6 jarige die het niks lijkt uit te maken

Ja ik ken het, zo stond G met een fles badolie van de week dr handen te wassen...en ze weet écht wel dat ze van de flessen af moet blijven, verdorie bijna 8 wanneer is die fase klaar?!?

En dan is dit geintje nog redelijk onschuldig, afgezien dat de 1e verdieping compleet vergeven was van een lavendellucht tegen 23:30...daar kan t hele span in de nacht nog van genieten.

Maar al dat soort geintjes (groot of klein) pffff het stapelt op en je hebt het al zo vaak gezegd en uitgelegd en dan WEER. Het werd hier minder toen ze goed kon lezen. Ik hoop dat het bij jullie dan ook omschakelt.

 

Weet je je kind kan hoogbegaafd zijn, adhd hebben of thuis minder begrenst zijn … wie zal het zeggen. Feit dat ze thuis iets anders zijn dan op school zegt niet alles. Wacht nog 1-2 jaar dan hoor je school wel als je kind geen gemiddeld brein heeft. Ons kind met ASS zou ook aan onze opvoeding liggen. In groep 4 begrepen ze ons opeens. Thuis komt overprikkeling er volledig uit, daar zijn ze veilig. Het verhaal klinkt best wel als adhd vind ik. Alleen daar wordt veel te negatief over gedaan. Het zijn de creatieve kids, de kids met tomeloze energie, veel verschillende interesses, humor etc.

Je bent geen slechte mama, je doet je best met dat wat je nu weet en kan. Je groeit met hem mee..

Vragen die je op school kan stellen als je adhd vermoed:
- merken ze dat hij snel afgeleid is? En als ie afgeleid is kan hij dan weer vlot terug zijn taakje in als ze hem erop wijzen?
- kan hij op zijn beurt wachten?
- laat hij weleens gedrag zien in de pauzes wat niet wenselijk is?
- praat hij overal doorheen?
- als hij boos wordt, krijgt ie dat dan zelf weer opgelost? En zo ja hoe?
- hoe ziet zijn laatje eruit? En zijn werk (verfrommelde blaadjes of netjes)
- maakt hij taakjes af of raffelt hij het af?
- als je vermoed dat het te makkelijk is: kunnen ze hem eens doortoetsen? Om te zien welk niveau hij zit?

 

Gedrag is lastig omdat de oorzaak 100 en 1 redenen kan hebben. Zelden staat het op zichzelf maar is een bepaald gedrag een combinatie van allerlei factoren (bijv. sociale omgeving, fysieke omgeving, karakter (zowel geërfd als ontwikkelt), neurotype, opvoeding, ontwikkeling, stoornissen, ervaring, enz.)

Je hebt factoren waarvan je misschien verwacht dat ze grotere invloed kunnen hebben op gedrag, bijvoorbeeld neurotype of opvoeding, maar net zo goed kan karakter de overhand hebben, of kan een kind bijvoorbeeld heel sterk reageren op omgevingsfactoren (Dat kan sensorisch zijn of bijvoorbeeld onzekerheid van het kind zelf.) Ieder kind, ieder persoon is uniek. Leuk, maar niet altijd even handig misschien
Oftewel complex.

Wat je misschien kunt doen is om het anders te bekijken. En jezelf soms ook uit de vraag te halen, en soms juist door jezelf in de vraag te zetten.

Ipv de vragen:
'Waarom luistert hij niet?' of 'Waarom blijft er niets hangen?' en '(Waarom) heeft hij slechte impuls controle?'
Kan je bijv de vraag stellen:
'Waarom blijft hij de knopjes van de lift indrukken?'
Is dat willen? Is het kunnen?
Willen:
- is het omdat hij niet wil luisteren naar jou? (en waarom dan niet? Wat zit daarachter?)
- is het omdat hij knopjes gewoon heel erg leuk vind en geen reden ziet om het niet te doen? (er hangt geen dusdanig negatieve consequentie voor hem aan).
-Enz..

Kunnen:
- is het omdat hij slechte impulscontrole heeft. Is dat iets wat gewoon nog moet ontwikkelen (wat prima mogelijk is bij een jonge jongen) of kan het een teken zijn van bijvoorbeeld ADHD.
- is het omdat hij het 'moet' doen. De beloning van de knopjes indrukken is groter en/of hij ervaart onrust als hij het niet doen.

