Onze jongste is onlangs geboren. Alles is goed gegaan en we genieten ook echt van deze tijd. Zwangerschap ging goed, ook al was het zwaar doordat ik een erg grote buik had. De laatste dagen van de zwangerschap kropen voorbij maar vanaf dat ons babytje geboren is lijkt het wel of de tijd voorbij gevlogen is. Ik had me voorgenomen om dit keer heel bewust van alles te genieten en volgens mij heb ik dat ook wel gedaan, maar toch... elke keer bekruipt me een bepaald gevoel, een soort golf van heimwee. Ik weet dat het wat dramatisch klinkt en allicht is het gewoon iets hormonaals. Maar toch, ondanks dat ik gek ben op onze jongste ga ik elke keer weer even terug in de tijd met zo'n weemoedig gevoel.. Het is zelfs zo dat als ik iets doe waar ik de laatste keer dat ik er was nog hoogzwanger was (bijvoorbeeld naar een bepaalde winkel) bijna een verdrietig gevoel krijg Wij hebben meerdere kinderen en ik herken dit helemaal niet van de vorige keren. Ben eigenlijk erg benieuwd of jullie je hier ook in herkennen, of misschien helemaal niet?
Ja heel herkenbaar, beide keren gehad. Het slijt en uiteindelijk mis ik het niet meer maar dat duurt even.. Rotgevoel is het vind ik.
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie jongste! Oh ik herken het heel erg, haha! Ik had ook een heel erg zware zwangerschap en behoorlijk pittige bevalling met veel pijn. Maar zelfs nog in de kraamweek had ik zelfs heimwee naar de bevalling! Vond het zo iets bijzonders, na zolang je kindje bij je te hebben gedragen, het eerste moment beleven dat je haar ontmoet. Ik mistte alle schopjes die ik op het laatst zo vervelend vond omdat ze tegen mijn ribben trapte, en het fijne warme gevoel en mijn mooie warme buik. En stiekem alle aandacht... Je wordt toch anders behandelt, in de watten gelegd. Het is echt even wennen om niet meer zwanger te zijn, maar het slijt echt hoor. Zijn gewoon de hormonen.
Ondanks dat ik de laatste weken van mijn zwangerschap erg zwaar vond en bijna niks meer kon mis ik het af en toe ook nog wel. Dan loop ik ergens en denk ik "oh ja vorige keer was ik hier hoogzwanger" of "ohh hier liep ik nog op de dag van de bevalling".. Volgens mij zijn dat ook nog wel de hormonen. Langzaamaan wordt dat wel wat minder waarschijnlijk. En zo erg is dat natuurlijk niet, proberen er van na te genieten ipv verdrietig om te worden. Dat is alleen niet zo makkelijk hè.. Het is gewoon echt een hele bijzondere tijd. Ik ervaar het als een soort van, klinkt misschien gek, verwerkingsproces..
Ja echt een rotgevoel Dankjewel Ja ook de aandacht hé, gek is dat, ik ben niet eens gek op aandacht maar toch voelde ik me zo bijzonder, hoogzwanger. Ik hoop dat het gauw slijt Ja dat heb ik nu elke keer, zo leeg en raar voelt dat, dat ik op die plek de keer ervoor nog zwanger was. Verwerkingsproces klinkt gek maar misschien is het idd zoiets. Nouja, hopen dat de hormonen gauw uitgewerkt zijn
Heb het nog steeds. Niet mbt de zwangerschap, maar wel de kraamtijd. Het komt bij mij denk ik ook doordat dit de laatste keer is geweest en die kraamtijd zo bijzonder is.
Heel herkenbaar! Onlangs bevallen van de jongste en ons gezin is compleet. Dat magische gevoel van de geboorte tot die bijzondere kraamperiode.. was allemaal voor het laatst. Denk inderdaad dat het een soort van afscheid nemen is aan een bepaalde periode en dat is soms best lastig. Ik liep laatst toevallig langs de vk praktijk en ik kreeg gewoon beetje een triest gevoel zo van daar kom ik nooit meer.. erg maf haha!
