Dat is helemaal waar. Elke baan heeft voor- en nadelen. En elk beroep heeft het recht om een staking uit te roepen als die nadelen te zwaar gaan wegen en daar te weinig tegen gedaan wordt. En dat is wat hier gebeurt. Ik werk structureel minimaal 5% te veel. Dat andere beroepsgroepen ook overwerken en niet gecompenseerd krijgt, is vast waar. Ik wens ze dan veel succes met overleg met hun werkgever en uiteindelijk een staking of stiptheidsacties als dat ervoor nodig is. Een contract tussen werkgever en werknemer is gewoon een overeenkomst die nageleefd moet worden. In het onderwijs zijn we niet gewend zo zakelijk te kijken, maar dat moeten wel meer gaan doen. Als we met zijn allen structureel meer werken dan ons contract aangeeft -en dat doen we- dan moet het salaris omhoog of er moeten mensen bij. Dan wordt er recht gedaan aan ons contract. In de praktijk zijn we jaren op de 0-lijn gezet en zijn er taken bijgekomen. Werkdruk erbij en (kijkend naar de inflatie) salaris eraf. Nu is de rek eruit. In de media gaat het steeds over salaris. Natuurlijk willen we eerlijk betaald worden voor de uren die we daadwerkelijk maken. Maar vooral hopen we dat een beter salaris weer meer mensen naar het onderwijs trekt. Zodat vooral het tweede punt van onze eis waarheid wordt: een vermindering van de werkdruk We zien dat mensen niet meer voor ons prachtige vak kiezen of na een aantal jaar opbranden. Die werkdruk voor de achterblijvers neemt toe. Dit gaat ten koste van het onderwijs. Kinderen krijgen niet de aandacht en ondersteuning die ze nodig hebbben. Dus naast collega's die het niet meer trekken, zie ik kinderen die kapot worden gemaakt door ons huidige onderwijs. In elke klas zie ik 1 of meerdere kinderen die buiten de boot vallen. Bij deze kinderen worden autonomie en eigenwaarde stukje bij beetje afgebroken. Die komen niet meer aan leren toe. Die overleven. Ik kan niet onder woorden brengen, hoeveel verdriet me dat doet. In die 5,5 uur per dag dat deze kinderen daadwerkelijk voor mijn neus zitten, doe ik wat ik kan. Maar er valt nauwelijks tegenop te boksen. Ik kan mezelf niet in drieën splitsen. Er moeten extra mensen bij! Voor de meeste juffen en meesters gaat deze staking daarover: WERKDRUK. Werkdruk bij onszelf en onze collega's. Maar vooral ook de negatieve gevolgen die dit heeft voor kinderen. Gevolgen waar sommige kinderen de rest van hun leven last van zullen blijven houden.
In mijn geval (persoonlijk) heb ik geluk dat mijn kinderen vrij weinig ziek zijn. Laatste keer was het met kerst en toen hadden ze toch al bijna kerstvakantie. Ik moest toen de oudste rond etenstijd ophalen. Nou heb ik dan weer geluk dat ik dichtbij werk. Dus kind opgehaald, thuis geinstalleerd, film aangezet en terug naar het werk. Ja, ja krijg zeker weer een commentaar op maar zo is het gegaan. Ik las net overigens op een andere forum dat iemand ook echt een oppasprobleem had ivm strakke werkplanning. Nou die vrouw was voor alles en nog wat uitgemaakt en als zijn het niet kon regelen moest ze maar geen kinderen krijgen etc. Vreselijk dat mensen zo kunnen oordelen over anderen...
Maar oppas voor dat soort situaties is toch gewoon de verantwoordelijkheid voor ouders? Hier kunnen bij ziekte van een docent kinderen naar huis gestuurd worden ondat het heeel lastig is aan invallers te komen, zeker tijdens een griepgolf. Dan is dat de verantwoordelijkheid van de ouders om opvang te regelen, niet die van school. Je kan dat wel afschuiven, maar zo werkt het gewoon niet; uiteindelijk ben jij verantwoordelijk. Of het nu gaat om ziekte, overmacht of staking.
Afgezien van alle problemen in het onderwijs. Niet elke beroegsgroep kan staken. Als ik op mijn werk ga staken, dan lacht mij baas heel hard. Staken is gebruik maken van je machtpositie om je zin door te drijven, "als je niet doet wat ik zeg, dan doe ik je wat". Ik las net als deze staking niks oplevert dan zijn ze van plan om een week dicht te gaan...