Enz.

Wat je ook kan doen is 'niet willen' vervangen door 'lijkt niet te kunnen'. Door de vraag anders te stellen kan je misschien antwoorden vinden :
De vraag: 'Waarom blijft je kind in gevecht te willen over de kleinste dingen?'
Anders gesteld: Waarom voelt kind de noodzaak om constant in gevecht te moeten gaan over de kleinste dingen?

Mogelijk antwoord:
- Is het een controle-ding? Mogelijk. En zo ja, waarom dan? Kan het zijn dat je kind zich vaak machteloos voelt en in reactie daarop op dingen als schoenen aandoen 'de macht grijpt' en winnen (de controle hebben) dan logischerwijs zeer belangrijk wordt?
- enz.

Opvoeding is imo vaak een kleinere factor in het gedrag van kinderen. Veel vaker reageren kinderen onbewust op situaties en op mensen, en vanuit hun redenering en ervaringen. Wat niet hetzelfde is als dat wij ouders er niets mee te maken hebben. Juist vaak maken we zeker wel deel uit van de oorzaak van het gedrag van een kind. Alleen niet op de manier waarop we misschien vaak denken. Het is niet wat je wel doet, soms is het juist wat je niet doet.
Je kan bijvoorbeeld de meeste consequente ouder van de wereld zijn maar een kind zal (blijven) reageren als het niet voorzien wordt in behoeftes. Behoeftes gaan voor sociaal wenselijk gedrag (of kunnen soms een reden zijn waarom een kind doorslaat in het vertonen van sociaal wenselijk gedrag).

Bijvoorbeeld: je kan heel consequent zijn in dat we altijd schoenen aandoen als we naar buiten gaan, dus waarom blijft een kind dan vechten?
Precies, consequent zijn heeft er soms dus niets mee te maken. Er speelt misschien heel wat anders dat zich uit in vechten om schoenen.

.. gewoon wat gedachtes

 

Hier is school er nooit mee gekomen. Deels omdat ze zich daar aanpaste, maar ook geregeld omdat ze gewoon niet verder keken dan hun neus lang was helaas. Dat aanpassen doet ze nog steeds. Ze is ook behoorlijk bijdehand, dus komt over het algemeen vrij gemakkelijk mee qua stof, ook als ze het merendeel van de les iets heel anders zit te doen (al dan niet in haar hoofd). Dus valt het niet op.

 

Wat KleineLai beschrijft herken ik trouwens heel erg. Mijn dochter heeft een hele grote behoefte aan autonomie en controle. Hoe meer je haar inperkt, hoe 'gekker' ze gaat doen en hoe meer vrijheid en verantwoordelijkheid je haar geeft - binnen bepaalde grenzen, die je dan ook wel heel goed moet beargumenteren - hoe verantwoordelijker en gezelliger ze zich gedraagt. Dit wordt steeds makkelijker, omdat ze steeds ouder wordt, maar ook toen ze jonger was, hielp het.

 

Dit herken ik idd wel. Onze oudste was altijd nogal onrustig, fysiek. We hadden in groep 5 een tien minuten gesprek, waarbij de juf, tussen neus en lippen, zei: hij ligt tijdens mijn bijbelverhaal vertelling altijd languit op de grond.
Ik was verbaasd en vroeg: 'mag dat dan?'
Zij was net zo verbaasd over mijn vraag en zei: 'mijn doel is toch dat hij hoort wat ik vertel? Als hij languit op de grond mag liggen,hoort hij alles, tot in de kleine details aan toe. Dus: doel bereikt.'
Dat vond ik zo gaaf!

 

Haar doel is idd bereikt en het is ook geen actie dat een melding waard is in mijn ogen.

Wij hebben een tijdje van onze oudste over alles meldingen gehad en daar ben je ook niets mee.
De focus moet natuurlijk wel juist liggen.
Als ik een melding zou krijgen : uw kind kruist zijn armen niet tijdens het luisteren zou ik daar bijvoorbeeld niets mee doen en afvragen of het een grap is.