Hey meiden, Ik vraag het me echt af, heb ik nu zo'n vreselijke last van hormonen of zijn mijn zussen echt zo met zichzelf bezig?? Ik zit op het moment, samen met mijn man, in een moeilijke periode. We zijn opgelicht door zijn compagnon en 'goede vriend' van ons. Zijn het bedrijf daardoor kwijt geraakt en zitten met behoorlijke schulden. We hadden erg goed vertrouwen in hem want we hadden twee jaar geleden zelfs onze privé financiën naar hem toe gedaan omdat we er zelf even mee in de knoop zaten. Hij bood aan het voor ons op orde te brengen tot de kleine achterstand die we toen hadden opgelost was, en dan zouden wij het gewoon weer overnemen. Helaas heeft hij er een vreselijke rommel van gemaakt. Zowel van onze privé financiën als van het bedrijf. Achter onze rug om heeft hij grote leningen gedaan bij veel mensen. Deze enorme bedragen moesten ook weer een keer terug en dit is dus gedaan met mijn loon en de inkomsten van het bedrijf. Hij heeft iedereen voorgelogen en bedrogen en is plots met de noorderzon vertrokken omdat het te heet werd onder zijn voeten dankzij dreigementen van schuldeisers. We zijn nu in de schuldhulpverlening geraakt. Het is nog steeds spannend of we in ons huis kunnen blijven wonen door een flinke hypotheek achterstand. We hebben alle babyspullen tweedehands gekocht en/of gekregen. Dankzij mijn lieve schoonfamilie hebben we kleertjes tot ongeveer een jaar na geboorte en lopen we over in luiers en billendoekjes en hydrofieldoeken enz. Zij zijn driftig voor ons gaan verzamelen, en hoewel het tweedehands is ben ik ze enorm dankbaar! Deze maand was plots onze bankrekening geblokkeerd door de bank, omdat wij in de schuldhulpverlening zijn gegaan. We krijgen van de schuldhulpverlening leefgeld van die rekening, dus we konden plots niet meer bij ons geld en dus helemaal geen boodschappen doen! We hebben nu voor twee weken boodschappen gekregen van de kerk waar wij lid zijn en ook mijn moeder heeft hiervoor al een keer met mij boodschappen gedaan voor een week. Ik heb drie zussen. Heb met twee zussen erg close contact. Oudste zus pas ik regelmatig op en ga ik vaak gezellig een daagje naar toe enz. Maar sinds wij zo in de problemen zijn geraakt heb ik nog geen één keer een spontaan berichtje van haar gehad met hoe het gaat. Alleen maar vragen of ik kan oppassen, wat ik altijd graag en met liefde voor haar doe. Maar nu we een paar weken verder zijn merk ik dat dit me best pijn doet en dat ik het mis. Ik heb met haar wel gepraat over onze situatie en dan praat ze mee en laat ze wel merken dat ze het vervelend vind, maar dit kwam altijd vanuit mij zelf en nooit vanuit haar. Ze zit sinds een tijdje op een zangvereniging. De dirigent schijnt in een nogal moeilijke situatie te zitten en ze is plots veel met hem aan het appen over zijn problemen. Ze ligt compleet wakker van bepaalde uitslagen die hij moet gaan krijgen en is tegenwoordig elk moment van de dag online op de app omdat ze met hem appt. Maar als ik iets stuur duurt het soms twee dagen tot er antwoord komt. Ook met mijn jongste zusje heb ik close contact, dagelijks op de app sowieso. Maar ook van haar krijg ik nooit een spontane vraag over hoe het met ons gaat. Ik krijg alleen maar haar 'kleine' problemen als klaagzangen over me heen. Ze moesten een nieuwe auto, ze klaagt steen en been over de auto's die ze tegenkomt en dat er geen normale auto te vinden is enz. Wij zitten momenteel helemaal zonder auto. Ze gaat een week op vakantie, ze klaag de hele week via de app als ze internet heeft over het weer. Want het is bewolkt en regent af en toe. Stuurt foto's toe van haar gezellige terras momentjes enz. Maar vraagt niet of wij ondertussen al een oplossing hebben voor onze boodschappen. Als ik vertel dat mijn man de PlayStation heeft verkocht om babyspullen te kunnen kopen en dat ik dit zo sneu vind voor hem krijg ik alleen te rug, 'oké, de ziel. Ja zonder geld kan je weinig helaas' Het irriteerd me vooral dat ze alleen maar kan klagen over alles wat ze doet en meemaakt en dat ze mijn roep om 'meeleven?' totaal niet merkt of negeert. Ik maak me er boos om, het volgende moment zit ik weer te janken en ik vraag me