Zeg ik ergens dat oppas regelen verantwoordelijk van school is? Punt is alleen dat de kinderen leerplicht hebben dus is school verplicht om hun x aantaal uur per jaar les te geven. Het zal weer naif van mij als ouder zijn maar daar reken ik op. Op het moment dat school dat niet doet, heb ik een probleem.
nou commentaar, beetje afhankelijk van hoe oud het kind is. Maar ik snap dat idd niet nee. Een ziek kind alleen thuis laten (gezien het feit dat je die op moest halen schat ik die niet ouder dan 10) om vervolgens weer alleen thuis te laten. Daarbij is het in het basisonderwijs soms onmogelijk om aan invalleerkrachten te komen, steeds meer scholen gaan dit merken en kan het dus gebeuren dat een klas naar huis moet omdat er gewoonweg geen leerkracht beschikbaar is. Dan zul jij dus ook een oplossing moeten verzinnen.
In mijn situatie is niet altijd een oppas te regelen, het zijn aannamens. En bij een studiedag is het niet precies hetzelfde. Studiedagen zitten in mijn BSO contract, stakingsdagen niet.
ik ben heel benieuwd hoe actief jij binnen het schoolgebeuren bent, als hulpouder of in de MR/OR oid.
Misschien moet ik een wat persoonlijker plaatje schetsen, zodat je beeld krijgt van wat er met zo'n kind gebeurt. De namen zijn natuurlijk niet echt, de verhalen wel. Rachel is een meisje dat nu in groep 8 zit. Ze is vaak opstandig en boos. Dat is winst, want tot een jaar geleden liet ze helemaal geen emoties zien. Nu komt ze af en toe in opstand. Ik huig dat toe, want dat betekent dat ze na een jaar intensieve begeleiding eindelijk voor zichzelf opkomt. Dat ze zichzelf voldoende waard vindt om gehoord te worden. Wat zou ik het fijn vinden als ik "ja" zou kunnen zeggen op haar vragen. Zodat ze succes ervaart als ze iets voor zichzelf vraagt. Maar het is schipperen, want de dingen waar ze om vraagt kunnen vaak niet. Rachel zou namelijk het allerliefste van alles 'gewoon' zijn. Gewoon mee doen met de andere kinderen in de klas. Hetzelfde werk maken tijdens de rekenles en de taalles. Dezelfde toetsen krijgen voor geschiedenis en aardrijkskunde. Maar ze heeft flinke leerachterstand. Haar IQ is laag. Op dit moment volgt ze voor rekenen een programma met lesstof die we normaal gesproken geven aan zwakke rekenaars begin groep 6. Dit is al vrij hoog gegrepen (op Cito scoort ze eind 3 / begin 4 niveau) maar dankzij de extra begeleiding die ze 5 uur per week krijgt, lukt het haar toch. Die begeleiding is trouwens niet alleen voor rekenen, maar ook voor taal en lezen. Voor die vakken werkt ze op een niveau dat ongeveer vergelijkbaar is met groep 4. De achterstand die Rachel heeft, komt deels door haar lage IQ. Maar ook haar verpletterende gebrek aan motivatie en doorzettingsvermogen heeft hier aan bijgedragen. Ik neem het haar niet kwalijk dat haar werkhouding slecht is. De hulpverlening is veel te langzaam tot stand gekomen. Het duurde tot eind groep 5 voor haar achterstand groot genoeg was om extra geld (voorheen 'rugzak') of een verwijzing naar het speciaals onderwijs aan te vragen. Halverwege groep 6 werd die hulp toegewezen. Helaas duurde het tot november vorig jaar, ze zat toen al in groep 7, voordat er eindelijk een begeleidster voor haar was. Gedoe met contracten en verplichtingen en andere zaken die ik tot de dag van vandaag niet snap. Iemand op een kantoor kan het misschien uitleggen. Die ziet toch alleen maar een naam op papier en dan klinkt het vast logisch. Ik zag een meisje dat lamgeslagen was. Een meisje dat zo goed doorhad dat zij anders is. Rachel die zegt dat ze 'niks' kan. En dus vindt dat ze niks waard is. Niet eens meer boos werd. Elke keer als er ergens een juf was vrijgeroosterd, kwam die even helpen bij Rachel en de andere leerlingen in vergelijkbare situaties. Steeds een andere juf. Het bleef hap-snap-werk. Na schooltijd dacht ik na over een eigen leerlijn voor haar. Ik keek naar wat ze nodig had om straks te kunnen functioneren. Klokkijken, geldrekenen, een simpel formulier invullen. Ik bood dat werk aan en kon een paar keer oer dag even kort bij haa zitten om haar met dat werk op weg te helpen. Maar die instructie was nooit lang genoeg, en de andere 31 leerlingen hadden ook hulpvragen. En ondertussen waren de onderwijsinspectie en mijn schoolbestuur ook duidelijk: zij hoeft niet mee te doen met de centrale eindtoets. Op haar resultaat wordt je niet afgerekend. Zorg dat je investeert in de leerlingen die nèt onder het gemiddelde zitten. Daar valt 'winst' te behalen. Ja, 'winst'. Blijkbaar zijn er kinderen waar je 'winst' op kunt makem en Rachel bevoordeling blijkbaar niet tot die categorie. Dus daar moest ik maar niet teveel