Ik vind het zo moeilijk om hier iets te schrijven. Want het was maar zo kort.. Sommige mensen zouden het overdreven vinden of raar. Maar voor mij was je zo kostbaar. Zo speciaal. Ook al duurde het nog geen zes weken. We hadden zo lang op je gewacht, bijna vier jaar. En toen we er achter kwamen dat je eindelijk bij ons was waren we zo blij. Vol ongeloof. Ik voelde me zo bijzonder. Er groeide een leventje in mij. Een deel van mij en een deel van jouw papa. Opeens stelde al het spuiten, alle puncties, en alle ellende niets meer voor. We hadden zelfs al een foto van jou, dat was zo speciaal. En nu groeide je in mij. Ik voelde het al echt. Was misselijk, voelde me anders. Ik voelde me meer vrouw. Ik voelde me zo intens gelukkig.. Allemaal door jou. De eerste dagen waren een roes. Het ging een beetje aan me voorbij. Maar ook kreeg ik al het voorgevoel dat ik je niet bij me zou houden. De test werd lichter maar het ziekenhuis zei dat alles goed was. Ik moest mijn lijf leren vertrouwen en gaan geloven dat jij in mij groeide. Dat zeiden ze. Maar ik wist het al. Ontroostbaar voelde ik me toen er een week later op de test niet zwanger stond. Een dag later op vakantie in spanje verloren we jou. Stilletjes. Niet veel bloed. Alleen maar buikpijn. Dat was het dan. Dat was alles. Alles waar we op gewacht hadden al die tijd, alles waar we zo blij mee waren, glipte zo uit onze handen. De leegte die het achter laat is zoveel groter dan ik kan dragen. Ik wil dat ik sterk ben, dat ik vol vertrouwen door ga. Dat doe ik altijd. Maar diep van binnen voel ik me zo verscheurd. Zo intens verdrietig en zo ontzettend leeg. We strijden al zo lang voor jou, voor een kindje. Het lijkt soms alsof het gewoon niet zo mag zijn. Maar dat kan niet.. Het moet zo zijn. Onze liefde is zo groot.. Veel te groot voor ons alleen. Ik wil zo graag zwanger zijn.. Misschien lukt het wel nooit meer. Die angst is zo groot. Gisteren zou de echo zijn. Maar die ging niet door. Want jij bent er niet meer. In gedachte tel ik nog steeds door. Morgen zou je 8 weken bij me zijn. Ik kan bijna niet beseffen in welke achtbaan we de afgelopen weken hebben gezeten. Maar mijn verdriet vertelt me dat hij heftig was. Ik heb nog nooit zoveel gehuild, alsof er iemand dood is. Een vriendin vertelde dat dat ook zo is, je was al een mensje. Dat stukje vind ik zo moeilijk. Voor mijn gevoel was je al een mensje. Mijn kindje. Mijn verstand vertelt me dat het zo ver nog niet was. Het is zo verwarrend, hoe kan ik na zo'n korte tijd al zo'n groot verdriet hebben? Soms lees ik dat ik je een naam moet geven. Maar hoe kan ik dat doen als ik niet eens weet of je een jongen of meisje zou worden? Ik had je zo graag willen leren kennen...... It must have been love But it's over now It's all that I wanted But I lost it somehow Marie Mena - It must have been love
Veel sterkte! Tis altijd pijnlijk en verdrietig om je kindje te verliezen ook al was t nog niet zolang...
ik kreeg in die tijd dit gedichtje mischien heb jij er ook wat aan sterkte Een vlinder vliegt vluchtig over het gras hij is wat verdrietig omdat hij ooit een mensje was. hij is bedroeft , en zijn hartje doet pijn, Hij heeft maar 1 wens en dat is bij zijn mama te zijn. hij vliegt naar een huisje , ver van het veld , want daar woont zijn mama , is hem verteld. hij kijkt door het raampje , en ineens is hij blij niet meer opgesloten in zijn eigen verdriet, maar eindelijk vrij. hij keek door het raampje en zag wat hij wilde weten. zijn mama hield nog van hem en zal hem nooit vergeten. Dan vliegt het vlindertje terug over het gras, Trots en sterk omdat hij ooit een mensje was......
