Ik heb 3 gezonde kinderen .. Maar nu ben ik zo bang dat ik er bijna niet van slaap en echt zooooo moe door de slecht nachtrust.. Ik heb zo'n sterk gevoel dat dit kindje niet gezond is.. Het kan gewoon niet gezond zijn na 3 gezonde kindjes .. Het maakt me echt onrustig, moe verdrietig en weet er gewoon niet mee om te gaan.. Ook praat ik er verder niet over en houd de schijn op.. Ik voel me zogenaamd goed .. Om 3 kids te verzorgen gaat mij natuurlijk perfect af en het huishouden erbij gaat gewoon super zeg ik dan.. Ik wil immers niet zeuren.. En voor ik wist dat ik zwanger was heb ik erg veel ibiprofen geslikt .. Meer dan gebruikelijk en 400 Mg en 2 per keer dus 800 en dat zo'n 4 à 5 keer per dag ( kaakchirurg ) veel pijn .. Echo gehad met 5 weken en toen zij de gynaecoloog dat de pijnstillers niks bij de baby hadden gedaan.. Zo snel? En kan je dat al zoen? Hartje zag je nauwelijks kloppen .. Met 11 weken weer echo goede echo zeiden ze.. Een actieve baby.. Nu 15w en 3 d zwanger maar ik ben niet gerust gesteld.. Over 5 weken pas de 20 weken echo duurt voor mijn gevoel een eeuwigheid.. Ik kan het gevoel ook niet even weg zetten.. Ik heb deze zwangerschap ook niet van die vervelend kwaaltjes en bij de andere 3 waren ze er ook echt wel... Vind dit zo moeilijk.. Iemand ervaring met je gevoel? Ik heb het 2 keer goed gehad dat de baby het niet fijn meer vond in me buik.. Godszijdank zijn hun er zonder kleerscheuren eraf gekomen .. Maar was het einde echt wel spannend .. Vind dit heel lastig.. Ik durf mezelf niet aan deze baby te hechten.. Genieten gebeurt niet nu en dat vind ik zo erg .. Bij de andere 2 maakte ik altijd een afspraak zodat mijn oudste mee kon.. Geweldig vind hij het.. En nu heb ik hem nog geen 1 keer mee genomen.. Vind dit echt moeilijk en weet echt niet hoe ik verder moet en hoe ik dit nog 6 maanden vol kan houden.. Iemand misschien tips?
Wat vervelend dat je zo angstig bent. Ik denk dat het vooral in je hoofd zit en dat het niet echt iets zegt over deze baby. maar misschien stelt het je wel gerust om bijv. toch de combinatietest te laten doen. (Als dat nog kan, ik weet niet tot welke termijn dat is.) En verder zou ik voor jezelf toch echt je angst eens goed onder ogen zien. Heb je eigenlijk echt een reden om bang te zijn? Of is er iets heel anders wat deze angst zou kunnen veroorzaken. (Heb je of heeft iemand in jouw omgeving iets naars meegemaakt of sta je onder druk / stress waardoor je nu deze gevoelens hebt? En waar ben je nu precies bang voor? Hoe groot (of juist klein) is de kans dat zoiets gebeurt? En zijn er oplossingen mogelijk? Hoe erg zou het dan zijn? Etc. Verder vrees ik dat je niet veel meer kunt doen dan het ene been voor het andere zetten, wachten hoe de tijd voorbij kruipt, hopen dat de angst straks minder wordt. En dan hopelijk over een half jaar gewoon een gezond kindje in je armen houden!