tijd en aandacht aan besteden. Iets na de herfstvakantie kreeg Rachel dan EINDELIJK die extra begeleiding. Een uur per dag een juf voor haar alleen. Het heeft maanden en heel veel geduld gekost, voordat Rachel een beetje vertrouwen kreeg in deze juf. Juf Karima en ik hebben zoveel mogelijk geprobeerd Rachel weer bij haar leerproces te betrekken, wat wil je leren? Hoe gaan we dat doen? We leerden haar stap voor stap haar eigen werk te plannen. Omdat Karima het belangrijk vond dat de vijf uur begeleiding echt naar Rachel toe ging, besteedde ze de volle vijf uur aan leerlingcontact. Het overleg met mij, het bijeenzoeken van materiaal doet ze allemaal daarnaast. Uren waarvoor ze niet betaald krijgt. Het was de investering en de tijd waard. Na twee jaar stilstand, zien we weer vooruitgang in het leerproces. Haar welbevinden is nog steeds niet goed. Maar ze is niet meer zo apathisch. Regelmatig is ze opstandig en boos, maar ze lacht ook. Ze kletst regelmatig even met mij of juf Karima. We zijn niet meer de vijand. Over 6 maanden stopt de begeleiding. Ik voel me een roepende in de woestijn. Overal waar ik kan schop ik tegen deuren. Eerst samen met onze IB-er. Zij onderhoudt de contacten met hebt soort commissies en instanties dat over dit soort gelden gaat. Maar onze IB-er is nu langdurig ziek en er is geen vervanging. Dus ik zie de bui al hangen. Straks mag Karima niet meer komen. Want dan is het 2 jaar geleden sinds op papier de begeleiding is ingegaan. En twee jaar had genoeg moeten zijn om dit meisje weer 'op de rails' te krijgen. Alsof je er met welke begeleiding ter wereld voor kunt zorgen, dat een schildpad nog een haas inhaalt. Vooral als die begeleiding pas op driekwart van de wedstrijd is begonnen. Haar leestempo blijft te laag. De afstand met de rest wordt alleen maar groter. Over 10 maanden mag ze de basisschool verlaten en gaat ze naar het praktijkonderwijs. Hopelijk krijgt ze daarbij de begeleiding die ze nodig heeft. Ik had haar graag met vertrouwen in haar eigen kunnen daar naartoe gestuurd. Maar eerst moeten we die laatste 4 maanden zonder extra hulp door zien te komen. Want wat er is opgebouwd, is nog lang niet af. Het is nog veel te broos en te teer. Het had nog langer beschermd moeten worden om verder te groeien. Ik hoop dat het ons lukt, met de beperkte middelen die we hebben, om Rachel ook die laatste maanden een gevoel van autonomie en eigenwaarde te geven. Er zit trouwens ook een Rachel in groep 7. Gelukkig is de begeleiding bij haar al in groep 5 gestart, dus de emotionele schade is minder groot. In groep 6 zitten twee leerlingen ernstig met zichzelf in de knoop. Maar hun resultaten zijn net voldoende. Dus begeleiding kunnen we vergeten. In groep 5 is er een jongetje dat zich sinds groep 3 al dusdanig agressief (pardon "externaliserend") gedraagt, dat de sociale veiligheid in die klas voortdurend onder druk staat. Hij wordt nu eindelijk onderzocht. Waarschijnlijk komt er hetzelfde uit als bij Flip, twee jaar geleden. Die had ADHD, een verstoorden ouder-kind relatie, bij zijn IQ een disharmonisch profiel en een extreem lage frustratietolerantie. Pas nadat hij meerdere keren per dag schreeuwend over de gangen liep en andere ouders dreigden hun kinderen van school te halen, kregen we een verwijzing naar het speciaal onderwijs. De ambulante begeleider die we eerst voor Flip hadden, kwam namelijk bij de eerste kennismaking al tot de ontdekking dat àlles wat zij aan reguliere school kon adviseren in zijn geval, op onze school al gebeurde. De persoon die ons moest helpen, wist het dus zelf ook niet. Maar daar gaan dan weer wel maanden overheen. Deze conclusie verwacht ik bij Rachid weer. Voor hem verwacht ik uiteindelijk ook een plek in het speciaal onderwijs. Ik hoop voor hem, zijn klasgenoten èn zijn juf, dat het nog dit schooljaar lukt. Flip zat al in groep 6 voordat de toestemming kwam. Op de schoo waar ik werk, wordt echt hard gewerkt. En met school bedoel ik echt de hele school. De juffen (meesters hebben we niet meer), de zorgleerlingen en de 'gewone' leerlingen knokken om er het beste van te maken. Toch schieten we te kort. Want bepaalde leelringen kunnen we niet de hulp bieden die ze nodig hebben. Dat is erg voor hun, vaak onveilig voor hun klasgenoten en heel frustrerend en verdrietig voor de juffen. Er moeten mensen bij! En er is geld nodig om die mensen te krijgen, daarom staak ik op 5 oktober
en dan zijn er terecht al tientallen van dit soort verhalen geschreven om het ouders duidelijk te maken en dan blijven er nog die roepen: ja maar mijn bso is niet open dus nu ben ik het slachtoffer....echt onbegrijpelijk.
