Hoi dames, Onze oudste van 4,5 is soms echt niet te handhaven. Als ze iets niet mag (bijv. Een 2e koekje) -schreeuwt ze -blijft ze erom zeuren -begint ze te huilen en krijsen Ik geef nooit toe, maar het is zo vermoeiend. Afleiden werkt niet, negeren wel maar dan kan ze rustig een uur doorgaan. Daarmee verstiert ze gewoon de sfeer. Ik kan het 100x uitleggen maar de boodschap komt niet binnen. Ze is nu oud genoeg om te weten dat niet ALLES kan en mag. Ook luistert ze voor geen meter. Als ik boos word lacht ze me gewoon uit, tot ik echt boos word en haar bijv. Op de gang parkeer. Dan moet je haar horen! Ze roept ook heel overdreven 'au au' als ik haar bijv. In haar arm pak om op de gang te zetten. Het is net alsof ze consequenties van haar eigen gedrag niet onder ogen kan of wil zien. Hebben jullie tips voor mij? Ik moet regelmatig ergens afkoelen omdat ze me gewoon boos maakt.
Hier ook 1 van die leeftijd. Hij heeft ook een sterk karakter vaak helpt het om samen op zoek te gaan naar een oplossing. Meestal komt het erop neer dat hij even wil knuffelen of hij krijgt wat fruit oid. Maar ook hij kan vreselijk doorgaan. Dan loop ik ook even weg om niet te ontploffen. Schrale troost: het gaat over. Mijn oudste van 8 werd een stuk relaxter toen hij 6 werd.
Bedankt voor je reactie! Het is inderdaad dat ze niet relaxed is, ze staat vrij veel in confrontatiemodus. Kan ik die vermijden, want het is zo vermoeiend, al die discussies om niks. Om het krijsen nog even buiten beschouwing te laten...
Hier ook eentje die een beetje gaat puberen. Ze is in november 4 geworden. Ik denk vermoeidheid van school. Ze is niet hysterisch, maar rond het avondeten luistert ze slecht. Als ze al ziet dat er een prakkie op haar bord ligt gaat ze: dat is vies, dat ga ik niet opeten, ik ga niet zitten etc. Op een gegeven moment gaat ze onder de tafel zitten en lacht als we haar op haar stoel willen zetten. Als ze dan nog niet luistert moet ze van ons naar de trap en dan breekt ze. Dan wordt het heel hard huilen. We herkennen haar deze week niet terug. Ze heeft altijd wel pit gehad, maar niet zoals nu.
Dat klinkt heel bekend, die enorme driftbuien. Om niets. Ze kijken bijv. tv (mag altijd als ik aan het koken ben), iets wat zij leuk vindt is afgelopen, dan is ze echt in staat om naar de tv te lopen en die bijna van de kast te meppen Behalve dat ik niet weet hoe ik daarmee om moet gaan (boos worden, ja) vraag ik me ook af: waar komt dat vandaan? Zo'n kort lontje... erg vermoeiend. Het is een fase het is een fase het is een fase het is een fase....
Hahaha! sorry, moet even lachen, de mijne van 4,5 doet precies hetzelfde. Wanneer ik haar even streng toespreek en haar bij de arm beet pak, gaat ze schreeuwen dat ik haar pijn doe. Ook met andere dingen. Ze zeurt overigens niet een uur door, gelukkig. Ze snauwt en commandeert ons. En snel huilen wanneer het anders gaat dan zij in haar hoofd heeft. En we zijn stom en niet lief. Zucht........
Hier precies hetzelfde. Ik ben ook altijd een stomme mama (want ik wil niet eens elke dag naar de speelgoedwinkel) en krijg dan nooit meer kusjes en knuffels. Maar vermoeiend is het zeker, hij blijft ook gewoon doorgaan.
Herkenbaar hoor. Vooral dat schreeuwen als ik haar arm vasthoud. Ben soms bang dat de buren denken dat ze mishandeld wordt. Ze gaat later bij de opera denk ik.