Wat naar. Maar, er is helemaal geen reden om je zorgen te maken eigenlijk als je je verhaal zo leest... Ik zou het als eerst eens met iemand bespreken, dat scheelt al de helft. En eventueel een pret echo om je wat gerust te stellen.. Maar verder is het toch afwachten, net als voor iedereen die zwanger is. Zekerheid krijg je nooit helaas. Maar joh, komt vast goed, praat er gewoon eens over met je man/vk/moeder/iemand
Op zich herken ik je angst wel. Ik ben nu 20 weken zwanger van de 4e. Maar toch wel tot een week of 17 getwijfeld of alles goed ging met de kleine, want ja ik heb al 3 gezonde kinderen zo der problemen gekregen. Ik deed aan sportvasten waardoor ik dacht dat mijn menstruatie uitbleef, maar ik bleek al zwanger te zijn. Heb me echt wel zorgen gemaakt of dit echt geen gevolgen had. bespreek het met de vk, je man of iemand. Misschien klopt je gevoel misschien ook niet, maar het is zonde dat je niet kan genieten. Gelukkig heb ik dit ondanks mijn onzekerheid toch wel gekund en nog! Of misschien toch een pretecho voor je geruststelling. Meid succes.
Ik begrijp jouw gevoel. Het is ook heel veel .Drie fezonde kinderen zijn een groot geschenk. En krijg he dat dan nog een keer? Ook als je medicijnen hebt geslikt? De enige manier om rust en duidelijkheid te krijgen is gaan testen, hoe spannend ook.Dan wordt duidelijj if jij een voorgevoel hebt wat heel gied zou kunnenof dat je bezorgd bent en dat dat niet nodig is. Volgebs mij kun je nu een vruchtwater punctie laten doen, hie vreselijk spannend ook, die geeft wel duidelikheid.Open kaart gaan spelen met man en vk dus!
Ik snap je angst wel een beetje, herken het ook wel. Ben nu ook zwanger van de vierde. Onze tweede is best zwaar, lichamelijk gehandicapt, dus bij mij is het niet omdat ik me niet kan voorstellen dat we vier gezonde kinderen zouden krijgen, maar omdat ik me goed besef dat het niet vanzelfsprekend is. Misschien moet je je ook afvragen of hoe erg het is als je kind niet gezond zou zijn. Natuurlijk is dat heel erg, maar niet het einde van de wereld of het einde van je geluk. Ik kan uit eigen ervaring vertellen dat je ook als niet iedereen van je gezin gezond is, heel gelukkig kan zijn. (en dan bedoel ik dus niet dat ik het leuk vind dat onze dochter niet gezond is, want ik had natuurlijk ook liever gehad dat ze gezond was. En hoop natuurlijk ook dat ook deze baby gezond geboren wordt, zoals iedere moeder voor haar kind wenst!) Ik hoop dat je angst gauw wat minder wordt! Sterkte ermee!
Ik ken jou gevoel ook erg goed. Ook hier heeft dit heel lang meegespeeld en nog komt die onzekerheid regelmatig de kop op steken. Onze jongste dochter is met een aangeboren afwijking geboren en dat bleek achteraf een syndroom te zijn (geen zware afwijking, maar heftig genoeg). Hier is dus het besef heel erg dat het ook anders kan als een gezond kindje te krijgen. Tot de 20 weken echo ben ik er heel erg mee bezig geweest en dat die goed bleek, stond er een smil van oor tot oor op mijn gezicht. Helaas komt de onzekerheid evengoed weer terug. ook was dit kindje niet gepland en ben ik door de pil heen zwanger geworden en hebben we in het begin getwijfeld of we het aan konden nog een kindje erbij, helemaal omdat onze dochter toen net geopereerd was, we nog midden in de onderzoeken zaten wat ze nou precies zou hebben en of het erfelijk zou zijn. Maar we konden het niet over ons hart verkrijgen om ons kleintje weg te laten halen en zijn nu echt heel blij met onze kleine man op komst. Maar dan komt ook steeds het schuldgevoel en het gevoel van in het begin hebben we getwijfeld of we het wel op konden voedden en waarom zou het ons dan nu zomaar gegeven worden. Dat vreet soms aan me en maakt me bang en onzeker. Probeer er met iemand over te praten, dat lucht misschien een heel eind op, eventueel met je vk, misschien dat die je gerust kan stellen. Sterkte ermee!