Dat noem ik altijd het alleen-op-de wereld-syndroom. Gewoon niet verder willen kijken dan je neus lang is. Zeer triest...
Ik zeg toch afgezien van alle problemen in het onderwijs... Ik ben tegen staken als middel, mag ik? Maakt niet uit wie staakt NS, vuilniswagens, OV etc...
Als ik niet actief ben dan mag ik zeker niet meepraten... (ja een aanname ) Mr of or heb ik geen persoonlijkheid voor. Helpen op school doe ik wel maar dat zijn dingen als meubels verplaatsen, schoonmaken, voorlezen etc.
Eigenlijk zouden BSO's niet open moeten gaan zodat ouders echt een vrije dag zouden moeten nemen.. want nu heeft "het land" er verder weinig last van natuurlijk. Maar wat ik me wel afvraag.. nog steeds, heb het al eerder genoemd... verwacht men nu echt dat door stijging in de salarissen er meer mensen leerkracht willen worden én indien ja, gaan er dan posities/salarissen voor deze nieuwe leerkrachten zijn? Ik zie alleen maar 900 miljoen voor salarissen (en nogmaals helemaal prima dat dit omhoog gaat) en 500 miljoen voor werkdrukverlaging en dan denk ik... waarom deze verdeling? Moet het niet andersom? Moet niet vooral de werkdruk omlaag? Want wat heb je aan een mooi salaris als je opgebrand thuis zit?
Dat het één meer geld kost dan het ander, wil niet zeggen dat het één ook meer effect heeft. Er zijn (zo ongeveer) 130 000 leraren in het PO. Om die een salaris te geven dat 'klopt' (gelijk staat aan salaris in het VO) is blijkbaar 900 miljoen nodig (Ik heb het niet nagerekend). Dat salaris is eerlijk voor het werk dat we doen en zorgt er hopelijk voor dat meer mensen voor het PO (blijven) kiezen. De laatste jaren zijn er op onze (middelgrote) school twee collega's in het VO gaan werken vanwege het hogere salaris. En melden nu een lagere werkdruk. Ik weet niet hoeveel mensen vanwege het salaris kiezen voor de lerarenopleiding in plaats van de PABO. Dit bedrag van 900 miljoen moet dus voorkomen dat er dadelijk (afgezet tegen het aantal leerlingen) minder mensen in het PO onderwijs actief zijn dan op dit moment. Daarnaast zijn er extra personeelsleden nodig, dus bovenop het huidige aantal mensen dat werkzaam is. Voor 500 miljoen euro kunnen er genoeg mensen worden aangenomen om de werkdruk te verlagen. Dit kunnen naast leraren natuurlijk ook (goedkopere) onderwijsassistent of leerkrachtondersteuners zijn. Daar is dus minder geld voor nodig dan voor de salarisverhoging. Maar het is -in mijn ogen- allebei noodzakelijk om voldoende handen in de klas te krijgen. Dat voor het én meer geld nodig is dan voor het ander, betekent niet dat het één belangrijker wordt gevonden. Sterker nog: iedereen die ik hierover spreek (en dat zijn inmiddels heel veel mensen) is het eens over het belangrijkste doel van de staking. Het gaat echt alle juffen méér om het verlagen van de werkdruk door voldoende mensen te hebben, dan om een verhoging van het eigen maandloon.