Nou, het is weer tijd voor een nieuw hoofdstuk in de soap van onze kinderwens hoor Na de geboorte wilde mijn man eerst geen tweede kindje. Toen opeens veranderde hij van mening. En toen weer niet.... En nu is hij dus op het punt aangekomen dat ie zegt: ok, voor mij hoeft het niet, maar als jij heel graag een tweede kindje wilt, dan gaan we er gewoon voor.... En nu ben ik dus heel erg gaan twijfelen. Al die tijd dat mijn man zei dat ie niet wilde was het voor mij natuurlijk heel makkelijk om dan te zeggen dat het zijn "schuld" was dat er geen tweede kwam, maar inmiddels ben ik zelf ook aan dat idee gewend geraakt en weet ik eigenlijk niet meer wat ik wil... Natuurlijk kunnen jullie de knoop niet voor me doorhakken, maargoed... Wat gaf bij jullie de doorslag om wel of geen tweede kindje te willen? Mijn argumenten op dit moment: Voor een tweede kindje: - Weer zwanger zijn, bevallen, enz. Dat allemaal opnieuw meemaken lijkt me heel fijn - Een broertje of zusje voor Tobias - Geen spijt dat we geen tweede kindje hebben gekregen Tegen een tweede kindje: - Tobias vermaakt zich heel goed alleen - We hebben het heel fijn met zijn drietjes - Ik was niet bepaald stabiel tijdens en na de zwangerschap. Hoe zal dat zijn als ik me nu niet kan terugtrekken, omdat ik toch dingen zal moeten doen met Tobias - Praktisch: Tobias is nu op een leeftijd dat alles wat makkelijker word. Een babytje erbij zou betekenen dat we weer een stapje terug doen - Oppas voor 2 kindjes is lastiger dan voor 1 - Ik ben een stress-kip die niet goed is in multi-tasken - Ik ben veel moeite met De lijst met tegens is dus flink langer eigenlijk
Is natuurlijk jouw keuze maar ik zou zelf nooit voor een (tweede) kindje gaan als partner er niet 100% óók voor wil gaan. Zeker als je aangeeft niet heel stabiel te zijn in het proces zwanger zijn. Je moet het toch samen doen. Hoe groot de wens dan ook is, dan zou ik het parkeren en genieten van jullie drieën.
Persoonlijk zou ik het niet willen als de enige reden voor mijn partner zou zijn 'als jij het graag wilt'. Of je wilt het allebei en gaat er dan voor, maar zodra een van tweeën het niet perse hoeft, dan zou het voor mij ophouden. Het zou gewoon niet fijn voelen. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk.
Dat dus. Een kind hoort gewenst te zijn door beide ouders. Lijkt me ook niet leuk dat een eventuele tweede kindje later per abuis zou horen dat "hij/zij van papa niet hoefde te komen, maar dat mama dat zo graag wou." Hij/zij was dus niet gewenst door papa, alleen door mama.
Buiten dat een kindje door beide ouders gewenst moet zijn vind ik ook dat je lijstje van tegen niet per definitie sterker is dan je voor lijstje. Een brusje voor Tobias weegt zoveel zwaarder dan dat jij instabiel bent in je zwangerschap. Ik bedoel, dat duurt maar 9 maanden en brusje is voor het leven. Je zou van die lijstjes de dingen tegen elkaar weg moeten strepen die gelijk aan elkaar zijn. Wij kunnen geen beslissing voor je maken maar ik deel de mening hier wel dat jullie beide erachter moeten staan. Ik zou dat gesprek eerst eens aangaan met mijn partner
Wat grappig, ik vind nl een broertje of zusje krijgen voor de eerste juist geen goede reden om ervoor te gaan. Wat als de volgende een kindje is wat zwaar intensieve zorg nodig heeft, die dat z'n hele leven ook nodig zal hebben? Zowel in de jeugd als na jouw overlijden komt er veel op het andere kind z'n schouders. En als het kindje er dan is, omdat je hem zo een broertje of zusje gunde, daar zou ik me echt niet goed bij voelen. Ik vind dat de enige reden is om voor een tweede (of volgende) kindje te gaan is dat je als ouders het allebei heel graag wil. En dat verlangen moet dan groot genoeg zijn om alle 'tegens' geen bezwaar te laten zijn. TS als ik dan naar jouw lijstjes kijk en naar je uitleg, zou ik zeggen: in mijn ogen zijn jullie (nog) teveel aan het twijfelen en lijkt het voor jullie nog niet goed te voelen (voor zover ik het kan beoordelen, ik ken je natuurlijk niet persoonlijk). En bij zoiets belangrijks als het krijgen van een kind, zeg ik bij twijfel niet doen.