Haha, nou gelukkig zijn we niet de enige ze kan echt enorm drama schoppen om niets. Haar zusje van 2 pakt iets terug dat zij eerder had afgepakt, dan gaan de sluizen open en de misthoorn aan! Als dat een keer gebeurt ok, maar bij de zesde keer op een woensdagmiddag heb ik weleens de neiging mijn geduld te verliezen... Ik zou dat eerder van mijn jongste verwachten, maar die is juist ontzettend cool en relaxed
Hier een van ruim 3,5 die dit ook doet, is een erg temperament vol mannetje. Het enige wat helpt bij ons is overal over praten. Vertellen wat we wanneer gaan doen en waarom...ook dood vermoeiend, soms moet namelijk iets gewoon even. Hier vaak bij vermoeidheid van die drama buien. En dat auw auw, als je even het armpje pakt, zucht... ik ben bang dat we straks als hij naar school moet ook weer een lange moeilijke periode van veel prikkels gaan krijgen. Dat werkt hier altijd erg slecht. Maar vooral praten en duidelijk zijn. Grenzen aangeven en luisteren naar wat ze bedoelen lijkt wel te helpen.
Oh, ik wou net een topic openen. We zijn er ook in beland. Zoon is nu 3 jaar. Ik zie dat hij worstelt met zichzelf. En in vlagen is er niks goed. Het komt er op neer dat eten, drinken, douchen, in bad gaan, de auto in, naar bed gaan een hele uitdaging is. Het lukt me vaak om rustig te blijven en dat werkt het best merk ik. Dan ga ik in de buurt zitten, vertel dat ik zie dat hij heel boos is en hij altijd bij me mag komen. En dat hij best even heel hard mag huilen. Op een gegeven moment laat hij zich wel troosten en dan is het over. Met eten net zo. Ik zeg gewoon dat hij niet hoeft te eten, maar het wel jammer is als hij straks honger heeft. Dan eet ik gewoon en zie dat hij stiekem naar me kijkt. Vroeg of laat begint ie alsnog te eten. Maar soms ben ik het gewoon poepzat. Lukt het me niet omdat ik zelf moe ben/gestresst ben en dan schiet ik heus wel eens uit mn slof hoor. Dank janken we samen even en uieindelijk knuffelen we het er weer uit. En dan leg ik uit waarom en zeg ik sorry. Ik denk dat ze daar wel wat van opsteken. Het hoeft niet perfect te gaan, maar je reactie op je eigen fouten is heel belangrijk in mijn ogen. Maar.. pfff het is wel pittig hoor. Zoon is nu al een week een beetje ziekjes en daardoor sneller moe en prikkelbaar. Vannacht werd hij om 04:00 wakker en wou niet meer slapen. De hel. Een woedebui midden in de nacht. :x Ik ben bij hem in bed gekropen en heb met oordopjes in gewacht totdat hij zich liet troosten (arme buren) en toen vielen we naast elkaar weer in slaap. Aaaah, dan ben ik weer zo verliefd op hem . En we werden pas om 08:00 wakker. Fijn om de herkenning hier te lezen!
Wat ik vaak deed is het nogmaals uitleggen en dan zeggen dat ze er best boos/verdrietig/teleurgesteld om mag zijn, maar als ze zich zo gedraagt ik er niks mee kan en ze haar bui op haar kamer mag afmaken. De rest hoeft er geen last van te hebben in ieder geval en het is voor haar ook rustgevender. Werkt hoer goed moet ik zeggen.