af of ik nu zo'n emotionele dweil ben dat ik dit allemaal niet kan hebben of dat het idd niet zo meelevend is zoals je toch mag verwachten van je bloedeigen familie... Ik durf er ook niet over te beginnen tegen ze. Ook omdat ik denk dat het gewoon aan m'n hormoontjes ligt en ook omdat ik geen nare situatie wil creëren hiermee. Dat ze ineens overdreven vaak gaan vragen ofzo, dan weet ik ook niet of dit nu gemeend is of niet. Ik wil het zo graag spontaan van ze horen! Wat ik met dit topic wil? Misschien een bevestiging of even wakker geschud worden. Ik zie het soms allemaal niet zo helder meer omdat ik midden in een soort van hele slechte soap zit. Ik ben iig m'n verhaal kwijt. Kan ik nu rustig boer zoekt vrouw gaan kijken
Nou meid! Je zit echt in een k.u.t. situatie en het is heel spijtig dat je zo weinig steun kan vinden bij je zussen! Als ik jou was zou ik ze er ook mee confronteren. Dat je meer support verwacht had van hun. Als dit een van mijn broers zou overkomen zou ik direct te hulp schieten zowel bij het boodschappen doen als de aanschaf van babyspullen! Gelukkig ben je gezond en hebben jullie elkaar en een prachtig wonder opkomst! Geld is makkelijk en noodzakelijk maar niet het allerbelangrijkste! Succes de komende periode en probeer toch te genieten!
Wat een rotsituatie zeg, en ik kan me heel goed voorstellen dat je meer steun had verwacht van je zussen, zeker aangezien jullie zo close zijn. Zou het misschien kunnen zijn dat ze niet goed weten hoe ze erover moeten beginnen en of jij/jullie dat wel prettig vinden. Het is natuurlijk een rotsituatie die tegelijkertijd ook een mooie periode is aangezien jullie een kleintje krijgen. Ik zou er ook mee zitten, en dat bespreekbaar maken. Niet aanvallend zeggen dat je niet weet of ze het misschien lastig vinden om over te beginnen maar dat je het jammer vind dat ze er niet over spreken tenzij je er zelf over begint. Geldproblemen vind ik ook altijd een moeilijk onderwerp, het is niet iets wat je zo midden in een gesprek ineens opgooit zeker niet als je niet weet of de ander daar op zit te wachten. Als je het niet bespreekt blijf je ermee zitten, zal de situatie niet veranderen en zou ik bang zijn dat het toch een beetje tussen jullie in komt te staan. Heel veel sterkte en ook gefeliciteerd met het mooie wondertje wat jullie verwachten.
Bedankt voor jullie reacties meiden! Fijn te horen dat het toch niet helemaal aan mijn hormonen ligt. Als ik het er met mijn man over heb zegt hij ook, praat er dan met hun over. Maar ik vind dat zo moeilijk! Ik vind mezelf nu al zo'n probleem geval en heb het gevoel dat het allemaal te moeilijk voor ze is om er over te praten. Als ik dan ook hier nog eens over begin.. Maar ik merk wel dat dit tussen onze zussenrelatie in gaat staan. En dat wil ik ook niet! Maar zoals ik al aan gaf, ik ben ook bang dat het zo geforceerd en gemaakt gaat worden als ik dit benoem. Dan zullen ze ongetwijfeld sorry oid zeggen en vervolgens word het dan ineens wel gevraagd. Dat voelt dan ook niet fijn. Het doet me gewoon pijn dat dit niet vanuit henzelf kan komen. Het gaat mij ook helemaal niet over geld krijgen of babyspullen. We krijgen einde van de maand gewoon weer elke week boodschappen geld omdat het loon dan op een andere rekening word gestort. Tot die tijd hebben we nu ook genoeg eten. De babyspullen hebben we nu ook allemaal. Dus wat dat aangaat redden we het wel. Ik ken mijn zussen ook goed genoeg om te weten dat ze ook over dit soort problemen gewoon heel open kunnen praten. Zo zijn wij altijd naar elkaar toe geweest. Mijn oudste zus heeft ook wel eens met geldproblemen gezeten en kon daar ook altijd met mij over praten. We delen juist ook dit soort hele diepe dingen, gevoelsdingen enzo. Dan zal je denken, waarom kan je dit dan niet met ze bespreken? Ik weet het ook niet... Ik denk omdat ik gewoon graag een spontaan berichtje van ze wil horen. Aankomende dinsdag komt er een goede vriendin van mij. Misschien dat ik dit ook nog eens op m'n gemak met haar kan bespreken. En misschien dat ik het dan toch eens voorzichtig moet noemen naar mijn zussen. Gewoon puur mijn gevoel benoemen, verder geen verwijten oid!
