Dank jullie wel. Het is zo onwerkelijk, we weten al jaren dat ze geen goede gezondheid heeft. Al Jong een zwaar herseninfarct gehad, en toen mijn dochter er eenmaal was werd ze steeds moeier, uiteindleijk is er B cel lymfoom ontdekt na lang zoeken. Dit heeft ze met blijvende invaliditeit door de chemokuren overleefd. Daarna is er copd 4 gold geconstateerd en later nog myocardiopathie. In de tussentijd heeft ze 3x gerevalideerd. Met elke ziekenhuisopname bleef ze vechten. Afgelopen jaar was een relatief goed jaar. Misschien de stilte voor deze storm? 2 weken voor kerst werd ze benauwder maar ze wilde zo graag met kerst thuis zijn eindelijk weer eens na jaren. De huisarts vond het kunnen maar wilde wel een röntgen laten maken, daar kwam de aanbeveling van om in de kerstvakantie een afspraak te maken voor een ct want er zat vocht en dan na de kerstvakantie direct nog een bloedafname. Vlak voor de afspraak moesten we haar laten opnemen dit was 4 januari, uiteindelijk lukte de ct want ze moesten haar eerst minder benauwd krijgen. Vocht zat er inderdaad maar ook een mega tumor. Toen voor het eerst heb ik het mijn moeder zien opgeven, toen vroeg ze aan mij of ik het heel erg zou vinden als ze niet meer behandeld werd. Afgelopen woensdag konden ze eindelijk een mri maken van haar hersens en donderdag op het kinderfeestje van mijn meisje kreeg ik van mijn vader nog te horen dat er wel bestraling mogelijk was, we wisten dat ze dan ook nog naar huis kon komen. Vrijdag worden we gebeld... Het is zo onwerkelijk van opname naar dit in zo'n korte tijd, nu is het tijd dat ik ga denken aan een van de moeilijkste briefjes te schrijven ooit (ik weet dat er nog meer zullen volgen, sommige misschien zelfs moeilijker. Voor nu is dit er een van). mijn knuffels en kusjes krijgt ze niet meer mee, daarvoor zakt ze al te diep weg, uiteraard krijgt ze die nog steeds, maar ik weet diep in mijn hart dat ze uitkijkt naar haar "stiekem" verstopte briefje in de kist. 5 jaar geleden werd haar grote trots geboren, ik had zo gehoopt op minstens nog 5 jaar...
Ach meid toch, heftig en zwaar.... Wat een vechter is je moeder, jeetje.... daar mag je heel trots op zijn.
Dank jullie wel. Gister heeft ze na een laatste teken van herkenning haar laatste gevecht opgegeven. Gelukkig zijn mijn oom en tante gelijk gekomen om ons te helpen met alle regelingen. De dag hebben we afgesloten met de fles Whiskey die mijn vader nog had en het uitzoeken van de muziek.