echt blijft zitten....dus daar ook weer spanning en dan hebben ook alle zwangeren om mij heen goed bedoelde opmerkingen dat het echt wel goed komt....DAT weten ze dus niet! Ik zal altijd spanning blijven houden, want in mijn achterhoofd spookt "als het nu fout gaat, moet ik alle ellende weer meemaken". En dan voel ik me weer een zeur, want er zijn hier dames die al vele pogingen en ellende hebben meegemaakt en nog met lege handen staan. Dat vind ik echt heel erg. Dus nogmaals doe waar je je goed bij voelt. Als dat werken is, ga je werken, wil je lekker op de bank, ga je op de bank. Denk aan jezelf en je lijf! X Jille
Hou je vast het kan nog erger : Mijn zus belde net op, ze is zwanger ! Ik ben blij voor haar, maar nu sta ik helemaal op instorten.... Ik heb al op internet gekeken naar het boekje maar ik kan hem niet vinden, waar hebben jullie het vandaan en wie is de auteur ? Veel succes allemaal met alles, ik ga even instorten bij mijn mannetje
Meid... wat een vreselijk nieuws. Geweldig nieuws natuurlijk voor je zus, maar voor jullie... Neem de rust voor jezelf en denk ook goed aan jezelf. Als je het even niet meer trekt, is het helemaal niet gek om tijd voor jezelf te nemen. Voel je in ieder geval ook niet bezwaard. Het boekje 'Open Zenuw' vindt je via deze link: http://openzenuw.web-log.nl/ Ik vond het boekje ook heel prettig om te hebben. Mijn familieleden hebben het ook gelezen en dat vond ik ook wel prettig. Die snappen het nu ook allemaal wat beter... Liefs en heel veel sterkte, Josien
Ow meis wat vreselijk. Zit je al niet lekker in je vel en komt dat nieuws er ook nog bij :sad:. Neem lekker je rust als je dat nodig hebt! Ik zat op een gegeven moment er zo doorheen ook door stress erbij op mijn werk dat ik een burn out in duikelde. Vervolgens zwanger was na 2 maanden en een miskraam volgde. Al met al ben ik MAAR 7 maanden thuis geweest. Veel te snel aan het werk gegaan dus ik moet nu echt oppassen met wat ik allemaal op mijn nek haal...ik geef ook toe aan "buien". Soms heb ik er zo genoeg van dan kruip ik gewoon in mijn bed met de telefoons UIT. Of gewoon even huilen...als niemand dat begrijpt is het niet mijn probleem! Houd moed zijn makkelijke woorden...maar het is wel waar...vind de kracht in jezelf...je zult versteld staan van jezelf...en weet je...ben ook gewoon trots op jezelf! Durf gewoon te zeggen dat het niet nix is waar je doorheen bent gegaan en nog zult gaan. Geef jezelf op zijn tijd gewoon een schouderklopje. Een hele dikke knuffel!
ah meis.... en dan ook je zus nog zwanger.. dan komt het zo dichtbij... ik kan me alleen maar een voorstelling proberen te maken hoe moeilijk dit moet zijn.... gr jose