He hoi, Ben benieuwd hoe jullie mannen reageren op jullie stemmingswisselingen... Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik vind dat mijn man soms te weinig begrip toont en te weinig denkt 'ach, zullen de hormonen wel zijn', of misschien heb ik wel makkelijk praten? Voor mijn gevoel doe ik namelijk helemaal niet zo anders dan anders en hoeft hij zich helemaal niet zo aan mij aan te passen, maar als ik hem soms hoor, vindt hij toch dat hij het ook behoorlijk zwaar heeft. Hoe ervaren jullie dat? En hoe gaan jullie om met een man die vindt dat hij het ook maar zwaar heeft (terwijl wij toch degenen zijn die 9 maanden ons lijf in moeten leveren en daarna nog een flinke kluif met de bevalling voor de boeg hebben)?
hmmja, mijn man zegt bij alles: oh, zeker last van je hormonen? ook als er ff wel iets is wat ik echt meen en waar k et echt over wil hebben. En als ik zelf aangeef dat k last heb van mn hormonen zegt ie: ja dat heb ik toch ook? Heb em nog niet aan zn verstand kunnen brengen wat hormonen met je doen als je zwanger bent
Mijn man had in eerste instantie ook niet zo door dat ik het gewoon erg zwaar heb. Toen ik vervolgens wel echt heel erg beroerd werd van de misselijkheid, lage bloeddruk, te lage ijzer en obstipatie, kreeg ie het een beetje door. Maar ik kon dus ook erg boos worden als ik na een lange dag werken zei dat ik zo moe was en dat hij dan reageerde met: Ja, ik ook! GRRRR, jij bent niet half zo moe als ik! Vond ie in eerste instantie ook wel lastig, maar toen ie ook wat verhalen van andere vrouwen hoorde, die allemaal riepen dat ie goed voor me moest zorgen en vooral dingen van me overnemen nu, ging ie hard z'n best doen, :-D Maar ik hoor nogal wat over dat boek van Kluun, (Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt!). MIsschien een ideetje voor die vent van jou? :-D
Hahahha, nou over het algemeen valt het best mee met 'die vent van mij' hoor! Maar ik heb gewoon het idee dat mannen toch niet echt begrijpen wat je doormaakt, vooral de laatste paar weken als het echt zwaarder wordt. Mijn man is gewend dat ik superveel doe in het huis en hij eigenlijk maar weinig hoeft te doen, maaar ja, dat is nu gewoon even anders. Stofzuigen, koken, opruimen en de kleine dingen in huis doe ik nog gewoon. Maar het ramen wassen en stoep vegen enzo gaat gewoon ff niet zo lekker. En hij doet het ook 9 v/d 10 keer zonder te klagen, maar dan zo eens in de zoveel tijd komt het eruit dat hij toch wel heel erg druk is steeds en het toch ook wel zwaarder heeft en dan heb ik inderdaad zoiets van 'ruilen?!'.
die van mij is percies zo. Als ik echte kwaaltjes heb (volgens hem) doet hij alles voor mij. Maar als ik zeg dat ik moe ben en wil slapen of als ik anders reageer dan normaal. Dan gaat hij meteen zo kinderachtig lopen doen en als ik dan zeg dat het door de hormonen komt zegt hij heb ik ook last van...
mijn man denkt zelden 'oh dat komt omdat ze zwanger is'. als ik om me heen bij vrienden hoor die al kinderen hebben, zijn die mannen een stuk begripvoller haha die begrepen volledig dat als hun vrouw zwanger is, ze een heel andere vrouw hebben, en dat hun vrouw daar zelf weinig aan doen kan. mijn man merkt wel dattie een behoorlijk andere vrouw nu heeft (ik ben eeuuhh... aardig fel en kort door de bocht als ik zwanger ben, en overdreven emotioneel hihi) maar heb zelden het gevoel dat hij begrijpt dat dat komtomdat ik zwanger ben. Misschien ook wel omdat ik nu al een hele tijd 'doorlopend' zwanger ben haha, eerst zwanger van de 1e, dan nog niet ontzwangerd en weer zwanger. das alles bij elkaar al een hele tijd aaneengesloten dat ik niet mezelf ben ik vind het wel moeilijk om ermee om te gaan dat hij het moeilijk heeft met mij, kan er soms razend van worden, helemaal als ik vraag of hij iets doen wil en ik als antwoord krijg 'ja maar ik ben toch ook moe'! dan moet ik me inhouden om niet te zeggen dattie dan ook even een bowlingbal in moet slikken en uit moet poepen en dan het wel even uitzitten tot 42 weken ik doe eigenlijk nog vrijwel alles in huis, boodschappen doen gaat al een paar weken niet meer (kan nog moeilijk een stuk lopen en steeds voorover buigen) maar de kattenbak, stofzuigen, vaatwasser, de was, zoon in bad, de vloer dweilen, etc.... ik doe 't allemaal zelf want als ik het niet doe gebeurt het niet. en dat vind ik dus wel super irritant, want eigenlijk doe ik veel meer dan goed voor me is nu
@ Jalea, dat klinkt bekend! De mijne loopt ook steeds te zuchten dat hij toch ook wel extra moe is van 'alle dingen extra doen'. Ik gein dan wel eens van 'welkom in mijn wereld! die dingen doe ik normaal gesproken dus altijd tussen alle andere dingen door!'. De enige dingen die ik niet meer doe, zijn echt de lichamelijk wat zwaardere dingen dus idd vegen, de tuin en ramen wassen enzo. De rest allemaal nog wel, maar volgens mij kan dat niet heel vee kwaad toch? Wat je volgesn mij wel beter aan je man over kan laten, is de kattenbak. Dat doet de mijne wel sinds ik zwanger ben. HIj dacht eerst ook dat ik het evt. nog wel kon doen met handschoenen aan, maar de huisarts en VK zeiden dat ik dat gewoon echt niet moest doen. Wel jammer soms, dat ze ook in dit soort situaties nog soms zo vanuit zichzelf kunnen redeneren. Hoe kan je ze nu duidelijk maken dat het voor ons toch echt wel even andere koek is?! Oh ja, ff voor de goede orde. Over het algemeen is het een schat hoor, is niet voor niets mijn man natuurlij, haha! Maar ja, soms....
Ik ben niet meer zwanger.. maar na je zwangerschap heb je ook vaak huilbuien (altans ik dan.. kraamtranen) ..En ik vind het weleens zielig voor hem want hij begrijpt er echt geen biet van. Dan kijkt hij echt bezorgd en dan vraagt hij steeds "waarom huil je nou..?" .. maar dan huil ik gewoon omdat ik moet huilen...gewoon omdat ik zo blij ben met ons kindje, omdat het me emotioneert... Maar goed, snapt er echt niets van dus.