Mijn vriend en ik hadden het er laatst nog over.. dat onze dochter ook zoveel boos is, snauw op ons, ons commandeert en "straf" geeft, enzenz. Wij dachten nog wat doen we toch fout? Waar is ons lieve meisje gebleven? Maar we zijn niet de enige dus, gelukkig
Hier ook een driftige en pittige peuter van 3 jaar en 3 maanden. Commanderen en een grote mond. En als je iets zegt meteen huilen. Om alles. Dan ben ik haar vriendje niet meer en gaat ze huilend naar boven om nog geen 5 min later terug te komen en dan uit zichzelf sorry te zeggen omdat ze geschreeuwd heeft. Ik merk wel dat nu conseqent zijn en volhouden enorm helpt. Het zal wel weer een nieuwe fase zijn. In sommige dingen geef ik haar de ruimte om boos of verdrietig te zijn en leg haar ook uit dat ze die emoties mag voelen. Maar als ze me een grote mond geeft of me echt aan het uittesten is dan maak ik er zo korte metten mee. Tot nu toe lijkt de aanpak te werken.
Ik heb dat hier ook wel, zo af en toe. Onze dame van ruim 4,5 kan ook erg boos worden bij "nee." En wanneer ze moe is, is ze vaak niet te genieten. Ik heb een paar dingen die ik mezelf voor houd Ik moet echt rustig blijven, anders gaat het nergens meer over; Bij zeuren zeg ik dat ik al antwoord heb gegeven en blijf dit herhalen; Ik benoem haar boosheid/verdriet/etc en zeg dat ik dat begrijp. Ze voelt zich zo gehoord maar ik blijf consequent. Meestal blijft ze niet lang doorgaan maar wanneer dit wel gebeurd, stuur ik haar even naar boven. Bijvoorbeeld bij schreeuwen of wanneer haar zusje opeens de schuld krijgt
hey, hier ook een meisje van 5,5 en is echt on uitstaanbaar soms. dan spuugt ze naar me, krijst het uit, slaat tegen muren en deuren, ik ben stom en ze doet nooit meer iets voor me zegt ze dan. en bij alles wat ik zeg is het NEE doe lekker zelf. Kleed zich niet aan, wil niet met zusje spelen, is dwars. dus was juist blij te lezen hier dat meerdere kindjes zo zijn haha ( sorry) denk dat bij de leeftijd hoort, want die van 3,5 begint nu ook al.
Wat ik vooral lastig vind is als ze gewoon niet luistert en doorgaat met bv lollig doen. Boos worden werkt dan niet, ik word gewoon uitgelachen. Als ik dan echt boos word en haar vastgrijpt krijgt ze door dat het menens is en begint ze meestal te huilen en.te roepen dat het haar spijt en dat ze het nooit meer zal doen. En ze wil dan altijd meteen knuffelen. Maar op dat moment komt de stoom nog uit mijn oren en knuffelen is dan wel het laatste wat ik wil. Wat dus weer leidt tot een volgende dramahuilbui. Pfff zo lastig om aan te pakken. Kan wel eeuwig blijven praten, maar mijn geduld raakt soms ook op. Gek he, supermama lijkt soms net een mens. 🙈😝
Ik heb echt geen tips want zit er zelf midden in. In ben eigenlijk in shock want had dit gewoon niet verwacht op deze leeftijd. Nu heb ik een onuitstaanbare kleuter en een dreumes van 19mnd die het tijd vindt voor de peuterpuberteit. Echt gek word ik ervan. Soms weet ik gewoon niet wat te doen en zeg dit dan ook maar tegen haar. Dit helpt vaak nog het beste trouwens. Gewoon tegen haar zeggen: ik weet even niet wat ik met je aan moet. Niets helpt, je luistert toch niet naar me.
oooh jeetje nou dit is hier idd ook heel erg aan de orde, gewoon doorgaan alsof je er niet bent...of zeggen JA mama en dan gewoon doorgaan, vanavond hadden we ze gevraagd om op te ruimen, ik was even de vaatwasser inruimen en ik loop de woonkamer in zie ik ze op de bank springen en leunen lopen, dus ik zeg heel duidelijk "jongens kappen hiermee en als jullie niet opgeruimd hebben om ( tijd en aanwijsen op klok) dan gaan jullie beiden slapen zonder verhaaltje.......en ze stappen gewoon weer op de leuning en gaan srpingen.....alsof ik chinees praat, heb ze beet gepakt en naar bed:x