Heel erg veel sterkte!! Je hebt er heel lang op moeten wachten, is het eenmaal zover en dan zo... pfft. Ik hoop voor jullie (snel) op een wondertje!!
* huil * * kippenvel * Lieve milla wat vreselijk dat je dit moet doormaken. Zo gewenst. Geef en gun jezelf wat ruimte om dit intense verdriet een plekje te geven. De tijd maakt niks uit, voor jou was het al je zo gewenste en gekoesterde kindje. Rouw op jouw manier, niet wat anderen zeggen dat moet. Sterkte en een dikke knuf
Heel veel sterkte met dit verlies. Hier zijn geen woorden voor. Wat is het leven toch oneerlijk soms.
Hier ook kippevel na het lezen van je verhaal, wat een verdriet en hoe oneerlijk. Het enige wat ik je zeggen wil, geef nooit de moed op. Het leven kan soms hele onverwachte wendingen nemen.(spreek uit ervaring) Veel liefs en sterkte.
Helemaal niet raar of overdreven dat je je nu zo leeg en verdrietig voelt, jullie kleintje was/is zó gewenst! Al die jaren voor gestreden, ineens dichtbij, en dan weer weg.. Kort of lang, beiden doen veel pijn. Zou je graag een dikke knuffel willen geven en willen troosten. Waarom moeten zulke dingen toch gebeuren, waarom mogen we onze kleintjes niet leren kennen Sterkte komende tijd, we gaan er doorheen komen, er wacht nog een wondertje op ons daar geloof ik in!
Wat een mooie lieve woorden desiree.. Van iedereen trouwens. Heel lief. Was hier al even niet meer, vind het zo confronterend. Het eraan denken wordt iets minder maar de knoop in je maag als je er aan denkt blijft hetzelfde. Het wordt niet minder.. Er is nog zoveel pijn.. Ook overvalt het je soms. Dan sta je op en voel je je best goed, en dan opeens gedurende de dag gebeurt er iets, weet soms niet eens wat en dan is er weer zoveel verdriet.. Iedereen gaat door, mensen vergeten het, maar als je het zelf meemaakt is het altijd bij je.
Datis het milla de wereld om je heen draait door lijkt het te vergeten. Terwijl voor jou de wereld dan weer even stil staat. heel herkenbaar dat t verdriet op de gekste momenten toeslaat. Hele dikke knuffel
Milla, het is op 20 september gebeurd toch? Logisch dat je nog veel verdriet erom hebt. Ik heb begin dit jaar een miskraam gehad, was 7 weken maar ik had het pas 'verwerkt' toen de uitgerekende datum voorbij was. Ja mensen gaan allemaal door, voor hen heeft het geen impact. Zat mensen die mijn dochter ook alweer zijn vergeten.. uiteindelijk moeten we de pijn en het verdriet zelf dragen. Vergeet niet, je mag hier verdrietig om zijn. De leegte is zwaar absoluut.. maar geef niet op. Zijn jullie wel weer bezig met zwanger worden als ik vragen mag? Knuffel.
Ik ben zoveel met je bezig de laatste tijd. Hoe groot je nu zou zijn in mijn buik, dat ik je al bijna in mijn armen zou houden. Dan was ons geluk zo compleet geweest, met jou erbij. En nu ben ik bijna aan het opgeven. Nu jij er niet meer bent en onze derde poging is mislukt geloof ik helemaal niet meer in zoiets moois als jij. Ook al wil ik het zo graag.. Er worden weer veel kindjes geboren de komende maand, in de maand dat jij ook bij ons zou komen. Daar zie ik zo tegen op.. Ook deze week moet ik op kraambezoek. Durf bijna niet te gaan.. Stel je voor dat ik in huilen uitbarst.. Maar goed. Hier zal ik ook wel doorheen komen. Dat doen we steeds. Ook al snap ik er soms niets van...
Jeetje wat lijkt me het erg om je droom op te moeten geven en wat oneerlijk...er zij. Zoveel Meiden hier op het forum die al klAgen met een paar maanden ze nog niet zwanger zijn ze moeten jou verhaal dan is lezen zucht..hoop zo voor jullie er toch een wonder mag gebeuren en ook jullie een kleintje mogen verwelkomen..wil je heel veel sterkte wensen doeg