Na nu twee maanden geleden gestopt te zijn met de pil hadden we t idee dat ik gelijk zwanger was...ik had werkelijk alles waar je last van kan hebben...tot de ongesteldheid kwam. Hierna voelde ik me perfect, nergens meer last van. Afgelopen zaterdag moest ik ongesteld worden en dat bleef uit...maar op m'n test was niks te zien. Dus die avond gezellig op een verjaardag drie wijntjes gedronken, immers moest ik toch ongeteld worden. Maar maandag nog steeds niet ongesteld, dus nog maar eens getest...wie weet was ik na al die jaren pilgebruik gewoon een beetje vd wap. Toen verscheen er zo'n pietluttig streepje dat ik ook dacht dat dat niks was. Een vriendin gebeld en vergeleken met internetplaatjes van testen...t zou toch kunnen. Maar voor mij was t te licht dus ik zou na een paar dagen wachten en dan een CB test doen...kon ik toch niet volhouden en volgende dag getest met CB en ja hoor ZWANGER!!! Morgen 5 wk. Aan een kant superblij aan andere kant ineens wel heel onwerkelijk allemaal...moet op sommige momenten nog even landen... Gisteren m'n schoonouders en zusje verteld, die waren dolblij voor ons. Schoonvader heeft zelfs heel wat tranen gelaten...vanavond mijn ouders hele dag zit ik m hier al zenuwachtig te verkneukelen.... Lang verhaal maar moest t ff kwijt...met n big smile op de bank Groetjes Zauberin
Gefeliciteerd!! Die big smile herken ik wel van toen onze test ook echt positief was. Is de hele dag niet meer van mn gezicht afgeweest,
Dank jullie wel. @justxme: dat heb ik de ene dag, de andere dag kan ik ineens superveel zorgen hebben...kunnen we de stress wel aan, ben ik wel n goede moeder, hoe gaan we t financieel aanpakken....Pffff lijkt wel of ik mezelf gek maak. En dan denk ik weer, maar in de prehistorie kregen ze ook kids en dat ging ook goed...maar daar wil m'n hoofd dan weer niet aan.
Het is zeker allemaal spannend. Ben zelf 23 en nu zwanger van de 2e. Super pril nog (nog voor mijn NOD). Hoe oud ben je zelf als ik vragen mag? Wij wonen samen en mijn vriend heeft een vaste baan. Dat is allemaal prima in orde. Beide zullen het hier goed hebben. Voordat ik mijn meisje kreeg dacht ik dat komt allemaal wel en dat gaat me lukken. Toch is het pittig. Ben benieuwd hoe het nu gaat. Tijdens mijn vorige zwangerschap alleen maar misselijk geweest en moeten overgeven. 9 maanden lang. Nu kan ik dat met een dochtertje die druk rond rent niet echt gebruiken. Nu denk ik juist: Kan ik dit wel aan?? Pfff.. Maar komt goed. Zijn er vele voor mij gegaan. Ons lukt het ook wel Ups en downs zul je altijd hebben!! Die overwin je samen... Tja prehistorie dat klopt. Ik denk dat ze in die tijd ook wel vrij los waren. Ik ben vrij consequent. Valt me op dat ik soms de moeder ben die ik niet wil zijn. Overal nee bij zeggen etc. Maakt het alleen maar erger merk ik nu. Vooral op deze leeftijd. Gooit bij alles de kont tegen de krib. Snap nu pas waarom ouders zeiden dat ze zich politieagent voelen. Probeer dan maar weer eens die positiviteit terug te pakken. Pff zwaar. Dadelijk met mijn zwangerschap nog zwaarder! We kunnen het !
Lieverdje, ik ben 28, bijna 29. We verhuizen volgende wk na 5 jr samenwonen naar n koophuis met 5 slaapkamers. Genoeg ruimte dus. Dan wordt ook ons samenlevingscontract getekend. We werken allebei en al bestaat de kans dat ik na dit schooljaar geen werk meer heb, kans is groot dat ikzo weer n baan heb op mijn vakgebied. Mijn vriend heeft n goedlopend eigen bedrijf. M'n schoonouders willen met liefde oppassen. Stiekem is t dus best goed geregeld. Maar toch blijft er op de achtergrond toch n beetje de angst voor de verandering denk ik....