Ow wauw iemand die m'n gevoel ook heeft. Ik moet zeggen dat ik een leeg gevoel heb ook omdat ik een dochtertje ben verloren. Ik had verwacht dat als k een gezond kindje zou krijgen het weg zou zijn. Maar ik vermoed nu idd dat ik gewoon m'n zwangerschap mist. Ik heb altijd gezegd dat ik 2 kindjes zou willen. Nu ze er zijn en dan de gedachte het nooit meer mee te maken daar wordt ik k verdrietig van. Maja miss zijn het idd me hormonen en gaat t dan weg. Late. We t hopen
Ooh wat herken ik dit. Ik geniet volop van onze lieve baby, ze is ook zoooo leuk Maar oh wat mis ik het zwanger zijn.. Mijn buik, ook al voelde ik me gigantisch, het kleine kindje in mn buik, ook al was ik ALTIJD moe en kon ik niks leuks doen omdat ik geen energie had, de prachtige bevalling en die kleine baby die uit je komt die je 9 maanden hebt gedragen, ondanks dat het ZO VEEL PIJN deed En ook wel een beetje (ik weet niet of iemand het al getypt heeft, ik heb niet alles gelezen).. Dat ik me bijzonder voelde. Ik had gewoon een kindje in mij en die groeide en ik zorgde er goed voor en ik was gewoon..Bijzonder! Want ik was zwanger. Alles wat er bij hoorde.. De verloskundige, de kraamverzorgster, de babyspulletjes kopen, de kraamweek, de cadeautjes, de echo's en de babykamer maken.. Oef ja, ik mis het..
Herkenbaar inderdaad... Ik geniet volop van ons prachtige kindje maar mis het ook. Als ik vrouwen met een mooi rond buikje zie lopen denk ik.. Zo zag ik er ..maand geleden ook uit! Ik mis de controles, de voorbereidingen. Maar ook de bevalling en kraamtijd heb ik goede herinneringen aan. Het is zo snel voorbij gegaan. Het is de eerste, en als er ooit nog een tweede komt ga ik proberen er bewuster van te genieten!
Hier hetzelfde. Kleintje is nog maar 2 weekjes oud.....maar ik mis het in mijn buik. Ik weet ook dat ik nooit meer zwanger zal zijn, aangezien ons gezin nu compleet is. En die gedachte maakt me soms wel verdrietig. Heb ik er wel genoeg van genoten? Heb ik er wel genoeg bij stil gestaan hoe bijzonder het is om een baby in je buik te hebben? Al heb ik het soms vervloekt als ik weer eens 5x per nacht eruit moest om te plassen of als ik zat te hopen dat het nou wel eens eindelijk geboren mocht worden.......nu denk ik, zat je daar soms nog maar even kleintje. Ik mis het getrappel in mijn buik. En dat gaat nooit meer terug komen. Ik hoop dat dit gevoel langzaam aan slijt.
Ik heb het gevoel nu al en heb nog 25 dagen te gaan tot de geplande sectio. Het is zwaar, ben door de zwangerschap ziek en absoluut niet fit, maar de wetenschap dat dit de laatste dagen zwanger zijn doet pijn. Laatste keer alles. Snik.
Zo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben En bij ons is het zelfs nog zo dat we misschien nog wel een kindje willen, dus dit was niet eens perse de laatste zwangerschap. Overigens is het nu anderhalf week nadat ik dit topic had gestart en die hevige gevoelens zijn inmiddels al wel afgezwakt, gelukkig! Toch een groot deel hormonaal dus al blijft het gevoel me soms overvallen dat alles gevoelsmatig zo snel gegaan is. En ik mis het stiekem ook wel een beetje dat ik me hoogzwanger zo bijzonder voelde