Je zit in een bagger situatie, en natuurlijk heb je dan ook steun nodig. Maar...het komt een beetje overeen met iemand anders die tegen jou zou zeggen hey niet klagen de mensen in Afrika hebben het zwaarder. Het feit dat jij het nu zwaar hebt betekend niet dat jouw zussen ook niet met een ander mee mogen leven, of zelf niet even mogen klagen. Neem als voorbeeld jouw zusje, zij baalt er van dat ze geen geschikte auto kan vinden, en zij baalt ervan dat ze op vakantie minder weer en geen goed werkend internet heeft. Je wilt toch ook niet dat ze dit soort dingen niet meer deelt omdat jij het nog altijd zwaarder hebt? Ik snap dat het jou soms steekt, maar vergeet niet ook met de andere mee te leven, en misschien hebben zij zich een beetje "achter gelaten" gevoeld in alle zorgen in en rondom jouw situatie. Ik zou het wel losjes benoemen, wellicht een keer tijdens een gesprek zeggen dat je je nu voor kan stellen hoe het destijds voor hun geweest is, en of zij zich toen misschien schuldig gevoeld hebben je gewoon een leuke zus wilt zijn, maar ook je ei zo nu en dan kwijt wil. Dit is misschien niet helemaal zoals jij het voelt, maar je hebt dan wel kans dat je een open antwoord krijgt, en misschien wat wijzer word over hoe zij tegenover jou staan op het moment.
Sylvia, ik begrijp je wel hoor. Maar ik denk dat het niet helemaal goed is over gekomen. Natuurlijk leef ik ook gewoon mee met mijn zussen! Mijn oudste zus heeft het hele verhaal verteld van die dirigent aan mij en ik vind het echt helemaal niet erg dat ze daar mee bezig is. Dat zou niet goed zijn als ik nu ineens verlang dat alle aandacht om mij zou draaien en ze nergens anders meer over mogen praten. Niet goed voor mij wat afleiding betreft en niet goed voor onze relatie. Ik heb de laatste weken ook meer opgepast dan ooit omdat ik thuis zit door mijn zwangerschap en alle tijd heb. En het voelde ook fijn als afleiding. Ik geloof echt niet dat ze zich achter gesteld voelen wat mijn aandacht aan hen betreft. Maar wat mij meer steekt is dat er nog geen een x uit zichzelf gevraagd is hoe het gaat. Een kleine moeite, iets wat ik zelf vaak wel doe als ik van mensen weet dat ze het moeilijk hebben. En wat mijn zusje betreft, ze is echt een lieve schat maar altijd al heel erg met zich zelf bezig geweest. Ik praat nu over twee voorvallen wat 'klagen' betreft maar serieus, bij haar gaat dit de hele dag door haha. Ook over kleine iniminie dingen zoals haar collega's opt werk die niet doorwerken ( krijg toevallig nu alweer een berichtje van haar dat al haar collega's vragen hoe haar vakantie was en of ze lekker bruin is geworden en dat ze niet snapt waar ze zich mee bemoeien omdat dit niet hun zaak is), haar kat die raar doet, haar vriend die een avondje weg gaat en haar alleen thuis laat, en ook vaak dat ze zich erg depri voelt. Ze zegt mij ook vaak dat ik de enige ben bij wie ze dit zo goed kwijt kan en ik ben erg blij dat ze het bij iemand kwijt kan! Want anders zou ze er mee blijven rond lopen en dat zou niet goed zijn. Maar soms heb ik momenten dat ik het even niet kan hebben. Zoals in deze situatie. Ik wil echt niet als een verwend nest overkomen die zodra het even wat moeilijker gaat meteen de hele wereld om haar wil laten draaien! Ik ben juist iemand die liever een poos doorbikkelt en het pas verteld of om hulp vraagt als het echt niet meer gaat. Ik had gewoon anders verwacht denk ik..