Ik zie dat net iets anders. Mijn kinderwens voor een tweede was heel groot! Mijn man vond 1 kind genoeg, maar had geen bezwaar tegen een groter gezin, alleen had hij er ook vrede mee gehad als het bij 1 kindje bleef. Omdat mijn wens zo groot was hebben we nu 2 kinderen. Bolkje, als jouw partner er ook zo in staat als mijn man, is het best lastig als je zelf al zo twijfelt Als ik je lijstje met voors en tegens zo lees, zou ik mezelf nog zeker even tijd geven om voor jezelf duidelijk te krijgen wat je wilt. (Bij het gesprek over een derde kindje was mijn man ook heel duidelijk: voor mij hoeft het echt niet meer! Ik heb daar verdriet van gehad, maar heb hem gerespecteerd hierin. En nu is het goed.)
Dit dus... En daarnaast.... maar dat is ook heel persoonlijk en ik bedoel 't echt niet rot... Maar een kinderwens is volgens mij dieper en anders dan een optelsom van plussen en minnen...(althans hier dan ) Hier gewoon een heel groot verlangen naar meer kindjes, en dat verlangen laat zich niet het zwijgen opleggen door beredeneren van plussen en minnen. Ik mis in jouw "plus" lijstje gewoon het grote verlangen naar een tweede kindje in jullie leven. Voor mij zou dat toch dé randvoorwaarde zijn. Natuurlijk is het fijn als jouw zoontje een brusje mag krijgen, maar jullie zullen dat brusje moeten grootbrengen en liefhebben...
Ik zou geen kindje willen als mijn man er niet voor 100% achterstond. Dat is voor mij belangrijker dan een rijtje voors of tegens.
Ja, dat is dus het lastige ook.... Bij de eerste was dat heel grote verlangen er ook niet, moet ik zeggen. Wij hebben toen ook zoiets gehad van: we kijken wel. Als het lukt dan lukt het en als het niet lukt zijn we ook samen gelukkig. Ik ben ook nooit iemand geweest die al van jongs af aan wist dat ze moeder wilde worden en met poppen speelde... Toen ik eenmaal zwanger was sloeg dat eigenlijk helemaal om en wilde ik niks liever dan zwanger blijven en moeder worden, en ik kan me nu ons zoontje ook echt niet meer wegdenken uit ons leven. Maar ik ben wat dat betreft altijd wat rationeler en minder op gevoel gericht, denk ik. Terwijl ik met andere dingen wel weer echt een gevoelsmens ben
Hier een zelfde soort verhaal alleen was ik degene die nooit een 2e kindje wilde maar nu 7 jaar later wil ik het toch wel weer en nu twijfelt mijn man of hij het nog wel wilt wat ik heel erg kan begrijpen want hij had zich er al bij neergelegd dat ik geen 2e kindje wilde.Terwijl hij altijd heel graag een 2e had gewild. Bij mij speelt nu heel erg mee dat ik misschien spijt krijg als ik nooit een tweede zou gekregen hebben en het toch nog graag had gewild. En ja ben nu 31 dus het is nu of nooit! Maar voor mij zit er ook nog een twijfel, wij hebben al een zoon van 7 dus groot leeftijdsverschil, hij is helemaal gewend alleen te zijn, alles is perfect met zijn 3e, weer opnieuw beginnen terwijl ik weer zoveel vrijheid hebt gekregen speelt ook mee maar als ik dan kijk naar mijn zoontje en als hij lekker bij zijn vader ligt op de bank krijg ik zo'n fijn gevoel dat ik dat gewoon nog een keer wil meemaken. Mijn zwangerschap was heel fijn, mijn bevalling was ook vrij snel gegaan dus daar hoef ik het niet voor te laten. Het is gewoon die twijfel over alle praktische zaken maar ik denk dat dat altijd zo zou blijven dus als ik een ja krijg van mijn man dan gaan wij er toch nog voor.
Maar heb wel gezegd tegen mijn man als je echt niet meer wilt dan leg ik het naast me neer en dan ben ik nog net zo gelukkig als ik altijd was met onze zoon.